หนูขออนุญาตใช้พื้นที่ตรงนี้ระบายหน่อยค่ะครู

[oo]

หนูขออนุญาตใช้พื้นที่ในบอร์ดนี้ระบายความรู้สึกของหนูหน่อยนะคะ TT

ตอนนี้หนูอยู่ม.5กำลังขึ้นม.6 ค่ะ
ช่วงนี้ปิดเทอมต้องไปเรียนพิเศษทุกวัน
หนูตั้งเป้าให้กับตัวเองเอาไว้ว่า พอเข้าเดือนมีนา หนูจะเริ่มอ่านหนังสือแล้ว
จนตอนนี้กลางเดือนเมษา จะเข้าปลายเดือนอยู่แล้ว หนูยังไม่ไปถึงไหนเลยค่ะ
หนูรู้ตัวเองดีว่าต้องขยัน แต่ด้วยความที่เป็นคนผลัดวันประกันพรุ่ง
เอาแต่บอกตัวเองว่า พรุ่งนี้ก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยอ่าน
จนเวลาล่วงเลยมาเป็นเดือน หนูยังไม่ได้อ่านอะไรจริงจังเลยซักที
จนมาช่วงอาทิตย์นี้ หนูคิดขึ้นมาได้ก็เลยเอาข้อสอบเก่ามานั่งทำ
ทำให้หนูรู้สึกท้อมากเลยค่ะ หนูสอบที่โรงเรียนอยู่ในเกณฑ์ค่อนข้างดี
แต่พอมาทำข้อสอบแล้ว หนูกลับได้คะแนนไม่ถึงครึ่งเลยค่ะ
วันนี้หนูเครียดมาก ตอนนั่งทำอยู่ พี่ชายมาเปิดเพลง เลยทำให้หนูทะเลาะกับพี่ชาย
พี่ชายหนูบอกว่า หนูไม่รู้จักพัฒนาตัวเอง ว่าหนูไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่อง
ด้วยความที่หนูถูกว่า ว่า "โง่" บ่อยๆ
หนูฟังอย่างนั้นแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาไม่หยุดเลย.............

มันเหมือนเป็นปมอยู่นานแล้ว แต่เพิ่งมีคนมาสะกิดมัน แค่เบาๆ ก็ทำให้เชือกเส้นนั้นขาดได้ โดยที่เค้าไม่รู้ตัวเลย

เพื่อนหนูทำได้ 80กว่าแต่หนูกลับได้ไม่ถึงครึ่ง
คำพูดเค้าทำให้หนูท้อมากเลยค่ะ หนูรู้ว่าตัวเองยังไม่ขยันพอ
หนูคิดจนเครียดมาก กลายเป็นไม่มีสมาธิจะทำอะไรอีกเลย
หนูกลัวไปหมด กลัวจะเริ่มช้าไป กลัวจะไม่ทันเพื่อน หนูกลัวทุกอย่าง
หนูกลัวทำให้พ่อแม่เสียใจ เพราะพี่ชายหนูสอบติดวิศวะ จุฬา
ที่บ้านก็เลยตั้งเป้าให้หนูเรียนจุฬาไปด้วย
หนูกลัวจะเอนท์ไม่ติดค่ะ.....................

ตอนนี้ทุกอย่างเลยกลายเป็นความคิดที่อยู่ในหัวหนูเพียงคนเดียว
หนูไม่รู้จะไประบายกับใครค่ะ T___________T
แต่หนูก็จะพยายามให้มากกว่านี้ จะพยายามบังคับใจตัวเองให้ได้
เพื่อไม่ให้พ่อกับแม่ผิดหวังค่ะ
แต่ให้พูดตรงๆ ณ เวลา นี้ หนูไม่มีกำลังใจเลยค่ะ มันหมดไปกับน้ำตาหมดแล้ว

ตอนนี้หนูรู้สึกแย่มาก แต่มันคงแย่มากกว่านี้ถ้าหนูทำให้ความหวังของพ่อแม่มลายหายไป.......



......

ขอบคุณมากค่ะ
ขอบคุณพื้นที่ว่างเปล่า อย่างน้อยก็ทำให้หนูได้ระบายอะไรออกไปบ้าง TT

[อันยองโอเซโย....ชอนึม " ปุ้ย " อิชิมมีดา...]

" ท้อได้ " แต่อย่าถอย
ไม่มีใครขยันมาตั้งแต่เกิด
คนที่เค้าทำได้  คือเค้าตั้งความหวังกับตัวเองไว้ในใจ
เค้ามีมี อะไรในใจ ผักดันให้เราต้องขยันอ่ะ
เวลาจะอ่านจะขยัน
อย่างที่ครูเคยบอก
ให้เดินเข้าไปอ่าน เข้าไปขยันเลย
อย่าปล่อยเวลาให้เราคิดอย่าสงอื่น
อันนี้ เราว่าช่วยได้จริงๆ
เราจะลืมไปเลย

เรื่องการมีสมาธิอ่ะ  เรารู้ว่า
มันคงจะบังคับยากหน่อย
แต่อยากให้คิดอย่างเรา
" ทำเพื่อแม่ เพื่อตัวเอง "
" ลำบากตอนนี้  สบายตอนหน้า "
" ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิด "
" สำนึกถึงพระคุณของคนที่ส่งเสียให้เราได้มารู้จักครูคนดี "
" ทุกบาททุกสตางค์ ตอบแทนด้วยเงินคืนไม่ได้ ตอบแทนได้ด้วยความดี "
 หึดดิ หึดขึ้นมา พยายามเข้า  คนที่เริ่มขยัน อย่าไปคิดว่า
วันแรก เราขยันได้แค่ 5 นาที วันต่อมา ก็เพิ่มเข้าไปซิ
10 นาที 30 นาที 1ชั่วโมง
2 ชั่งโมง 5 ชั่วโมง จบ 1 เล่ม
2 วัน 5 วัน 7 วันจบ 1 วิชา
ตอนนี้เราว่า ยังไม่สายหรอกน่ะ สำหรับคนที่จะขึ้นม.6
เพื่อนๆแส่งแวดล้อมที่ดี จะช่วยกระตุ้นเธอเอง

อย่าไปคิดว่า แม่ให้เรียนจุฬา เราเป็นคนหนึ่ง
ต่อให้เก่งแค่ไหน ก็ไม่เรียน เพราะไม่ชอบ
ใครบ้างล่ะ ที่จะอยู่ในที่ที่ตัวเองไม่ชอบได้ไม่มีหรอก

แต่ถ้าอยากเรียน  แต่รู้สึกตัวเองไม่เก่งพอ
ก็พยายามเข้า
เราเชื่อว่า คนที่ ได้เกรด 1 อยากจะเข้าจุฬา
เราว่าก็เข้าได้
มันอยู่ที่ใจ และความพยายาม
สู้ๆเค้าน่ะค่ะ
( จริงๆเราขึ้นม. 5 เอง แต่เรียกแทนตัวเองว่า เรา โทษน่ะ )

[Milky Way]

เราจะบอกให้นะ ไม่มีอะไรมากำหนดอนาคตเราได้
อนาคตเป็นยังไงช่างหัว"potato" เราจงทำวันนี้ให้ดีที่สุด
เหมือนที่ครูเคยบอกว่า ถ้าที่บ้านพี่เข้ามหา'ลัยดังๆได้
น้องก็มักจะเข้าได้เสมอ มันอาจจะไม่จริงเสมอไปน่ะ
ถ้าเราไม่อยากเข้าซ่ะอย่าง ก็ไม่มีอะไรมาขวางได้
เราจงทำตามที่เราฝันซะ "ถ้ากลัว"Ent"ไม่ติดก็ไม่ต้องไป"Ent"มัน
ถ้ากลัวจะสู้ไม่ได้ก็ยอมเป็น"ไอ้ขี้แพ้"ซะ
เหตุแห่งการEntติดอยู่ที่"ค.ขยัน"และ"ค.เพียร"
ครูเคยพูด เคยบอกเสมอ
ใครมาด่าเรา"โง่"ก็ปล่อยเค้า
ถ้าเราเชื่อซะอย่าง ว่าเราทำดีที่สุด
ก็ไม่มีใครสามารถมาว่าได้หรอก
อย่าปล่อยให้น้ำตามาเป็น"ค.ทุกข์"
เราอย่าเสียน้ำตาให้กับ"ค.ผิดหวัง"ดีกว่า
เมื่อเวลาEntติดเราค่อยร้อง ไม่ดีกว่าหรอ
เราจะได้เห็นค.สำเร็จอีกไม่ถึง1ปีแล้วนะ
เราจะได้ตอบแทนพระคุณของ พ่อ กับ แม่แล้ว
จำไว้สิยังมีอีก2ชีวิตที่รอคอย"ค.สำเร็จ"
ของเราอยู่ตรงหน้า
ยามใดที่"ท้อ"นึกถึง"คำพูด" "คำสอน"ของครูสมศรีสิ
เราเชื่อว่าครูยังเป็นกำลังใจให้อยู่
เธอหากำลังใจที่ดีที่สุดได้ มันไม่หายไปกับน้ำตาเพียงแค่ไม่กี่หยดหรอก
กำลังใจที่ดีที่สุด ก็คือ"พ่อ" กับ "แม่"ไง
แถมมี"ครูสมศรี"อีก แค่นี้ก็มากพอแล้ว
อย่าเอาคะแนนของคนอื่นมาตัดสินว่า"ดีหรือไม่"
นึกเอาไว้ได้แค่นี้ไปเป็นไร
โอกาสหน้าแก้ตัวใหม่
    เราเป็นกำลังใจให้น่ะ
เธอต้องทำได้ เธอต้องทำได้
แล้วผลที่ได้จะกลับไปเลี้ยงดูเธอได้ตลอดชีวิต
    อย่าเพิ่งท้อนะ สัญญา
    อย่าเพิ่งลืมค.ฝันของตัวเอง
ว่าจะเป็นอะไร ว่าจะเดินทางไหน

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ก่อนอื่นคุณครูต้องขอขอบคุณหลายๆกับลูกสาวที่แสนใจงามที่มาช่วยให้กำลังใจเพื่อนๆนะลูก

คุณครูขอเรียกเจ้าของความรู้สึกที่ระบายให้ครูฟังว่า "ลูกกบน้อย"ที่ตกอยู่ในบ่อน้ำนมบ่อใหญ่
แหวกว่ายจนเหนื่อยล้า
หมดแรง หมดกำลังใจ
แต่หนูจงแหวกว่ายต่อไปเถอะลูก
คุณครูเคยเป็นกบน้อยแสนอ้วนน้ำหนักถ่วงตัว ปัญญาก็ไม่ดี แต่ไม่เคยคิดสิ่งอื่นใดระหว่างแหวกว่าย
นอกจากคำว่า"แม่จ๋าหนูอยากใช้ความรู้ที่หนูมีเลี้ยงดูแม่อย่างที่แม่เคยเลี้ยงดูหนู"
คิดแต่สิ่งดีๆนะลูก คิดแต่สิ่งที่ทำให้ตัวเองมีกำลังใจสิลูก
เกิดเป็นนักเรียนก็ต้องเจอะเจอกับประสบการณ์เช่นนี้ด้วยกันทุกคน
ไม่ใช่หนูคนเดียวนะลูกที่ต้องเผชิญกับสิ่งนี้เพียงผู้เดียวนะเด็กน้อย


"แหงนมองฟ้า
แล้วต้องก้มดูดิน"

ยามตัวเองหยิ่งผยอง ก็จงอย่าคิดว่าตัวเราแน่กว่าคนอื่น
แหงนมองไปข้างบน จะได้รู้ว่าคนเก่งกว่าเรายังมี
แต่ยามหมองเศร้าก้มดูดินสิลูก คนที่ด้อยโอกาสกว่าเรายังมีอีกมากหลาย


คุณครูจำได้ว่าหลายปีก่อนคนที่ได้คะแนนสูงสุดของคณะอักษรฯ จุฬาฯ
คือเด็กเชียงราย
คุณพ่อมีอาชีพที่สง่างามคือ"ทหารพรานของแผ่นดิน"

หนูดูพี่เขาสิ
กวดวิชาก็ไม่เคยเรียน
อยู่ก็แสนไกล
ทำไมเขาทำได้

พี่นุ้ย  พี่กระแต เด็กพิการทางสายตาที่คุณครูเคยสอนยังสอบได้อักษรฯ จุฬาฯ กับศิลปากรเลย
ตอนนี้พี่ๆเขาทำงานกันแล้ว
พี่เขาพิการกายนะลูก
แต่พี่เขาไม่ได้"พิการใจ"ครูเองสามรถเล่าได้เต็มปากเพราะไม่ฉลาดมาก่อน
หนูจงจำไว้นะลูก
ทุกปัญหามีทางแก้เสมอ
สุดอุโมงที่มืดมิดย่อมมีแสงลอดส่องมาเสมอ

ตอนคุณครูเป็นแบบหนู
นอกจากสมองไม่ดีแล้วยังสมาธิไม่ดีคือทำอะไรสองอย่างในเวลาเดียวกันไม่ได้
คุณครูเลยนอนเวลาที่เขาตื่นและตื่นในเวลาที่เขาหลับกัน
กลับจากโรงเรียนทำอะไรเสร็จก็เข้านอนตอนสองทุ่มและตื่นตีสี่
ทำแบบนี้อยู่สองปี
โชคดีที่อ่านอะไรก็ตรงข้อสอบไปหมดเลย
อ่านกระแสน้ำอุ่นน้ำเย็น
เพื่อนๆพากันขำบอกว่าข้อสอบไม่ออก เพราะเขาไปกวดวิชากันครูบอกว่าไม่ต้องอ่านกัน
แต่ปรากฎปีนั้นข้อสอบเอนท์ออกกระแสน้ำ10ข้อ
มันปรับอาชีพได้เลยนะ

คุณครูนับถือ"ควาย"
เพราะควายพอถูกฝึกให้ลากเกวียน มันก็ลากอย่างไม่คิดไม่นึกอะไรทั้งนั้น
นอกจากลากเกวียนไปมาอย่างหน้าโง่ๆอย่างเดียว
ไม่เคยคิดว่าจะได้ข้าวกี่เกวียนกี่ทะนานกี่ยุ้งกี่ฉาง
รู้อย่างเดียวว่าเป็นควายต้องลากเกวียนและทดแทนคุณ
ชาวนาใช้ฟางที่ไร้ค่า หญ้าที่ไร้ประโยชน์เลี้ยงดู
ควายยังทดแทนพระคุณอย่างล้นกำลัง
เราเป็นมนุษย์ ดูดเลือดดื่มเหงื่อจากแม่
ขยันแค่นี้หมดกำลังใจ เหนื่อยล้า
ก็อายควาตายเลยยยยยง่ะคืออย่างนี้นะลูกกบน้อยของคุณครู
วันหนึ่งบ่อน้ำนมที่เราแหวกว่ายมันจะกลายเป็นเนยแข็งนะลูก
แล้วเราก็จะสามารถดีดตัวขึ้นมาเหนือปากบ่อได้....เชื่อครูนะ

มนุษย์ต่างกับสัตว์ตรงที่มนุษย์มี"ปัญญา"
เราต้องใช้ปัญญาเราผลักดันให้เราขับเคลื่อนไปสู่จุดหมายนะลูก
ไม่ใช่ใช้อารมณ์ความรู้สึกฉุดเราลงห้วยลงเหว
คิดแล้วขาดทุนคิดทำไมล่ะ

ที่สำคัญจงผลักดันความคิดให้เป็นการกระทำ
ยังไม่ทันคิดก็รีบคว้าศัพท์มาอ่านสองคำ
เมื่อก่อนยิ่งคิดยิ่งเครียด ยิ่งเศร้า
ก็เปลี่ยนเป็นยิ่งคิดยิ่งเก่งศัพท์

เกิดเป็นมนุษย์ไม่ต้องกลัวอุปสรรค
ถ้าเจอเขา อย่าตกใจ
อย่าอยู่ตรงข้ามกับเขา
อุปสรรคจะอ้วนพลีถ้าหนูหล่อเลี้ยงเขาด้วยความกลัว ความกังวล
แต่อุปสรรคจะกลัว "สติ"กับ"ความเพียร"(ต่อ)

[songsk]

-----------มันเป็นเรื่องจริงนิครับ--------

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

 ;Dเพราะฉะนั้น
ถ้าคิดจะเอนท์ก็ไม่ต้อง"กลัว"
ถ้ากลัวก็"ไม่ต้องเอนท์"

เหตุของการสอบติดมิใช่ความกลัว
การที่เราจะเอนท์ติดต้องรู้จักมี"วินัย"
ต้องบริหารเวลาที่มีกับจำนวนหนังสือที่ต้องอ่าน
แค่นี้ก็ขนหัวลุก ไม่เหลือเวลาแม้กระทั่งจะเหนื่อยหรอก

แต่ถ้าหนอยากจะเป็น"ไอ้ขี้แพ้"
ก็จงนั่งกลุ้มใจ หมดกำลังใจต่อไปนะ


มิกล้าออกเรือ
มิอาจถึงฝั่ง

ขี้เกียจเหมือนที่เคยเป็นมาต่อไปก็ได้นะ
พ่อแม่ก็จะได้เหนื่อยไปอีกแสนนานนนนนเพราะเราเกียจคร้านเพียงคนเดียว


เอาล่ะ
ถ้าเป็นลูกศิษย์คุณครูสมศรีจรง
ลุกขึ้นสู้
หายใจลึกๆล้วพร้อมจะก้าวเดินอย่างมีสติ
ขยันอย่างสม่ำเสมอ
และคอยบริหารเวลาให้ดี
วันนี้ถ้าไม่ยอมอ่าน
พรุ่งนี้ต้องอ่านมากกว่าเดิมสองเท่า
จะได้รู้กันไปว่าคิดจะดินพอกหางหมูอีกนานไหม


คุณครูขออภัยด้วยที่ต้องพิมพ์ถึงสองวัน
เพราะคุณครูพิมพ์ไม่เก่งต้องจิ้มดีดเอา
พิมพ์แต่ละทีก็ต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆเลย

แต่อยากบอกหนูว่า
คุณครูจะหายเหนื่อย ถ้าอักขระที่กลั่นมาจากความปรารถนาดีของคุณครู
จะเป็นแรงผลักดันให้หนูและเพื่อนๆลุกขึ้นมาขยันอย่างมีจุดหมาย

ทางที่คุณครูแนะนำลัดสั้นที่สุดเเล้วต่อการสร้างอนาคตที่มั่นคง
อดทนนะคะเด็กดี

อดีตลูกกบน้อยที่g8pwihความหวัง
สู่ปัจจุบันแม่หมูน้อยที่อ้วนพลีและมีความสุข

สู้ๆๆนะ

[masscozz]

เฮ้อ........ จาเริ่มต้นยัไงดีล่ะ

อยากรู้ว่าถ้าเกิดพ่อแม้บางคนตั้ง
ความหวังไว้ซะสูงลิ่วแต่ลูกตัวเอง
ทัมให้ผิดหวัง.....

เค้าจาว่าอะไรไม๊
เค้าจาด่าอาไร เค้าจาทัมอาไรกับเรา
จาไห้เราเรียนต่อรึเปล่า
และที่สัมคัน "เค้าจายังรักเราอยู่ไม๊"

บางทีคำพูดของเค้า
แทนทีจะแปนคำพูดที่ให้กำลังใจ
เค้าอาจจะพูดเล่นกับคนอื่น
แต่เค้าไม่เคยเหลียวมองเรา
กับสิ่งที่เค้าพูดออกไป

Ex :
Q : ลูกจาเอนท์เข้าที่ไหนหรอคะ
A : (มองหน้าเรา) อ๋อ เค้าจองไว้แล้วแหละคะ.... "ลูกพ่อขุน"

Ex :
Q : โตขึ้นอยากเป็นอาไรล่ะลูก
A : ไม่รู้อ่า(จิงๆแล้วไม่กล้าตอบมากว่า)
Q : หือ
A : บอกก็ได้ อยากเป็น"ท่านทูต"
Q : (ทำหน้ายิ้มๆ) เป็นยมทูต ง่ายกว่าม้างงงงงงงงงงง
เห้อ...แบบเนี๊ยะ
ไอ้เราก็คิดว่าเราน่าจาเข้าที่ดีดีได้แต่ไม่ต้องดัง
พอได้ยินแบบนี้

                                                **ความคิดเรานะ มี2แบบหลักๆๆเลย
                                                   1.เราต้องมุ่งมั่นทัมให้เค้าคาดไม่ถึง(ถึงแม่กำลังใจไม่พร้อม)
                                         2.ไม่ต้ององต้องเอนท์มานและ ไหนๆเค้าก็ปักหลักไปงั้นแล้ว

2 ตัวอย่างที่ยกไปแปนเรื่องจิงของเรา
ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง
แค่ทุกครั้งที่มีคนถามเลยก็ว่าได้

--------------------------------*

สำหรับ เทอ ผู้ระบายหน้านี้
เห๊ออออ ก็ดีเหมือนกัล
มีที่ให้ระบาย ยังไงก็สู้ๆๆละกานนะ
แปนกัมลังไจไห้สำหรับเพื่อนร่วมโลกเดียวกัล

--------------------------------*

ไคก็ได้ช่วยตอบคำถาม
ของเราให้ด้วย ละกานนะ
ว่าจาเลือกแบบไหน 1 หรือ 2

BY : Pl@nG

[nooair]

ตอบด้วยๆๆ  เปงเหมือนกานเยย หุหุ พุ่งนี้ค่อยอ่านๆๆ ไม่รู้วานไหนจะได้อ่านอะเนอะ
ไม่ต้องคิดมากนะจ๊ะ  จุ๊ฟๆ

[pattypass]

อย่าไปเครียดเลย เราไม่เคยอ่านหนังสือจิงจังเกิน 10นาทีเลย ทุกครั้งที่แม่เรียกเราทำเป็นนิ่งตลอดแต่เมื่อถึงคราวสำคัญจิงๆ เชื่อดิจิตสำนึกมันก้อทำให้เราอ่านเอง

[pattypass]

เราอยากบอกเจ้าของกระทู้นะวา ไม่ได้มีเธอคนเดียวที่เป็นแบบนี้ เราเองก็เป็นเหมือนกัน เมื่อก่อนนึกว่าแน่ภาษาอังกฤษ แต่พอออกมาดูโลกข้างนอกแล้ว กลับไม่ใช่อย่างที่คิด เราอยากขยัน เราวางแผนอ่านหนังสือ ซื้อหนังสือเต็มบ้าน แต่พอเปิดอ่านได้หน้า 2 หน้าก็รู้สึกท้อ ไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่อง อืมม.. นี่แหละ
.
.

.
.
แล้วอีกอย่างนึงนะ อย่าไปยึดติดกับมหาวิทยาลัย เราว่าเรียนที่ไหนมันก็จบออกมาเป็นคนเหมือนกันแหละ ใช้สิทธิ์เลือกตั้งได้คนละ 1 เสียงเหมือนกันแหละ
.
.
อย่าท้อนะ..สู้ๆต่อไปนะ

ถูกครับ ร้อยละ 97.999999% จะเป็นเหมือนคุณ555

[Liberty-Life]

อา  เราก็เป็นเหมือนกับเจ้าของกระทู้เลย
ผัดวันประกันพรุ่งอ่ะ
คือ  มีการบ้าน  รายงานที่โรงเรียนมา
เราก็จะนึกกับตัวเอง  พรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้
พอถึงพรุ่งนี้  เดี๋ยวค่อยทำน่า  เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ
จนสุดท้ายงานมันก็สุมกองเท่าภูเขา
แล้วก็ต้องมานั่งปั่นๆๆๆๆๆๆ  ทีหลัง

อยากจะถามครูสุดสวยมากๆ เลยว่าพอจะมีวิธีแก้รึเปล่าคะ ?? ?

[s.d]

อย่าท้อสู้ๆ
ห้ามท้อนะ
ถึงเเม้ไม่เหลือเวลาไม่แปรว่าโอกาสเหลือ 0 ซะหน่อย
เพราะงั้นพยายามเข้า

[KIRA]

เหอะๆ เราก้อเปงเหมือนกันนะ ไว้พรุ้งนี้ๆ แล้วพอพรุ้งนี้ก้อไม่ทำเลยไม่ได้ทำไรเลย เลยโดนแม่ว่าอยู่บ่อยๆ
แต่ก้อบอกกับตัวเองว่าจะพรุ้งนี้ไปอีกนานแค่ไหน เวลาไม่เคบค่อยเรามั่วเอาเวลาไปทำเรื่องไร้สาระก้อหมดกันพอดีเพราะทุกนาทีนั้นแสนจะมีค่ายิ่ง
จะทำก้อทำซะเลยจะได้จบๆไปพอทำอย่างนี้แล้วทำให้ มีเวลาทำอะไรอย่างอื่นมากขึ้นเยอะเลยแถมได้ประโยชย์กับงานชิ้นต่อไปที่จะทำอีก

[.:!MikE!:.]

เราก้เปนนะไอ้แบบ เด๋วค่อยอ่าน แต่ว่าพอเรานึกถึงตอนที่อาจานสมศรีพูดอ่ะ
ว่า พ่อแม่เอาเหงื่อมาหใรเรียน เราก็รุ้สึกมีกำลังใจอ่ะ
แม้ว่าจะอ่านได้หน้าสองหน้าก็ยังดีกว่าไม่ได้อ่ะไรเลยอ่ะ

[cristallo]

ดีใจไว้ได้เลยค่ะ เพราะไม่ใช่คุณคนเดียวที่คิดว่า"พรุ่งนี้ก็ได้"

เหมือนกันแหละค่ะ เราเองก็เหมือนกัน ตั้งใจว่าจะขยัน แต่สุดท้าย

เราก็ได้อ่านวิชาความรู้ไปแค่วันเดียว และหลังจากนั้นก็ไม่ได้ทำอีกเลย

แต่ถ้ามัวแต่คิดว่า "ช้าไปเสียแล้ว" ก็คงไม่ได้เริ่มเสียทีใช่ไหมล่ะคะ

หรือว่าไม่ใช่??


ไม่รู้เหมือนกันว่าเราจะแสดงความคิดเห็นอ่ะไรได้ แต่ก็อยากให้ "กำลังใจ"

อยากให้คุณรู้ว่า "อยากให้คุณสมปรารถนา"จริงๆล่ะค่ะ ก็คงทำได้แค่นี้ล่ะนะ


 คำแนะนำของคนที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอ่ะไร...