เอาบทความดีๆมาให้อ่านกัน

[N' OPEL]

คืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551 บารัก โอบามา ได้รับเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดีคนที่ 44 ของสหรัฐอเมริกา

ภาพผู้คนทุกทวีปฉลองการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งหมายเลขหนึ่งของอเมริกาของชาย ผู้นี้เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ดาวเคราะห์ดวงนี้ที่ชาวโลกฉลองเหตุการณ์ ที่เป็นกิจการภายในของประเทศอื่น เหตุผลไม่ใช่เพราะบุคลิกอ่อนโยนของเขา ไม่ใช่วาทะศิลป์ที่โน้มน้าวใจคน ไม่ใช่รอยยิ้ม ไม่ใช่เสน่ห์ แต่เพราะการก้าวไปถึงจุดหมายของเขาเป็นเสมือนออกซิเจนที่ทำให้ไฟแห่งความ หวังของมนุษยชาติที่ริบหรี่จวนดับสว่างโพลงขึ้นอีกครั้ง เป็นการตอกย้ำความคิดที่หลายคนลืมไปแล้วว่า ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่เป็นไปไม่ได้หากกล้าฝัน กล้าทำ กล้าลงมือ และไม่ย่นย่อต่ออุปสรรค

เมื่อ โรซา พาร์กส์ ปฏิเสธที่นั่งบนรถเมล์ให้คนผิวขาว เมืองมอนต์โกเมอรี รัฐอลาบามา สหรัฐอเมริกา ในปี 2498 ส่งผลให้เกิดการต่อต้านรถเมล์เหยียดสีผิวด้วยการเลิกขึ้นรถเมล์ยาวนานถึง หนึ่งปี ไม่มีใครในโลกเชื่อว่าภาพในคืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551 เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้จริง

เมื่อการต่อต้านความไม่ชอบธรรมของนโยบายเหยียดสีผิวที่เมืองเบอร์มิงแฮม รัฐอลาบามา จบด้วยการที่ตำรวจสลายการชุมนุมด้วยสายน้ำแรงอัดสูงในปี 2506 ไม่มีใครในโลกเชื่อว่าภาพในคืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551 เป็นเรื่องที่เป็นไปได้

เมื่อผู้ชนกว่าหกร้อยคนที่เดินข้ามสะพานในเมืองเซลมา รัฐอลาบามาเพื่อประท้วงการเหยียดสีผิวถูกตำรวจทำร้ายในวันที่ 7 มีนาคม 2508 ไม่มีใครในโลกเชื่อว่าจะปรากฏภาพคืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551

เมื่อนักต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชน มาร์ติน ลูเธอร์ คิง เอ่ยประโยค "I Have a dream" ที่ ลิงคอล์น เมมโมเรียล กรุงวอชิงตัน ดี. ซี. (อนุสรณ์สถานแห่งลิงคอล์น ประธานาธิบดีผู้เลิกทาส) เมื่อสี่สิบห้าปีก่อนนั้น ไม่มีใครในโลกเชื่อว่าวันหนึ่งจะ I Have a dream จะกลายเป็นจริง


ในสุนทรพจน์ของเขาในคืนนั้น บารัก โอบามา เอ่ยถึงหญิงชราคนหนึ่งนาม แอนน์ นิกสัน คูเปอร์ แห่งรัฐแอตแลนตา

ในวัย 106 ปี หญิงชราลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง อาจเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต

นางเกิดในยุคที่การเหยียดสีผิวเป็นเรื่องปกติ ในยุคที่สตรียังไม่มีสิทธิเลือกตั้ง นางเห็นการทำร้ายคนดำของกลุ่ม คูคลักซ์แคลน เห็นรถเมล์ที่แบ่งคนผิวขาวกับผิวดำ ร้านอาหารที่ไม่ให้บริการคนผิวสี ฯลฯ

โลกคงไม่มีวันเปลี่ยนแปลงหากคนที่อยู่เบื้องล่างยอมรับกติกาของคนที่ยืนอยู่ข้างบน

แต่เพราะยังมีคนที่เชื่อว่ามนุษย์สามารถก้าวพ้นจากวังวนของการแบ่งแยก เชื่อว่าอหิงสาเอาชนะความเกลียดชังได้ ภาพคืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551 จึงเป็นอีกหนึ่งความฝันโง่ๆ ที่กลายเป็นจริง


แผ่นดินของเราอยู่ในหัวเลี้ยวหัวต่อของการเปลี่ยนแปลง ในยุคที่ประชาราษฎร์แตกแยกอย่างสุดขั้ว เกลียดชังราวกับเป็นศัตรูมาร้อยชาติ ย้อนหลังไปสักสิบปีย่อมไม่มีใครเชื่อเด็ดขาดว่าเราสามารถแตกแยกได้เพียงนี้ เช่นกันในนาทีนี้ ก็ไม่มีใครอยากเชื่อว่าเราจะสามัคคีกันได้อีกครั้ง แต่ภาพคืนวันที่ 4 พฤศจิกายน 2551 ถ่างตาเราออกกว้างว่า มนุษย์เรามีศักยภาพที่จะทำเรื่องยากเย็นและดูเป็นไปไม่ได้

I Have a dream คือความฝันว่าคนต่างเชื้อชาติต่างความคิดสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติ

I Have a dream คือความเชื่อว่ามนุษย์มีความสามารถที่จะแก้ไขจุดผิดพลาด

แต่การเดินไปถึงจุดนั้น ต้องอาศัยทั้งความกล้าและการยอมอย่างสูง

กล้าที่จะรับความแตกต่าง กล้าที่จะรับฟังความคิดของคนที่เห็นต่าง กล้าที่จะเสียสละประโยชน์ส่วนตนเพื่อส่วนรวม

ยอมที่จะเปิดใจกว้าง ยอมที่จะยอมรับความแตกต่างของคนอื่น ยอมที่จะยอมรับความบกพร่องของตัวเอง

นี่มิใช่เป็นความกล้าหาญสูงกว่าการใช้กำลังประหัตประหารกันหรือ? เพราะการรักคนที่รักเราเป็นเรื่องง่าย การรักคนที่เกลียดเรายากเย็นกว่าหลายล้านเท่า

คนฉลาดคือคนที่ไม่ทำลายตัวเองเพราะอคติและความเกลียดชังท่วมหัวใจ

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ผู้คนต่างเชื้อชาติ ต่างศาสนา ต่างความเชื่อ ก็ล้วนเป็นคนของแผ่นดินเดียวกัน - แผ่นดินของเรา

ใช่! ชั่วๆ ดีๆ มันก็เป็นแผ่นดินของเรา



บทความโดย..วินทร์ เลียววาริณ




So let us summon a new spirit of patriotism; of service and responsibility where each of us resolves to pitch in and work harder and look after not only ourselves, but each other... We rise or fall as one nation; as one people.

เรามาเพรียกหาความรักชาติอย่างใหม่กันเถอะ การรับใช้ชาติและความรับผิดชอบอย่างใหม่ ที่เราแต่ละคนร่วมกันทำงานหนักและดูแลไม่เพียงเฉพาะแต่ตัวเราเอง แต่กับคนอื่นด้วย... เรารุ่งเรืองหรือล้มสิ้นในสถานะของชาติชาติเดียว ประชาชนกลุ่มก้อนเดียว

Barack Obama
บารัก โอบามา

[-M๐NS๐๐N-]

ขอบคุณ พี่โอเปิ้ล

ที่มีอะไรดีๆ มาให้เสมอครับ^ ^

[&(%$%#$)(*&^%$^&*(* [ME]]

Thax you.

[-M๐NS๐๐N-]

อิอิ^ ^

[&(%$%#$)(*&^%$^&*(* [ME]]

เรปบน

ปั่นเรปเพิ่มอยู่เหรอ

[-M๐NS๐๐N-]

ปั่นที่ไหน

โพสต์ ตามปกติ นี่แหละ 555+

[&(%$%#$)(*&^%$^&*(* [ME]]

แบบว่า ปกติสุดๆ

[Unidentified Girl]

ทั้งคู่แหละค่ะ

[NaNToR+]

ขอบคุณมากมายนะคะ

[N' OPEL]

อีกด้านหนึ่งของชีวิต ที่ใครบางคน..ลืม


แด่ทุกๆคนที่มีชีวิตอยู่ด้วยตัวเองอย่างเข้มแข็ง..............................................

- ในขณะที่คุณกำลังกินข้าวกับครอบครัวที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังในห้าง ข้าวในจานคุณเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง คุณเขี่ยมันทิ้งอย่างไม่สนใจ
ในเวลาเดียวกัน แต่ต่างสถานที่กัน
เด็กวัยเดียวกับคุณพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ข้าวก้อนนั้นมาหลังจาากที่ไม่ได้กินอะไรมาเป็นเดือน

- ขณะที่คุณเดินข้ามถนน คุณเห็นเด็กอายุน้อยกว่าคุณ ใส่เสื้อขาดกะรุ่งกะริ่ง ร่างกายผอมเห็นกระดูกนั่งขอทานอยู่ คุณเหลือบมอง แค่เพียงเหลือบมอง แล้วโยนเศษเงิน 1 บาท...................5 บาท.................ให้ ในขณะที่คุณยอมจ่ายเงินซื้อเสื้อผ้าแพงๆ รองเท้า กระเป๋าแพงๆ
เพื่อบูชาความโง่ของตัวเอง ให้คนอื่นรู้ว่า
"ฉันมีเงินนะ"...................................................... ใช่........คุณอาจมีเงิน แต่เห็นได้ชัดว่าคุณขาดแคลนสมอง

- ขณะที่คุณกำลังกังวลว่าผู้ชายที่เราชอบเค้าจะสนเราไม๊ ผู้หญิงที่เราชอบเค้าจะสนเรารึเปล่า........................
แต่ในสถานที่ใกล้ๆกันก็ยังมีคนรุ่นเดียวกับคุณกังวลว่า
เค้าจะสามารถหาเงินมารักษาแม่ที่ป่วยหนักได้รึเปล่า

- แม่คุณไม่ให้คุณเล่นเนตคุยกะเพื่อนคืนนี้ คุณโกรธกระฟัดกระเฟียดแม่ของคุณ
แม่คุณทำเพราะรัก คุณกลับคิดว่า "ไม่เห็นอยากให้ใครรักเลย"...................
อีกด้านหนึ่งที่บ้านสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า...............
เด็กๆ โตมาในสภาพที่เค้าไม่มีอะไรเลย เค้าเพียงอยากให้ใครสักคนรักเค้า เค้ายินดีทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา แต่นั่นก็เป็นได้แค่ฝันสำหรับเค้า........ในขณะที่คุณมีทุกอย่าง แต่คุณก็ไม่แม้แต่จะรักษามันไว้

- ตัวละครในจินตนาการของคุณไม่สามารถมีชีวิตอยู่จริงได้ คุณรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง อยากตาย......................
ต่างสถานที่แต่เวลาเดียวกัน
เด็ก อายุเท่าคุณ กำลังพยายามดิ้นรนที่จะมีชีวิตอยู่ เค้าไม่มีอาหาร คุณลองถามเค้าดูสิว่าเค้าจะรู้สึกยังไงถ้าตัวละครในจินตนาการของเค้าไม่ สามารถมีชีวิตอยู่จริงได้......... ลองถามเค้าดูสิ

- คุณโดดเรียน............ไม่ตั้งใจเรียน การเรียนสำหรับคุณอาจเป็นแค่เรื่องน่าเบื่อไร้ค่า
แต่สำหรับคนที่เค้าไม่มีโอกาส
นั่นคือชีวิตทั้ง ชีวิตของเค้า มันคือความฝันของเค้า เป็นได้แค่ฝัน แต่สำหรับคุณมันไม่มีค่า

- วันฝนตก อากาศหนาวจับใจ คุณนอนอยู่ในบ้านที่ปลอดภัยและอุ่นสบาย สภาวะเดียวกัน คนที่อายุเท่าคุณ บอบบางยิ่งกว่าคุณกำลังนอนสั่นอยู่ข้างถนน ผจญกับโรคร้าย และท้องที่ว่างเปล่า ลำคอที่แห้งผาก....
เวลาเดียวกัน..
เด็กที่รัฐอะแลสกากำลังจะหนาวตายด้วยอุณหภูมิติดลบอยู่ในท่อระบายน้ำ.......
คุณก็ยังไม่เลิกคิดว่าตัวเองเป็นคนโชคร้ายอยู่ดี (เพราะแม่คุณไม่ยอมซื้อนาฬิกาเรือนหมื่นให้คุณ)

- พ่อกับแม่คุณไม่ได้จักงานวันเกิดให้คุณเพราะติดงานสำคัญ
คุณงอนไม่ยอมออกจากห้องนอน ร้องห่มร้องให้ฟูมฟายว่า "พ่อแม่ลืมฉัน"
ลองถามเด็กๆที่ เอธิโอเปียดูสิว่างานวันเกิดคืออะไร?..............................
คุณไม่มีวันได้คำตอบจากเค้าหรอก...........เพราะแม้แต่วันที่ตัวเองเกิดเค้าก็ไม่มีเวลามาจำ

- คุณไม่มีวันได้คำตอบจากเด็กๆที่ปาเลสไตน์ว่าพวกเค้าเกิดวันไหน......................
แต่ถ้าคุณถามว่าเค้าจะต้องตายวันไหน..........เค้าตอบคุณได้แน่....

- คุณพร่ำพรรณาว่าพ่อแม่ไม่เข้าใจคุณเพราะท่านไม่ประเคนของที่คุณบอกว่าอยากได้ให้
คุณขู่ท่านวันละ 3 เวลาหลังอาหารว่าจะฆ่าตัวตาย
แล้วคุณเคยย้อนถามตัวเองไม๊ว่า คุณเข้าใจท่านแค่ไหน

- คุณสิ้นหวังกับชีวิตเพราะแฟนคุณทิ้งคุณ ลืมพาคุณไปเดท.....
ทำให้คุณไม่กินไม่นอนจวนจะตายเอา.....เพราะถูกลืม
แต่สำหรับคนขอทานตามสะพานพระพุทธฯ......นั่นเรื่องเล็กเลยละ
ทำไมน่ะเหรอ...................เพราะเค้าถูกลืมอยู่ตลอดเวลาน่ะสิ..

- คุณอยากได้ของแพงๆ อยากได้มือถือ อยากได้คอมฯ ครอบครัวคุณอาจไม่ร่ำรวยขนาดจะซื้อของพวกนี้ได้ในทีเดียว คุณอาจคิดน้อยใจว่าทำไมชีวิตช่างโชคร้าย คุณอาจล้มเหลวในบางเรื่อง นั่นทำให้คุณคิดท้อแท้ คุณอยากตาย...........อยากหนีปัญหาให้พ้น ๆ คุณคิดว่าคุณโชคร้ายที่สุดในโลก
ลองมองกลับไปอีกด้านหนึ่งสิ
คนที่เหมือนๆกับคุณ เค้าไม่มี................ไม่มีอะไรสักอย่าง
ต้องอยู่ด้วยตัวเอง
สู้ด้วยตัวเอง..............

หากเหนื่อยกับชีวิต..........เหนื่อยกับปัญหา........... คุณพักได้ คุณมีกิ่งไม้ให้เกาะ
แต่เค้าไม่มี หากหยุด นั่นคือตก..............เมื่อตกก็ตาย

คุณมีบ้านให้อยู่..........มีเงินให้ใช้.............มีอาหารให้กิน
ส่วนเค้า..............ไม่มีบ้าน ที่นอนคือข้างถนน ไม่มีอาหาร
ถ้าหิวก็ไปคุ้ยถังขยะเอา
ไม่มีคนหาเงินให้........... อยากได้อะไร.................หาเอาเอง

คุณท้อแท้......... มีคนคอยปลอบใจ แต่คุณไม่ฟัง ไปโดดตึก โดดน้ำ กรีดข้อมือ กินยาตาย ฯลฯ
เค้าท้อแท้ .....................ใครล่ะ ? ที่จะปลอบใจ มีทางเดียว
เค้าต้องเข้มแข็ง "ฉันจะไม่เป็นไร ฉันต้องสู้"

- สิ่งมีชีวิตชนิดเดียวกัน ต่างกันที่การเลี้ยงดู ต่างกันที่สภาพแวดล้อม มันก็แทบเป็นสิ่งมีชีวิตคนละชนิดไปเลย
คนเราเลือกเกิดไม่ได้ เลือกเป็นไม่ได้ เลือกตายไม่ได้ สิ่งเดียวที่เลือกได้คือความเข้มแข็ง เลือกที่จะรับ เลือกที่จะให้
มันทำได้อยู่แล้วไม่ว่าคุณจะอยู่ ในฐานะอะไร เสื้อผ้าที่คุณซื้อราคาเป็นร้อย เป็นพัน ซื้ออาหารได้หลายจาน
ขอเพียงเศษผ้าเท่านั้น
เพียงเศษเล็กๆที่ไม่มีค่าสำหรับคุณมันช่วยชีวิตคนได้อีกมากมาย

....................................แต่จะมีสักกี่คนกันที่คิดถึงน?...................................................

www.tamdee.net

[N'PLOY]

โอเปิลนี่จิตใจงดงามจริงๆ

[K0K]

เก๋ๆๆ**

[-M๐NS๐๐N-]

สุดยอด!!