อย่าทำอย่างผมนะครับเพื่อนๆ

อ้างอิง http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=6269.0

=.=.=.=.=.=.=
บุคคลทั่วไป

ขอให้คนที่เข้ามาได้อ่านและอย่าทำแบบเดียวกับผมเลยนะครับ
? เมื่อ: ธันวาคม 06, 2008, 02:53:55 PM ?

--------------------------------------------------------------------------------

ยังไงก็เพิ่งผ่านวันพ่อมาแค่วันเดียว ผมก็อยากให้ประสบการณ์ของผมเป็นสิ่งที่เตือนใจกับเพื่อนๆที่เคยทำแบบเดียวกับผมนะครับ

ตอนนี้ผมเรียนอยู่ม.3ในโรงเรียนสหแห่งหนึ่งใกล้ๆโรงเรียนครูสมศรี

เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา ครูทำให้ผมได้คิดอะไรหลายๆอย่าง

ตั้งแต่ผมเกิดมา แม่เป็นคนเลี้ยงดูผม โดยที่พ่อเป็นคนคอยหาเงินเลี้ยงดูครอบครัว

ตั้งแต่ผมจำความได้ วันนึงผมจะได้เจอพ่อสักชั่วโมงหรือสองชั่วโมง เพราะพ่อกลับจากทำงานก็ดึกแล้ว แล้วก็ไปทำงานตั้งแต่เช้า

พ่อของผมมีอาชีพเป็นทนายความอันดับ1ในบริษัทแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียง ปีหนึ่งพ่อได้ค่าตอบแทนจากบริษัทมากกว่า8หลัก

พ่อทำงานเหนื่อยมาก บางวันไม่ได้หลับไม่ได้นอน

แม่ลาออกจากราชการเพื่อมาเลี้ยงดูผมและพี่ชาย

ตั้งแต่ตอนเด็กๆ พ่อชอบซื้อเสื้อผ้าให้ผม ซื้อของเล่นให้ผม พาไปเที่ยว ตามใจผมมาตลอด

จนบางทีทำให้ผมเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้ และไม่คิดถึงความเหน็ดเหนื่อยของพ่อที่กว่าจะหาเงินได้มาแต่ละบาท

ผมคิดว่ารักจากพ่อเป็นรักที่บริสุทธิ์ และเป็นรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

จนวันหนึ่ง ตอนที่ผมอยู่ป.5

ผมตื่นมาในตอนเช้าของวันเสาร์ที่คิดว่าเป็นวันที่เราควรจะมีความสุข

ผมเดินลงบันไดจากชั้นบนซึ่งเป็นห้องนอนของผม

ผมเห็นแม่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว

พ่อของผมก็เพิ่งขับรถออกไปจากบ้าน

ผมรีบวิ่งเข้าไปหาแม่และถามว่าเกิดอะไรขึ้น

แม่ผมไม่พูดอะไรทั้งสิ้นนอกจากกอดผมไว้อย่างแน่นที่สุด

ทุกคืนผมผมเดินผ่านห้องของแม่

ผมจะได้ยินเสียงแม่ร้องไห้เกือบจะทุกคืน

มันทำให้ผมพยายามที่จะหาเหตุผลว่าทำไมแม่ถึงร้องไห้

เป็นเวลานานที่พ่อและแม่ไม่ค่อยคุยกัน แม่ถามอะไรพ่อก็ไม่ตอบ

พ่อกลับบ้านดึกทุกวัน บางวันก็กลับบ้านตอนเช้า

มันทำให้ผมเริ่มพยายามคิดหาเหตุผลที่พ่อและแม่ไม่คุยกันมากขึ้นอีก

ตอนดึกๆของวันหนึ่งเมื่อผมอยู่ป.6

แม่เดินเข้ามาในห้องนอนของผม

กุมมือผมไว้แน่น ดึงผมเข้าไปกอด แล้วน้ำตาแม่ก็เริ่มไหล

แม่ถามผมว่าทำไมผมถึงพยายามหาเหตุผลที่พ่อเป็นแบบนี้

ผมไม่ได้ตอบอะไรไป

แม่ผมถามกลับมาว่าลูกพร้อมที่จะรู้ใช่ไหม

ผมทำได้แค่พยักหน้า

ตอนนั้นจิตใจผมเริ่มไม่ดี มือสั่น ปากเริ่มสั่น

แม่บีบมือผมแน่น พร้อมกับพูดว่า ลูก พ่อเค้าไม่รักครอบครัวแล้วนะ

ผมรีบย้อนถามแม่ด้วยความตกใจว่าทำไม

แม่ผมพูดคำที่ผมคิดว่าผู้ชายที่ผมรักที่สุดในโลกนี้ไม่มีทางทำกับเราแบบนี้ได้

" พ่อกำลังเลี้ยงดูผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่แม่ "

ผมนิ่งไปสักพัก พร้อมกับคิดทบทวนคำพูดของแม่

ผมชอคไปสักพักหนึ่ง

ผมพูดอะไรไม่ออก

มันเหมือนมีอะไรมากรีดตรงหน้าอกผม

ทุกอย่างรอบๆผมมันมืดไปหมด

ความรู้สึกแรกที่สุดที่ผมมีต่อพ่อในตอนนั้นคือโกรธและเกลียด

ผมทำได้แค่เกลียดพ่อ ไม่คุยกับพ่อ ไม่ดูแลพ่อ ไม่สนใจพ่อ

พ่อยังคงเป็นเช่นนั้นมาเรื่อยๆ

ผมตัดสินใจที่จะคุยกับพ่อเรื่องนี้โดยที่ไม่ให้แม่รู้

ผมเดินเข้าไปหาพ่อและถามพ่อว่า " ทำไม "

พ่อกลับตอบไม่ตรงคำถามที่ผมถามไป เพียงแต่ย้อนผมกลับมาว่า พ่อเป็นแบบนี้แล้วลูกเดือดร้อนอะไร

น้ำตาผมไหลออกมาเองโดยที่ยังไม่ทันคิดอะไร

ผมกำมือแน่น

ผมย้อนถามพ่อกลับไป " พ่อถามว่าอะไรนะ "

ผมไม่ใช่คนที่ชอบร้องไห้ให้คนอื่นเห็น ไม่ชอบแสดงความอ่อนแอของตัวเองให้คนอื่นเห็น

แต่มันเป็นสิ่งที่ผมรับไม่ได้ที่จะมีพ่อแบบนี้

พ่อทำให้แม่ร้องไห้มาตลอด พ่อไม่คิดถึงครอบครัวเลยหรอว่าจะทุกข์เพียงใด

พ่อแค่คิดว่าสิ่งที่เค้าทำให้ครอบครัวก็เพียงแค่ส่งเงินให้ใช้เป็นเดือนๆ

ความสุขที่ผมได้ใช้เงินไปวันๆตามใจตัวเองโดยที่ไม่ได้รับความสุขจากพ่อมันเป็นความทุกข์

ผมทนอยู่อย่างไม่มีความสุขมาตลอด

แม่ได้แต่บอกผมว่ายังไงเขาก็ยังเป็นพ่อเรา

เราต้องอดทนไว้ก่อน แม่ยังไม่อยากทำอะไร

ถ้าลูกโตแล้ว สอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆได้ จบมาทำงานดีๆ

แม่จะไม่อยู่ทนต่อไปหรอกลูก

ถึงเวลานั้นเราจะมีความสุขด้วยกัน

พ่อเค้าก็ยังรักเราอยู่เพียงแต่อาจจะเป็นเพราะเราดูแลเขาไม่ดี

ลูกต้องไม่เกลียดพ่อ ต้องคอยให้ความรักพ่อ ตอบแทนบุญคุณของพ่อ

อย่าเพิ่งไปพูดอะไรกับพ่อตอนนี้

ลูกมีหน้าที่เรียน เป็นความหวังของแม่

พ่อไม่รักเราก็ไม่เป็นไร เราต้องรักตัวเอง

คุณค่าของชีวิตเราไม่ได้อยู่เพียงแค่เรามีเงินใช้ มีหน้ามีตาในสังคม

เราต้องมีความสุขกับชีวิต ทำชีวิตทุกวันให้มีค่ามากที่สุด

เราต้องไม่ท้อ ต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เราประสบความสำเร็จ

แต่ถ้าไม่สำเร็จก็ไม่ต้องท้อ เราต้องยืนอยู่ด้วยขาของตัวเองได้ในวันที่ยากลำบาก

จากคำพูดของแม่มันทำให้ผมมีกำลังใจมากขึ้น

มีแรงที่จะลุกขึ้นมาอ่านหนังสือเช้าๆ

จากที่เป็นเด็กที่ไม่สนใจเรียนผมกลับสอบได้ที่2โดยที่ไม่เคยทำได้มาก่อน

ผมตื่นขึ้นมาด้วยนาฬิกาปลุกตอนตีสี่ทุกเช้าพร้อมกับแม่ที่ชงโอวัลตินมาให้

ผมได้แต่เฝ้าบอกแม่บ่อยๆว่า แม่รอหน่อยนะ ลูกคนนี้จะเลี้ยงแม่เอง

เมื่อผมมีความทุกข์ หรือท้อแท้

ผมยิ้มทั้งน้ำตาพร้อมกับนึกถึงหน้าแม่

นึกถึงภาพแม่ที่เลี้ยงดูเราตอนไม่สบาย

ผมไม่ค่อยคำนึงถึงพ่อสักเท่าไร

ทำได้แค่แบมือขอเงินซื้อของที่ตัวเองอยากได้

แม่สอนผมให้ประหยัดที่สุดเพราะทุกอย่างตอนนี้มันไม่แน่นอน

ถ้าหากพ่อเป็นอะไรขึ้นไป คนที่จะได้รับผลกระทบมากที่สุดก็คือลูก

แม่ไม่ห่วงตัวเองหรอก เพียงแต่อยากให้ลูกอยู่ได้โดยที่ไม่มี่พ่อ

หรือแม้กระทั่งวันหนึ่งที่อาจจะไม่มีแม่

แม่ผมตัดสินใจบอกผมไม่นานมานี้ว่าจริงๆแล้วพ่อมีลูกกับเมียน้อย

ตอนนี้เด็กคนนั้นอายุ4ขวบ

แทนที่ผมจะรู้สึกทรมาน เจ็บปวด หรือนั่งร้องไห้เป็นวันเป็นคืน

ผมกลับรู้สึกชา แล้วถามแม่ว่า ทำไมหรอ

แม่งงกับคำพูดของผม แต่แม่ก็ทำอะไรไม่ได้

ผมทำได้แค่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพื่อให้แม่ภูมิใจ เพื่อที่จะได้เลี้ยงดูแม่

เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา

ผมได้ฟังเรื่องที่ครูอ่านให้ฟัง

มันทำให้ผมอยากขอโทษพ่อในคำพูดที่ผมพูดไม่ดีกับพ่อ

ผมทำผิดกับพ่อไว้เยอะ

ผมเริ่มคิดว่าเหตุผลที่พ่อต้องออกไปหาความสุขนอกบ้านเพราะเราดูแลพ่อไม่ดี

ผมได้แต่โทษตัวเองแทนที่จะโทษพ่อว่าไม่รักครอบครัว

แต่สิ่งที่ผมทรมานมากที่สุดในตอนนี้

เป็นสิ่งที่ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นที่สุดในชีวิต

ผมรู้สึกทรมานมากที่สุด

ผมรู้สึกเหมือนทุกอย่างในชีวิตมันจบลง

ผมจะต้องอยู่โดยที่ไม่มีแม่

แม่ผมเป็นมะเร็งในตับ

แม่ผมไม่เคยกินเหล้าสูบบุหรี่หรือทำอะไรที่เป็นความเสี่ยงของมะเร็งตับเลย

ผมได้แต่นอนร้องไห้ทุกคืน

แม่ผมได้แต่บอกกับผมว่า

ไม่เป็นไรนะลูก

แม่เหลือเวลาอีกไม่เยอะเท่าไร

ลูกต้องเชื่อฟังพ่อ

ต้องรับทุกอย่างที่พ่อเป็นให้ได้

ไม่มีผู้ชายคนไหนรักลูกเท่าแม่นอกจากพ่อแล้ว

ลูกต้องไม่เกลียดพ่อ ต้องตอนแทนบุญคุณพ่อ

นี่คือคำพูดที่แม่ย้ำให้ผมฟังเป็นประจำ

ผมพยายามทำทุกวินาทีให้มีค่าที่สุดเพื่อแม่ของผม

ผมอยากให้แม่อยู่รอดูความสำเร็จของผม

แต่ตอนนี้คงเหลือคนเดียวที่จะรอดูความสำเร็จของผมได้ก็คือพ่อ

ผมอยากบอกให้ทุกๆคนที่คิดว่าพ่อไม่ได้รักครอบครัว

อยากให้ทุกคนคิดว่าพ่อเค้าต้องมีเหตุผลส่วนตัวของเค้า

ไม่ว่าจะเป็นยังไงท่านก็เป็นพ่อของเรา

ท่านเลี้ยงดูเรามาก่อน ถึงเวลาที่ท่านแก่ตัว เราก็ต้องเลี้ยงดูพ่อเหมือนที่พ่อเลี้ยงดูเรามาก่อน

พ่อบางคนจากตาย แต่ก็ยังมีความรู้สึกดีๆเก็บเอาไว้

แต่พ่อของผมจากเป็น แต่มีความทุกข์

แต่เราต้องยอมรับความจริงให้ได้ว่าท่านก็ยังเป็นพ่อของเรา

อยากให้ทุกคนรักพ่อและแม่มากๆนะครับ

ผมไม่อยากให้ใครเป็นแบบผม

บางคนภายนอกดูเข้มแข็ง แต่ข้างในอาจจะมีความทุกข์อยู่เยอะนะครับ

ถ้าใครที่กำลังเป็นแบบผมอยู่ก็อยากให้กำลังใจและอย่าท้อนะครับ

ไม่ใช่นายหรือเธอคนเดียวที่เป็นแบบนี้

ขอให้สู้ต่อไปละก็ไปให้ถึงจุดหมายนะครับ

คิดว่าครูคงจะจำผมได้นะครับ ad2รอบพฤหัส คนที่ครูเอากระดาษทิชชู่มาให้

ที่จริงอยากคุยกับครูเมื่อวันนั้นแต่คนเยอะก็เลยไม่ได้คุยนะครับ

ยังไงก็ขอให้ทุกคนรักพ่อแม่มากๆนะครับ

ราชสีห์น้อยที่น่ารัก

ท่วงทีที่สง่างาม

คุณครูตั้งชื่อนี้ให้หนู

เพราะความคิดของหนูสง่างามและทรงพลัง

ทั้งต่อตนเองและต่อผู้ที่ได้เข้ามาอ่านประสบการณ์ที่คล้ายพยับเมฆที่เคลือบคลุมชีวิตให้มืดมิดเพียงชั่วขณะ

การที่คนเราจะได้เกิดมาในภพภูมิมนุษย์นั้นยากนัก

เชื้อของพ่อและไข่แม่คือเหตุปัจจัยที่อุบัติชีวิตของเราทุกคน

แค่ได้อาศัยปัจจัยนี้ก็ทำให้เราได้สามารถลืมตาดูโลก

หลายคนพยายามพยุงครรภ์ให้ลูกได้อยู่ครบตามกำหนดเพื่อให้ชีวิตน้อยๆได้สามารถลืมตามาดูโลก

หลายคนไม่สามารถเก็บชีวิตนี้ไว้และจำเป็นต้องประหัตประหารให้ชีวิตสิ้นลงตามสังขารลิขิตของตน

แต่สำหรับหนู หนูได้รับการฟูมฟักกจนหนูได้มาซึ่งกายาและจิตใจที่สมบูรณ์

แค่ท่านทั้งสองให้ชีวิตเรามา ก็นับว่าท่านมีพระคุณมากเหลือล้นเกินกว่าที่เราจะทดแทนพระคุณได้หมด

เราเป็นผลของเหตุ ไม่มีอะไรบังเอิญนะลูก

แค่เรารับความจริงนี้ได้ ความทุกข์ก็หายไปแล้วครึ่งหนึ่งแล้ว

อีกครึ่งหนึ่งคือความเข้าใจในกฏแห่งธรรมชาติ

ไม่มีอะไรที่เป็นไปตามที่เราหวังเสมอนะลูก

เราก็มีกันวันละ 24 ชั่วโมงเท่ากัน

มีคนที่อยู่ด้วยกันไม่กี่คนในครอบครัว

เกิดมาทั้งที แม้ใครจะทำร้ายจิตใจเรา แต่เราก็อย่าไปทำร้ายชีวิตใครเลยนะครับ

มนุษย์สามารถปรับตนได้เป็นอย่างดี

"เวลา"จะเป็นโอสถสำหรับหนู

ปิดตาลงโลกก็มืด ลืมตาขึ้นโลกก็สว่าง

ความมืดความสว่างบางทีก็อยู่ที่เรากำหนดนี่เองครับ

บนผืนฟ้าที่มืดมน เพียงดาวสองสามดวงที่ส่องแสงระยิบระยับก็ทำให้ท้องนภาแสนเรืองรองแล้ว

ชีวิตตคนเรา แม้จะมืดมิด แต่หากเรามองเป็น ความสวยงามก็ปรากฎขึ้นได้ในพริบตานะลูก

เหมือนที่หนูเป็นตอนนี้ไงครับ

ดูแลคุณแม่ดีๆนะครับ

ท่านคือแม่ผู้ประเสริฐ

แม่ผู้เข้มแข็ง

แม่ผู้อดทน

และแม่ผู้สง่างาม

แม่ที่ให้สติลูกมากกว่าความโกรธแค้นเกลียดชัง

คุณพ่อเองก็คงต้องมีเหตุผล อาจจะเป็นเรื่อง "นอกเหตุเหนือผล" ซึ่งยากที่จะอธิบายได้

แต่มันก็ได้เกิดขึ้นแล้ว

จงขวนขวายหาความรู้ไว้นะครับ

เพราะความรู้เป็นทรัพย์ที่มีค่าที่สุดที่ใครก็แย่งชิงเราไปไม่ได้

และที่ขาดไม่ได้ก็คือ "ธรรมโอสถ" ที่เป็นหลักให้เราไม่เซซวนไปกับโลกธรรมในชีวิต

พยุงอารมณ์ให้คุณแม่มีทุกลมหายใจเข้าออกที่ไม่เป็นโทษต่อดวงจิตและร่างกาย

ฝากกราบเรียนคุณแม่ให้คุณครูด้วยว่า

ฝากราบขอให้คุณแม่ดูแลจิตใจของตนให้สงบดั่งสายน้ำที่ไหลรินอย่างใสเย็น

"น้ำนิ่งไหล" ที่ยังดำรงชีพได้อย่างสงบและสง่างาม

คุณแม่เข้มแข็งมากค่ะ

ไม่มีคำใดที่คุณแม่ต่อว่าคุณพ่อให้ลูกได้ยิน

สถาบันครอบครัวยังสวยงามต่อลูกคุณแม่ค่ะ

ขอบพระคุณคุณแม่แทนสังคม ที่หลอมหล่อจิตใจที่งามให้กับลูกคุณแม่

ระยะทางที่คุณแม่เดินมาผ่านขวากหนามและศิลากั้นขวาง

คุณแม่สามารถฝ่าฟันไปได้ด้วยจิตที่มั่นคงและเด็ดเดี่ยวแต่กลับอ่อนโยนและทรงพลัง

คุณแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ

ดิฉันจะเป็นอีกหนึ่งเข็มทิศชีวิตที่ร่วมนำทางให้ลูกของคุณแม่ได้ก้าวเดินในมรรคาที่ถูกควร

เพื่อเขาจะได้เติบใหญ่เป็นผู้ที่มั่นคงทั้งอารมณ์และสติปัญญา

อดทนนะคะ

เจ็บแต่กายนะคะ

อย่าปล่อยให้จิตได้กระทบกระเทือนแม้แต่น้อย

กายเป็นของหมอ แต่จิตเป็นของเรานะคะ

ขอเป็นกำลังใจให้คุณแม่และราชสีห์น้อยของคุณครู

ขอพระธรรมและพระบารมีของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าโปรดสถิตย์เป็นลมปราณที่ทรงพลังหยั่งรู้เท่าทันในการเกิดดับ

เข้าถืงแก่นพระไตรลักษณ์และล่วงทุกข์ไปได้ในที่สุด

ขอเป็นกำลังใจให้ทั้งคุณและลูกตลอดไปค่ะ