สอบไม่ติด ผิดหวัง ไม่เป็นไร เข้ามานะ มีอะไรจะบอก

สวัสดีค่ะคุณครูสมศรี และพี่ๆน้องๆชาวบอร์ดอาจารย์คนสวยคนนี้ทุกคนนะคะ ^^

กระทู้นี้อาจสวนอารมณ์นิดหน่อยแต่เพราะหนูไม่รู้แล้วว่าหนูจะไปไหนดี ??

หนูเองก็เป็นศิษย์ครูสมศรี มาไกลจากหาดใหญ่ และมาด้วยความหวังที่จะได้เข็มพระเกี้ยวน้อยนั้นมาประดับที่อก

แต่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว คำตอบทำให้หนู.... ผิดหวัง

แต่หนูไม่เสียใจแล้วนะคะ ที่มานี่ก็เพื่ออยากจะขอบคุณอาจารย์สมศรีที่เป็นกำลังใจให้หนูเสมอ และจะมาให้กำลังใจ และขอให้สิ่งที่จะเล่า เป็นข้อคิดดีๆให้กับหลายๆคนนะคะ

ก่อนอื่น ทันทีที่หนูรู้ว่าไม่ติดเตรียมฯ หนูช็อคมากๆค่ะ หนูคิดว่าหนูน่าจะทำได้ แล้วหนูก็ทำไม่ได้ ความรู้สึกมันเป็นเหมือนความฝันที่หลุดลอยไป และยิ่งร้องไห้หนักมากๆ เมื่อคิดว่ามันจะกลับมาแก้ไม่ได้อีกแล้ว

แต่พอนึกคำของคุณครูสมศรี การร้องไห้ครั้งนี้มันต่างไป ปกติถ้าหนูสอบพลาดหรืออะไรก็ตาม หนูจะร้องไห้ แล้วเอาแต่ด่าตัวเอง ทำไมฉันโง่อย่างนี้นะ ?? ทำไมแค่นี้ก็ทำไม่ได้

แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ... พอรู้ว่าไม่ติดโรงเรียนเตรียมอุดม ซึ่งคิดว่าหนูหวังเอาไว้มากๆแท้ๆ แต่พอรู้ว่าไม่ติด มันก็รู้สึก ........ เฉย เฉย

ไม่ตำหนิตัวเอง ไม่มีอคติ ไม่อิจฉา ไม่ปิดกั้น

หนูคิดว่าหนูทำดีที่สุดแล้ว หนูใส่ไปเต็มที่แล้ว และตลอดหนึ่งวันที่ผ่านมาหนูก็พร้อมที่จะยอมรับทุกคำตอบ

ขอบคุณคุณครูสมศรีค่ะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณที่ทำให้เด็กขี้แยที่รับความจริงไม่ได้ สามารถยิ้มได้ในนาทีนี้ ในนาทีที่หลายคนร้องไห้

สำหรับเพื่อนๆที่ไม่ติดเตรียมฯ หรืออะไรก็แล้วแต่ ที่กำลังร้องไห้เสียใจ

เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ คะ ถ้าเราจะถามว่า “รู้สึกเสียใจไหมที่ได้ตัดสินใจไปสอบ ??”

สำหรับเราคนนี้ ไม่เคยเสียใจที่ได้ตัดสินใจมาสอบเตรียมฯ

ถึงแม้ว่าจะสอบไม่ติด แต่ก็ได้มาลองสอบแล้ว เรากำลังได้ประสบการณ์ที่คุ้มค่า เรากล้าที่จะมาสอบ ซึ่งบางคนอาจไม่กล้ามา

เราใส่ไปสุดแรงแล้วใช่ไหมคะ

เราทำดีที่สุดแล้วใช่ไหมคะ

เราทุ่มไปจนหมดแล้วใช่ไหมคะ

งั้นอย่าเสียใจไปเลยค่ะ ก่อนมาสอบ คุณครูสมศรีบอกไว้ครั้งหนึ่ง

“ถ้าสอบอย่ากลัว ถ้ากลัวอย่าสอบ”


เราไม่ได้กลัว และเราก็มาสอบ !! ผลจะออกมาเป็นอย่างไร เราก็ยินดีที่จะรับมันไว้ให้ได้

ไม่ติด แล้วเราจะไม่เก่ง

ไม่ติด แล้วเราจะสู้เขาไม่ได้

ไม่ติด แล้วเราจะอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

ไม่ติด แล้วเราจะประสบความสำเร็จอะไรไม่ได้เลย

ไม่ ...ไม่ ..... ไม่ .... ไม่

ไม่แน่เสมอไปหรอกค่ะ

ตราบใดที่เรายังไม่ยอมแพ้ ตราบใดที่เรายังไม่ลดละความเพียร ตราบใดที่จิตใจยังมีความหวัง ...

ตราบนั้น... “เราไม่ใช่คนแพ้”

เราก็แค่หกล้ม เท่านั้นเอง แล้วเราจะลุกขึ้นมาใหม่ ปัดก้นที่เลอะดิน แล้วหัวเราะความเปิ่นของตัวเอง

บางคนล้มเล็กน้อยแต่หลายครั้ง บางคนล้มแต่ละทีทำเอาหัวคะมำ แต่พอเราล้มอีกที เรารู้ว่าจะปิดปากแผลยังไง

ยังไงก็ขอให้กำลังทุกๆคนที่ผิดหวัง ไม่เป็นไรนะ เรามาลุกขึ้นพร้อมกันนะ เรามาปัดดินที่เลอะก้นออกแล้ววิ่งออกไป เชื่อสิ เส้นชัยน่ะ มันไม่หนีไปไหนหรอก ถ้าเราไม่เหนื่อยไปเสียก่อนนะ

ก็ขอให้วันที่เราพร้อม ขอให้ทุกคนไปกราบคุณพ่อ คุณแม่ ขอบคุณที่ให้เราได้เกิดมา

ขอบคุณครูอาจารย์ ที่ให้ความรู้มาแบบไม่มีกั๊ก

และสำหรับหนู ก็ขอขอบคุณคุณครูนอกระบบแสนสวย ที่เป็นพลังให้หนู ในวันที่หนูท้อแท้

คุณครูทำให้หนูมั่นใจในตัวเอง และกล้าที่ยอมรับความจริง

ขอบคุณคุณครูสมศรีค่ะ

สุดท้ายนี้ก็ขอฝากท่อนหนึ่งในบทเพลงของคุณ บอย โกสิยพงษ์ ไว้เป็นกำลังนะ (เราฟังหลายรอบเลย)

   ปล่อยมันให้ล้มบ้างก็ได้ ปล่อยมันให้แพ้บ้างก็ได้ ก็แค่หกล้มแล้วลุกขึ้นยืนใหม่ แพ้ก็แค่ต้องเข้าใจ

   ล้มบ้างก็ได้ แล้วเธอจะแพ้บ้างก็ได้ ชนะนั้นคงไม่ยิ่งใหญ่ ถ้าคำว่าแพ้ นั้นยังไม่เข้าใจ