ติดเกมส์กะกาตูนร์เลิกไม่ได้เลย

[กาว]

แงๆๆ ทำไงดีจะเอ็นแล้วด้วย ติดเกมกะกาตูนมากมายไม่ทำไรเลย อ่านหนังสือได้นิดเดวเอง เซงง

[เหม่งจ๋าย : )]

พี่ลองห้ามตัวเองมั้งจิคะ

แบบว่ากำหนดกะตัวเอง

เราต้องอ่านหนังสือนะ ไม่เล่นเกม ไม่อ่านการ์ตูนนะ

อย่างน้อย ก็ตั้งเป้าว่า..เราจะอ่านเท่านี้ ก่อนจะไปอ่านการ์ตูน อะไรประมาณนี้ก็ได้ค่ะ


หนูก็เคยติดเกมตอนจะสอบม.1 555+
รู้สึกว่าช่วงนั้น ให้พี่ล๊อคคอมให้ ซ่อนการ์ตูนให้หมด

พอไม่มีไรทำ อ่านหนังสือเองอัตโนมัติค่ะ =w=;

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

"งดเกมเข้าพรรษา!"

[Unidentified Girl]

คิดถึงอนาคตสิคะ  แค่นี้แลกไม่ได้หรอ

อนาคตทั้งชีวิต  จะมีความสุขไหม

ถ้าไม่ได้อยู่ในอาชีพ/วิชาชีพที่ชอบ

ใจตัวเอง ต้องเตือนตัวเองค่ะ

อย่างเช่น เวลาขี้เกียจอ่านหนังสือ

ก้อบอกตัวเองว่า  แค่นี้กูยังโง่ไม่พอเหรอ

หรือถ้าคิดว่าตัวเองโชคดีฉลาดอยู่แล้ว  ยังไงก้อสอบติด

ก้อจะบอกว่า มหาวิทยาลัย เราไม่ได้สอบเทียบกับเกณฑ์เหมือน ม.ปลายนะคะ

แต่เค้าให้เกรดแบบเอาคะแนนไปเทียบกันทุกคนแล้วตัดเกรด

บุคคลที่เรียนมหาวิทยาลัยมาจากทุกที่  ยังมั่นใจได้หรือไม่  ว่าจะได้เกรดดีๆ

อันที่จริงแล้ว แม้ว่าการเรียนควรจะมุ่งให้ได้ความรู้มากกว่าเรื่องเกรด

แต่เกรดเป็นตัวสะท้อน ความพยายาม ความขยัน และ ความสม่ำเสมอ

การสอบเข้าเรียนได้เป็นเพียงแค่บันได้ก้าวแรกเท่านั้น

หากสอบติด แต่ไม่เคยมีความพยายาม ไม่เคยมีวินัย

มันก้อไปไม่ได้ไกลหรอกค่ะ

คนอื่นเขาใช้เวลาใน ม.ปลาย สะสมความอดทน ความมีวินัย

เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยย่อมเป็นพื้นฐานได้อย่างดีในการศึกษา

แต่หากเข้าไปเรียนแล้วเพิ่งจะคิดได้ว่าต้องขยันซะแล้ว

เราไม่ได้สะสมความพยายามช้ากว่าเขาแค่ 3 ปี (ม.ปลาย) นะคะ  มันมากกว่านั้น

เพราะมหาวิทยาลัยเรียนหนัก และเหนื่อย  เวลาพักผ่อนและอ่านหนังสือย่อมเหลือน้อยลง

ลองคิดดูว่า สมมุติมีเวลาแค่ 1 ชั่วโมง ของทุกวัน ในการสะสมความเพียร

แต่ในขณะที่ ม.ปลาย มีเวลามากกว่า สมมุติว่า 3 ชั่วโมง (จริงๆคงมากกว่านั้น)

เราใช้เวลาตั้ง 3 เท่า กว่าจะเท่าคนอื่นที่เขาสะสมไว้

แถมยังเริ่มช้ากว่าไปอีก 3 ปี  แล้วยังงี้เมื่อไรจะเดินทันคนอื่นคะ

หากวางรากฐานของชีวิตอย่างไม่มั่นคง  แล้วก้าวต่อไปจะเป็นอย่างไร

ฝากไว้ให้คิดค่ะ

[อุซางิจัง..CUD44]

ทำไมไม่ลองถามตัวเองหล่ะคะ

ว่าการ์ตูน เกมกับอนาคตอะไรสำคัญกว่า

ในเมื่อพี่รู้ตัวแร้ว

ว่าติดก้ยังดีกว่าติดโดยไม่รู้ตัวไม่ใช่หรือ

ฝืนตัวเอง

ถ้าไม่ได้จับการ์ตูน

ไม่ได้แตะเกมแร้วจะลงไปชักตายก็ให้มันรู้ไป

(เหมือนพูดกะตัวเองเรยแค่ไม่ใช่เรื่องเกมกะการ์ตูนเท่านั้นแหละ)

[ห ล่ อ หั ก โ ห ม . . .]

โห...อันนี้เราเข้าใจเลยอ่ะ เราก็เป็น
แต่เราทำอย่างงี้อ่ะ
เราเขียนไปแปะทั่วห้องเลยเช่น...

อีกเฮือกเดียว ก็เข้า จุฬา ได้แล้ว (พอดีอยากเข้าจุฬาอ่ะ)

คิดถึงแม่...คิดถึงจุฬา...คิดถึงอนาคต...

แม่เสียตังให้มืงเรียนไปเท่าไหร่...จะทำให้แม่เสียใจเหรอ...

ประมาณนี้อ่ะ
แล้วก็ฝืนตัวเองอ่ะ บังคับตัวเอง ไม่ให้เปิดทีวี ไม่เปิดคอม ไม่คุยโทสับ
แล้วมาอ่านหนังสือ เราโชคดีที่เป็รคนแบบพอได้เริ่มทำงาน
ได้เริ่มอ่านหนังสือแล้ว ไฟจะติด พอไฟติดทีนี้ก็อ่านได้ยาวเลย

แต่พออยู่เฉ๊ยเฉย ก็ขี้เกียจเหมือนเดิม
เลยต้องไม่อยู่เช้ยเฉย ต้องเอางานมาทำ เอาหนังสือมาอ่าน
ไม่เชื่อลองดูนะ

บังคับตัวเองให้ได้ อีกไม่กี่เดือนเอง
เรื่องนี้ไม่มีใครช่วยนายได้นะ นอกจากตัวนายเอง
นายเท่านั้นที่บังคับตัวเองได้นะ
คิดดิอีกแค่หกเจ็ดเดือนเอง การ์ตูนกับเกมอ่ะ เล่นทีหลังก็ไม่ตาย
แต่แอดมิชอ่ะ เข้าไม่ได้แล้วจะมาเสียใจภายหลังมะได้นะ

บังคับตัวเองให้ได้นะ สู้ๆๆๆๆๆๆ

[Unidentified Girl]

อื้ม นึกถึงเขียนแปะห้องแล้ว

ฝาห้องเราก้อมีเพลง ตะกายดาว อย่ายอมแพ้ แล้วก้อ ถนนสายแสงตะวัน แปะไว้ค่ะ

บนโต๊ะ(ตัวเดิม) มีรูปครูแปะไว้ด้วย (ตอนนี้โละห้อง หารูปม่ายเจอ  )