ขอโทษครับคุณยาย ผมรักยายนะ

ในวันนี้ผมต้องโทษตัวเองอย่างแรงครับ

ผมเป็นต้นเหตุให้คุณยายของผมต้องล้ม ที่แบรนด์

เรื่องมีอยู่ว่าในวันนี้ที่โรงเรียนผมสอบ ซึ่งแปลกมากวันนี้ สอบ 5 วิชา หลักๆทั้งหมดเลยในวันเดียวกัน

จึงเลิกเย็น ผมเลยต้องวานให้ที่บ้านผมไปรับหนังสือให้

ซึ่งในวันนี้คุณยาย และน้าของผมได้พาคุณตาไปหาหมอที่โรงพยาบาลวชิระในตอนเช้า

ผมเลยบอกว่าผมไปรับหนังสือไม่ได้ แวะรับขากลับให้หน่อยได้ไหม

พอมาถึงวันนี้คุณยาย คุณตา และน้าของผมไปรับหนังสือให้

(น้าขับรถให้ที่คุณตา คุณยายไปส่งโรงพยาบาลนะ)

ระหว่างที่ผมกำลังนั่งสอบอย่างเคร่งเครียดก็มีมือถือโทรเข้ามาหาผมไม่ขาดสาย

ผมก็แอบเอาขึ้นมาดูครับ เป็นคุณยายโทรมา

พอผมออกจากห้องสอบ ผมจึงโทรกลับ คุณยายบอกว่าคนเยอะมาก

รับหนังสือตรงจุดไหน ผมจำได้ว่ารหัสผมแถว I จึงให้คุณยาย และตา หา

ระหว่างนี้น้าผมกำลังหาที่จอดรถคุณตาและคุณยายเลยต้องหาไปพลางๆ

พอสักพักผมก็เข้าไปสอบวิชาต่อไป
( เหตุการณืปกติ คุณยายเอยปากว่าร้อนมาก ผมก็บอกยายว่าใจเย็นๆให้น้าหาก็ได้แต่ด้วยความรักของคุณยายและคุณตาที่มีต่อผม เค้าจึงหาต่อไปเรื่อยๆ )

และสักพักก็มีมือถือเข้ามาอีกอย่างไม่ขาดสายระหว่างผมสอบ

ผมก็รีบออกจากห้องสอบ ในตอนนั้นรู้ความรู้สึกของผมมันแย่แปลกๆมากเลยครับ

ผมรีบโทรกลับหาที่คุณยาย แต่ทีนี้คุณตาเป็นคนรับสายครับ

คุณตาบอกผมว่า คุณยายล้ม ( ตอนแรกผมคิดว่าคุณยายเป็นลม )

แต่มันไม่ใช่ครับ คุณยายสะดุด ท่อเหล็กที่โผล่ออกมาจากฟุตบาทล้มครับ คุณยายผมไถลไปข้างหน้าไกลมากหน้าผมบอก

ในตอนนั้น น้าผมและคุณตาก็อยู่ใกล้ๆคุณยายเพียงแต่เดินนำหน้าไปก่อน

เลยช่วยประคองไว้ไม่ทันครับ

ด้วยความที่คนเยอะมาก คุณยายผมบอกว่ามองทางไม่เห็นด้วย และมันร้อนมาก

แต่ดีที่คุณยายไม่เป้นอะไรมากครับ แค่เจ็บหัวเข่า และแขนถลอกนิดหน่อย

ผมรู้สึกแย่มากครับ ตอนได้ยินเสียงคุณยายในโทรศัพท์ ผมไม่มีกำลังใจในการทำข้อสอบอีก 3 วิชาที่เหลือเลยครับตอนนั้น

ผมรู้สึกผิดอย่างมากที่เป็นต้นเหตุในการที่ให้คุณยายของผมต้องได้รับอุบัติเหตุ

( ตอนผมอยู่โรงเรียนผมโทรหาคุณยายเป็นระยะๆเลยครับ มันแย่มากเลยอ่าอารมณ์ตอนนั้น )

พอผมสอบเสร็จผมอยากกลับบ้านมากครับอารมณ์ของเย็นวันนี้

แม้แต่เพื่อนของผมชวนไปกินอะไรกันในตอนเย็น แต่ผมขอกับเลือกที่จะตอบปฏิเสธครับ

ผมเป็นห่วงคุณยายมาก

พอผมกลับมาถึงบ้านผมรีบมาหาคุณยาย

และกราบแทบเท้าของท่าน แล้วขอโทษท่านที่ผมเป็นต้นเหตุ

แต่ด้วยความที่คุณตาและคุณยาย และที่บ้านรักผม

เค้าไม่เอ่ยปากว่าหรือ หาผมว่าเป็นต้นเหตุเลยครับ

คุณยายบอกว่าถ้ายายไม่ล้มวันนี้มันก็ต้องล้มอีกสักวัน

ถือว่าฟาดเคราะห์ไปลูก ยายรักลูก ยายไม่โทษใครทั้งนั้น

มันเป้นเคราะห์กรรมของคุณยายเอง

ผมน้ำตาซึมเลยครับ แต่อย่างน้อยสิ่งที่ทำให้ผมสบายใจก็คือผมได้กราบแทบเท้าคุณยายเพื่อขอโทษ

ผมรักยายเหมือนแม่ของผมคนหนึ่ง คุณยายเลี้ยงผมมาตั้งแต่ผมยังเล็กๆ

เลี้ยงมาควบคู่กับแม่ของผม

ผมไม่มีพ่อ แต่ผมไม่คิดอะไร เพราะผมมีคุณตาซึ่งเปรียบเสมือนพ่อของผม ผมรักท่านมาก

เวลาผมจะไปไหนมาไหน คุณตาและคุณยายของผมก็จะไปส่งตลอด
( ผมอยู่กับคุณตาคุณยายครับ คุณแม่ของผมทำงานอยู่คอนโด คนเดียว )

เวลาผมทำกิจกรรมอยู่ที่โรงเรียนตอนกลางคืนกลับบ้านดึกดื่น เที่ยงคืนตีหนึ่งตีสอง

ผมบอกว่าเดียวผมกลับเองบ้างละ

เดียวผมให้พี่ขับมอไซค์มารับก็ได้ เค้าบอกไม่เอา อันตราย

อยู่ทำไปเถอะ เดียวตากับยายมารับเอง

ผมรักท่านมากครับ รักมากถึงมากที่สุด

บ้านผมไม่ใช่บ้านที่ฐานะดีอะไร

เวลาผมจะลงเรียนพิเศษที่บ้านไม่เคยบังคับ

เค้าบอกว่าโตแล้ว หัดใช้ชีวิตด้วยตัวเอง

แต่ที่บ้านจะคอยแนะนำและประคับประครองให้ผมอยู่ในลู่ในลอย

ผมรู้ว่าที่บ้านกว่าจะหาเงินมาให้ผมเรียนได้มันช่างแสนจะลำบาก

ผมจึงตั้งใจเรียนพิเศษอย่างเต็มที่

ผมพูดกับที่บ้านไว้ว่า ผมเรียนจบผมจะเลี้ยงทุกคน

แล้วผมจะเอ็นท์ติดให้ที่บ้าน สุดท้ายผมก็สอบตรงติด ธรรมศาสตร์

คุณยายผมดีใจมากครับ ดีใจจนท่านน้ำตาซึมออกมา

ผมก็ดีใจที่ทำให้ที่บ้านได้แล้ว

ผมดีใจที่ทำให้ผู้มีพระคุณได้แล้ว

แต่พอมาวันนี้ผมรู้สึกแย่มาก

ที่ทำให้ผู้มีพระคุณของผมต้องได้รับอุบัติเหตุ

ซึ่งผมน่าจะตัดสินใจไม่เอาหนังสือซะมันก็ไม่เกิดเหตุการณ์นี้แล้ว

สุดท้าย ผมอยากให้ทุกคนเอาใจใส่กับผู้มพระคุณทุกคนนะครับ ไม่ว่าท่านจะดุ จะด่า จะว่าอะไร

ให้เราฟังเอาไว้ สิ่งที่ท่านกระทำนั้นคือสิ่งที่ท่านหวังดี ดังคุณยายและคุณตาของผมครับ

การกราบแทบเท้าผู้มีพระคุณมันไม่ใช่สิ่งที่น่าอายเลยนะครับ

มันเหมาะแล้วด้วยซ้ำกับการกระทำเช่นนี้ครับ

ผมอยากให้ทุกคนรักบุพการี และผู้มีพระคุณทุกท่าน

จงอย่าเถียงท่านกลับเวลาท่านสั่งสอนเราเลยนะครับ

แล้วในวันที่เราไม่มีท่านแล้วเราจะเสียใจ

เพียงเรื่องนี้ก็ทำให้ผมเสียใจอย่างมากแล้วครับ ...

รักคุณยายครับ.....

ปล.ยาวไปหน่อย แต่ขอให้อ่านนะครับ