คุณครูค่ะหนู...หมดกำลังใจแร้วค่ะ

[jeed.Z]

คุณครูค่ะ หนูก้อเป้นเหมือนเด้กคนอื่นๆที่อยากเข้าเตรียม   แต่หนูก้อขี้เกียจมาก บางที่หนูหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแร้วก็อดไม่ได้ที่จะเปิดทีวีไปด้วย คุณพ่อเลยชอบว่า ว่า มัวแต่ดูทีวีแร้วยังงี้จะติดเตรียมมั่ย เพราะคุณพ่อคุณแม่คาดหวังในตัวหนูมาก
คุณครูรู้ไหมค่ะ บางทีเวลาหนูไปโรงเรียนหนูก็จะอ่านหนังสือบ้าง แต่ก้อไม่บ่อยค่ะ แต่คุณพ่อก้อชอบมาบอกว่าทามมัยม่ายเคยอ่านหนังสือเรย หนูก้อไม่รู้จะพูดว่าอะไร หนุพยายามที่จะให้กำลังใจตัวเอง หนูเป็นคนติดคุณแม่มาก แต่เด้วนี้คุณแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะมีงานต่างจังหวัดบ่อยๆ บอกตรงๆน่ะค่ะ หนูอยากให้คุณแม่อยู่บ้านเพราะหนูอยากให้คุณแม่เป้นกำลังใจให้ แต่หนูก้อไม่กล้าบอกคุณแม่หรอกค่ะ   มีอยู่วันนึงหนูบอกคุณแม่ว่าวันที่หนูไปสอบเตรียมคุณแม่ไปให้กำลังหนูน่ะ  คุณแม่บอกว่า คุณแม่ติดธุระวันเสาร์อาทิตทุกสัปดาห์ แม่ไม่ไปหรอก หนูอยากร้องไห้อ่ะค่ะ หนูอยากให้คุณแม่ไปด้วยอ่ะค่ะ

หนูไม่มีกำลังใจอ่านหนังสือ แต่พอหนูท้อหนูพยายามนึกถึงครูสมศรีครูสมศรีเป็นครูคนแรกที่ทำให้หนูกำลัง

[Milky Way]

น้องค่ะ
รู้สึกว่ากระทู้นี้จะซ้ำน่ะค่ะ
พี่เข้าไปตอบอีกกระทู้นึงแล้วน่ะ
  อย่าเครียดน่ะค่ะ

[X>->*~l-!-J-d-e~*<-<X]

อย่าเสียใจเรยค่ะ
ไปอ่านข้อความให้กำลังใจ
ที่พวกพี่ตอบให้ดีกว่านะค่ะ
จะได้มีกำลังใจในการอ่านหนังสือนะ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ฟังคุณครูนะคนดี

หนูอย่าโกรธคุณพ่อนะคะ

คุณพ่อพยายามกระเทาะกิเลสเรา

หนูตอบคำถามคุณครูก่อนนะลูก

หนูสามารถถอนต้นไม้เล็กๆอย่างถั่งอกขึ้นมาจากดินได้ไหมลูก

หนูต้องตอบว่าสบายมาก เพราะต้นเล็ก รากก็เล็กตาม

ที่นี้ถ้าถอนต้นสักเข่า ถอนได้ไหมลูก

หนูต้องตอบว่าได้แน่เลย

เอ้าที่นี้ต้นเท่าเอวล่ะลูก

หนูต้องตอบว่าได้ แต่ลำบากหน่อย

เอาทีนี้ถอนต้นสูงเท่าหนูได้ไหมลูก

หนูต้องตอบว่าหนูถอนไม่ไหว หนูไม่มีแรง

เพราะอะไรล่ะคะ

ก็เพราะต้นไม้ต้นใหญ่ที่ใช้เวลาเติบโตนานรากก็จะแข็งเเรงและชอนไชหาอาหารลึกขึ้น

ก็เหมือนนิสัยที่ตามใจกิเลสล่ะลูก

ถ้าลูกฝึกตามใจตัวเองนานๆ วันหนึ่งนิสัยนี้ก็จะอ้วนพลี

จนลูกเลิกไม่ได้

คุณพ่อก็มาช่วยลูกถอนนิสัยนี้ไง

วันหนึ่งลูกจะกราบขอบพระคุณคุณพ่อ

คุณแม่กับคุณพ่อทำหน้าที่หาเงินมาให้หนูเรียน

นี่แหละคือกำลังใจที่หนูจะเกิดขึ้นถ้าหนูคิดได้

ความจริงหนูควรเป็นกำลังใจให้ท่านด้วย

สิ่งที่พ่อแม่พร่ำสอนเป็นสูตรสำเร็จของความเจริญ

ลูกไม่ต้องไปทดลองที่อื่นแล้ว

หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านมากๆ

แล้วลูกจะเห็นว่าลูกมีหนังสืออีกมากมายที่รอลูกอ่านอยู่

ลูกก็จะไม่ฟุ้งซ่านคิดมากมาย

คนเราต้องหัดให้กำลังใจตัวเอง

อย่างน้อยถ้าหนูหมดกำลังใจ

คุณครูยังร่วมเดินทางไปพร้อมๆหนู

คอยฉายแสงส่องทางให้หนูไปตลอดเส้นทางนะคะ

อย่าขี้งอนขี้น้อยใจนะคะ

ส่งข่าวคุณครูด้วยว่าหนูรู้สึกดีขึ้นไหมนะคะ

สุ้สู้นะคะ