ขอคำปรึกษาจากคุณครูและเพื่อนๆหน่อยค่ะ

[เรียวโกะ]

สวัสดีค่ะคุณครูสมศรีและเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่าน   หนูมีเรื่องไม่สบายใจอยากจะปรึกษาหน่อยอ่าค่ะ
มันอาจจะยาวนะคะ   ถ้าขี้เกียจอ่านก็ปิดไปได้เลยค่ะ


คือที่โรงเรียนหนูก็จะมีกลุ่มเพื่อนๆ ซึ่งคบกันมาตั้งแต่ม.2แล้ว แล้วมีเพื่อนคนหนึ่งมันไปแอบชอบเพื่อนผู้หญิงในรุ่นคนหนึ่ง

(( ก่อนอื่นอยากจะบอกว่า  กลุ่มเพื่อนๆหนูเป็นผู้หญิงนะคะ    คือจะเรียกว่ามันเป็นทอมก็ว่าได้   แต่มันเป็นคนที่สวยนะคะ หนูยังเสียดายเลย ))

สมมติให้เพื่อนคนนี้ชื่อ"แพง"    คนที่มันชอบชื่อ "ข้าว" แล้วกันนะคะ

คือแพงมันชอบข้าวมาตั้งแต่มอหนึ่งแล้ว   จะว่ารักก็คงจะได้มั้งคะ   แต่หนูก็ไม่ค่อยเข้าใจความรักระหว่างทอมดี้นักหรอกค่ะ

แพงมันก็แอบชอบข้าวมาตลอด หลายปีทีเดียวค่ะ   เพราะข้าวนั้นมีแฟนเป็นผู้ชายแต่คบกันไม่ได้นานแล้วก็ไปมีคนใหม่  จนคนล่าสุดนั้นเป็นทอม

แล้วก็เลิกกันไป  แพงมันเลยแอบมีหวัง   แต่ด้วยความที่มันเป็นคนไม่กล้าจึงไม่ได้เข้าไปคุยอะไรมากนัก

แล้วเพื่อนหนู สมมติว่าชื่อ"นก"   คือจะสนิทกับแพงมาก คือนั่งเรียนติดกันอ่ะค่ะ  คือกลุ่มเพื่อนของหนูนั้นจะสนิทกัน  กอดกันหอมแก้มกันได้ประมาณนั้นเลยค่ะ

แล้วคือ นกมันไม่ค่อยถูกชะตากับข้าวเท่าไหร่อ่ะค่ะ   มันเลยไม่ค่อยชอบให้แพงไปยุ่งกับข้าวเท่าไหร่

จนเวลาผ่านไปก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า     แพงมันก็ไปเจอคนใหม่ที่น่ารัก    พวกกลุ่มเพื่อนก้ดีใจที่มันไม่ได้หลงอยู่กับข้าว

แต่ในที่สุดแพงมันก็รู้ตัวว่า มันนั้นรักข้าวจริงๆ  ไม่ว่าพวกหนูจะทำวิธีไหน  มันก็ยังไม่เลิกรักแพง

ขนาดว่ามีเพื่อนผู้ชายมาชอบแพง  แพงมันก็เฉยๆ

แพงกับนกมักจะทะเลาะเรื่องข้าวอยู่บ่อยๆ   แพงมักจะโดนด่าว่า "โง่"  ที่งมงายอยู่กับข้าว   แต่มันก็ไม่ได้กลับทำให้แพงมันดีขึ้น

เวลาข้าวมีแฟนใหม่แต่ละคน   แพงมันก็จะคอยดูอยู่ห่างๆ   

จนปีนึงผ่านไป   มันอาจจะผิดที่หนูก็ได้  ที่หนูบังเอิญไปเรียนพิเศษที่เดียวกับข้าว   แล้วหนูก็ชวนแพงให้ไปเรียนเป็นเพื่อน

เพราะหนูไม่มีเพื่อน      แล้วมันก็ไม่ใช่แค่ที่เรียนพิเศษแค่ที่เดียว    ในช่วงนั้นหนูมีแฟนพอดี   หนูก็คิดว่า

ถ้าจะช่วยให้มันเป็นแฟนกันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง    แต่หนูก็ไม่ช่วยอะไรมากหรอกค่ะ   แค่ให้คำปรึกษานิดหน่อย

จนใกล้ปิดเทอม  มันก็คบกัน  เป็นช่วงเวลาเดียวที่หนูเลิกกะแฟนพอดี มันเลยทำให้หนูรู้ว่าพ่อแม่สำคัญแค่ไหน

พอแพงกับข้าวคบกัน  เวลามันมาเรียนหรือกลับบ้านก็จะกลับพร้อมกัน  ทั้งๆที่เมื่อก่อน  แพงมันจะมาอยู่กับพวกหนู

แต่มันก็เปลี่ยนไป  เหมือนกันมีกันอยู่แค่สองคน   เพื่อนในกลุ่มก็น้อยใจ

ด้วยความที่แพงสนิทกับนก   เวลามันเจอกันมันก็จะกอดกัน เวลาข้าวมาเห็นเข้ามันก็จะหึง   ซึ่งหนูว่ามันงี่เง่ามากๆเลยนะคะคุณครู

ไม่ใช่แค่นกที่โดนหึง   หนูยังเคยโดนเลยค่ะ    แล้วหลังจากนั้นข้าวก็เอาแต่ใจมากขึ้น  หนูก็ไม่ค่อยได้ยุ่งกับแพงและข้าว

เพราะหนูก็ต้องเตรียมตัวสอบเพื่อขึ้นมอสี่

พอหลังช่วงสอบผ่านไป  ก็ปิดเทอม   แพงกะข้าว  ก็ไม่ได้ติดต่อกับพวกหนูเลย  ไปเรียนก็ไม่เจอกันหลายเดือนเลยค่ะ

พนูยังบ่นกับเพื่อนๆเลยว่า  ทำไมแพงมันไม่ติดต่อมามั่ง   โทรไปเบอร์แพงก็ปิดเครื่องตลอด   เบอร์บ้านมันก็ไม่มี


(อ่อ  ลืมบอกไปค่ะว่า  พ่อแม่แพงก็รู้จักข้าวแล้วพ่อแม่ข้าวก็รู้จักแพงคือกลายเป็บสนิทกันทั้งครอบครัวไปแล้ว   แต่มันทั้งสองคนก็ปิดพ่อแม่ของตัวเองเอาไว้ 

แล้วพ่อกะแม่ของข้าวเค้าแยกทางกันตั้งแต่ข้าวเด็กๆด้วยอ่ะค่ะ)


จนวันนึง แพงมันโทรเข้าเบอร์เพื่อนในกลุ่มอีกคนนึง   ตอนนั้นหนูไปนอนหอกับเพื่อนอะค่ะ  หนูเลยมีโอกาส ขอคุยกับแพง

เพื่อจะถามสารทุกข์สุขดิบ   พอได้คุยแล้วหนูถึงกับน้ำตาคลอ   

เพราะเวลาแพงกะข้าวทะเลาะกัน มันจะรุนแรงมาก  แล้วแพงมันก็มีเรื่องเครียดหลายเรื่อง  ทั้งเรื่องสอบเตรียมไม่ติด  เรื่องที่บ้านแล้วอีกหลายเรื่อง

มันเลยโทรมาระบาย   มันเลยเล่าให้ฟังว่า   ข้าวยึดซิมมันไป แล้วซื้อซิมใหม่  คือหมายความว่า  ข้าวไม่อยากให้เพื่อนคนไหนมาติดต่อแพง

ข้าวมันห้ามแพงเจอนก  ถ้าเจอหน้าให้คุยได้ไม่เกิน2-3ประโยค     หนูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงทำกับแพงถึงขนาดนี้

แพงมันเคยบอกกับหนูว่าจะเลิก  เพราะตัวมันก็แย่  แต่ข้าวก็มักจะหาข้ออ้างว่า  มันขาดความอบอุ่นจากพ่อ   ซึ่งหนูว่ามันไม่เกี่ยวนะคะ

หนูว่ามันเป็นความรู้สึกคนละแบบกัน  ทดแทนกันไม่ได้  แล้วเพื่อนในกลุ่มของหนูก็มีปัณหาที่บ้านแยกทางกัน  แต่ทำไมเพื่อนหนูถึงไม่มีปัญหาแบบข้าวล่ะคะ

พ่อของเพื่อนหนูไม่เคยกลับมาหาเลย  แต่พ่อของข้าวมาหาข้าวทุกเดือน  เงินค่าใช้จ่ายก็ออกให้  นี่หรือคะที่มันขาดความอบอุ่น

จะพูดไปแล้วข้าวมันก็มีดีตรงที่ว่า  มันก็ชวนแพงเรียนนะคะ   พยายามให้แพงตั้งใจเรียน  แต่ข้าวเรียนเก่งกว่าแพงนะคะ

ถึงมันจะชวนกันเรียนก็จริง  เช่น ข้าวมักจะหาแบบฝึกหัดเลขมาให้แพงทำ  แต่ทำกันไปได้ไม่กี่ข้อ  ก็ทะเลาะกันซะแล้ว  หนูเห็นแล้วก็เซ็งอ่ะค่ะ  ไม่รู้จะทำยังไง


พอถึงเปิดเทอม  นกมันก็ไม่อยู่ที่โรงเรียนหนูอีกแล้ว  เพราะมันสอบเข้าได้ที่โรงเรียนอื่น    ข้าวมันก็จะมาหึงหนูแทน  เพราะ

หนูนั่งเรียนใกล้แพง  แพงมันมักจะระบายทุกเรื่องให้หนูฟังอยู่เสมอ  หนูก็ไม่รู้จะทำยังงัยดีเหมือนกัน

แพงกะข้าวชอบทะเลาะกันบ่อยมาก  เช้า สาย บ่าย เย็นก็ว่าได้    ถึงแม้ว่าทะเลาะกัน  แพงมันก็ชอบมาเล่าเรื่องของข้าวให้หนูฟัง

แต่ข้าวเหมือนจะทำอะไร แพงก็จะใจอ่อนไปหมด  เพราะข้าวมันอ่านหนังสือจิตวิทยาอ่ะค้ะ   หนูก็ไม่รู้ว่าข้าวมันรักแพงจริงรึป่าว



มีอยู่หลายครั้งที่กลุ่มหนูกะข้าวมาคุยปรับความเข้าใจกัน   เพราะแพงไม่เคยมีเวลาให้พวกหนูเลย

แต่ปรึกษากันทีไร  ผลลัพธ์มันก็เป็นอย่างเดิม คือ  แพงมันก็ไปอยู่กับข้าวเหมือนเดิม 

มีอยู่ครั้งนึงที่แพงขอเลิกกับข้าว  แต่ข้าวมากราบเท้าไว้ไม่ให้เลิก   แพงมันก็ใจอ่อนอีกตามเคย


จนมีวันนึงแพงมันเคยมาคุยกะหนู  แพงบอกว่า  ข้าวมันคุยกะแพงว่าถ้าข้าวมันจะหาผู้ชายซักคนมาคบจะได้ไหม เพราะข้าวเป็นคนขี้เหงา  แล้วถ้าเลิกกันจะทำตัวเหมือนเดิมได้ไหม

แต่ก็แค่คุยกันเฉยๆ   มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ทั้งที่ในใจหนู  อยากให้มันเลิกกันตั้งนานแล้ว   ทุกคนในกลุ่มเครียดกับเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว


จนวันนึงแพงกะข้าวมันก็ทะเลาะกันแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง ซึ่งหนูอยู่ในเหตุการณ์ก็อดที่จะวีนแตกไม่ได้  ก็เลยพูดลอยๆไป

จนขึ้นมาบนห้อง   ข้าวมันก็ยื่นสัญญาอะไรก็ไม่รู้มาให้แพงเซ็น  หนูก็ไม่อยากจะยุ่งหนูเลยลุกจากตรงที่นั่งหนูซึ่งนั่งอยู่ติดกับแพงมาคุยกะเพื่อนที่นั่งข้างหลัง

แต่ก็เห็นเหมือนกับว่า ข้าวมันก็ยังไม่ออกไป  เหมือนจะตื๊ออะไรซักอย่าง

หนูก็เลยพูดไปเลยว่า " เมื่อไหร่จะเลิกกันซักทีวะ แม่งรำคาญ " 

แล้วหนูมารู้ทีหลังว่า   มันคือสัญญาบอกเลิกกัน     สัญญานั้นบอกว่า  ถึงเลิกกัน ก็ยังต้องไปรับไปส่งกันเหมือนเดิม  คุยกันเหมือนเดิม

แล้วมันจะทำไปเพื่ออะไรหนูก็ไม่เข้าใจ  เพื่อนหนูทุกคนก็บอกว่า เดี๋ยวคอยดูนะว่ามันก็ต้องกลับมาคบกันอีกเหมือนเคย
พอตอนกลางวันก็เลยโทรไปบอกนกว่ามันเลิกกันแล้ว

ตอนกลางวันแพงก็กลับมากินข้าวกับพวกหนูเหมือนเดิม แพงก็ปกติเพราะใจมันก็อยากเลิกเหมือนกัน   หนูพยายามทำให้กลุ่มสนุกสนานร่าเริงกัน   ทั้งๆที่ในใจหนูรู้ดีว่า   

ยังไงแพงมันก็ต้องเศร้าอยู่ดี   แล้วแพงมันก็ยังไม่พร้อมที่จะคุยกะข้าว

ตอนบ่ายๆข้าวมันก็เข้ามาคุยกะแพงแต่แพงมันยังไม่พร้อมที่จะพูดด้วย  แล้วข้าวมันก็ยึดโทรศัพท์ไป

พอตอนเย็นหนูกับแพงก็กำลังจะไปเรียนพิเศษกัน  แล้วข้าวมันก็เดินมาบอกว่าจะขอคุยกับแพงหน่อย   หนูก็ยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ เพราะกลัวว่าเดี่ยวจะทำร้ายร่างกายกัน

แล้วมันก็เป็นอย่างที่หนูคิดจริงๆ  ข้าวมันจับแขนแพงแน่น   หนูเลยเข้าไป บอกว่า คุยกันดีๆก้ได้  แต่ข้าวก็บอกว่าก็ดูแพงสิ ไม่ยอมฟัง

เป็นอยู่อย่างนี้ประมาณสามสี่รอบ เห็นท่าว่าจะไม่ดี  หนูจึงจะเข้าไปดึงตัวแพงออกมาแล้วไปเรียน   แต่ข้าวมันก็จับไว้แน่น

หนูจึงโทรตามเพื่อนๆทั้งกลุ่มมา     ข้าวเหมือนกับสติแตกเหมือนคนบ้า   ที่พยายามจะเอาแพงกลับคืนมา

แต่เหตุผลที่มันขอแพงคุยในครั้งนี้คือ   ทำไมถึงไม่คุยกันเหมือนเดิม     

คุณครูคิดดูสิคะ   เลิกกันตอนเช้า  แล้วจะให้คุยเหมือนปกติเลย   มันไม่ง่ายไปหน่อยหลอคะ   มันอาจจะง่ายถ้าแพงมันไม่ได้รักข้าวจริง    แต่นี่   แพงมันรักข้าวจริงน่ะสิ

พอเพื่อนๆมากันครบ   เพื่อนของข้าวก็มาด้วย      เพื่อนของข้าวกับเพื่อนของหนู  ก็อยากให้แพงกะข้าวเลิกกันเหมือนกัน  แต่พูดเท่าไหร่  ข้าวมันก็ไม่ยอมปล่อย

หนูเคยบอกมันหลายครั้งแล้ว  ว่าให้นึกถึงพ่อแม่บ้าง   แพงมันก็ฟังหนูตลอด เพราะหนูจะเตือนมันบ่อยๆ   แต่ข้าว  พูดเท่าไหร่ก็ไม่เคยซึมเข้าสมองมัน


แล้วข้าวมันก็บอกว่า  ขอเคลียร์กับแพงบนห้องเรียน  หนูก็ตกลง  เพราะเรื่องมันจะได้จบซักที

ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมตอนนั้นหนูถึงพูดโง่ๆแบบนั้นออกไป    พอมันขึ้นห้องกันไป  เพื่อนหนูก็บอกว่า  ถ้ามันทำร้ายแพงล่ะ   

หนูก็คิดขึ้นมาได้  จึงรีบตามขึ้นไปดู   พอเปิดประตูเข้าไป   ก็เหนแพงกำลังต่อยข้าวแล้วข้าวก็กอดตัวตัวแพงไม่ให้ไปไหน

หนูเห็นแล้วก็แทบลมจับ     กลุ่มหนูก็ค่อยๆไปแยกตัวแพงกะข้าว ออกจากกัน

แล้วแพงมันก็พูดทั้งน้ำตาว่า " ไม่เอาแล้ว  ออกไป "   คือมันหมายความว่าให้ข้าวออกไป

แล้วมันก็บอกหนูว่า   ข้าวมันตบบ้องหูแพง   พอได้ยินแค่นั้น   หนูถึงกับปล่อยโฮ

เพราะหนูยังไม่เคยทำร้ายแพงขนาดนี้เลย      แพงเคยกรีดแขนเพราะว่าข้าว     แพงเจ็บมามากเพราะข้าว   หนูก็เจ็บมากเพราะเรื่องนี้

เจ็บที่เห็นเพื่อนเจ็บ  พวกหนูร้องไห้เพราะเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว


แล้วพอตอนเย็น  หนูก็เป็นห่วงว่าแพงมันจะไม่ได้อ่านหนังสือเพราะวันมะรืนมีสอบ  ห่วงกลัวว่าแพงจะไม่ได้กินข้าว  เพราะตอนกลางวันมันก็ไม่ได้กินข้าว

ก็เลยโทรไปหามัน คุยกะมัน   หนูรู้ว่า  ยังไงมันก็ยังรักข้าวอยู่    จึงถามมันไป   มันก็บอกว่า ใช่    หนูฟังแล้วก็อ่อนใจ

แต่ก็ไม่ได้อยากบังคับใจเพื่อน  หนูเลยบอกมันว่า  " ตามใจแกนะ  ชั้นไม่อยากบังคับแก "   ไม่รู้หนูผิดรึป่าว

ทั้งๆที่หนูก็ไม่ชอบข้าว  แต่เวลามันมีปัญญากับข้าว  หนูก็ชอบพูดว่า ทำตามหัวใจแกเถอะ  เพราะหนูไม่อยากบังคับเพื่อน

มันอาจเป็นคำตอบที่โง่  แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะคะ   หนูไม่อยากเห็นมันเศร้าเพราะพวกหนูเลย


จนถึงวันนี้มันก็คุยกันเหมือนเดิม    แล้วแพงมันก็มาถามแหย่ๆว่า  ถ้ามันจะกลับไปคบกันอีกจะว่าไง

หนูฟังแล้วก็หมดแรง   สมองมันอื้อ  บอกตามตรงนะคะคุณครู  หนูไม่เคยเครียดเรื่องอะไรมากเท่าเรื่องมันมาก่อนในชีวิต

เครียดกะมันบ่อย   บ่อยกว่าทะเลาะกะพ่อแม่ซะอีก 

ถ้าลำพังหนูคนเดียวหนูก็คงจะบอกว่า "แล้วแต่แก"   แต่พอนึกถึงหน้าเพื่อนๆคนอื่นที่ร้องไห้เพราะเรื่องมัน

จึงต้องบอกมันไปว่า  ถ้าแกกลับไปคบ  เราตัดเพื่อนกัน


จนตอนนี้  มันก็ไม่ได้กลับไปคยกับข้าว  แต่การกระทำที่แพงทำ มันก็เหมือนกลับไปคบอยู่ดีแหละค่ะ

มันยังห้องตุ๊กตาเป็นคู่กันเหมือนเดิม   ยังคุยกันเหมือนเดิม   เวลาว่างยังไปอยู่กับข้าวเหมือนเดิม

ถึงตอนกลางวันแพงจะมากินข้าวกับพวกหนูด้วยเถอะ

แต่หนูรู้สึกว่า  หนูต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้  แล้วทำเป็นร่าเริง   มันเหนื่อยนะคะครู

หนูไม่รู้จะทำยังไงดี    หนูไม่อยากจะเครียดกับมันอีกต่อไปแล้ว 

แต่หนู่กลัวว่า  ถ้าตัดมันออกไป  แล้วเวลามันเศร้า  ใครจะปลอบมัน  เพราะแพงมันเป็นคนเครียดและจริงจังอยู่แล้ว 

มันง่ายมากเลยถ้าแพงมันจะฆ่าตัวตาย

จะให้บอกพ่อแม่มัน      เดี๋ยวก็ได้เกิดเรื่องใหญ่  เพราะพ่อแม่แพงไม่รู้ว่าคบกัน  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแพงเป็นทอม   พ่อแม่แพงก็ดุด้วย


หนูหมดแรง หนูเหนื่อยจังเลยค่ะ   หนูไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดี  ไม่รู้จะใช้วิธีไหน  ทำให้มันดีขึ้น

มันผิดที่หนูใช่ไหมคะที่เหมือนกับชี้ทางให้มันคบกัน คุณครูช่วยให้คำปรึกษาหน่อยนะคะ


ขอบคุณที่แห่งนี้ที่ให้หนูระบายสิ่งที่ไม่สบายใจออกมา  ขอบคุณจริงๆค่ะ 

[Milky Way]

เราว่านะใจเย็นๆก่อนดีกว่า
เราก็ไม่รู้จะให้ค.คิดเห็นยังไงอะ
เพราะเราก็ไม่เป็นอะเรื่องแบบนี้
เราว่าช่วยกันแก้ปัญหาดีกว่าน่ะ
อย่าทำร้ายตัอวเองด้วยการกีดขอมือเลย
มันเจ็บน่ะรู้มั๊ย  เรายังมีคนที่เค้ารักเรามากน่ะ
ลองมองย้อนกับไปดูสิ คนที่ให้เลือด ให้เนื้อเรา
มาจนถึงทุกวันนี้อะ  ถ้าท่านทั้ง2รู้ล่ะ
นคงจะทนไม่ได้แน่ๆ  เชื่อเราสิ
อย่าทำร้ายตัวเองน่ะ มีไรก็ค่อยๆคิด ค่อยๆแก้
เรื่องทุกอย่างมันจะไม่ใหญ่โต

[X>->*~l-!-J-d-e~*<-<X]

ใจเย็นกันก่อนนะ
ทุกๆปัญหามันต้องมีทางแก้
อย่าคิดหาทางออกด้วยวิธีทำร้ายตัวเองเรย
ไม่ใช่เราคนเดียวที่เจ็บ
คุณพ่อ-แม่ของเราก้อเจ็บนะ
คุณพ่อ-แม่ของเราคงเจ็บกว่าเราหลายเท่าเรยแหละ
เพราะทั้งร่างกายมันไม่ใช่ของเราเรยนะ
มันเป็นของบุพการีทั้ง 2 ของเราตั้งหากล่ะ
ท่านยอมเสียสละมาให้เรา
แต่เรากลับทำร้ายมันเพื่อประชดคนอื่น
คิดดูสิ ท่านจะเสียใจแค่ไหน

จำที่คุรครูบอกได้ไหม
" ริรักในวัยเรียน เหมือนจุดเทียนในพายุ"
จุดอย่างไรมันก้อดับอยู่ดีนั้นแหละ
แม้เทอกางร่ม ลมพายุก้อยังคงทำให้เทียนมันดับ

เราก้อไม่สามารถแก้ปัญหาเรื่องความรักให้เทอได้หรอนะ
เราไม่มีประสบการณ์ด้านนี้
เอาเป็นว่าตอนนี้เทอพาเพื่อนของเทอกับไปตั้งใจเรียน
เพื่ออนาคตที่ดี
ของเทอและเพื่อนเทอเถอะนะ

[rUkToR+]

น้องขา เดี๋ยวรอให้พี่สอบเสร็จก่อนนะคะ จาให้คำปรึกษาเต็มที่เลยค่า
แต่ตอนนี้พี่ขอให้กำลังใจน้องก่อนน้าค้า
เรื่องความรักเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ความรักทำให้โลกเคลื่อนไหวอย่างอ่อนหวาน

[อุซางิจัง..CUD44]

โหระบายออกมาได้ขนาดนี้แปลว่าเก็บไว้เยอะมาก

ใจเย็นๆนะ

เอ่อไม่รุจะพูโยงไงไม่มีประสบการณ์

เอาเป็นว่าใจเย็นๆ

ใช้เหตุผล

ถ้าไม่ไหวจิงๆก็เรียกเพื่อน(ทั้งคู่อ่ะแหละ)มาคุยเลย

เป็นเพื่อนกันมันก็ต้องคุยกันได้แหละ

ไม่ว่ายังไงสุดท้ายแล้ว

เพื่อนก็สำคัญกว่าแฟนนะ

เพื่อนก็เหมือนกับดวงดาว เทออาจจะไม่เห็นมันอยู่บนท้องฟ้าตลอดเวลา

แต่เทอก็จะรู้ได้เองว่ามันอยู่บนท้องฟ้าเสมอ

[แรม]

(ถอดความจากเสียงคุณครู พิมพ์คลาดเคลื่อนขออภัยด้วยค่ะ)

โชคดีที่หนูทุกคนรักและห่วงใยกัน

ห้ามไฟไม่ให้มีควัน ยากนัก

แต่ห้ามความรักม่ให้ชิดใกล้กัน ยากยิ่งกว่า

คนจะรักห้ามกันไม่ได้ แต่ควรให้สติให้ทั้งสองกลับมาสนใจหน้าที่หลักคือ"การเรียน"

ภาษาจีน เรียกว่า"เจี่ยะป้า บ่อสื่อ"

กินอิมนอนหลับมาก จึงฟุ้งซ่าน

ที่รัก ก็ปล่อยเขารักไป แต่หน้าที่หลักต้องทำให้มากกว่าหน้าที่รอง

ความสัมพันธ์ขนาดหึงหวงมากเช่นนี้ คงลึกซึ้งและเหนียวแน่นเกินกว่าแค่เพื่อนพูดแล้วจะเข้าใจ

ทั้งกลุ่มต้องแสดงหน้าที่ในการเป็นนักเรียนให้มากขึ้น

แพงคงจะอ่านหนังสือตาม ถ้าเจอหน้าเพื่อน แล้วเพื่อนทุกคนนั่งอ่านหนังสือกันอย่างคร่ำเคร่ง

การที่เพื่อนนั่งอ่านเป็นการสอนโดยตรงว่า "การเรียนสำคัญที่สุด"

คนที่เข้ามาพบสิ่งแวดล้อมเช่นนี้ทุกครั้ง ไม่อ่านก็ต้องอ่านตามเพื่อน

เพราะกลัวอนาคตต้องกลับมาไหว้เพื่อนที่ชีวิตพัฒนาอย่างต่อเนื่อง

ในขณะที่ตัวเองย่ำเท้าอยู่กับที่ ก็เหมือนเดินถอยหลังเพราะเพื่อนจ้ำอ้าวไปตลอดเส้นทาง

หนูจ๋า การที่เราจะเตือนใครสักคนให้ทำตามที่เราคิด มันลำบากมากนะลูก

ถ้าครูเป็นหนู ครูคงย้ำแต่เรื่องเรียนและเรื่องพ่อแม่ว่า ถ้าท่านรู้ท่านคงเสียใจ

พ่อแม่อยากให้พวกหนูตั้งใจเรียนกัน เพื่อนยามต้องลาจากโลกนี้ไป ตาของท่าจะได้หลับสนิทเพราะ

มั่นใจว่าลูมีอาหารกินเหมือนยามแม่ป้อนนมให้ยามเล็ก

แม่ชนีตัวหนึ่งถูกยิงจนเลือดอาบตัว แต่ก็พาลูกน้อยป่ายปีนหนีนายพราน

แม่ชนีเอานมใส่ปากลูก ในขณะที่เลือดไหลนองพื้น

มือทั้งสองห้อยตกแนบกายเพราะกำลังจะหมดลม

ลูกน้อกลิ้งตกลงพื้นเพราะขาดอ้อมแขนโอบอุ้ม

แม่ชนีใช้ลมหายใจสุดท้ายประคองมือขวาขึ้นบีบเต้านมเพื่อให้น้ำนมรินไหลลงบนใบไม้ พร้อมร้องบอกลูกว่า

"ลูกจ๋า ยามแม่สิ้นใจ จงดื่มกินน้ำนมนี้

แม้นแม่ตายแต่ลูกต้องอิ่มท้องนะลูกจ๋า"

หนูและเพื่อนเป็นมนุษย์ที่ดื่มกินน้ำเหงื่อน้ำนมของแม่จนเติบใหญ่

สิ่งเดียวที่แม่ขยันทำงานหนักก้เพียงเพื่อจะได้ทิ้งความรู้ไว้ให้ลูกหากินยามเติบใหญ่และแม่ลาจากโลกไป

หนูและเพื่อนๆจึงควรรีบเร่งหมั่นเพียรเรียนรู้ หาวิชาใส่ตน

คนเราหมกมุ่นเรื่องไหน ก็จะนำตัวเข้าไปพัวพันกับเรื่องนั้น

เมื่อเเพงยังคิดไม่ได้ ยังถูกสายใยรักพันตัวจนรัดแน่น

หนูผู้เป็นเพื่อนต้องขยันหมั่นเป็นตัวอย่างที่ดี เพื่อให้เพื่อนอยากทำตาม

ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นหนึ่งปัญหา แต่หลายคนทุกข์

ต้องเริ่มที่ตัวเราก่อน ขยันมากๆ และค่อยๆให้สติแพง

ครูมั่นใจว่าทุกคนรักอนาคตของตนเอง และสิ่งแวดล้อมมีส่วนกรอบล้อมความคิด

ครูมั่นใจในการตอกย้ำความคิดเชิงบวก

ขยันมากๆให้เพื่อนเห็นนะลูก ถ้าอยากช่วยแพง

วัยที่ growth hormone มีอิทธิพลต่อชีวิตต้องเอาฮอร์โมนแห่งรักและห่วงใยของพ่อแม่มาแก้ไข

เอาปัญญานำอารมณ์นะลูก

ดึงตัวพวกเราขึ้นมาก่อน

ฝังความคิดเรื่องหน้าที่หลักของคำว่า"นักเรียน" และ"ลูกที่ดี"ให้ตัวเราแล้วแผ่ขยายไปที่เพื่อนๆนะลูก

คุณครูมั่นใจว่าหนูทำได้ เพราะหนูเป็นเพื่อนที่ดี

โชคดีที่แพงมีเพื่อนที่ดีอย่างพวกหนู

แต่หนูทุกคนยังเด็กนัก จึงต้องหาที่พึ่ง

คุณครูของเป็นแสงนำทางส่องมรรคาให้จ้าชัด หนูเดินตามแสงที่สาดส่องมานะลูก

หนูยังมีคุณครูร่วมเส้นทางการเดินทางนี้เสมอ

คุณครูจะไม่ทิ้งพวกหนูนะลูก

คุณครูสมศรี

[rUkToR+]

ระหว่างแพงกับข้าวตอนนี้มันคือ"ความผูกพัน"ค่ะ คือเราได้รักได้ทุ่มเทกับสิ่งๆหนึ่งนานๆก็จะเกิดความผูกพันขึ้นถึงแม้ว่าจะเลิกรัก ไม่อยากสนใจ แต่ก้อยังเหลือความผูกพันที่เป็นสายใยบางๆที่กว่าจะตัดขาดนั้นต้องใช้เวลานานมาก แต่ยังโชคดีแล้วนะคะ ที่แพงกลับตัวได้ทัน
ข้าวไม่ได้รักแพงหรอกค่ะ เป็นความหลงมากกว่า คนเราถ้ามีพื้นฐานของความรักในหัวใจแล้ว
คนที่เรารัก ไม่ว่าเค้าจาทำร้ายจิตใจเรา ทำให้เราเสียใจมากเท่าไหร่ เราก้อไม่เคยคิดจะทำร้ายเค้า
แต่ข้าวหลงแพง อยากครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ มากกว่าความรัก ซึ่งความหลงหากมีเกิดในใจของใครแล้ว ถือว่าอันตรายค่ะ เพราะถ้าขาดสติจาทำร้ายคนอื่นโดยที่ควบคุมจิตใจตัวเองไม่ได้
พี่ว่าน้องพยายามพาแพงกลับมาตั้งใจเรียนโดยที่ไม่ต้องไปหาข้าว
แต่ว่าให้ค่อยๆห่างกัน อย่าตัดขาดทันทีนะคะเพราะอาจจะเกิดการทะเลาะกันได้
แล้วทั้งแพงและข้าวจาทำใจลำบากนะคะ เพราะว่าแพงยังผูกพันกับข้าว
 อาจเป็นเพราะความสงสาร เพราะผู้หญิงทุกคนย่อมมีความสงสารอยู่แล้วในใจ
ส่วนข้าวก้อหลงแพงมาก ถึงแม้ว่าจะเลิกกันแล้วก้อเลิกกันแค่ในกระดาษอ่ะค่ะ
ส่วนหัวใจข้าวยังคงมีแพงอยู่ตลอดเวลา  พอห่างกันก้อคิดถึง
พอใกล้กันพูดอะไรผิดหูหน่อยก้อทะเลาะกันแล้ว พอโกรธกันแต่ละคนก้อไปนั่งร้องไห้
เศร้าตลอดเวลา พอเคลียร์กันก้อหวานชื่นกันเหมือนเดิม แล้วก้อกับไปโกรธ ไปหึงหวงกันอีก
มันเป็นวงจรแบบนี้อ่ะค่ะ ถ้าเพื่อนๆน้องช่วยให้แพงหลุดวงจรนี้มาได้ก้อจาเป็นสิ่งที่ดีมาก
แต่อาจจาเป็นกรรมร่วมกันระหว่างข้าวกับแพงก้อได้นะคะ(ไม่รู้ว่าน้องเชื่อเรื่องกรรมหรือเปล่าอ่ะ)
พอหมดกรรมเดี๋ยวก้อเลิกรากันไปเอง หรือไม่ถ้าแพงเจอเหตุการณ์
ที่ทำให้เจ็บมากๆก้อจาเลิกกับข้าวได้เองค่ะ แต่ตอนนี้พี่ว่าน้องพยายามให้แพงไม่คิดถึงข้าวเวลาอยู่กับน้องอ่ะค่ะ อาจจาชวนไปเล่นกีฬา ติวหนังสือกัน พอแพงบอกว่าจาไปหาข้าวก้อพยายามชวนแพงไปติวหนังสือ
หรือไม่ก้อแบ่งรายงานให้แพงเยอะหน่อยอ่ะค่ะ พอคนเราไม่ว่าง เรื่องงานจามาเป็นอันดับหนึ่ง
จาไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องความรักหรอกค่ะ
กลุ่มเพื่อนๆสำคัญที่สุดนะคะ เพราะคนวัยเดียวกัน นิสัยคล้ายกัน ย่อมเข้าใจกันได้ดี
พี่เชื่อค่ะ ว่าถ้าเพื่อนๆน้องช่วยกันพยายามพาแพงออกมาจากวงจรนั้นได้  น้อง+เพื่อนๆ+แพง+ข้าวก้อจามีความสุขด้วยกันทุกฝ่าย รวมไปถึงพ่อแม่ด้วยถ้าเห็นลูกมีอนาคตที่ดี
อย่าเครียด+กังวลกับเรื่องนี้ จนทำให้พื้นที่ในจิตใจเต็ม แล้วไม่มีที่บรรจุความรู้นะคะ
พยายามปล่อยวางค่ะ ตั้งสติ แล้วเดี๋ยวจาแก้ปัญหาได้เอง
พี่เป็นกำลังใจให้น้า โชคดีค่ะ