ผมสอบติดเตรียม แต่เพื่อนผมสอบไม่ติด จะพูดกับเค้ายังไงดีครับครู

[ohmkung]

เพื่อนผมไปสอบทั้งหมดมีประมาน 20 คน และสอบติดประมานเกือบ 10 คนครับ 1 ในนั้นก็คือผมครับ และเพื่อนที่ไม่ติดผมไม่อยากพูดกับเค้าตอนนี้อะครับ กลัวจะไปตอกย้ำใจเค้าหนักกว่าเดิม

ผมพูดไปในบอร์ดเด็กเตรียมว่าอย่างนี้น่ะครับ


ลองนั่งคิดสิครับ พ่อแม่กว่าจะเลี้ยงเรามาได้ เหนื่อยแค่ไหน ถ้าเกิดเราเป็นอะไรไปพ่อแม่คงไม่มายืนหัวเราะ ทำท่าดีใจ ว่าเราไม่อยู่กับท่านท่านจะได้ไม่มีภาระอีกโลกนี้ไม่มีใครรักเราได้มากเท่าพ่อและแม่ของเราอีกแล้วปัญหาของเรานั้นจะว่าเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้ เรื่องเล็กก็ได้ หากไปถามคนที่เคยประสบปัญหาที่มันเหมือนว่าใหญ่กว่าเรา เค้าคงจะบอกว่า"ปัญหาเรามันเล็กไม่เห็นมีอะไรเลย" และใจเราก็
จะเถียงทันทีว่า"ไม่ใช่เรื่องเล็กซักหน่อยเรื่องใหญ่สุดๆ ของชีัวิตเลยแหละ คนไม่เคยอยู่ในความรู้สึกเดียวกันจะมารู้ได้ไง"  ผมว่าหลายๆ คนคงคิดอย่างนี้ มันคงยากที่จะยอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นแล้วและมันก็คงยากที่เราจะยอมรับว่ามันเป็นเรื่องเล็กสำหรับชีวิตเราแต่หากเราผ่านความทุกข์ตรงนี้ไปได้ชีวิตของเราก็จะไม่มีอะไรสามารถทำให้เรารู้สึกแย่ไปกว่านี้ได้อีกแล้วให้ความทุกข์ครั้งนี้เป็นบทเรียนกับเราผมพูดตรงๆ เลยว่าผมก็คนนึงที่สอบติด แต่ผมมีความรู้สึกแปลกๆ อย่างนึงที่มันทำให้ความดีใจหยุดชะงักไปได้ ความรู้สึกนั้นคงมาจากเพื่อนของผมที่สอบไม่ติด ผมไม่กล้าแม้แต่จะ
พูดปลอบ ผมยิ่งพูดก็ยิ่งตอกย้ำใจเพื่อน ผมทำได้อย่างมากก็แค่หวังว่าเพื่อนผมจะไม่ทำร้ายตัวเอง และมีชีวิตอย่างมีความสุขได้ดังเดิม
สิ่งที่ดีที่สุดมันคือความว่างเปล่า ลองไปนั่งนิ่งๆ ไม่ทำอะไร แล้วคิดย้อนกลับไปในอดีตว่าเราเกิดมา แค่สอบเตรียม เท่านั้นเองหรอ ชีวิตไม่มีใครกำหนดใครได้หากเราใจเราจมอยู่กับอดีต ปัจจุบันคงแย่ไปกว่าอดีต และอนาคตคงไม่เหลือชิ้นดี

ในใจผมรู้เลยว่าการที่เรามีความรู้สึกอย่างนั้น มันเจ็บปวดแค่ไหนแต่ผมไม่รู้จะปลอบเพื่อนด้วยความรู้สึกเข้าใจยังไง ที่ผมพิมไปข้างบนเค้าก็อาจจะไม่เชื่อว่าเราไปเข้าใจเค้าได้ไงก็เราติดหนิ  ผมจะพูดปลอบเพื่อนผมดีมั้ยครับหรือปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียวไปก่อนคือสงสารเพื่อนมากครับเค้าพยายามแทบตายเรียนพิเศษเยอะมาก
และทุ่มเทกับการอ่านหนังสือ แต่สุดท้ายก็สอบไม่ติด

สุดท้ายขอขอบพระคุณครูสมศรีที่คอยสั่งสอนทั้งด้านวิชาการและด้านคุณธรรมให้กับผม ทำให้ผมได้มีวันนี้ ขอบพระคุณมากครับ

[LoOkTaRnz]

ถ้าเป็นเรา เพื่อนติดแต่เราไม่ติด เราก็คงต้องทำหน้ายิ้มแย้มชื่นมื่นไปด้วย ถึงในใจมันจะไม่ได้เป็นอย่างนั้นอ่ะน๊า

แต่เราว่า นายก้อทำตัวปกติ เวลาเจอกันนายก็บอกเค้าว่า "กุติดเตรียมโว๊ ยย " พุดจบก็เข้าไปตบหลังเขาก้อได้ประมาณว่า "ไม่ติดไม่เปนไร กุก่ะยังเปนเพื่อนเมิง เมิงอย่าท้อนะ กุเปนกำลังให้เมิงเสมอ" อาจตบท้ายด้วยรอยยิ้ม ^ ^  และเลี้ยงขนมซักมื้อนึง

สำหรับเรา เราว่าถ้านายทำเหมือนสงสารเพื่อนแล้วทำเสียงเศร้า ๆเพื่อนจะยิ่งคิดมากไปได้น๊า
ถ้ามีเพื่อนมาทำเสียงเศร้า ๆว่าไม่เป็นไร มันจะเหมือนยิ่งตอกย้ำ พยายามใช้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะกับเพื่อนน๊า

[The Gee]

ใช่นะ ถ้านายเศร้าไปกับเพื่อน เพื่อนจะยิ่งเศร้าเข้าไปใหญ่น่ะ...
เราก็ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าคงไม่ติด แต่เราก็ไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร
ไม่ใหญ่พอที่เราจะทำร้ายตัวเอง ไม่มีการร้องไห้ ไม่มีการเข่าอ่อน
เราทำได้แค่ยิ้ม และนั่งมองอะไรรอบๆตัว...
เราคิดว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมีสองอย่างก็คือ
1.เฉยๆ อารมณ์ด้านชา อยากอยู่นิ่งๆ (ประมาณว่า โถ่เอ๊ย กุเครียดมาตั้งนานแล้วไม่ติดเนี่ยนะ?)
2.รู้สึกผิดต่อพ่อแม่และครอบครัว เพราะดูทุกคนจะหวังกันพอสมควร แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร (ยังยิ้มกันทุกคน)

บอกเพื่อนนายด้วยล่ะว่าอย่าไปคิดมาก
ปล่อยให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันผ่านไปเถอะ
อย่าเก็บไปคิดเพราะการที่ยิ่งคิดยิ่งเป็นการทำร้ายตัวเอง
บอกเพื่อนนายด้วย...

ว่าสุดท้าย...มึงก็ยังมีกูอยู่เป็นเพื่อนทั้งคน