~--~----~แม้จะไม่ได้อย่างที่หวัง จงคิดซะว่า.......~----~--~

แม้จะไม่ได้อย่างที่หวัง จงคิดซะว่า....

สวรรค์เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเราแล้ว

เดินหน้าต่อไปให้เต็มความสามารถ

แล้วสิ่งที่ดีที่สุดนั้นจะเกิดผลงอกงามเอง

ลองอ่านเรื่องนี้ดูนะคะ

--~--~---------~--~----~------------~-------~--~----~

หนุ่มบ้านนอกยากจนคนหนึ่ง

เสี่ยงโชคเข้ามาหางานทำในกรุงเทพ

ทั้งที่มิได้มีความรู้อะไรเลย

เนื่องจากได้ทราบข่าวที่เพื่อนเล่าให้ฟังว่า

มีโรงเรียนแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพ

กำลังรับสมัคร นักการภารโรง ไม่จำกัดวุฒิการศึกษา

จึงจับรถมากรุงเทพ

และเดินกางแผนที่ (ที่เพื่อนเขียนให้)

สุ่มถามชาวบ้านถึงที่ตั้งของโรงเรียนนั้น

ซึ่งกว่าจะเจอก็เหงื่อตกไปหลายปี๊บทีเดียวแหละ

เมื่อเข้าไปแจ้งความจำนงที่แผนกธุรการ

จึงมีเจ้าหน้าที่มาเรียกให้นั่ง

และยื่นใบสมัครมาให้กรอกข้อความ

นายหนุ่มนั้นก็ยิ้มแหย ๆ

ยกมือไหว้แล้วบอกอ่อย ๆ กับเจ้าหน้าที่ว่า

“...ขอโทษครับพี่

ผม...คือว่า...

ผม...อ่านหนังสือไม่ออก เขียนหนังสือไม่ได้ครับ...”

เจ้าหน้าที่ ท ี่นั่งรับสมัครอยู่นั้น

ชักสีหน้าทันที

“...อะไรกัน คิดจะมาสมัครงานที่โรงเรียน

ถึงจะตำแหน่งแค่ นักการภารโรง

ถึงจะไม่ได้ใช้วุฒิการศึกษา

แต่อย่างน้อยก็น่าจะอ่านออก เขียนได้ บ้างแหละ”

หนุ่มบ้านนอกหน้าซีด

ยกมือไหว้เจ้าหน้าที่ประหลก ๆ

“...ผมไม่รู้หนังสือจริง ๆ ครับ

แต่ช่วยรับผมไว้หน่อยเถิดครับพี่

ให้ผมแบกหามกวาดถูอะไรก็ได้ทุกอย่างครับ”

“งั้นก็คงจะไม่ได้หรอก. ..”

เจ้าหน้าที่เก็บใบสมัคร กับปากกาที่วางไว้ให้ คืนที่อย่างไม่มีเยื่อใย

“...เรามาสมัครงานกับโรงเรียนนะ

อย่างน้อยก็ต้องมีพื้นรู้หนังสือบ้างสิ

ถ้าไม่รู้อะไรเลยอย่างนี้ ก็เสียใจด้วยนะ

กลับไปเถอะ”

หนุ่มบ้านนอกก็ได้แต่เดินออกจากโรงเรียน

ที่ตั้งความหวังว่าจะได้งานทำนั้นอย่างเงื่องหงอย

และเมื่อไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ในกรุงเทพ

ก็จึงต้องจำใจ กำเงินจำนวนสุดท้าย

จับรถ ซมซานกลับบ้าน อย่างนกปีกหัก

…

แต่เมื่อกลับถึงบ้าน

จึงนึกขึ้นได้ว่า

ตนเองนั้นเพิ่งได้รับมรดก

เป็นที่ดินสวนรกร้างเท่าแ มวดิ้นตาย

มาจากพ่อผู้ล่วงลับไปแล้ว

ด้วยความเจ็บใจ

จึงเกิดเป็นแรงมานะ ให้จับจอบเสียม

หักร้างถางพง ที่ดินสวนเก่าที่รกร้างนั้น

และค่อย ๆ พลิกฟื้นลงร่องผลไม้ไปทีละเล็กละน้อย

อย่างฮึดสู้ชะตาชีวิต ด้วยความอดทน. . .

…

อาจเป็นบุญในปางบรรพ์

ของพ่อหนุ่มคนนี้ก็ได้

ที่ปรากฎว่า หลายปีต่อมา

สวนผลไม้ที่ลงแรงไว้นั้น

ออกผลอย่างงดงาม

และสร้างผลกำไรมากทบทวีขึ้นทุกปี

กระทั่งสามารถเก็บเงินซื้อที่ดินในแปลงข้างเคียง

ขยายอาณาเขตสวนของตนเอง จนกว้างขึ้น และกว้างขึ้น. . .

หลายสิบปีต่อมา

จากความขยันขันแข็ง มานะอดทน

และประสบการณ์ที่เพิ่มพูน

บัดนี้

หนุ่มบ้านนอกคนนั้น

ก็กลายเป็นชายชรา

ที่คนทั้งเมืองรู้จักในนามของ

พ่อเลี้ยงสวนผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด

และภูมิภาคนั้น

…

อยู่มาปีหนึ่ง

เมื่อเก็บเกี่ยวผลไม้มากมายมหาศาล

และชำระบัญน้ำบัญชีเรียบร้อย

โดยฝีมือของลูกหลานที่เลี้ยงดู ให้การศึกษา

และแจกงานการให้ทำในสวนนั้นแล้ว

พ่อเลี้ยงชราก็หอบเงินเป็นฟ่อน

นั่งรถเข้ามาในตัวอำเภอ

เพื่อขอเปิดบัญชีกับธนาคารเป็นครั้งแรก

เมื่อแจ้งนาม และความจำนงกับธนาคารแล้ว

พนักงานถึงกับตื่นเต้นกันยกใหญ่

ผู้จัดการสาขาถึงกับเดินมาต้อนรับด้วยตัวเองเลยทีเดียว

เมื่อพนมมือไหว้ลูกค้าใหญ่ รายใหม่ อย่างนอบน้อมแล้ว

ผู้จัดการก็แตะข้อต่อศอก

ยื่นใบเปิดบัญชีพร้อมปากกาปลอกทอง

ให้กับพ่อเลี้ยงชราอย่างพินอบพิเทา

“ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับ

ทางเรารู้สึกเป็นเกียรติเป็นอย่างยิ่ง

ที่ได้มีโอกาสบริการพ่อเลี้ยงในครั้งนี้

รบกวนกรอกใบเปิดบัญชีด้วยครับ”

พ่อเลี้ยงชราส่ายหน้าช้าๆ

ยื่นปากกาปลอกทองคืนให้กับผู้จัดการ

พร้อมกับยิ้มให้ พลางกล่าวเนิบๆ

“พ่อหนุ่มช่วยกรอกรายการให้ลุงทีเถิด

ลุงอ่านหนังสือไม่ออก เขียนหนังสือไม่ได้หรอก...”

ผู้จัดการรับปากกาคืนมาโดยอัตโนมัติแบบงงสุดขีด

พลางค่อยๆอ้อมแอ้มถามลูกค้ารายใหญ่ (มาก ) อย่างเกรงใจสุดๆ

“... เอ่อ...ผมไม่เคยทราบมาก่อนเลยครับ...

...เอ่อ...ขออนุญาตเรียนถามพ่อเลี้ยงด้วยความเคารพนิดหนึ่งเถิด
ครับ

คือ...พวกเราในจังหวัดนี้ก็ทราบกันดีอยู่

ถึงชื่อเสียงของพ่อเลี้ยง

ในกิจการสวนผลไม้ที่ใหญ่โตและเจริญก้าวหน้าที่สุดในภูมิภาคนี้

แต่...” ผู้จัดการ ชะงัก ด้วยความเกรงใจ

และในที่สุดก็หลุดปากถามออกมา

ด้วยความฉงนที่มิอาจเก็บไว้ได้จริงจริง

“...แต่ พ่อเลี้ยงอ่านหนังสือไม่ออก

และเขียนหนังสือไม่ได้ หรือครับ...”

“...พ่อหนุ่ม” พ่อเลี้ยงชรายิ้มให้ผู้จัดการสาขาของธนาคารอย่างใจดี

“...ถ้าลุงอ่านหนังสือออก และเขียนหนังสือได้น่ะนะ...”

แกถอนหายใจยาว

ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผู้จัดการถึงกับอึ้งไปนานเลยว่า

“...ป่านนี้ ลุงก็คงได้เป็นภารโรงไปแล้วแหละ...”

--~--~---------~--~----~------------~-------~--~----~