เมื่อแม่ต้องสูญเสียลูกสาวไป

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ลูกๆทุกคน

แม่ไม่เคยนึกว่าแม่จะสูญเสียลูกสาวของแม่ไป

แม้จะผ่านมาหลายวัน แต่น้ำตาของแม่ยังคงไหลไม่ขาดสาย

หัวใจแม่แห้งผาก ไร้รักให้ยึดเหนี่ยว ไร้ลูกให้วาดฝัน

ทุกครั้งที่ลูกสุข แม่สุขยิ่งนัก

ทุกครั้งที่ลูกเจ็บป่วย ใจแม่แทบขาดวาย

ทำไมไม่เป็นแม่ที่ป่วยแทนลูก

ทำไมไม่เป็นแม่ที่เจ็บแทนลูก

แม่ให้เลือดหนูมา แม่ให้ก้อนเนื้อหนูมา แม่ให้หัวใจทั้งดวงไว้ที่ลูก

แต่ทำไมฟ้าดินจึงพรากลูกไปจากอกแม่

แม่จะอยู่ได้อย่างไรเมื่อไร้ลูก

แม่จะอยู่ไปเพื่อใคร

ลมหายใจของแม่ทำไมถึงไม่ขาดลงเสียตอนนี้ แม่จะได้ตามลูกไปในทุกที่ที่ลูกอยู่



ลูกจ๋า....ลูกอยู่ไหน  ลูกอยู่กับใคร

จะมีใครเฝ้าดูแลลูกได้เทียมแม่

มื้อใดที่ลูกหิว มื้อใดที่ลูกโหย  จะมีใครป้อนข้าวให้ลูกหรือไม่



ลูกจ๋า...........ใจแม่แทบขาดสิ้นเมื่อไร้เงาลูกเคียงกาย

ลูกจ๋า...........แม่อยากนอนเฝ้า กอดร่างลูกของแม่แม้ไร้ดวงวิญญาณ

ลูกจ๋า...........แม่อยากวิปลาสสิ้น จะได้ลบคำว่า "รักลูก" ออกไปจากทุกห้วงความคิดของแม่




จากกันยังมีวันได้พบเจอ

แต่ลูกจากแม่เช่นนี้ เมื่อไหร่เล่า อีกกี่กัปกัลป์จึงมีวันได้หวนมาพบกันอีก



หวนหา ถวิลร้อง จนน้ำตาเหือดแห้ง

ลูกยังไม่ฟื้นมาอยู่เคียงกาย

รักลูกของแม่เหลือเกิน

คิดถึงลูกของแม่เหลือหลาย




ยามนี้ ใครจะห่มผ้าให้ลูกหลับใหล

ใครจะคอยพัดวีให้ลูกสุขกาย

ใครจะคอยปัดยุงมิให้กัดตอม

ใครจะรักลูกของแม่ได้มากเท่ากับผู้หญิงคนนี้



พยายมราชช่างใจร้าย จึงพรากลูกไปจากอกแม่

แม่ทำผิดอะไร ท่านจึงทำร้ายดวงใจของแม่

แม่จะมีชีวิตได้เช่นไรหากไร้ลูก

หากการปลิดชีวิตตนไม่บาป แม่จะขออัตตวินิบาตชีวิตตนให้ดับสิ้น


สิ้นชีพยังดีเสียกว่าอยู่อย่างหวนหาลูกทุกลมหายใจ

แสนทรมานเหลือเกิน

ลูกรัก แม่จะรักลูกตลอดกาล รักจนกว่าจะสิ้นลมปราณ

ลมหายใจสุดท้าย แม่จะขอผูกจิตคิดถึงลูกจนดับสิ้นซึ่งวิญญาณ

รักลูก

คิดถึงลูกทุกวัน



รักลูกมากกว่าตัวแม่เอง


ขอบคุณที่บอร์ดนี้เคยเป็นที่พึ่งของลูกคุณแม่

คุณแม่ยังค้นเจอข้อความของลูกสาวคุณแม่


ขอบคุณค่ะ

คุณแม่ที่เคารพ

ดิฉันขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งต่อการจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับของลูกสาวอันเป็นที่รักยิ่งของคุณแม่

แม้คร่ำครวญไป ก็คงมิต่างอะไรไปจากเด็กน้อยที่ร่ำไห้อยากได้ดวงสุริยันจันทรามาครอบครอง

ท่ามกลางความทุกข์เศร้าจนแทบขาดสิ้นซึ่งลมหายใจของคุณแม่

ลูกสาวที่รักของคุณแม่อาจจะปฏิสนธิในครรภ์มารดาที่เฝ้าใฝ่หาลูกน้อยมาเกิดในอุทร

หนึ่งคนเศร้า หนึ่งคนยินดี

เด็กที่จากไปเสมือนงูที่ลอกคราบทิ้งไว้แต่อดีตที่ทำให้คุณแม่ถวิลหา

คุณแม่ต้องรักตนเอง ดูแลจิตใจตนเองให้มากเพื่อจะได้เป็นที่พึ่งของลูกที่เหลือที่ยังต้องการไออุ่นแห่งรักที่แม่จักแผ่กำจายสู่ลูกได้

หนึ่งชีวิต ย่อมผ่านทั้งสุขและทุกข์เป็นธรรมดา

แต่เวลาจะเป็นโอสถที่จะทำให้ความทุกข์ของคุณแม่ค่อยๆเลือนลางจางหายไปในที่สุด




เมื่อพบ ต้องมีแคล้ว เมื่อจากแล้ว ต้องอดทน



เทียนเล่มนี้ยังต้องเผารนตนเองเพื่อเปล่งแสงส่องมรรคาให้ลูกที่เหลือก้าวเดินไป



พบเพื่อจาก   พรากเพื่อ"พ้นทุกข์"



โปรดใช้การจากไปของลูกสาวของคุณแม่เป็น "มรณานุสสติ" เฝ้าเตือนจิตมิให้ล่วงล้ำศีลธรรมให้จิตเขวออกจากความดีงาม

ไม่มีอะไรที่จะคงอยู่กับเราไปจนตาย ไม่เขาจาก ก็เรานั่นเองที่ต้องจากเขาไป

คงจะมีแต่ดีชั่วที่สถิตย์อยู่กับเราอย่างไม่ลบเลือนดั่งคำกฤษณาสอนน้องที่กล่าวไว้ว่า



  พฤษภกาสร        อีกกุญชรอันปลดปลง   

โททนต์เสน่งคง   สำคัญหมายในกายมี 

  นรชาติวางวาย   มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
 
สถิตทั่วแต่ชั่วดี    ประดับไว้ในโลกา 


ขอพระคุณที่ล้นเศียร

ขอเมตตาที่ค้ำจุน

ขอน้ำนมที่กลั่นจากหยดเลือด

ขอหยาดเหงื่ออที่อาบรินของมารดาทุกท่าน

ขอทุกความรักและเสียสละ

เป็นพลังคุ้มครองให้ลูกๆทุกคนมีจิตในการกอปรกุศล และเป็นกตัญญูชนที่ปริ่มล้นด้วยพิริยะและปัญญา

มีมารดาเป็นนาวา มีบิดรเป็นฝีพาย

มีความเพียรสู่เป้าหมาย

อดทนแผ่กำจายนำลูกสู่ฝั่งฝัน




ขอแสดงความเสียใจต่อความเป็นอนิจจังสัจจธรรมแห่งชีวิต

ไม่นานนักชีวิตคุณแม่จักยอมรับและดำรงตนอยู่ต่อไปเนื่องเพราะภาระของแม่ที่มีต่อลูกผู้ที่ยังมีชีวิตและอนาคตอยู่

ขอความดีที่ดิฉันได้สร้างเป็นแรงอุทิศให้ดวงจิตดวงวิญญาณได้จากไปสู่สัมปรายภพที่ดื่มด่ำในพระธรรมและนำทางสู่ความสุขสวัสดีเทอญ



ขอให้เด็กๆทุกคนร่วมแสดงความอาลัยด้วยการกระตนเป็นคนดี เป็นลูกที่น่ารักของบิดรมารดาแทนน้องที่มิสามารถสร้างความดีทดแทนพระคุณได้

เมื่อได้อาศัยท้องแม่เกิดมา และเมื่อชีวิตต้องสิ้นไป  คงเป็นการยาก และแทบจะไม่มีทงที่จะกลับมาพบเจอกันใหม่ได้ง่ายๆ



ฉะนั้นขอทุกคนจงอยูเพื่อ "รัก" และ "ถนอมดวงจิตดวงใจ"กันเถิด



http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=13261.0

[Milky Way]

ขอแสดงค.เสียใจกับคุณแม่ด้วยน่ะค่ะ

หนูรู้สึกว่า...ความรักของแม่ยิ่งใหญ่เกินคำบรรยายเกินกว่าจะพูดจริงๆค่ะ

หนูก็ดีใจด้วยน่ะค่ะ

ที่คุณแม่ยังค้นเจอข้อความของลูกคุณแม่อยู่

อย่าคิดมากน่ะค่ะ

คุณแม่ต้องมีกำลังใจต่อไปน่ะ

คุณแม่ลองเงยหน้าไปดูบนฟ้าสิค่ะ

เห็นมั๊ย???ยังมีคนที่คุณแม่รักที่สุดส่งยิ้มให้คุณแม่ทุกวันด้วย

เมื่อไหร่ที่คุณแม่รู้สึกคิดถึงลูกคุณแม่

คุณแม่เข้ามาในบอร์ดนี้น่ะค่ะ  มาอ่านข้อความของลูกคุณแม่ดู

หนูเชื่อว่า...มีอะไรหลายๆอย่างที่ลูกคุณแม่น่าจะเขียนไว้บนบอร์ดนี้

ถึงหนูจะไม่รู้จักกับคุณแม่...แต่หนูก็ขอมอบความรักให้กับคุณแม่คนนี้แทนน้องน่ะค่ะ

[ต๋อม]

สูญเสียลูกเหมือนกันค่ะ น้องอายุแค่ 9 เดือนเป็นลูกคนแรก ยังทำใจไม่ได้เลยค่ะเหมือนคนจะเป็นบ้า ก็พยายามค้นหาข้อมูลของคนที่สูญเสียลูกเหมือนกันเพื่อมาเป็นกำลังใจให้ตัวเอง  ก็ยังหาหนทางให้ชีวิตตัวเองไม่ได้เลยค่ะ

[Ginhwan]

สูญเสียลูกเหมือนกันค่ะ น้องอายุแค่ 9 เดือนเป็นลูกคนแรก ยังทำใจไม่ได้เลยค่ะเหมือนคนจะเป็นบ้า ก็พยายามค้นหาข้อมูลของคนที่สูญเสียลูกเหมือนกันเพื่อมาเป็นกำลังใจให้ตัวเอง  ก็ยังหาหนทางให้ชีวิตตัวเองไม่ได้เลยค่ะ

ขอแสดงความเสียใจอย่างที่สุดด้วยค่ะคุณแม่
ขอให้คุณแม่หายเศร้าเร็ว ๆ นะคะ

[cracker]

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ

[yiwapanda]

ขอเเสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ

[maepin]

เพิ่งทำบุญร้อยวันลูกสาวไปเมื่อวานนี้เองค่ะ เค้าจากไปตอนอายุ 3 ขวบ 10 เดือน  ยังทำใจไม่ได้เลย  แค่อ่านกระทู้ น้ำตาก้จะไหล ที่เขียนมาทั้งหมด มันใช่ความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆสำหรับคนเป็นแม่ และเป็นการรอคอยที่ไม่มีวันจะได้เจอกันอีก อ่านทีไรก็ใจหายทุกครั้ง  ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ก็ยิ่งคิดถึงเพิ่มเป็นทวีคูณ ไม่เคยลบออกจากใจได้เลย ต้องหลอกตัวเองอยู่ตลอดว่าสักวันเราจะต้องได้เจอกันไม่ภพนี้ก็ภพหน้า ตอนนี้หมั่นทำบุญส่งให้เค้าทุกวันค่ะ เป้นสิ่งเดียวที่จะทำให้ความเศร้าคลายลงและทำให้มีความหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกในภพใดภพหนึ่ง

[bbcurve]

ซึ้งมากๆเลยครับ คุณครู สมศรี

[ต้อม]

ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่สูญเสียลูกสาวในวัยที่กำลังสดใส..น้องโฟมเป็นเด็กน่ารักร่าเริงแจ่มใส..ตอนที่เขาเสียเขาอายุย่างเข้า 14 ในวันที่ 30 พฤศจิกายน..เขาเป็นลูกคนเล็กของดิฉัน..ตอนคลอดเขาได้ 2 อาทิตย์ แม่สามีเป็นคนรับไปเลี้ยงดูแลที่โคราช..จนกระทั่งเขาอายุได้ 9 ขวบ ดิฉันก็เลยไปรับมาอยู่ด้วย..หลังจากที่ลูกโฟมมาอยู่กับดิฉันแล้ว..มันทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์พร้อมหน้ากัน 4 คน พ่อแม่ลูก ไม่ต้องปรับอะไรมากเพราะเราคือครอบครัวที่สมบูรณ์จริงๆ..เราก็ใช้ชีวิตกันตามปกติเหมือนครอบครัวทั่วๆไป..จนกระทั่งลูกอายุ 13 ย่าง 14 ..เหตุการณ์ที่ดิฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนมันก็เกิดขึ้น.. วันนั้นเป็นวันที่ 1 พ.ค วันแรงงานพวกเราได้ไปเที่ยวแพกาญจกับพี่ๆเพื่อนๆน้องๆที่บริษัท กลับมาได้เพียง 2 อาทิตย์ เช้าวันพฤหัสบดี 14 พ.ค. ลูกเปิดเทอม..และไปเรียนตามปกติ..เย็นกลับมาลูกบ่นว่าเหนื่อยอยากพักผ่อน..ดิฉันก็เรียกให้ลูกกินข้าวก่อนแล้วค่อยนอน..ก็ไม่มีอะไร..เช้าวันศุกร์ขึ้นไปเรียกลูกให้ไปโรงเรียน..แต่ลูกบอกว่าเวียนหัว..ดิฉันก็จับตัวลูกดู..แต่ตัวลูกก็อุ่นๆไม่มีไข้สูง..ดิฉันก็ปล่อยให้ลูกนอนไปก่อน..จนแม่ดิฉันถามว่าโฟมหิวหรือยังไปดูลูกซิ..ดิฉันก็ขึ้นไปดูและบอกลูกว่ากินข้าวก่อนจะพาไปหาหมอ..แต่ดิฉันสังเกตุการหายของลูกแล้ว..รู้สึกว่าลูกหายใจไม่เต็มปอด..และผิดปกติ..ลูกซึมมากและไม่กินข้าวจะนอนอย่างเดียว..พาไปหาหมอที่ปทุมเวช..บอกให้ตรวจละเอียดเลย..เพราะช่วงนั้นไข้หวัด 2009 กำลังระบาด และหมอก็ตรวจตามปกติดิฉันมองลูกตลอดและรู้สึกถึงความผิดปกติกับการหายใจ..หมอก็เอาหูฟัง..ตรวจเสร็จก็บอกว่าไม่เป็นอะไร..สบายใจได้..ไม่มีอาการของไข้หวัด 2009 เอายาไปทานถ้าไม่ดีขึ้นให้กลับมาวันจันทร์..?? พอกลับถึงบ้านลูกก็จะนอนอย่างเดียว.. วันเสาร์ดูลูกยังซึมๆ กินอาหารน้อยมากเพราะดิฉันบังคับให้ลูกกินเพื่อจะกินยา..พอวันอาทิตย์เป็นวันที่ 17 พ.ค วันเกิดลูกสาวคนโต..แต่ไปไหนไม่ได้เพราะลูกโฟมป่วย..ส่วนคนโตป๊าเขาพาไปซื้อของจนกลับมาตอนเย็น..ดิฉันก็เลยบอกให้พาลูกโฟมไปหาหมอดีกว่า..ป๊าเขาก็พาไปที่ปทุมเวช..เพื่อให้นอนโรงพยาบาลเลย..จะได้ใกล้หมอ..เวลาล่วงเลยมาประมาณ 2 ทุ่มดิฉันก็ไปเปลี่ยนให้แฟนกลับมาอาบน้ำ..แต่ก็แปลกใจที่ทำไมต้องให้อ๊อกซิเย่นลูก..หมอบอกว่ามีปัญหาเกี่ยวกับปอด..ตอนนั้นลูกอยู่ในห้องฉุกเฉิน..จนกระทั่งเวลาประมาณ 4 ทุ่ม..หมอออกมาบอกว่าลูกไม่เป็นไรมากให้ดิฉันกลับบ้านก่อนได้..ถ้ามีอะไรจะโทรแจ้งทันที..ดิฉันกลับบ้านด้วยความไม่คอยสบายใจเท่าไร..แต่เห็นว่าอยู่ใกล้หมอแล้ว..ก็โล่งใจ..คืนนั้นก็นอนหลับอยู่ข้างล่าง..แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อตอนตี 2 เพราะสามีลงมาบอกว่าหมอโทรบอกให้ไปพบด่วนเพราะลูกไม่หายใจต้องปั๊มหัวใจและใช้เครื่องช๊อตไฟฟ้าด้วย...!!!! ดิฉันตกใจมาก..ลูกเป็นอะไร..สามีรีบขับรถออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว..แต่ดิฉันก็ปรามให้ขับช้าลงหน่อยเดี๋ยวเรา 2 คนจะไม่ได้เห็นหน้าลูกนะ..พอไปถึง..หมอก็ยังไม่ให้เข้า..จนประมาณเกือบ ตี 3 ถึงให้เข้าไป..ดิฉันตกใจมากที่เห็นเครื่องมือแพทย์นับได้ประมาณ 5 เครื่องล้อมรอบเตียงลูก..แต่พอเห็นลูกดิฉันก็ชื่นใจเพราะสีหน้าลูกดูดี..และดิฉันก็บอกลูกว่าถ้าอยากไปประเทศเกาหลีต้องรีบหายเร็วๆนะ..เขาก็ยิ้มและพยักหน้าทั้งๆที่มีอ๊อกซิเย่นครอบปากอยู่..และหมอก็ให้ไปคอยอยู่หน้าห้อง..ถามหมอว่าลูกเป็นอะไร..หมอบอกติดเชื้อที่ปอด..ดิฉันก็ย้อนถามว่า..เมื่อวันศุกร์หมอตรวจแล้วบอกไม่เป็นอะไรมากไง...แล้วหมอก็บอกว่าตอนนี้เจอแล้วว่ามีการติดเชื้อที่ปอด..แต่ให้ยาแล้วคงไม่มีอะไรมาก..และให้คอยอยู่่แต่ไม่ให้กลับ..ดิฉันก็คอยแล้วให้สามีกลับไปก่อน..จนกระทั่งเวาลาประมาณ ตี 3 เกือบตี 4 ลูกโฟมมีอาการทรุดลงอย่างรวดเร็ว ดิฉันเห็นหมอช่วยกันพยายามปั๊มหัวใจลูกดิฉันอยู่พักหนึ่ง..ทุกอย่างก็กลับมาปกติ..แต่ลูกไม่รู้สึกตัวอีกเลย..ที่สำคัญดิฉันเริ่มรู้ตั้งแต่ที่หมอพยายามเช็คม่านตาของลูกโฟมตลอด..และให้ดิฉันเข้าไปดูลูกเป็นระยะ..แต่ลูกก็ไม่ได่สติเลย..จนกระทั่งเวลาที่หัวใจของคนเป็นแม่แทบสิ้นสลาย...เมื่อหมอมาบอกกับดิฉันว่า..สมองลูกตาย..ศัพท์ทางการแพทย์ถือว่าเสียชีวิตแล้ว...ดิฉันพูดไม่ออก..วิ่งไปหาลูกที่เตียงพยายามเรียกเขาพูดกับเขาตลอด..และพยายามที่จะย้ายลูกไปตามโรงพยาบาลต่างๆ..แต่ดิฉันรู้แล้วว่า..ไม่มีโรงพบาบาลไหนจะรับคนที่เสียชีวิตไปรักษาหรอก..เพียงแค่ปลอบใจให้กำลังใจ..ทั้งๆที่รู้ว่าลูกอยู่ได้เพราะอ๊อกซิเจน..สุดท้ายต้องยอมปล่อยเขาไป..น้ำตาพรั่งพรูออกมาแทบเป็นสายเลือด..รอบตัวเหมือนมีแต่อากาศ..ลอยไปลอยมาหูอื้อไปหมด...ลูกตายแล้วหรือ.?? คิดอยู่แบบนั้น..คิดซ้ำๆ..ลูกตายจริงๆหรือเนี่ย..ความรู้สึกตอนนั้นไม่มีอะไรมาเทียบได้เลย..มันเจ็บปวดในหัวใจ..หายใจไม่ค่อยออก..เหมือนคอตีบพูดอะไรไม่ออกจริงๆ..มันเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของดิฉันจริงๆ...ถึงแม้จะเหลือลูกอีกคน..ก็ไม่มีอะไรมาทดแทนหักล้างความเจ็บปวดหัวใจได้เลย..คำปลอบใจต่างๆนาๆไม่ช่วยให้ลดความเจ็บปวดลงได้ในขณะนั้น..รู้สึกในสมองมีแต่ลูกๆๆๆๆๆ..ร้องเรียกหาลูกอยากให้ลูกฟื้นอย่างเดียว....เหตุการณ์ครั้งนั้นมันติดอยู่ในความทรงจำอยู่ตลอดเวลา..ใครๆก็พูดว่า..เวลาจะช่วยเยียวยารักษาได้..แต่ดิฉันบอกได้เลยว่าไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้...มันยังคงเป็นบาดแผลเรื้อรังมาตลอดไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน..หากโดนสะกิดขึ้นมาเมื่อไร..ก็จะรู้สึกถึงเหตุการณ์วันนั้นทุกที...อยู่ต่อหน้าคนอื่นเราต้องดูเข้มแข็งเพื่อไม่ให้พวกเขาเป็นห่วง....ทำตัวตามปกติ...แต่..หลอกคนอื่นได้แต่ไม่สามารถหลอกตัวเองได้..คิดถึงลูกตอนจากไปก็จะร้องให้ทุกครั้ง..ไม่เคยมีครั้งไหนที่ไม่ร้องไห้....ความรู้สึกยังคงเจ็บปวดอยู่ลึกๆในใจไม่เคยจางหายไป..ทุกวันนี้รอว่าเมื่อไร..จะถึงเวลาของดิฉันเสียที....อยู่อย่างทรมานใจมาตลอดที่เสียลูกไปและทุกครั้งที่คิดถึงลูกยิ่งทำให้เจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน........

[MeiStar Turkz]

T^T

[ต้อม]

หากวันนี้..มีเจ้า..เคล้าคลอแม่
คงสุขแท้..แน่ชัด..จรัสใส
แม่คงมี..ศรีสุข..ทุกข์คงไกล
แม่คงได้..ไล้ลูบ..จูบสองปรางค์
แต่วันนี้..ไม่มี..เจ้าอีกแล้ว
ใจแม่แป้ว..แผ่วจิต..มิดมัวหมาง
เจ้าจากไป..ไกลแสน..สุดแดนทาง
เจ้าลาร้าง..ห่างไกล..ไม่หวนคืน
จากวันนั้น..ถึงวันนี้..2ปีผ่าน
เหมือนเมื่อวาน..ผ่านไป..ทำใจฝืน
ไม่อยากคิด..ติดตรึง..ถึงวันคืน
มันขมขื่น..กลืนกล้ำ..เกินอำลา
แต่แม่อด..ไม่ได้..เพราะใจคิด
แม่เฝ้าติด..จิตหวน..คร่ำครวญหา
เจ้าจากไป..ใยเจ้า..ไม่ร่ำลา
ทิ้งให้แม่..แช่น้ำตา..อย่างทารุณ
อยากตะโกน..กู่ร้อง..ให้ก้องฟ้า
อยากต่อว่า..ด่าไป..ให้เสียศูนย์
ไหนล่ะสิ่ง..ศักดิ์สิทธิ์..ที่เทอดทูน
ที่เราสูญ..เงินไป..ใช้บนบาน
ก้มลงกราบ..ทาบพื้น..ไม่ย่นย่อ
เพียงแค่ขอ..ลูกฟื้น..คืนให้ฉัน
จะอยากได้..อะไร..ก็บอกกัน
เชิญเข้าฝัน..ฉันนี้..ยินดีเลย
แต่มันเป็น..แค่เพียง..เสียงความเชื่อ
ไม่มีเหลือ..ให้เห็น..เป็นเฉลย..
เป็นเพียงแค่..สิ่งยึดเหนี่ยว..แบบที่เคย
พิโธ่เอย..เสียแรง..ที่แบ่งใจ
ในเมื่อทำ..สิ่งใด..ไม่ได้แล้ว
คงไม่แคล้ว..ต้องปล่อย..ให้มันไหล
ล่องลอยเลื่อน..เคลื่อนตาม..เวรกรรมไป
เกิด แก่ เจ็บ แล้วตาย ไปตามเวร
แต่แม่อยาก..ให้ลูก..รับรู้ว่า
หยาดน้ำตา..นำพา..ให้แม่เห็น
ว่าความทุกข์..ที่ขาดเจ้า..เศร้าลำเค็ญ
ไหลมาเป็น..เช่นเลือด..ไม่เหือดจาง
หากชาติหน้า..มีจริง..สักสิ่งหนึ่ง
ก็ขอพึ่ง..นำพา..อย่าได้ขวาง
จงดลจิต..ดลใจ..ได้นำทาง
ให้เราต่าง..พบทาง..สว่างกัน..

  จากแม่ต้อม...รักและคิดถึงโฟมตลอดไป