ผู้ ช า ย รั ก น ว ล ส ง ว น ตั ว

http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=9897.0

ถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกขยะแขงในเรื่องราวของผมกรุณาอย่าอ่านเลยนะครับมันเลวร้ายมากๆ
อันนี้เป็นเรื่องน่าอายมากของผมเลยนะครับ ผมไม่กล้าที่จะพูดกับใครแม้แต่กับคนในครอบครัว อัดอั้นตันใจมากๆจึงต้องมาเขียนกระทู้นี้
คือเรื่องมันมีอยู่ว่าตอนผมอยู่ม.5 ผมได้มัวเมาอยู่กับคำว่า"กาเม"คือผมปล่อยให้อารมณ์ครอบงำตัวเองจนนำไปสู่เรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองสกปรกมากจนถึงทุกวันนี้ ทำให้ผมนอนไม่เคยหลับ กว่าจะนอนได้ต้องข่มตานอนไปหลายชั่วโมง คือผมได้มีความสัมพันธ์ทางเพศแต่ไม่ได้ถึงขนาดที่ทำให้ตั้งครรภ์นะครับคือแค่กับทางปาก(ไม่รู้ผมเขียนน่าเกลียดไปหรือเปล่าแต่ขอถามตรงๆเพราะว่าพูดกับใครไม่ได้ผมอายมากๆ) ในช่วงเวลาตอนนั้นผมลืมตัวครับต้องยอมรับว่าตกเป็นทาสของอารมณ์ แต่ตอนนี้ผมจะขึ้นปี1มหาวิทยาลัยแล้ว แต่เมื่อผมหวนคิดไปถึงระยะเวลาตอนนั้นทีไรทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงตัวเอง(คือตอนนี้ผมตัดขาดกับการกระทำอย่างนั้นไปแล้ว)ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมคงไม่ทำอย่างนั้นแต่ว่าในชีวิตจริงมันทำไม่ได้ ผมจึงได้แต่รู้สึกสกปรกกลับตัวของผมเอง เมื่อผมจะทำสิ่งใดผมก็จะคิดแต่เรื่องนี้บอกตามตรงเลือกว่าเกือบๆทุกวินาที เป็นทุกข์มากๆ ทำอะไรไม่มีความสุขเลย ดูหนัง ฟังเพลงอะไรผมก็ไม่มีความสุขเลยครับ ผมได้แต่คิดว่าตัวเองไม่บริสุทธิ์ ไม่อยากจะคบกับใครอีกแล้วกลัวว่าผมไม่มีค่าพอที่จะให้ใครคบ เพราะผมมันสกปรก แค่เห็นหน้าพ่อแม่ผมก็เสียใจลึกๆมากๆว่าผมทำให้พวกท่านเสียใจถ้าได้รู้ เห็นหน้าคนวัยเดียวกันผมก็คิดว่าผมมันสกปรกมากๆบวกกับอิจฉาเล็กน้อยเพราะคนอื่นเขายังมีความสุขได้อย่างไม่ต้องกังวลใดๆ เมื่อผมคิดถึงอดีตในช่วงเวลานั้นทีไรผมก้อยากจะกลับไปแก้ไขคือรู้สึกว่าตัวเองมันโง่บวกกับสกปรก ไม่น่าตกเป็นทาสของอารมณ์เลยแต่ในโลกจริงมันแก้ไขไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าจะต้องทนทุกข์คิดถึงเรื่องนี้อีกนานเท่าไร จะอีกกี่วัน กี่คืนหรือตลอดไปจนชั่วชีวิต ทุกๆคืนกว่าผมจะนอนได้ต้องคิดจนปวดหัว กลัวว่าจะมีใครรู้ กลัวว่าจะทำให้คนที่เรารักเสียใจ และอีกอย่างผมเป็นคนที่เชื่อในพระพุทธศาสนาด้วยครับ ถือว่าเคร่งได้เลยทีเดียวแต่ว่าการตกเป็นทาสของอารมณ์ก็ทำให้ผมต้องทำผิดศีลข้อที่3 ผมกลัวตกนรกเหมือนกันนะครับแค่นรกในใจตอนนี้ผมก็ทุกข์มากแล้วไม่รู้ว่าหลังจากตายไปต้องเจออะไรอีก บอกตรงๆครับว่าตอนนี้กลัวไปหมดทุกอย่างกลัวอนาคต กลัวอดีตไม่แต่ปัจจุบันก็กลัว ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายเขาคิดยังไงแต่ที่รู้ตอนนี้ผมรู้สึกผิดมากๆเลย เพราะผมเป็นคนส่วนน้อยๆในวัยผมที่กล้าทำเรื่องเลวร้ายอย่างงี้

และถ้าในอนาคตถ้าผมต้องแต่งงานกับใครสักคนผมคงไม่กล้าบอกว่าผมบริสุทธิ์ ถ้าเขาถามมาผมก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะกลัว ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี ถ้าโกหกไปผมก็จะรู้สึกเลวมากกว่าเก่าอีก แต่ถ้าผมพูดตามตรงไปก็จะทำให้คนอื่นเสียใจอีก ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มครับ แต่ที่รู้คือทุกข์มากๆ รู้เลยที่เขาบอกว่าทุกข์ทุกช่วงเวลามันเป็นยังไง ไม่กล้าบอกใครเรื่องนี้ ต้องเก็บไว้เป็นความลับคนเดียวยิ่งทำให้ตัวเองยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่ ผมจึงขอให้คุณครูช่วยให้คำแนะนำผมหน่อยนะครับ

แม้จะคิดว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นแค่อดีตแต่ผมก็ยังคิดไม่ตกอยู่ดีครับจะทำยังไงดีทุกข์มากๆ บอกใครก็ไม่ได้แต่ผมเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับมาตลอดและก็ไม่มีใครกล้าคิดว่าผมจะกล้าทำเรื่องอย่างนี้ด้วยเพราะผมไม่ใช่เด็กเกเรอะไรพูดตามตรงคือผมก็เรียนดีทีเดียว(กำลังจะศึกษาคณะแพทยศาสตร์แต่ว่าขอไม่บอกนะครับว่าสถาบันไหน ผมกลัวเขาเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะผม)และยิ่งมีคนชมว่าผมดีเท่าไร ผมก็ยิ่งเจ็บมากๆเลยครับ

ปล.ผมอาจเขียนไม่ได้ดีมาก เรียบเรียงเรื่องราวก็อาจไม่ค่อยเข้าใจเพราะตอนนี้ผมมึนไปหมดทุกอย่างแล้วครับ (จะบ้าอยู่แล้ว)

ปล.ขอฝากคนที่จะคิดมีอะไรกับแฟนครั้งแรกไว้ว่า อย่ามีเลยจะดีกว่ามีตอนที่เราแต่งงานไปแล้วจะสบายใจกว่า ไม่ต้องมานั่งทุกข์อยู่กับความผิดที่ได้ทำลงไป ไม่ใช่แค่ทุกข์เฉพาะเวลาใดแต่มันจะตามหลอกหลอนคูณไปทุกๆวินาที ไม่เจอกลับตัวเองไม่รู้หรอกว่าทุกข์เพียงใด นรกในใจมันหนักหนาเกินกว่าความเจ็บปวดทางกายหลายร้อยเท่านัก

อย่ามัวเฝ้าเก็บผลไม้เน่าที่ตกพื้นเลยค่ะ

มาเร่งใส่ปุ๋ย บำรุงเลี้ยงดอกที่กำลังจะบานสะพรั่งเป็นผลต่อไปดีกว่านะคะ

อะไรที่ผ่นไปแล้วย่อมทิ้งบทเรียนที่มีคุณค่าไว้ให้เราเสมอ

คุณครูคิดว่าเพื่อนอาจมองว่าหนูประหลาด

แต่สำหรับคุณครู คุณครูทราบดีค่ะว่าแท้จริงเป็นเช่นไร

อย่าเสียใจกับเรื่องที่ผ่านไปแล้วนะคะ

ปุ๋ยที่เน่าเหม็นเป็นประโยชน์ต่อการเติบโตของพืชเสมอ

ชีวิตยังมีอกมากให้หนูได้ท่องไปอย่างมีสติ

อย่าปล่อยให้สอฃสามเมื่อวานนี้ ทำลายหมื่อนพรุ่งนี้ที่รอเราค่ะ

ปัจจุบันสำคัญที่สุด

อย่าหวนไปในวังวน งูลอกคราบแล้ว

ทิ้งคราบนั้นไว้เถิดค่ะ

แม้พิษจะอยู่ในปากงู

แต่พิษนั้นไม่เคยทำร้ายงู

อะไรที่เลวร้ายที่สุดที่เกิดขึ้นกับเราแล้ว

ไม่มีทางทำร้ายใจเราได้ เว้่นแต่เราจะยอมปล่อยให้ตัวเราทำร้ายตัวเราเองค่ะ