แม่ครับ...รอลูกนะครับ

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
? เมื่อ: มีนาคม 18, 2009, 09:12:21 PM ?

--------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีคับ คุณครูสมศรี ของผมและของทุกๆ คน
เรื่องมีมาอย่างนี้คับ... คือว่า ผมอยู่ปัตตานี พ่อและแม่ของผม แยกทางกันตั้งแต่ ผมอยู่ ป.5 จนวันนี้ผมอยู่ ม.5 และกำลังจะขึ้น ม.6 ในเทอมหน้า ผมอยู่กับพ่อคับ และก็ได้คุยโทรศัพท์กับแม่บ้างในตอนมัธยม แต่ก็ไม่บ่อยเท่าที่ควร โดยปกติแล้วแม่จะโทรศัพท์มาหาผม ผมห่างกับแม่มาประมาณ 7 ปีแล้วคับ ทุกครั้งที่เราโทรคุยกันแม่มักจะร้องไห้เพราะคิดถึงลูก ซึ่งผมก้อคิดถึงแม่เหมือนกัน แม่ก็มักชวนเสมอว่า ให้ผมขึ้นไปหาแม่บ้างที่เพรชบุรีผมก็บอกแม่ว่า"ลูกอยู่มอปลาย ลูกต้องเรียนหนังสือ ถ้าลูกไปหาแม่ลูกก็ต้องหยุดเรียนหนังสือ เดี๋ยวลูกก็เรียนไม่ทันเพื่อนแต่ลูกก็คิดถึงแม่" แล้วแม่ก็บอกว่าแล้วตอนซัมเมอร์หล่ะ ผมบอกว่า"ผมก็มีเรียนซัมเมอร์โดยปกติแล้วผมจะมาเรียนติวที่หาดใหญ่ ก็เป็นแบบนี้หลายครั้ง
ผมมีพี่เรียนอยู่มหาลัยปี1ที่กรุงเทพฯและพี่ก็คุยกับแม่ไม่ค่อยบ่อยเหมือนกับผมเหมือนกัน
ตอนนี้ผมมาอยู่กับพี่ที่หอ(กทม.)เพื่อเรียนติวที่วงเวียนใหญ่(ปกติผมอยู่ปัตตานีคับ)
ก็ประมาณเดือนนึงที่ยังไม่ได้คุยกับแม่ วันนี้วันเกิดน้องผมแม่โทรมาหาผมเพื่อที่จะ Happy birthday น้อง ผมก็บอกแม่ว่าผมมาอยู่กับพี่ที่กรุงเทพฯ มาเรียนติว แม่ก็ชวนให้มาหาแม่บ้างเพราะว่าแม่คิดถึง(ผมก็คิดถึงแม่เหมือนกัน)แต่ผมบอกแม่ว่าผมมีเรียนทุกวันและทั้งวัน(ผมลงเรียนไป 4 วิชา คอร์สEnt,ตะลุย 2เดือน) ผมกลับปัตตานีเดือนพฤษภา แล้วแม่ก็พูดว่า"มาหาแม่บ้างไม่ได้หรอ แม่คิดถึงลูก หรือว่าไม่อยากเจอแม่" ผมก็อึ้งไป แล้วแม่ก็ร้องไห้ ผมสงสารแม่มากเลยคับครู แล้วแม่ก็บอกว่า"ทำไมลูกไม่โทรมาหาแม่บ้าง ต้องให้แม่โทรหาลูกอย่างเดียว พอแม่ไม่โทรลูกก็ไม่โทรมาหาแม่ หรือว่าไม่อยากคุยกับแม่" ผมก็อึ้งอีก แล้วก็คิดในใจว่า ที่แม่พูดมาทั้งหมดนั้นมัีนก็เป็นเรื่องจริงที่ถูกที่สุด ผมก็พูดอะไรไม่ถูก แล้วแม่ก็ร้องไห้มากขึ้นอีก ผมสงสารแม่มากที่ทำบาปกรรมทำให้แม่เสียใจ แล้วแม่ก็วางสายไป

ผมทำให้แม่ร้องไห้เสมอเวลาที่เราคุยกันแต่ครั้งนี้แม่ร้องให้หนักที่สุด ผมกระทำบาปต่อแม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้แม่ร้องไห้เสมอ
ผมเป็นลูกที่เลวมากชั้ยมั้ยคับครู ผมไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อให้แม่สบายใจ แต่ผมก็ไม่กล้าโทรไป กลัวว่าแม่จะร้องไห้อีก อยากจะขอโทษแม่มั๊กมากครับครู อยากจะไปหาแม่แต่ก็ไม่มีเวลาจริงๆ

คุุณครูคับผม เลวมากชั้ยมั้ย ผมควรทำยังไรดีคับ ...

รักคุณครูคนนี้เสมอและตลอดไป(คุณครูสมศรี ธรรมสารโสภณ)

คุณครูว่าโลกแห่งการแข่งขันอาจทำให้เรามองข้ามความรักของแม่ไปได้

เท่าที่คุณครูจำความได้ เวลาเราไปไหว้บรรพบุรุษ ไม่มีปีไหนที่ลูกหลานจะไปไม่พร้อมหน้า

แต่ปัจจุบัน เมื่อเวลาเปลี่ยนไป การแข่งขันที่ก้าวล้ำเข้ามาในชีวิตของนักเรียนทำให้รุ่นหลานไม่ได้มาร่วมงานคารวะบรรพชนอยู่เนืองนิจ

เด็กอาจได้คะแนนเพิ่มขึ้น แต่ความอ่อนโยนและคุณค่าทางจิตใจต่อผู้ใหญ่อาจเลือนหายไปโดยไม่รู้สึกตัวจนกลายเป็นเรื่องปกติ

สิงที่คุณครูพอช่วยหนูได้ก็คือ ถ้าหนูติดวิชาของคุณครู หนูทิ้งเบอร์โทรกลับให้คุณครูในข้อความส่วนตัวด้วย

คุณครูจะอนุญาตให้หนูกลับไปกราบคุณแม่ผู้หลั่งเลือด รินเหงื่อให้ชีวิตหนูมา

หน้าที่สำคัญมากลูก แต่หนูสามารถร้องขอดั่งที่หนูกระทำอยู่ได้

ชีวิตคุณครูมีแม่อยู่ท่านเดียว ครูรักสุดหัวใจ ถ้าอะไรจะเกิดขอให้เกิดกับคุณครูจะดีกว่า

ท่านเองก็รักคุณครูไม่แพ้กัน

จนบางครั้ง ก็แอบนั่งคิดว่าถ้าหนึ่งในสองต้องจากไป ใครควรจากไปก่อน

คุณครูคิดว่าหากขาดคนหนึ่งคนใด อีกคนต้องทุกข์หมองเศร้าจนต้องขาดใจตายตามกันไป

คุณครูเลยคิดว่าถ้าเช่นนั้นคุณครูยอมให้ท่านจากไปก่อนจะดีกว่า เพราะคุณครูจะได้เป็นฝ่ายดูแลท่านจนถึงที่สุด

แล้วเมื่อท่านไปสบาย เราจึงตามไปได้ภายหลัง ขอให้ความทุกข์เป็นของเราดีกว่าที่จะเกิดกับท่าน

ไปหาท่านเถิดลูก สักครั้งก็ยังดี เรื่องเรียนของคุณครู ไม่ต้องเป็นห่วง

คุณครูจะจัดเวลาให้หนูเรียนต่างหากได้

ส่งเบอร์โทรกลับมานะครับ จะรอรับ

หยาดเหงื่อที่รินรด

หยดเลือดที่รินไหล

หลอมรวมเป็นชีวิตลูก

แม่ให้ชีวิตหนูมา ถือว่าล้ำค่าที่สุด

ส่วนอนาคต หนูต้องเป็นผู้ลิขิตเอง

มือถือที่มีโปรโมชั่นโทรถูก

เรากลับใช้โทรกับเพื่อน

เคยมีสักสามสี่นาทีในหนึ่งวันไหมลูกที่เราจะโทรไปถามแม่ว่า "แม่ครับ แม่เหนื่อยไหมครับ ผมจะขยันเพื่อจะได้ดูแลยามแม่แก่เฒ่า"

ปากกาด้ามละหลายสิบบาท เคยมีสักด้ามละสามหยดที่เราบรรจงเขียนแปะหน้าห้องแม่ไหมลูกว่า

"แม่เหนื่อยไหม หนูจะตั้งใจเรียนนะแม่"

ทำเถิดลูก ก่อนที่จะเสียใจในวันที่เราหวนทำความดีกับท่านไม่ได้

ปริญญาบัตรถูกน้ำก็เปื่อยย่นได้

แต่เกียรติบัตรแห่งมนุษย์ไม่มีทางสูญสลายเพราะกอปรจากคุณความดีที่เรากระทำอย่างรู้คุณและเพียรแทนคุณยามเติบใหญ่

กลับไปหาแม่สักครั้งนะครับ

เชื่อคุณครูนะลูก แม้จะแค่สองสามวันแต่ก็สามารถทำให้แม่ได้ชื่นใจมีแรงที่จะดำรงชีวิตอยู่ต่อไป

http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=8758.0