พ่อผมเสียชีวิตครับ

--------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีครับคุณครูสมศรีที่เคารพ

ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด มาเรียนที่กรุงเทพได้ประมาณ 2 ปีแล้วครับ ก่อนหน้านี้ผมเรียนโรงเรียนประจำที่ราชบุรี มาก่อนตอนม.ต้น

ชีวิตผมอยู่กับพ่อแม่มาตลอด จนจบป.6 ช่วงนั้นผมคิดว่าผมอยากหาประสบการณ์ให้ชีวิตง่ะคับ ก็เลยเรียนโรงเรียนประจำ ตลอดเวลา 3 ปีที่ผมอยู่ที่นั้น ผมคิดถึงพ่อกับแม่คับ แต่ชีวิตผมก็ได้เรียนรู้อะไรต่างๆมากมาย พ่อกับแม่จะมารับผมกลับบ้านตอนปิดเทอมเสมอ

พอผมจบม.ต้นผมก็เลยมาเรียนต่อม.4 ที่กรุงเทพง่ะครับ
ช่วงนี้เองครับที่ผมเพิ่งรู้ว่า พ่อเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้าย

ช่วงนั้นผมเครียดมากครับ แต่ผมก็เลยไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวัน

จนผมคิดว่าผมสามารถปล่อยวางอะไรได้แล้ว

แต่ก็มีบางครับที่คิดมากเรื่องพ่อ บางครั้งผมก็เครียดทั้งเรื่องเรียน และเรื่องพ่อ แต่ผมก็เอาเรื่องพ่อนี่แหละคับมาเป็นกำลังใจในการเรียนครับ ผมจะโทรหาผมเสมอครับ ทุกเช้าตอนไปโรงเรียน ช่วงเทียงตอนพัก ช่วงเย็นหลังเลิกเรียน ช่วงคำก่อนนอน เป็นอย่างงี้ทุกวันครับ

ทุกครั้งที่มีโอกาสวันหยุด ผมก็จะกลับบ้านไปดูแลพ่อ อยู่กับพ่อให้ได้มากที่สุด

พอขึ้นม.5 ผมกลับไปบ้านน้อยครั้งมากง่ะครับ พ่อก็เข้าโรงพยาบาลบ่อยมากขึ้น ผมเคยกลับไปเฝ้าพ่อหลายครั้งโดยลาเรียนไปหลายครั้งเหมือนกัน ในใจตอนนั้นคิดเสมอครับว่าพ่อจะอยู่กลับผมอีกนานเท่าไหร่ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดครับ

แล้วช่วงใกล้เดือนธันวา ในใจผมคิดว่าผมจะกลับบ้านไปตอนวันพ่อ ที่มีวันหยุดหลายวัน โดยตอนนั้นผมก็ไม่ได้โทรบอกพ่อนะครับว่าผมจะกลับ ผมคิดว่าผมจะเซอร์ไพรส์พ่อ ผมจะกลับไปไหว้พ่อ ผมคิดทุกวันเลยครับว่า ผมจะซื้อพวงมาลัย จากกรุงเทพดี หรือ ซื้อที่บ้านดีกว่า

แต่สิ่งที่ไม่เกิดก็เกิดขึ้นครับ วันที่ 2 ธันวา ปีที่แล้ว ที่โรงเรียนจัดกิจกรรมไหว้พ่อ ช่วงทำพิธีผมคิดถึงพ่อผมตลอดเวลาเลยครับ ผมคิดว่าอีกไม่กี่วัน ผมก็จะได้ไหว้พ่อเหมือนเพื่อนแล้ว

แต่เช้าวันที่3 ตอนที่ผมกำลังไปโรงเรียน แม่โทรบอกผมว่ากลับบ้านได้ไหม กลับตอนนั้นเลย ผมคิดว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับพ่อแน่ๆ

ผมก็เลยให้แม่เอาโทรศัพท์ให้ผมคุยกับพ่อ ผมก็คุยกับพ่อเสียงพ่อวันนั้นผมยังจำได้ครับ พ่อยังเสียงปกติเหมือนทุกวัน ผมก้อคิดว่าพ่อคงไม่เป็นอะไรมาก ครับ แต่ผมไม่คิดเลยคับว่า นั้นคือการที่ผมคุยครั้งสุดท้ายกับพ่อ

ช่วง 10 โมงผมรับโทรศัพท์จากแม่ แม่บอกว่าพ่อลืมตาไม่ขึ้นแล้ว แม่ให้ผมคุยกับพ่อ ตอนนั้นผมพูดกับพ่ออย่างเดียวเลยครับ
พ่อไม่ตอบสนองที่ผมพูดเลยครับ ผมได้ยินแต่เสียงหายใจที่ใช้เครื่องช่วยหายใจของพ่ออย่างเดียว

ตอนนั้นผมเลยตัดสินใจกับพี่ กลับบ้าน รีบกลับให้ทัน ผมบอกพ่อว่ารอผมก่อน แต่ก็ไม่ทันหรอกครับ พ่อผมเสียก่อน ตอนบ่ายสอง

ผมจำได้ว่าตลอดเวลาที่กลับบ้าน 9 ชั่วโมงนั้น มันชั่งยาวนานที่สุดตั้งแต่เคยกลับบ้าน

วันพ่อปีที่แล้ว ผมก็เลยไม่มีพ่อให้ผมได้เอาพวงมาลัยไปกราบท่าน ผมได้กราบท่านก็หน้าโลง

ผมไม่คิดเลยคับ ว่าพ่อจะอยู่กับผมแค่ 17 ปีเท่านั้น แต่แม่บอกผมเสมอแหละครับว่า พ่อยังอยู่กับเราเสมอ

ทุกวันนี้ผมคิดถึงพ่อทุกวัน อยากคุยกับพ่อ เบอร์ท่านที่ผมเคยโทรไปทุกวัน ไม่มีคนรับอีกแล้ว

ยิ่งตอนนี้ช่วงสอบ ผมยิ่งคิดถึงพ่อตลอดเลยคับ

ผมควรทำไงดีง่ะคับคุณครู

ผมต้องกราบขอโทษคุณครูด้วยนะครับที่ผมมาระบายสิ่งที่อยู่ในใจ ไม่รู้จะบอกใคร กลัวว่าถ้าคุยกับแม่ กลัวท่านจะเครียดเรื่องผมไปอีกง่ะครับ

สุดท้ายผมขอให้คุณครูมีความสุขมากนะครับ

มีครอบครัวชาวสวนครอบครัวหนึ่ง พ่อ ลูกชาย ลูกสาวต้องไปสวนทุกวัน

แต่มาวันหนึ่ง วันที่ลูกชายถูกงูกัดตาย พ่อบอกให้ลูกสาวกลับบ้นไปรับข้าวที่แม่เตรียมไว้อย่างทุกวัน

เมื่อลูกสาวไปถึงก็บอกแม่ว่าวันนี้ขอข้าวสองห่อพอ

แม่ทราบว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่

ลูกสาวจึงบอกว่าพี่ชายถูกงูกัดตายแล้ว

แม่ก็เอาห่อข้าวออกหนึ่งห่อแล้วเดินไปสวนพร้อมลูกสาว

เมื่อถึงที่ที่ศพลูกตั้งอยู่ พ่อและแม่และลูกสาวก็หาฟืนมาก่อเพื่อเผาศพ

ชาวบ้านเดินผ่าน เห็นครอบครัวนี้มิได้โศกเศร้า จึงถามผู้เป็นแม่ว่า

"ไม่เศร้าหรือที่ลูกตาย"

"ไม่หรอก ตอนเขามาเกิด เขาก็มาเอง ยามจากไปเขาก็จากไปเอง ฉันจะทำเช่นไรได้เล่า"

เมื่อถามพ่อว่าไม่เศร้าหรือ

พ่อบอกว่า"ชีวิตคนเหมือนงูลอกคาบ เขาลอกคาบใหม่และดับสูญแล้วคร่ำครวญไปเขาก็คงไม่ได้รับรู้รับเห็นแล้ว

จะทำเช่นไรได้เล่า"

เมื่อถามน้องสาว น้องสาวกล่าวว่า

"การคร่ำครวญถึงสิ่งที่ไม่สามารถกลับคืนมาได้ เปรียบดั่งเด็กที่ร้องไห้อยากได้สุริยันจันทรา ซึ่งไม่มีทางที่เราจะคว้าดวงจันทร์ดวงตะวันมาครอบครองได้

จะทำเช่นไรได้เล่า"

คุณพ่อดับแล้วลูก จดจำพระคุณของท่านเพื่อการก้าวต่อไปข้างหน้า

แหงนมองไปบนฟ้านะครับ

ท่านยังมองลงมาเพื่อเป็นพลังให้ลูกก้าวข้ามอุปสรรคที่ลูกจะพบเจอ

ตอนที่คุณพ่อคุณครูเสียชีวิต

คุณครูร้องไห้ไม่ได้เพราะแม่ห้ามไว้ แม่บอกว่าน้ำตาจะทำให้ดวงวิญญาณของพ่อห่วงพวกเรา

คุณครูจึงกลืนน้ำตาที่ไหลเป็นสายเชี่ยวกรากลงไปในลำคอ

แล้วปฏิญาณว่า

"ลูกจะตั้งใจเรียนหนังสือและจะขอดูแลผู้หญิงที่ป่ะป๊ารักที่สุดคือแม่ของหนู"

หลังจากนั้นคุณครูไม่เคยคร่ำครวญปริเวทนาเลย

ทุกลมหายใจเข้าออกมีแต่คำว่า"ถ้าเราขยัน เราจะดูแลผู้หญิงที่พ่อรักที่สุดหรือแม่เราได้"

ไม่มีคำว่า"แพ้"ในหมู่ผู้ไม่ยอมแพ้นะครับ

สู้นะครับ

คุณครูขอเป็นกำลังใจให้นะครับ

http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=8059.0