ขอสวัสดีและรบกวนทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านในนี้ครับ...
ผมเป็นคนนึงที่ขี้ลืม หรือบางทีเรียกว่าโชคร้ายประจำ
หลายครั้งที่ผมลืมบางสิ่งต่อหน้าหรือต่างๆที่ผมคิดแล้วว่าไม่น่าจะลืม หรือมันหายได้อย่างไรหรือกระทั่งมิติที่ 4 ดูดไปแบบนั้น โดยที่ผมก็มักจะโทษฟ้า โทษโชคชะตาตลอด

( มันดูแย่ใช่ไหมครับ?
ของที่ผมทำหายทั้งหมดมันก็ตั้งแต่ปากกาด้ามละ 5 บาท ไปจนถึงโทรศัพท์มือถือเครื่องละหลายพัน
ส่วนราคายิ่งแพงก็นานน๊านหายทีครับ แต่อย่างปากกา + ยางลบนี่จะบ่อยเลย
แต่ผมขอสบานได้ว่าผมไม่เคยอยากจะให้ของหายเลยสักครั้งนะครับ (และก็คิดว่าคงไม่มีใครด้วย)
วันนี้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนมาครับ ผมเอาของหลายๆอย่างเตรียมไป เราจะได้เที่ยวกันสนุกๆ
ปรากฏว่าของผมหายไปหนึ่งอย่าง (แต่มันก็200อะครับ) ตังค์ผมหายอีกหลายร้อย(ไม่รู้หายได้อย่างไร) + จิปาถะ
พ่อผมเตือนก่อนไปด้วยครับว่าไม่ให้เอาไป ไม่เห็นจะมีใครเอาไปสักคน เอาก็ลำบากเปล่า
ตอนนั้นเองผมก็คิดในใจว่า พ่ออย่าสอนให้ผมเห็นแก่ตัวได้ไหม ผมอยากจะเอาไปเพราะเรามี เพื่อนบางคนเขาไม่มีเหมือนเรา แล้วเอาไปแล้วเราจะได้เที่ยวกันสบายๆ สนุกอีกด้วย
แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่ามันจะหายครับ พอกลับมาถึงบ้านมันหายไปไหนก็ไม่รู้ ทั้งตังค์ ของนั้น มีอีกหลายเรื่องอื่นๆครับ
มันเป็นเรื่องกลุ้มใจในวันนี้ที่ผมเจอมาตั้งแต่เช้ายันค่ำ ที่ผมเอามาคิด จนทำให้มันดูแย่ลงไปกว่าเดิมมาก
ของหายครั้งนี้แม่ดุว่าผมอย่างมากอย่างแทบจะไม่เคยเป็นมาก่อน (หรือเพราะแม่ทำงานเหนื่อยๆมาทั้งวันแล้ว)
ผมมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ชอบเอาเรื่องไม่ดีหลายๆเรื่องมาคิดรวมกันจนมันยิ่งแย่ไปใหญ่
ทั้งๆที่ผมพยายามจะยิ้มเป็นสิบครั้งแล้ว แต่มันก็ทำไม่ได้ (ทำได้แค่ 2 วิมันก็มากเกินพอ)
ผมไม่รู้จะทำอย่างไรครับ ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่อยากจะอยู่ในห้องตัวเอง นอน ในห้องที่มืดๆ ตลอดไป (ถึงขั้นจิตตก)
แต่ผมว่ามันก็ไม่ดี...
ผมอยากรู้ว่าผมไปทำผิดอะไรมากแค่ไหนหรอครับ...
มันดูแย่มากใช่ไหมครับ...
ขอบคุณครับที่ให้ผมได้ระบาย มันอึดอัดมากจริงๆ ผมไม่รู้จะไปพูดกับใคร และไม่มีอารมณ์จะพูดด้วย ผมก็นึกถึงเว็บบอร์ดคุณครูได้เป็นที่แรก ขอรบกวนด้วยนะครับ
ปล.ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ทำอย่างนี้กับผมเลย แต่ผมก็เป็นคนผิดครับ แต่ผมเองไม่สบายใจมากๆเลย หรือว่าผมจะเป็นคนที่คิดมากไปเอง??
