คุณครูครับ ผมขอความกรุณา

[ดับบลิวเอสบี]

คุณครูครับ ผมอยากระบาย แต่ผมไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวนคุณครูมากไปไหมที่ผมจะระบายให้คุณครูฟัง
ผมเป็นเด็กม.ปลาย เติบโตมาในครอบครัวธรรมดาครอบครัวหนึ่ง ชีวิตของผมไม่ได้ราบรื่นเหมือนคนอื่นเขานัก ผมไม่มีพ่อมีแค่แม่และคุณยาย..
ตอนเด็กๆ ผมอยู่คอนโดกับพ่อและแม่ เด็กชายอายุประมาณสามขวบนั่งมองพระจันทร์ที่สุกสกาวเต็มท้องฟ้า แต่นัยน์ตากลับเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำตาที่ไหลลั่งริน ทุกวัน ทุกคืน จนเด็กคนนั้นผล็อยหลับไป แม่ผมจะรับผมกลับมาตอนเย็นและมาส่งที่คอนโดแล้วแม่ก็จะกลับไปทำงานต่อ แม่ทำงานหนักมาก พ่อผมหายไปไหนผมไม่ทราบเลย เรื่องราวดำเนินต่อไปซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า จนกระทั่งผมแปดขวบ
ผมย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังใหญ่และมีสนามหญ้ากว้าง บ้านหลังนี้แม่บอกให้ผมอยู่กับคุณยาย คุณยายเป็นคนเจ้าอารมณ์ ชอบเสียงดัง ไม่มีเหตุผล เขาตวาดจนผมร้องไห้อยู่บ่อยๆ และคนที่โอ๋ก็คือแม่นั้นเอง เติบโตมาในบ้านหลังนี้ จากประถม สู่มัธยมต้น จากมัธยมต้นสู่มัธยมปลาย เรื่องต่างๆผ่านเข้ามาสู่ชีวิตผมมากมาย แม่บอกผมว่า ”เดินต่อไปลูก ก้าวไปข้างหน้า”
จนผมอยู่ชันมัธยมศึกษาปีที่สี่ ผมอยู่โรงเรียนค่อนข้างมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงเทพ เรียกได้ว่าทอปไฟว์เชียวละ ผมเรียนสายวิทย์ เกรดเฉลี่ยค่อนข้างสูง ฝันร้ายเริ่มขึ้น ณ ตรงนี้…
ผมเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ คนที่ผมเรียกว่ายาย อยู่ดีๆก้อหงุดหงิด ด่าทอว่าผมกับแม่ต่างๆนา ทั้งคำหยาบคายต่างๆ พรั่งพรูออกจากปากเขา ปากผู้หญิงคนนี้ คนที่ผมเติบโตมาด้วยครึ่งชีวิต ผมร้องไห้แล้ว ร้องไห้เล่า น้ำตาที่ไหลหลั่งริน เขาไล่ผมออกจากบ้าน บ้านที่แม่ผมทำงานตรากตรำเพื่อซื้อ แม่ยอม ยอมออกไปอยู่ห้องเช่าเล็กๆแห่งหนึ่งประมาณสามถึงสี่เดือน เรื่องครั้งนี้จบลงด้วยการไกล่เกลี่ยโดนคุณลุงคนที่สาม(พี่ชายของแม่ผม) เรื่องจบลง จบลงโดยที่ทิ้งรอยแผลไว้ในใจให้ผม จบลงโดยที่ผมกับแม่ไม่ได้มีความผิดอะไร และเรื่องราวก็ถูกปล่อยให้ผ่านไป..
ผมจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ด้วยเกรดเฉลี่ยเกือบสี่จุดศูนย์ศูนย์ แล้วฝันร้ายบทที่สองก็เริ่มบรรเลงขับขานอีกครั้ง ผมเริ่มเรียนในชั้นมอห้าด้วยความตั้งใจและอยากได้เกรดเฉลี่ยที่สูงกว่าเดิม ผมดำเนินชีวิตเหมือนเด็กมอปลายคนอื่น เช้าตื่นแต่เช้า เลิกเรียนเรียนพิเศษจนสองสามทุ่ม กลับบ้านทำการบ้าน อ่านหนังสือ และนอน (ตอนนี้ละฮะ ที่ผมได้รู้คุณครูเพราะคุณครูมาเปิดสางขาที่บางกะปิ ผมเรียนแอดหนึ่งควบแอดสองเลย บ้ามาก เหอะๆ กลับเข้าเรื่องต่อนะครับ) คนที่ผมเรียกว่ายาย ได้เริ่มเรื่องอีกครั้ง มีคุณลุงอีกคนหนึ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้าน(แม่บอกว่าเป็นคุณลุงคนแรก) ผมกลัวเขา ไม่กล้ายุ่งด้วย ดูเขาแปลกๆ น่ากลัวมาก เรื่องราวเริ่มตอนสี่ทุ่มของวันอาทิตย์ ลุงคนนั้นได้โวยวายเสียงดังและเข้ามาทำร้ายแม่ผม ทั้งทีแม่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมเข้าช่วยแม่อย่างสุดแรงที่มีอยู่ ผมช่วยแม่ไม่ได้มากนัก ผู้ชายคนนั้นพยามจะเอามีดแทงแม่ผม ผมช่วยแม่อย่างสุดความสามารถและผู้ชายคนนั้นก็ได้เดินออกจากบ้านไป เรื่องราวเกิดขึ้นภายใต้การมองของผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่แม่ผมเรียกว่าแม่ โดยเขาไม่ปริปากที่จะห้ามอะไร ไม่ทำอะไรเลย ผมประคองแม่ไปโรงพยาบาลด้วยกัน เช้าวันรุ่งขึ้นแม่ไปปฏิบัติธรรมที่วัด ผมออกไปอยู่บ้านเพื่อน พอแม่กลับมาจากปฎิบัติธรรมแม่ไปอยู่บ้านเพื่อน ผมกับแม่แยกกัน เป็นสามเดือนที่ยาวนาน สามเดือนที่ยาวนานและเลวร้าย ผมเจอปัญหาอุปสรรคต่างๆนาๆมากมาย
ผมเริ่มจะเปิดเทอมใหม่ แม่บอกว่าเราต้องหาที่อยู่กันเป็นหลักแหล่งซะที เราสองคนเริ่มใช้ชีวิตใหม่ที่อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง ผมกับแม่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอด ผมเริ่มเครียดมากขึ้น เริ่มรู้สึกแย่ เริ่มแอบร้องไห้บ่อยขึ้น  จนทีครั้งหนึ่ง ผมเริ่มไม่พูดกับใคร เริ่มมองฟ้าแล้วก็ร้องไห้ เริ่มไม่ยอมกินข้าว ผมไม่ไปโรงเรียนเป็นอาทิตย์ จนผมบอกแม่ว่า “แม่ผมจะไปหาจิตแพทย์” หมอคนนั้นบอกผมว่า ผมเป็น”โรคซึมเศร้า” ผมหยุดโรงเรียนบ่อยมาก ไปโรงเรียนสาย เรียนตามเพื่อนไม่ทัน ตามงานเท่านั้น ผมจบมอห้าด้วยเกรดแย่ที่สุดในชีวิต
แม่ผมต้องย้ายไปสาขาต่างจังหวัด ผมตัดสินใจบอกแม่ว่า”ผมจะย้ายกลับไปอยู่บ้าน” ภายใต้ความตกตะลึงของแม่ ผมบอกว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดระหว่างผมกับแม่ แม่ต้องการประหยัดค่าใช้จ่าย ผมกลับมาอยู่บ้าน คนที่ผมเรียกว่า”ยาย”ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเลาก็ผ่านไปเกือบหนึ่งปี ผมใช้ชีวิตตามปกติ รอยร้าวที่เคยเกิดถูกประสานซะเกือบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมเริ่มลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น (แต่ยังต้องไปพบจิตแพทย์อยู่) แม่เริ่มลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น กลับบ้านบ่อยขึ้น และแล้วเสียงดนตรีที่ขับขานความเลวร้ายก็เริ่มดำเนินอีกครั้งนึง..
เรื่องราวดำเนินไปเรื่อยๆ ผมเตรียมตัวเอ๊นท์ทรานซ์ เกรดเฉลี่ยผมสูงขึ้นอย่างน่าดีใจ มอปกปิดเทอมตุลา ผมรถคว่ำ ผมเข้าโรงพยาบาล ผมเดินไม่ได้ ได้แต่นอนเฉยๆ แม่เป็นห่วงมาก แม่ร้องไห้ ผมไม่ได้สอบปลายภาคที่โรงเรียน เวลาล่วงเลยผ่านผมกลับมาเป็นปกติอีกครั้งโดยใช้เวลาประมาณสามเดือน ผมเริ่มอ่านหนังสือหนักมากขึ้น ผมออกจากห้องน้อยลง เก็บตัวมากขึ้น เรื่องราวเดินผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงวันก่อนสอบโอเนต..
ตอนประมาณห้าทุ่ม ผู้หญิงสูงวัยเดินเข้ามาในห้องผม เริ่มเสียงดังขึ้น เสียงดังขึ้น ผมเริ่มงง เขาเอาขวดแก้วปาหัวผม เข้าทางคิ้วด้านซ้าย ผมล้มลงและเริ่มคุมสติไม่อยู่ ความในใจของผมที่เก็บมาตลอดสิบเจ็ดปี เริ่มพั่งพรูออกมา เขาทำร้ายผม แตคราวนี้ผมสู้ แม่วิ่งเข้ามา เรื่องจบด้วยการห้ามของแม่และผู้หญิงคนนั้นออกไป ผมนอนจมกองน้ำจาและเลือดอยู่บนพื้น แม่พยามปลอบผมและบอกว่าพรุ่งนี้ต้องไปสอบ ผมร้องไห้ไม่ได้สติ ผมนอนไม่หลับ เช้าวันรุ่งขึ้นแม่ปลุกผมแต่เช้าเพื่อไปสอบ ผมลุกขึ้นเดินอย่างคนไม่มีสติมากนัก เดินต่อไปข้างหน้า ผมสอบอย่างไม่ค่อยมีสมาธิ และผมกลับมา เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดชึ้น
วันนี้วันพุธแล้ว ผมสอบเอเนตวันเสาร์ ผมไม่มีกะจิตกะใจอ่านหนังสือเลย ตลอดชีวิตผม ผมไม่ได้เป็นคนไม่ดี ทำไมละครับคุณครู ทำไมเขาต้องทำร้ายผม ทำร้ายแม่ ผมขอแรงจากคุณครูได้ไหมคับ คุณครูผลักผมลุกขึ้นเดิน ผลักผมให้พยามตลอด ผมของแรงจากคุณครูผลักผมให้ก้าวต่อไปอีกครั้งได้ไหมครับ..


ด้วยความเคารพ
ดับบลิวเอสบี. ๒๕\o๒\๕๑

[Dereana]

ขอบอนุญาติขยายนะคะ ปวดตาค่ะ อิอิ

คุณครูครับ ผมอยากระบาย แต่ผมไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวนคุณครูมากไปไหมที่ผมจะระบายให้คุณครูฟัง
ผมเป็นเด็กม.ปลาย เติบโตมาในครอบครัวธรรมดาครอบครัวหนึ่ง ชีวิตของผมไม่ได้ราบรื่นเหมือนคนอื่นเขานัก ผมไม่มีพ่อมีแค่แม่และคุณยาย..
ตอนเด็กๆ ผมอยู่คอนโดกับพ่อและแม่ เด็กชายอายุประมาณสามขวบนั่งมองพระจันทร์ที่สุกสกาวเต็มท้องฟ้า แต่นัยน์ตากลับเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำตาที่ไหลลั่งริน ทุกวัน ทุกคืน จนเด็กคนนั้นผล็อยหลับไป แม่ผมจะรับผมกลับมาตอนเย็นและมาส่งที่คอนโดแล้วแม่ก็จะกลับไปทำงานต่อ แม่ทำงานหนักมาก พ่อผมหายไปไหนผมไม่ทราบเลย เรื่องราวดำเนินต่อไปซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า จนกระทั่งผมแปดขวบ
ผมย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังใหญ่และมีสนามหญ้ากว้าง บ้านหลังนี้แม่บอกให้ผมอยู่กับคุณยาย คุณยายเป็นคนเจ้าอารมณ์ ชอบเสียงดัง ไม่มีเหตุผล เขาตวาดจนผมร้องไห้อยู่บ่อยๆ และคนที่โอ๋ก็คือแม่นั้นเอง เติบโตมาในบ้านหลังนี้ จากประถม สู่มัธยมต้น จากมัธยมต้นสู่มัธยมปลาย เรื่องต่างๆผ่านเข้ามาสู่ชีวิตผมมากมาย แม่บอกผมว่า ”เดินต่อไปลูก ก้าวไปข้างหน้า”
จนผมอยู่ชันมัธยมศึกษาปีที่สี่ ผมอยู่โรงเรียนค่อนข้างมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงเทพ เรียกได้ว่าทอปไฟว์เชียวละ ผมเรียนสายวิทย์ เกรดเฉลี่ยค่อนข้างสูง ฝันร้ายเริ่มขึ้น ณ ตรงนี้…
ผมเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ คนที่ผมเรียกว่ายาย อยู่ดีๆก้อหงุดหงิด ด่าทอว่าผมกับแม่ต่างๆนา ทั้งคำหยาบคายต่างๆ พรั่งพรูออกจากปากเขา ปากผู้หญิงคนนี้ คนที่ผมเติบโตมาด้วยครึ่งชีวิต ผมร้องไห้แล้ว ร้องไห้เล่า น้ำตาที่ไหลหลั่งริน เขาไล่ผมออกจากบ้าน บ้านที่แม่ผมทำงานตรากตรำเพื่อซื้อ แม่ยอม ยอมออกไปอยู่ห้องเช่าเล็กๆแห่งหนึ่งประมาณสามถึงสี่เดือน เรื่องครั้งนี้จบลงด้วยการไกล่เกลี่ยโดนคุณลุงคนที่สาม(พี่ชายของแม่ผม) เรื่องจบลง จบลงโดยที่ทิ้งรอยแผลไว้ในใจให้ผม จบลงโดยที่ผมกับแม่ไม่ได้มีความผิดอะไร และเรื่องราวก็ถูกปล่อยให้ผ่านไป..
ผมจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ด้วยเกรดเฉลี่ยเกือบสี่จุดศูนย์ศูนย์ แล้วฝันร้ายบทที่สองก็เริ่มบรรเลงขับขานอีกครั้ง ผมเริ่มเรียนในชั้นมอห้าด้วยความตั้งใจและอยากได้เกรดเฉลี่ยที่สูงกว่าเดิม ผมดำเนินชีวิตเหมือนเด็กมอปลายคนอื่น เช้าตื่นแต่เช้า เลิกเรียนเรียนพิเศษจนสองสามทุ่ม กลับบ้านทำการบ้าน อ่านหนังสือ และนอน (ตอนนี้ละฮะ ที่ผมได้รู้คุณครูเพราะคุณครูมาเปิดสางขาที่บางกะปิ ผมเรียนแอดหนึ่งควบแอดสองเลย บ้ามาก เหอะๆ กลับเข้าเรื่องต่อนะครับ) คนที่ผมเรียกว่ายาย ได้เริ่มเรื่องอีกครั้ง มีคุณลุงอีกคนหนึ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้าน(แม่บอกว่าเป็นคุณลุงคนแรก) ผมกลัวเขา ไม่กล้ายุ่งด้วย ดูเขาแปลกๆ น่ากลัวมาก เรื่องราวเริ่มตอนสี่ทุ่มของวันอาทิตย์ ลุงคนนั้นได้โวยวายเสียงดังและเข้ามาทำร้ายแม่ผม ทั้งทีแม่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมเข้าช่วยแม่อย่างสุดแรงที่มีอยู่ ผมช่วยแม่ไม่ได้มากนัก ผู้ชายคนนั้นพยามจะเอามีดแทงแม่ผม ผมช่วยแม่อย่างสุดความสามารถและผู้ชายคนนั้นก็ได้เดินออกจากบ้านไป เรื่องราวเกิดขึ้นภายใต้การมองของผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่แม่ผมเรียกว่าแม่ โดยเขาไม่ปริปากที่จะห้ามอะไร ไม่ทำอะไรเลย ผมประคองแม่ไปโรงพยาบาลด้วยกัน เช้าวันรุ่งขึ้นแม่ไปปฏิบัติธรรมที่วัด ผมออกไปอยู่บ้านเพื่อน พอแม่กลับมาจากปฎิบัติธรรมแม่ไปอยู่บ้านเพื่อน ผมกับแม่แยกกัน เป็นสามเดือนที่ยาวนาน สามเดือนที่ยาวนานและเลวร้าย ผมเจอปัญหาอุปสรรคต่างๆนาๆมากมาย
ผมเริ่มจะเปิดเทอมใหม่ แม่บอกว่าเราต้องหาที่อยู่กันเป็นหลักแหล่งซะที เราสองคนเริ่มใช้ชีวิตใหม่ที่อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง ผมกับแม่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอด ผมเริ่มเครียดมากขึ้น เริ่มรู้สึกแย่ เริ่มแอบร้องไห้บ่อยขึ้น  จนทีครั้งหนึ่ง ผมเริ่มไม่พูดกับใคร เริ่มมองฟ้าแล้วก็ร้องไห้ เริ่มไม่ยอมกินข้าว ผมไม่ไปโรงเรียนเป็นอาทิตย์ จนผมบอกแม่ว่า “แม่ผมจะไปหาจิตแพทย์” หมอคนนั้นบอกผมว่า ผมเป็น”โรคซึมเศร้า” ผมหยุดโรงเรียนบ่อยมาก ไปโรงเรียนสาย เรียนตามเพื่อนไม่ทัน ตามงานเท่านั้น ผมจบมอห้าด้วยเกรดแย่ที่สุดในชีวิต
แม่ผมต้องย้ายไปสาขาต่างจังหวัด ผมตัดสินใจบอกแม่ว่า”ผมจะย้ายกลับไปอยู่บ้าน” ภายใต้ความตกตะลึงของแม่ ผมบอกว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดระหว่างผมกับแม่ แม่ต้องการประหยัดค่าใช้จ่าย ผมกลับมาอยู่บ้าน คนที่ผมเรียกว่า”ยาย”ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเลาก็ผ่านไปเกือบหนึ่งปี ผมใช้ชีวิตตามปกติ รอยร้าวที่เคยเกิดถูกประสานซะเกือบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมเริ่มลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น (แต่ยังต้องไปพบจิตแพทย์อยู่) แม่เริ่มลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น กลับบ้านบ่อยขึ้น และแล้วเสียงดนตรีที่ขับขานความเลวร้ายก็เริ่มดำเนินอีกครั้งนึง..
เรื่องราวดำเนินไปเรื่อยๆ ผมเตรียมตัวเอ๊นท์ทรานซ์ เกรดเฉลี่ยผมสูงขึ้นอย่างน่าดีใจ มอปกปิดเทอมตุลา ผมรถคว่ำ ผมเข้าโรงพยาบาล ผมเดินไม่ได้ ได้แต่นอนเฉยๆ แม่เป็นห่วงมาก แม่ร้องไห้ ผมไม่ได้สอบปลายภาคที่โรงเรียน เวลาล่วงเลยผ่านผมกลับมาเป็นปกติอีกครั้งโดยใช้เวลาประมาณสามเดือน ผมเริ่มอ่านหนังสือหนักมากขึ้น ผมออกจากห้องน้อยลง เก็บตัวมากขึ้น เรื่องราวเดินผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงวันก่อนสอบโอเนต..
ตอนประมาณห้าทุ่ม ผู้หญิงสูงวัยเดินเข้ามาในห้องผม เริ่มเสียงดังขึ้น เสียงดังขึ้น ผมเริ่มงง เขาเอาขวดแก้วปาหัวผม เข้าทางคิ้วด้านซ้าย ผมล้มลงและเริ่มคุมสติไม่อยู่ ความในใจของผมที่เก็บมาตลอดสิบเจ็ดปี เริ่มพั่งพรูออกมา เขาทำร้ายผม แตคราวนี้ผมสู้ แม่วิ่งเข้ามา เรื่องจบด้วยการห้ามของแม่และผู้หญิงคนนั้นออกไป ผมนอนจมกองน้ำจาและเลือดอยู่บนพื้น แม่พยามปลอบผมและบอกว่าพรุ่งนี้ต้องไปสอบ ผมร้องไห้ไม่ได้สติ ผมนอนไม่หลับ เช้าวันรุ่งขึ้นแม่ปลุกผมแต่เช้าเพื่อไปสอบ ผมลุกขึ้นเดินอย่างคนไม่มีสติมากนัก เดินต่อไปข้างหน้า ผมสอบอย่างไม่ค่อยมีสมาธิ และผมกลับมา เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดชึ้น
วันนี้วันพุธแล้ว ผมสอบเอเนตวันเสาร์ ผมไม่มีกะจิตกะใจอ่านหนังสือเลย ตลอดชีวิตผม ผมไม่ได้เป็นคนไม่ดี ทำไมละครับคุณครู ทำไมเขาต้องทำร้ายผม ทำร้ายแม่ ผมขอแรงจากคุณครูได้ไหมคับ คุณครูผลักผมลุกขึ้นเดิน ผลักผมให้พยามตลอด ผมของแรงจากคุณครูผลักผมให้ก้าวต่อไปอีกครั้งได้ไหมครับ..


ด้วยความเคารพ
ดับบลิวเอสบี. ๒๕\o๒\๕๑

[Dereana]

 
*0* โห..ในสายตาไก่ ผู้ชายไม่ชอบร้องไห้
พี่อย่าร้องไห้บ่อยนะคะ ทำใจให้สงบ

ลองสวดมนต์ดู หรือไม่ก็นั่งสมาธิ

โรคซึมเศร้าไม่ใช่โรคที่หน้ากลัวค่ะ
ถ้าเรามีสติและรู้จักควบคุมตัวเองให้ได้

สู้ๆนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้พี่ ดับบลิวเอสบี
สอบได้คณะที่ต้องการ และ
พี่ดับบลิวเอสบีเองก็ต้องเป็นกำลังสำคัญให้คุณแม่ของพี่
ได้มีกำลังใจในการทำงานต่อไปนะคะ

ท่านต้องไม่สบายในแน่ๆค่ะ ที่เห็นว่าพี่ไม่สบาย

อย่าให้สิ่งที่คนอื่นทำ
มาบั่นทอนกำลังใจของเรานะคะ

เขาทำร้ายร่างกายเราได้

แต่อย่าให้เขามาทำร้าย"จิตใจ"เราค่ะ

สู้ๆค่ะ

[Dereana]

เย้ย เพิ่งสอบเสร็จ เบลออย่างแรงค่ะ

อนุญาต ไม่มี สระอิ ค่ะ - -*

แล้วก็ พิสูจน์ มี นอหนูการ์รันต์ - -*

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

คุณครูขออนุญาตเรียกหนูว่า"น้องใบบัว"นะครับ


ใบบัวศิษย์รัก

ฟังนะลูก  หนูกำลังตกอยู่ในห้วงของความคิดที่หนักเกินกว่าที่หนูจะเข้าไปแก้ไขหรือเปลี่ยนแปลง

แต่บางที"การยอมรับ"กลับคือการแก้ไขที่แท้จริง

คุณครูขอเรียกหนูว่า"น้องใบบัว"เพราะว่า

คุณครูอยากให้จิตใจของหนูมีคุณสมบัติเหมือนใบบัว ที่แม้น้ำคลำ น้ำท่อ น้ำที่มีกลิ่นเหม็นสาดพรม

แต่เมื่อเอียงใบบัวเพียงเล็กน้อย น้ำปฏิกูลเหล่านี้ก็ไหลรินออกจากใบบัวโดยไม่ทิ้งคราบและกลิ่นเหม็นไว้แม้แต่น้อย

"ใบบัว"ครับ หนูเก่งมากนะลูก ที่ได้รับแรงเสียดทานที่รุนแรงเหมือนแสร้ที่ฟาดลงกลางจิตใจอย่างยาวนาน

แดดที่แสนจ้าสาดใส่ไม้น้อยต้นเล็กๆที่เพิ่งผลิใบจนเเห้งเฉา




เริ่มต้นใหม่นะครับ  ลบความจำเหล่านี้ออกไปจากจิตใจนะครับ

อย่าหวนคิดเรื่องนี้อีกนะลูก

คุณยายคือผู้ที่มอบชีวิตและเลือดเนื้อให้คุณแม่หนูนะลูก

ถึงท่านจะทำไม่ถูกแต่พระคุณของท่านมากเกินกว่าที่หนูจะคิดกระทำสิ่งใดตอบโต้นะลูก

คุณครูขอบิณฑบาตรความโกรธแค้นนี้นะลูก  อย่าให้จิตที่คิดโกรธเคืองท่านเข้ามาในจิตใจของหนูอีกนะลูก

แต่เมื่อให้อภัยแล้ว เราต้องวาดหวัง มีจุดหมายร่วมกันระหว่างแม่และลูกนะครับ

ลองดูว่าระหว่างที่เราอยู่กับคุณยาย เราสามารถอดทน อดกลั้นและอภัยกันและกันได้มากน้อยแค่ไหน

แล้วถ้าอยู่ด้วยกันแล้ว อึดอัดกันทั้งสองฝ่าย และนำมาซึ่งการขัดแย้ง

การอยู่ห่างกันอาจทำให้อะไรๆดีขึ้น


แต่ตอนนี้คุณครูคิดว่าหนูควรตั้งใจสอบ A-NET ก่อนนะครับ

ทำให้สุดความสามารถ เก็บเรื่องคุณยายใส่ลิ้นชักปิดกุญแจให้สนิทแล้วโยนกุญแจทิ้งไปเสีย

หนูจะได้ไม่ต้องพะวงคอยเปิดออกมาดูในช่วงเวลาที่สำคัญต่อหนูเช่นนี้นะครับ

คนเราเป็นโรคซึมเศร้าได้ ก็หายได้ครับ  ขอเพียงเราดูแลจิตใจของเราให้ดี ไม่ปล่อยตัวเผลอใจไปคิดซ้ำให้ทุกข์ตรม

เบี่ยงความทุกข์ ความเครียด เป็นการกระทำที่สร้างสรรค์

อ่านหนังสือ ขีดๆเขียนๆ แม้จะฝืน แต่การฝึกและฝืนจะทำให้เราคุ้นชินและคลายความทุกข์เขม็งในเรื่องเดิมนานๆจนทำให้สารเคมีในสมองเสียสมดุล





คนเราสูญเสียอะไรก็สูญเสียได้

แต่อย่าสูญสิ้นกำลงใจนะครับ


ลักษณะการใช้ภาษาของหนูแสดงให้เห็นว่าหนูเป็นเด็กที่ละเอียดอ่อน

คิดไปข้างหน้านะครับ แม้จะยากแต่ถ้าหนูมีคุณแม่เป็นแรงใจ เรื่องที่ยากก็จะดูง่ายลงนะลูก


หนูยังโชคดีที่แม้จะขาดคุณพ่อแต่หนูก็ยังมีคุณแม่

และแม้คุณยายจะไม่เข้าใจหนูหรือคุณลุงจะรังแกหนู


หนูก็จงเจ็บเฉพาะกายนะลูก

อย่าปล่อยใจให้ถูกทำร้ายไปด้วย

เจ็บกาย แป๊บเดียวก็หายนะครับ เราเป็นลูกผู้ชายนะครับ

แต่เจ็บทีใจ หนูต้องรีบบ่งหนองออกมาไม่ให้แผลนั้นติดเชื้อลุกลามไปไกลนะลูก



วันนี้เราได้"มนุษยทรัพย์"มาแล้ว อย่าด่วนทำลายร่างนี้และจิตนี้ให้ไหลวนเวียนไปในวังวนของอารมณ์ความรู้สึกอีกเลยนะครับ


ทำงานมากๆ  พูดน้อยลง  คิดน้อยลง 

ตัวป้อนเข้ามีแต่ความรู้ กระแสความคิดก็จะมีแต่เรื่องความรู้

อารมณ์ก็คงอยู่ไม่ได้เพราะถูกความรู้เบียดให้ตกร่องหายไป



อย่าขุดร่องความคิดให้เราตกหลุมคิดไปตามร่องที่ขุดชี้นำเรานะครับ

ร่องที่ไหลลงสู่แอ่งความทุกข์ จะทำให้หนูไหลความคิดไปสู่ความทุกข์ในที่สุดนะลูก

ลุกขึ้นมาต่อสู้ต่อไปนะครับ

เรามาขุดร่องความเพียรกันเถิด  เพราะสุดท้ายผลของความเพียรก็คืองานที่กอปรอนาคตของเราให้งดงามได้



ถ้าหนูนั่งทนทุกข์ปริเวทนา

ความทุกข์นี้ก็จะทำลายสุขภาพจิตและทำให้หนูหมดกำลังที่จะก้าวไปข้างหน้า

และฉุดรั้งหนูไม่ให้ก้าวใกล้สู่ฝั่งฝันที่วาดไว้



เชื่อคุณครูนะครับ

ขยัน พากเพียร ไม่ไหลเวียนไปตามร่องความคิดแห่งความทุกข์นะครับ

คนอื่นสามารถทำให้เราเจ็บที่กายได้ แต่ไม่มีใครที่จะกรีดคมมีดลงไปบนเนื้อใจได้ นอกจากตัวเราเอง



ชีวิตลิขิตไว้แล้ว

จงลิขิตด้วยความคิดที่ดี  ความคิดที่มีพลังและสร้างสรรค์เพื่อใช้ในการพัฒนาให้ชีวิตของเรานะครับ


คุณครูมั่นใจว่า "น้องใบบัว"ต้องทำได้นะครับ

คุณครูและเพื่อนๆทุกคนขอเป็นกำลังใจให้นะครับ

[Dereana]

*0* ซึ้งงงค่ะ

[กรุ๊ป BuBbLeZ^^]

เป็นกำลังใจให้พี่อีกแรงค่ะ
ตัวกรุ๊ปอ่ะ

ซึมเศร้านิดๆ+สมาธิสั้น

ปล. ยาชื่อ Fulox 20 ตอนนี้กรุ๊ปทานอยู่ ช่วยปรับสารเคมีในสมองให้สมดุล แต่ต้องออกให้โดยแพทย์หรือมีใบสั่งยานะคะ
ซื้อเองไม่ได้

[NUC *]

ซึ้งมากก .. T^T

เป็นกำลังใจให้พี่นะค่ะ


สู้ ๆ ค่ะ

[GoyZ]

เรื่องราวของพี่ทำให้หนูได้อะไรดีๆเยอะมากเลยค่ะ

เป็นกำลังใจให้พี่อดทน และประสบความสำเร็จนะคะ


ซึ้งมากๆ TT

[มาริโอ้(ว)]

ผมเชื่อครับว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องผ่านไปได้ ดับบลิวเอสบี คิดถูกแล้วครับที่เข้ามาปรึกษาครูแม่

เวลาที่เราท้อ ที่เราแย่ ก็มีแม่ที่เป็นบุพการี และครูแม่อยู่นะครับ

แต่ ดับบลิวเอสบี มีลักษณะครอบครัวเหมือนเรา

เราไม่มีพ่อ พ่อเราเป็นใครก็ไม่รู้เหมือนกัน

เราอยู่กับยายตั้งแต่เล็กซึ่งจะแตกต่างตรงยายเพียงแค่นี้

แต่ก่อนยายเราก็อารมณ์ร้อน เข้าข้างลูกเค้า ( น้าผมคนนี้อายุห่างจากผม 4 ปี )

ผมทำอะไรก็ผิดไปหมดเช่นกัน

แต่พอผมโตขึ้น ยายไม่มีนิสัยเดิมๆ ยายรักผมมากขึ้น และผมก็รักยายมาก

เรามีลักษณะคล้ายกันนะครับ

จงอย่าท้อ จงอย่าเครียด จงอย่าเอาเรื่องเหล่านี้มาบั่นทรจิตใจเรานะครับ

สอบก่อนดีกว่าอย่างที่ครูพูดแหละครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ

สู้ๆ ฮ่าๆ

ปล.เราก็พึ่งเครียดไป ได้ครูแม่เนี่ยแหละครับ ดีขึ้นเยอะ + เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ชาวบอร์ด เป็นกำลังใจให้ด้วย ก็เลยดี

ขอบคุณทุกคน น น น น

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ดีใจมากครับที่ทุกคนสบายใจขึ้นเพราะได้แง่คิดดีๆที่มีแบ่งปันให้กันและกัน

บอร์ดนี้มีน้ำใจค่ะ

ปลอดมลพิษค่ะ

[Dereana]

ดีใจมากครับที่ทุกคนสบายใจขึ้นเพราะได้แง่คิดดีๆที่มีแบ่งปันให้กันและกัน

บอร์ดนี้มีน้ำใจค่ะ

ปลอดมลพิษค่ะ

อิ_อิ แล้วก็มีครูสวยคอยให้คำปรึกษาดีๆด้วยค่ะ 555

[เหม่งจ๋าย : )]

พี่เป็นคนที่เข้มแข็งมากๆนะคะ

แต่หนูก็เห็นด้วยกะครู เพราะยายก็เป็นผู้มีพระคุณนะคะ เพราะท่านให้กำเนิดผู้ที่มีพระคุณกับเรามากที่สุดมา,,




ขอเป็นกำลังใจให้พี่นะคะ,,


เพราะเรื่องทุกเรื่อง ครูก็ได้พูดไปหมดแล้ว



สู้ๆนะคะ

ขอให้พี่เอนท์ติดคณะที่หวังด้วยค่ะ =)



พี่จะได้เรียน ได้ทำงานดีๆ เลี้ยงแม่พี่ได้เอง แม่พี่และตัวพี่จะได้ไม่โดนรังแก



สิ่งที่เกิดขึ้น ขออย่าได้คิดอคติ จองเวร,, ถือซะเป็นกรรมเก่าที่ตามมาให้พี่ต้องชดใช้นะคะ,,


เพราะถ้านี้เป็นเรื่องที่ร้ายสุดแล้ว ต่อจากนี้ก็จะไม่มีเรื่องที่ร้ายกว่านี้ละคะ =)



ฟ้าหลังฝน ย่อมสวยงามเสมอนะคะ




เป็นกำลังใจให้ค่ะๆ

[max_d]

พี่เข้มแข็งมากเลยครับ สู้ต่อไปนะครับ

ผมเป็นกำลังใจให้

[BabySisteR]

พี่ทุกคนเป็นกำลังใจให้นะครับ

ขอให้น้องสอบได้คะแนนดี ๆ จะได้เป็นที่พึ่งให้คุณแม่นะครับ
สู้ ๆ นะครับ พี่ ๆ หลายคนที่นี่ก็กำพร้าพ่อ หรือแม่ หรือทั้งพ่อและแม่

แต่เราก็มีคุณครูเป็นแม่ที่สองคอยอบรมนิสัยและให้แง่คิดดีๆแก่เรา

สู้สู้นะน้อง ทุกชีวิตต้องต่อสู้นะ