ครูสมศรีและเพื่อนๆ คิดว่าการมีแฟนผิดมั้ยค่ะ

การมีแฟนเป็นความรู้สึกปกติของวัยเจริญพันธ์อย่างเราๆนะลูก (ใช้"เรา"ถูกไหม)

แต่หนูต้องทำกิจกรรมหลักให้สมบูรณ์ก่อน

เพราะขึ้นชื่อว่าอารมณ์ ไม่ว่าอารมณ์ใดๆก็เปรียบดั่งไฟมาเผาทรวง

ลองขึ้นชื่อว่ารัก ไม่มีคำว่าพอ ได้คืบก็จะเอาศอก

วันนี้ได้เจอหน้า ถ้าพูดจากวนอารมณ์ก็โกรธกัน

กลับบ้านก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ

ครั้นหวานชื่นก็อดเคลิบเคริ้มจนขาดสติเหลือเศษเวลาที่เหลือน้อยนิดมาอ่านหนงสือ

แต่ถ้าเราเป็นอิสระทางความรู้สึก เราก็จะมีพลังขับเคลื่อนชีวิตไปสู่จุดหมายได้เร็วขึ้นบนระยะทางที่ลัดสั้นขึ้น

คุณครูเรียนหัวฟูอย่างเดียว ไม่เคยมีแฟน แม้จะเป็นคนสวย(กล้าพูด)

ไม่เคยคิดจะมีแฟนเพราะ "เช๊ยเฉย"

ชีวิตเลยลัดสั้น โงหัวขึ้นมาอีกที่ปาเข้าไปก็หลายร้อยปีอยู่จึงตัดสินใจสละโสด

ก็เลยอยากบอกลูกหลานว่าแต่งงานตอนอายุร้อยกว่านี่ดีจังเลย

พูดกันสองคำเข้าใจ

แถมแต่งปีเดียวมีลูกถึงสามตัว ไซบีเลียน ปั๊กและพูดเดิ้ล

เราเป็นครอบครัวเดียวกันถึงแม้จะคนน้อยเเต่เราก็รักกันและจะไม่ทิ้งกัน.......ALOHA

รักใครก็ไม่เท่ารักบิดรมารดา

เพราะคุณครูรักแม่นี่แหละ ทำให้รักม่ยุ่งมุ่งแต่เรียน

จนวันนี้เราก็เลยเดินทางลัดสั้น

"ริรักในวัยเรียน เหมือนจุดเทียนในพายุ"นะลูก

ผลการเรียนไม่ดี เอาความรักไปหากินก็ไม่ได้

รักน่ะรักได้

แต่ต้องรักเรียนก่อน

หนูดูชีวิตพ่อแม่เราสิ ดูงั้นๆเนอะ

แต่จริงๆสมัยหนุ่มสาวน่ะ เขาหวานกันมากนะ

แต่สุดท้ายทุกอย่างต้องจบลงด้วยหน้าที่

ถ้าวันข้างหน้าความรักจาง
หาย

แล้วหนูจะใช้ความรู้อะไรมาค้ำจุนหน้าที่ล่ะลูก

ก็มีแต่ไอ้ที่เราท่องจำนี่น่ะแหละ

วิชาที่เราไม่อยากอ่าน แต่ยิ่งอ่านยิ่งเลี้ยงเราได้

แต่แฟนน่ะลูก วันนี้รักเขามากไป เขาอาจรำคาญก็ได้

ต่างฝ่ายต่างเด็ก ต่างก็อยากมีโลกสวนตัว

ผู้หญิงชอบเป็นเจ้าของ

ส่วนผู้ชายชอบอิสระ

กว่าจะปรับตัวเข้ากันได้ ถ้ามัวเเต่ทุ่มเทแต่เรื่องความรัก รู้สึกตัวอีกทีก็ไม่มีความรู้ไปEntซะแล้ว

คุณครูก็ยังยืนยันว่า "คิดไม่ผิดที่แต่งงานตอนอายุร้อยสองปีเลย