ไม่ค่อยสำคัญน่ะ

อื้มก็ตามที่บอกอ่านะว่ามันไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ ถ้าไครเปนคนเบื่อง่ายก็ควรจะข้ามหัวข้อนี้ไปเรย เหะๆๆ

เริ่มล่ะน่ะก่อนอื่นอุ๊(ชื่่อจริงๆเลย)ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับไครมาก่อนเลยง่ายๆคือไม่กล้าที่จะบอก
อื้มอุ๊เป็นคนต่างจังหวัดอยู่หอตั้งแต่เด็กๆเลยล่ะตั้งแต่อ.1 อะกว่าได้กลับบ้านก็ประมาณ 2 อาทิตยตอนนั้นยังเด็กมากอยู่กะพี่ชายอายุห่างกันประมาน 5 ปี
เวลาแม่มาส่งก็จะร้องไห้แบบอะไรฉุดไม่อยู่ทำไงได้ก็ตอนนั้นกลัวไปหมดทุกอย่างแต่ก็ดีน่ะมีรุ่นพี่มาช่วยอุ๊เยอะมากๆตั้้งแต่อาบน้ำแปลงฟันแต่งตัวเหะๆ
จำได้ตอนนั้นอยู่ อ.3 ตอนที่ รร ให้นอนกลางวันอะก็จะมีพี่ๆมาแอบดู(เท่าที่จำได้และเห็นมีครั้งเดียว)ปลื้มมากๆเลย ตอนเด็กๆน่ะอุ๊จะทะเลาะกับพี่ตลอดเลย
(พี่ชายของอุ๊ชื่ออู๋แต่อุ๊เรียกว่าก่อก้อ<เป็นคนจีนอ่ะ>) มีอยู่ครั้งนึงตอนอยู่หออ่ะอุ๊ร้องไห้คิดถึงม่าม้ามากแล้วพี่อุ๊ไม่รู้จะทำยังไงจึงให้อุ๊ขี้หลังแล้วซิสเตอร์
(รร คริสต์ คาทอลิก) ก็ได้ถ่ายรูปไว้ด้วยตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยมารู้ก็ตอนเห็นรูปอ่ะน้ำตาไหลเลยแม้กระทั้งตอนนี้มาคิดดูอีกทีอยากได้รูปนั้นจังจนกระทั่ง
อุ๊อยู่ ป.3 พี่อุ๊ก้ย้าย รร ทำไห้ห่างกันเรื่อยๆจะเจอกันก็ 2 อาทิตย์ครั้ง เรากลับบ้านวันศุกร์-กลับมาหอวันอาทิตย์ ซึ่องเป็นช่วงสั้นๆที่ได้เจอกันแต่ก็ไม่ค่อยได้คุย
กันเท่าไหร่หรอกถึงตอนนั้นก็ยังมีทะเลาะกันบ้างเล็กน้อย จบป.6 อ๊ก้ย้าย รร อีก แต่ก็ยังอยู่หอเหมือนเดิม ซึ่งตอนนั้นพี่อุ๊ได้ย้ายมาเรียนที่ กทม แล้ว จากความโกรธ
การทะเลาะกันระหว่างพี่อุ๊กับอุ๊มันเปลี่ยนเป็นความรักความห่วงใยตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้บ้างครั้งตอนอุ๊อยู่คนเดียวทำให้อุ๊คิดถึงคนในครอบครัวมีพ่อแม่พี่แล้วก็อุ๊
อุ๊คิดว่าเมื่อไหร่เราจะได้มาอยู่ด้วยกันซะทีความรู้สึกของอุ๊ตอนนั้นเหมือนอุ๊อยู่คนเดียวในโลกทุกๆคนแม้กระทั้งแม่ของอุ๊เองยังคิดว่าอุ๊เป็นคนไม่คิดอะไรมาก
ร่าเริงแจ่มใสพูดเก่งแต่ทุกๆคนหารู้เลยไม่ว่าในใจของอุ๊นั้นเหงาแค่ไหนถึงจะมีเพื่อนมากมายมันก้ไม่สามารถมาทดแทนกันได้เลยแม่ชอบคิดว่าอุ๊เป็นคนไม่คิดมาก
จึงบอกอุ๊ทุกอย่างเกี่ยวกับพ่อตอนนั้นอุ๊อยู่ ป.6 แม่บอกอุ๊ว่าพ่อไปเที่ยวกลางคืนมั่วผู้หญิงตอนนั้นอุ๊ทำหน้าเฉยมากพยายามไม่ทำสีหน้าอะไรแล้วแกล้งทำเป็นนอน
(บ้านอุ๊นอนห้องเดียวกันทุกคนเพราะอุ๊กะพี่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านอยู่แล้ว)แล้วหันหน้าไปทางอื่นแอบร้องไห้แบบเก็บเสียงที่สุดเรื่องนั้นทำไห้อุ๊คิดมากจนกระทั้งปวดหัว
ถึงขนาดที่ต้องเข้า รพ. ตกลงอุ๊เป็นไมเกรน หมองงมากว่าเด็กตัวแค่นี้เป็นได้ไงแม่ก็ไม่เชื่อจึงพาไปเช็คหลายๆ รพ.สรุุปว่าอุ๊เป็นจริงแม่ก็ถามว่าคิดอะไรนักหนาตอนแรก
อุ๊ไม่กล้าบอกแม่ก็เซ้าไปเซ้ามาจนอุ๊บอกไปว่าเรื่องที่ป่าป้าไปเที่ยวกลางคืนอ่ะแม่ก็ด่าอุ๊ใหญ่เลยว่าโง่จริงๆมันเที่ยวก้ให้มันเที่ยวไปดิตัวมันไม่ไช่ตัวเราไม่เห็นจะเกี่ยว
กะเราตรงไหนเลย แต่ในใจอุ๊คิดว่าเกี่ยวดิทำไมจะไม่เกี่ยวก็เค้าเป็นพ่ออุ๊น่ะ อ่ะมาต่อดีกว่านอกเรื่องมานานและตอนม.3ทำให้อุ๊ได้คิดอะไรมากมายเลยไม่รู้ทำไมเหมื่อนกัน
แล้วก็ร้องไห้บ่อยด้วยแต่ไม่มีไครรู้อ่ะคิดว่าเมื่อไหร่ครอบครัวเราจะเหมือนครอบครัวของคนอื่นซะทีอีกนานแค่ไหนครอบครัวเราถึงจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากันซะที
และแล้วข่าวร้ายที่สุดในชีวิตของอุ๊ก็มาถึงเมื่อแม่บอกว่าพ่อเป็นโรคไตอุ๊แทบจะไม่อยากไป รร เลยนอนไม่หลับไม่ค่อยพูดจากะใครจนผิดสังเกตุเพื่อนเลยมาถามว่าเป็นไร
อุ๊ก็บอกไปว่าพ่อเป็นโรคไตซึ่งตอนนั้นไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหนมากมายโถมกระหน่ำออกมาจนเพื่อนอุ๊ตกใจมากเพราะมันไม่เคยเห็นอุ๊ร้องไห้มาก่อนแม้กระนั้นแม่อุ๊ก็ยัง
ไม่ได้บอกพี่เพราะกลัวว่าพี่จะเรียนไม่รู้เรื่องทำให้อุ๊ยิ่งเศร้าเข้าไปใหญ่ว่าทำไมแม่บอกแต่เราคนเดียวตั้งแต่เรื่องที่พ่อไปเที่ยวกลางคืนแล้วแม่ไม่เคยบอกอะไรพี่เลยในใจ
ตอนนั้นอุ๊รู้สึกน้อยใจมากรู้สึกเหมือนกับแม่แคร์แต่ความรู้สึกของพี่แต่ไม่แคร์ความรู้สึกเราเลยก็รู้ว่าแม่ก็ต้องการระบายเหมือนกันแต่เนื่องบางเรื่องเราก็รับไมไหวหมือนกันน่ะ
แต่ในที่สุดพี่ก็รู้จากนั้นไม่นานพ่อก็บอกว่าจะจดทะเบียนสมรสกะข้าราชการเพื่อจะได้ลดค่าไช้จ่ายในการฟอกไตซึ่งแม่บอกว่าถ้าจดก็จะเลิกกะพ่อนั้นเป็นการทะเลาะที่แรง
ที่สุดเลยก็ว่าได้(ปรกติพ่อกับแม่จะทะเลาะกันตลอด)แล้วมันก็อยู่ในช่วงวันพ่อพอดี รร ก็ให้ซ้อมร้องเพลงวันพ่อเพลง Dance with my father (เรียน e.p. อ่าค่ะ)
ซ้อมไปซ้อมมาก็วิ่งออกมาร้องไห้อย่างหนัก(หลายๆคนอากไม่รู้ว่าทำไมลองไปหาฟังดูก็แล้วกันน่ะ)อาจารย์ตกใจมากเหะๆๆแต่แล้วเรื่องเหล่านั้นก็ผ่ายไปได้ด้วยด
เรามาเปลี่ยนเรื่องดีกว่าจากนั้นก็เป็นช่วงที่อุ๊ต้องสอบเข้า ม.4 เป็นนิสัยของอุ๊หรืออาจจะเป็นสันดานเลยก็ได้ที่อุ๊ติดการ์ตูนคือเวลาใครเห็นอุ๊ก็จะพบว่าอุ๊จะอยู่กับ
หนังสือตลอดไม่ว่าจะเป็นนวนิยาย การ์ตูน วรรณกรรมตลอด แต่ไม่เคนจับหนังสือเรียนเลยอากเป็นเพราะหลงตัวเองมั้งที่ไม่เคยอ่านหนังสือแต่ได้คะแนน Top และ
ยังได้ bonus points มาตลอดอีกต่างหาก ตอนนั้นรู้สึกกดดั้นแล้วก็เครียดมากวันนั้นไปงานศพมา(อาจเป็นวันรวมญาติเลยก็ว่าได้)เค้าถามว่าเราจะเป็นอะไรละพี่ก็เป็นหมอ
ไปคนนึงแล้ว อยากจะเป็นหมอเหมือนพี่มั๊ยหน้าอุ๊ถึงกับ...ไปชั่วขณะแต่ก็ต้องตีหน้าฝืนยิ้มอยตอนนั้นภายในสมองของอุ๊มันตันไปหมดในใจคิดว่าทำไมต้องเอาเราไปเปรียบเทียบ
กับพี่ด้วยแล้วแม่ก็ตอบกลับไปว่าเป็นหมอหรือเป็นหมาล่ะ ชึก! ถึงกับอึ้งการที่พี่เป็นหมอเนี้ยเราก็ทั้งดีใจทั้งไม่ดีใจดีใจก็ตรงที่พี่ได้เป็นหมอนี้แหละไอที่ไม่ดีใจ
ก็เพราะเค้าชอบเอามาเปรียบเทียบกันส่วนแม่ก็ด่าตลอดไม่เคยหยุดด่าตั้งแต่เด็กจนถึงขณะนี้ว่าขี้เกียจอ่านแต่การ์ตูน bra bra... พอคะแนน mid term ออกถึงกะช็อกอย่าที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ตก 4 วิชาโดนแม่ด่ายับเลย และแล้วก็มาถึงวันแม่ เป็นครั้งแรกที่อุ๊พูดคำว่ารัก เป็นครั้งแรกที่อุ๊บอกรักใครคนนึงซึ่งไม่เคยทำมาก่อนตอนนั้นเพิ่งเรียนพิเศษเสร็จ
ก็ยืนอยู่ใต้โรงหนังสยามตัวสั่นไปหมดตื่นเต้นมากโทรไปหาแม่ตอนแรกไม่กล้าเลยบ่ายเบี่ยงไปพูดเรื่องสมัครเรียนพิเศษแต่แล้วการสนทนาก็เงียบลงไปชั่วขณะอุ๊ก็เลยตัดสินใจ
พูดไปว่าอุ๊รักม่าม้าน่ะไม่ไช่รักแค่วันนี้วันเดียวน่ะอุ๊รักม่าม้าทุกวันเท่านั้นแหละน้ำตาไหลเลยอายมากอย่าลืมว่ากลางโรงหนังสยามช่วงบ่ายๆอุ๊ก็ไปยืนแอบเช็ดน้ำตา
ข้างๆป้ายที่เค้าโฆษณาหนังอ่ะแล้วก็เกิดอาการสติแตกพล่ามอะไรไม่ก็รู้ออกมาแล้วก็สัญญากับแม่ว่าปีนี้อุ๊จะขยันเรียนเพื่อม่าม้าเท่านั้นแหละน้ำตาก็มาอีกระลอกพอมาคิดอีกทีก็ขำตัวเอง
ที่เมื่อก่อนใช้ให้เพื่อนไปบอกรักแม่กอดแม่แต่ตัวเองไม่กล้าเองหรืออาจเป็นเพราะเราไม่ค่อยได้อยู่กับแม่ก็ไม่รู้เหะๆๆ พอคืนต่อมาแม่โทรมาหากำลังอ่านหนังสืออยู่พอดีแม่ก็โทรมา
เราก็แปลกใจแม่ก็ถามว่าอุ๊ทำอะไรอยู่อุ๊ก็บอกว่าอ่านหนังสืออยู่ทำไมหรอแม่ก็บอกว่าป่าวแค่โทรมาดูว่าอ่านหนังสือรึป่าวเราน้ำตาเกือบไหล(ไหลแล้วครับพี่น้อง)ที่แม่เชื่อในสิ่งที่เรา
สัญญากับแม่ทั้งๆที่เมื่อก่อนแม่ไม่เคยเชื่อเราเลยแต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าตอนนี้เริ่งขี้เกียจแล้วอ่ะจิจาทามงายดีช่วยน่อยจิแบบติดการ์ตูนมากๆอ่ะแต่ตอนนี้ลดลงแล้วน่ะ
อ๋อเกือยลืมจำได้ป่ะที่อุ๊บอกว่าตอนเด็กๆแม่ให้ไปอยู่หออ่ะตอนแรกนึกว่าแม่เกียจเราไม่รักเราแล้งแต่ตอนนี้อุ๊เข้าใจแล้วล่ะเหตุผลที่แม่ให้อุ๊ไปอยู่หอตั้งแต่เด็กๆ เห้อทำไมสบายใจจัง
ไม่เคยสบายใจแบบนี้มาก่อนเลยเพิ่งจะรู้ว่าเมื่อเราได้ระบายอะไรออกไปมันจะสบายใจขนาดนี้ขอบคุณ board นี้มากๆเลยน่ะ

PS. อยากเห็นครูสมศรีจัง