เคียดมากๆช่วยหน่อยนะคะ....คุณครูสมศรี

[เด็กวงเวียนใหญ่]

ครูค่ะ หนูเคียดมากเลย หนูทะเลาะกับเพื่อนคนนึงนัยกลุ่ม เรื่องเกี่ยวกับการพูดจาทำร้ายจิตใจกัน ต่างฝ่ายต่างที่จะไม่เข้าใจ
แระเริ่มเถียงกันมากขึ้น และเมื่อหนูรู้แล้วว่า มันกำลังจะเริ่มไม่ดี
เลยขอโทษ ในสิ่งที่หนูเคยทำกับเพื่อน และได้บอกเพื่อนว่า แค่อยากให้เพื่อนเข้าใจหนูเหมือนที่หนูพร้อมที่จะเข้าใจเค้า และเค้าได้ตอบมาว่า แน่ใจหรอว่าพร้อม แต่เท่าที่เค้าเห็นมันไม่ใช่ และหลังจากนั้นเค้าก็หายไป หนูพยายามง้อเค้าทุกทาง โทไป ส่งsmsไป แต่เค้ามะสนใจ ไม่ตอบอะไร และไม่ได้รับสายหนูเลย
แระเมื่อหนูทะเลาะกับเค้า อยู่ดีๆเพื่อนคนอื่นก็เปี่ยนไป เริ่มพูดจาไม่ดี เริ่มทำเหมือนรำคานหนู โดยที่หนูไม่ได้ไปทำไรเค้า พอดีมีวันนึงมีงาน รร หนูก็ไปด้วย และได้เจอเพื่อนที่หนูทะเลาะด้วย หนูก็พูดกับเค้าว่าไม่คุยกันเลยน๊า และหนูก็เข้าไปกอดเค้า และบอกเค้าว่า คิดถึงเค้ามากนะ เค้าก็ยิ้มให้หนู และหลังจากนั้น เค้าก็เปี่ยนไปอีก แระอยู่ดีๆ เพื่อนทั้งห้อง ก็ไม่คุยกับหนู และทำเหมือนหนุไม่มีตัวตนอยู่ในงาน หนูเริ่มกลั้นนำตาไว้ไม่ได้ และได้ปล่อยโฮ กลางงาน เพื่อนหนุก็เห็น แต่ไม่มีใครสนใจ หรือจะเข้ามาคุยกับหนูเลย หนูเลยกับก่อนงาน รร จะเลิก และเมื่อกลับมา หนูได้ถามเพื่อนอีกคนนึงในกลุ่ม ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงต้องทิ้งหนูแบบนี้(เพื่อนคนนี้ก่อนไปงาน รร เค้าบอกว่าจะไม่ทิ้งหนู) และเค้าก็พูดกับหนู เพราะหนูทำตัวแย่ หนูยอมรับนะค่ะว่า หนูเป็นคนที่ไม่คิดก่อนที่จะ ทัมหรือพูดอะไร แต่ครูคะ บางครั้งที่เราทำไปก็เป็นเพาะเราน้อยใจเค้าบ้างหล่ะ บางทีก็พูดเล่นโดยไม่คิดบ้างหล่ะ แต่ในใจหนูมันไม่มีอะไรแอบแฝงเลย หนูรักและห่วงใยพวกเค้าจิงๆ ในใจหนูคิดเสมอว่า พวกเค้าคือมิตรภาพที่แสนดี นี่หนูคิดผิดป่าวคะ เค้าไม่เข้าใจหนู ไม่ฟังแม้แต่คำอธิบายหรือจะเรียกว่าเปนคำแก้ตัวของหนูก็ได้นะคะ แต่เพาะหนูไม่อยากที่จะเสียเพื่อนที่หนูรักไป หนูได้คบเค้ามา1ปี ทุกวันเวลามันมีค่ากับหนูมาก
หนูดีจัยมากนะคะ ที่1ปีมีอารัยดีๆมากมายที่เราได้ทำร่วมกัน
มาถึงตอนนี้ หนูลืมวันเวลาดีๆไม่ได้เลยค่ะหนูร้องไห้ตั้งแต่วันที่หนูทะเลาะกับเพื่อน จนถึงวันนี้ หนูจะทำไงดีคะครูสมศรี พยายามง้อเค้า เพื่อกับไปเป็นเหมือนเดิม หรือปล่อยวางและหาเพื่อนใหม่และปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น และทำไงดีค่ะเมื่อเราลืมเพื่อนกลุ่มนี้ไม่ได้เลยซักวินาที จะทำไงดีคะ เมื่อเพื่อนกลุ่มที่หนูรักมากกลุ่มนี้ เค้าทิ้งหนูไปอย่างหมดเยื่อใยต่อกัน ตอบหนูหน่อยเถอะนะคะ หนูมะอยากร้องไห้กับเรื่องนี้อีกแล้วคะ มันมากพอแล้ว มากพอแล้วจิงๆ

[Doctor Doggy]

ขออนุญาตเปลี่ยนนิดนะคะ พี่ว่าอ่านยากไปนิด เผื่อน้องๆคนอื่นจะมาช่วยตอบค่ะ


ครูค่ะ หนูเคียดมากเลย

หนูทะเลาะกับเพื่อนคนนึงนัยกลุ่ม

เรื่องเกี่ยวกับการพูดจาทำร้ายจิตใจกัน ต่างฝ่ายต่างที่จะไม่เข้าใจ

แระเริ่มเถียงกันมากขึ้น และเมื่อหนูรู้แล้วว่า มันกำลังจะเริ่มไม่ดี
เลยขอโทษ ในสิ่งที่หนูเคยทำกับเพื่อน

 และได้บอกเพื่อนว่า แค่อยากให้เพื่อนเข้าใจหนูเหมือนที่หนูพร้อมที่จะเข้าใจเค้า และเค้าได้ตอบมาว่า แน่ใจหรอว่าพร้อม

แต่เท่าที่เค้าเห็นมันไม่ใช่ และหลังจากนั้นเค้าก็หายไป

หนูพยายามง้อเค้าทุกทาง โทไป ส่งsmsไป แต่เค้ามะสนใจ ไม่ตอบอะไร และไม่ได้รับสายหนูเลย

แระเมื่อหนูทะเลาะกับเค้า อยู่ดีๆเพื่อนคนอื่นก็เปี่ยนไป เริ่มพูดจาไม่ดี เริ่มทำเหมือนรำคานหนู โดยที่หนูไม่ได้ไปทำไรเค้า

พอดีมีวันนึงมีงาน รร หนูก็ไปด้วย และได้เจอเพื่อนที่หนูทะเลาะด้วย หนูก็พูดกับเค้าว่าไม่คุยกันเลยน๊า

และหนูก็เข้าไปกอดเค้า และบอกเค้าว่า คิดถึงเค้ามากนะ เค้าก็ยิ้มให้หนู และหลังจากนั้น เค้าก็เปี่ยนไปอีก

แระอยู่ดีๆ เพื่อนทั้งห้อง ก็ไม่คุยกับหนู และทำเหมือนหนุไม่มีตัวตนอยู่ในงาน หนูเริ่มกลั้นนำตาไว้ไม่ได้ และได้ปล่อยโฮ กลางงาน

เพื่อนหนุก็เห็น แต่ไม่มีใครสนใจ หรือจะเข้ามาคุยกับหนูเลย หนูเลยกับก่อนงาน รร จะเลิก

และเมื่อกลับมา หนูได้ถามเพื่อนอีกคนนึงในกลุ่ม ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงต้องทิ้งหนูแบบนี้(เพื่อนคนนี้ก่อนไปงาน รร เค้าบอกว่าจะไม่ทิ้งหนู)

และเค้าก็พูดกับหนู เพราะหนูทำตัวแย่ หนูยอมรับนะค่ะว่า หนูเป็นคนที่ไม่คิดก่อนที่จะ ทัมหรือพูดอะไร

แต่ครูคะ บางครั้งที่เราทำไปก็เป็นเพาะเราน้อยใจเค้าบ้างหล่ะ บางทีก็พูดเล่นโดยไม่คิดบ้างหล่ะ แต่ในใจหนูมันไม่มีอะไรแอบแฝงเลย

หนูรักและห่วงใยพวกเค้าจิงๆ ในใจหนูคิดเสมอว่า พวกเค้าคือมิตรภาพที่แสนดี

นี่หนูคิดผิดป่าวคะ เค้าไม่เข้าใจหนู ไม่ฟังแม้แต่คำอธิบายหรือจะเรียกว่าเปนคำแก้ตัวของหนูก็ได้นะคะ

แต่เพาะหนูไม่อยากที่จะเสียเพื่อนที่หนูรักไป หนูได้คบเค้ามา1ปี ทุกวันเวลามันมีค่ากับหนูมาก


หนูดีจัยมากนะคะ ที่1ปีมีอารัยดีๆมากมายที่เราได้ทำร่วมกัน
มา

ถึงตอนนี้ หนูลืมวันเวลาดีๆไม่ได้เลยค่ะหนูร้องไห้ตั้งแต่วันที่หนูทะเลาะกับเพื่อน จนถึงวันนี้ หนูจะทำไงดีคะครูสมศรี

พยายามง้อเค้า เพื่อกับไปเป็นเหมือนเดิม หรือปล่อยวางและหาเพื่อนใหม่และปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น

และทำไงดีค่ะเมื่อเราลืมเพื่อนกลุ่มนี้ไม่ได้เลยซักวินาที จะทำไงดีคะ

เมื่อเพื่อนกลุ่มที่หนูรักมากกลุ่มนี้ เค้าทิ้งหนูไปอย่างหมดเยื่อใยต่อกัน

ตอบหนูหน่อยเถอะนะคะ หนูมะอยากร้องไห้กับเรื่องนี้อีกแล้วคะ มันมากพอแล้ว มากพอแล้วจิงๆ       

[Doctor Doggy]

วันหนึ่งเค้าต้องเข้าใจเรา อย่าเสียใจไปเลยนะคะ

ช่วงนี้เค้ามองเราไม่ดีก็รอสักพัก อ่านหนังสือก่อนดีมั้ยคะ

หนทางพิสูจน์ม้า  กาลเวลาพิสูจน์คนนะจ๊ะ

พี่ก้อเคยเป็นแบบนี้ แต่สุดท้ายจบเสร็จก็แยกย้ายไปทำงาน พอมาเจอกันอีกทีก็คุยกันเหมือนเดิม

เพื่อนสำคัญในวัยน้องแต่พอโตทำงานแล้ว งานสำคัญมากๆนะจ๊ะ

อยู่มออะไรแล้ว ขยันมากๆนะพี่เข้าใจน้องนะ

รอเพื่อนๆมาช่วยตอบดีกว่านะจ๊ะ

[ครูปอนด์]

ขอตอบแบบก็อปกระทู้เดิมบ้างอะไรบ้าง

เรื่องคนอื่นจะพูดยังไงกับเรา  พี่ก็ขอสอนตามที่อาจารย์ของพี่สอนมาก็คือ

"คำพูดเบากว่าอากาศ"

สิ่งที่จะสอนก็คือ  เราเห็นว่าอากาศเบาหรือเปล่าครับ  เบามาก ๆ   แล้วถ้าเบากว่าอากาศแล้ว  ย่อมทำอะไรเราไม่ได้เข้าไปใหญ่

ฉันใดก็ฉันนั้นครับ  คำพูดของคนไม่สามารถสั่งให้เราเป็นอะไรได้  เว้นแต่เราเอาใจไปผูกกับมัน

ถ้ามีคนด่าเราว่าควาย  ก็หันหลังไปดู  ว่ามีหางมีเขาหรือไม่  ถ้าไม่แล้วก็ไม่ต้องไปสนใจครับ

แต่ถ้าจะสนใจ  ก็สนใจว่า  ทำไมเขายังว่าเรา  แสดงว่าเรา้ต้องมีสิ่งที่เรายังทำไม่ดีเท่าที่ควรอยู่

ก็ปรับปรุงตน  แล้วขอบคุณเขาในฐานะ "ครู" ผู้สอนให้เราเห็นความผิดพลาดของตัวเอง

ถ้าพิจารณาแล้วว่าเราำทำดีที่สุดแล้ว  พัฒนาไม่ได้แล้วก็ไม่ต้องใส่ใจเขา

"คนถ่มน้ำลายรดตะวัน  ไม่เพียงไม่ถึงตะวัน  น้ำลายนั้นอาจกลับสู่ตัวเขาเอง"  ฉันใดก็ฉันนั้น

ถ้าเราทำใจของเราให้ดี  ไม่หลงไปกับลมปากที่เบากว่าอากาศ  เพราะมันหาสาระมิได้

ทำใจให้สูงส่ง  ไม่ต้องใส่ใจ  เขาเห็นว่าทำอะไรไม่ได้เขาก็เลิกเอง  ถ้าเขาไม่เลิก  คนอื่นก็ต้องเห็น

แล้วต้องติเตียนความประพฤติเช่นนั้นอยู่ดี

อีกอย่าง  เราต้องยอมรับนะครับ  ว่าเวลาเราผิด  คนอื่นยังไม่บอกให้เราแก้เลย  หรือถ้าบอก  เราก็ทำไม่ได้ทั้งหมดสักหน่อย

พี่ถามว่า  ถ้าคุณครูของหนู  สอนให้หนูเอ็นท์ติด  แล้วมาทวงหนี้บุญคุณให้หนูทำอะไรต่าง ๆ นานา  คงไม่ใช่ความปรารถนาดีที่แท้

แม้ว่าบุญคุณจะมีอยู่  แต่การกระทำอะไรก็ตาม  เราควรทำเพราะเราเต็มใจและควรทำมากกว่านะครับ

หลายคนบอกว่า  "ฉันให้เขาแล้วไม่คาดหวังอะไร  นอกจากอย่าให้เขาคิดร้ายกับฉัีนก็พอ"

พี่ก็พูดว่า  คำพูดอย่างนี้ก็ถือว่าเราไปคาดหวังกับคนอื่นแล้วนะครับ  เพราะเรามิอาจหยั่งรู้จิตมนุษย์ได้ลึกซึ้ง

เราอาจพูดเพียงว่า  "ฉันให้เขาแล้วไม่หวังอะไร  ขอให้เขาเป็นสุขก็พอ"  แล้วถ้าเขาไม่เป็นสุข  เราก็ต้องปล่อยวาง

หรือถ้ากรณีของน้อง เด็กวงเวียนใหญ่ ก็คือ "อยากให้คนอื่นมีความสุข  จากการทำดีแล้วถึงที่สุดของเรา"  ถ้าคนอื่นไม่สุข  ก็ต้องปล่อยวาง

อย่างนี้สิครับ  ไม่คาดหวังจริง  แต่เพียงหวัง  พี่ไม่ได้บอกให้เราหมดหวังนะครับ

แต่พี่สอนให้เราเพียง "หวัง"  ไม่ใช่ "คาดหวัง"  ยกตัวอย่างมาแล้วคงพอจะจับความแตกต่างได้นะครับ

การเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งในโลกเป็นธรรมดาครับ  ไม่เปลี่ยนสิแปลก

เราทำได้เพียงทำดีที่สุดแล้วยอมรับผลในการกระทำของเราภายใต้เหตุปัจจัย  ไม่ีมีอะไรเกิดขึ้นมาลอย ๆ หรอกนะครับ

เราก็บอกเองมิใช่หรือว่า  เราอาจเคยทำไม่ดีกับเขาก่อน  แล้วเราสะสมความไม่ดีกับเขาขนาดไหนครับ 

กว่าเขาจะมาทำไม่ดีกับเรา  จะให้เขาเปลี่ยนวันเดีัยวได้หรือ  เราเองยังใช้เวลาตั้งนาน  สุดท้ายก็ยังเปลี่ยนไปได้เพียงบางส่วน  ไม่ใช่ทั้งหมด

การจะเปลี่ยนแปลงโลก  สังคม  แม้กระทั่งเปลี่ยนแปลงใครคนหนึ่งยากมากนะครับ  จนบางครั้งก็เป็นไปไม่ได้เลย

เราทำได้เพียงเปลี่ยนแปลงตนเองนะครับ  และการเปลี่ยนแปลงตนเองนี้  ต้องใช้ความวิริยะ

หรือความเพียร  ที่มีรากศํพท์มาจาก วีร(ะ)  นั่นก็คือความกล้าอย่างสูงที่จะลุกขึ้นมาเปลี่ยนครับ

จงกล้าที่จะลุกขึ้นมาทำตัวเป็นคนใหม่  จงกล้าที่จะทำความดีต่อไปนะครับ

พี่คงไม่อาจกล่าวได้ว่าการที่พี่มาสอนอย่างนี้  มาเสียเวลานั่งพิมพ์ยืดยาวว่าพี่เป็นคนดีหรอกนะครับ

แต่สิ่งที่พี่ทำเป็นตัวอย่างก็คือ  การคิดเพียง "หวัง" ให้น้องดีขึ้น  ซึ่งสุดแท้แต่เราจะนำไปใช้

และความหวังของพี่จะไม่สูญเปล่าเลยที่ทำให้ในใจของน้อง  แม้เพียงเศษเสี้ยวแห่งหัวใจมีความหวังขึ้นมา

นั่นคือสิ่งที่พี่ทำได้ดีที่สุดแล้ว 

หวังว่าคำสอนนี้คงอยู่ในใจของน้อง เด็กวงเวียนใหญ่ นะครับ