หนู..........อยากไปให้ไกลๆ

อย่าเพิ่งหนีไปไกลๆเลยนะคะ

เพราะหนูหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้นหรอกลูก

ความคิดเป็นของหนู หนูคิดดี หนูก็อยากอยู่

หนูคิดไม่ถูกทาง ไม่มีทางออก หนูก็ไม่อยากอยู่

สรุปแล้ว"ความคิด"กำลังเล่นตลกกับหนูนะคะ

เอาใหม่นะ เปลี่ยนใหม่นะคะ

ลองดูสิคะว่าตอนหนูอยู่บ้าน หนูได้พูดได้จากับใครบ้างไหม

หรือว่าอยู่แต่กับมือถือ และคอมฯ

และไม่สนใจผู้คนรอบข้าง มีโลกส่วนตัวที่ไม่ให้ผู้ใดล่วงล้ำรึเปล่า

ถ้าเป็นอย่างนั้น ใครเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา

คนเราต้องมี"หน้าที่"และ"ความรับผิดชอบ"นะลูก

เด็กสมัยครูมีแต่โทรศัพท์บ้าน

จะคุยทีก็มีสายพ่วง

เลยไม่มีโอกาสได้บ่นหรือเม้าเรื่องแม่ให้ใครฟัง

สิ่งแวดล้อมทำให้เราต้องปรับตัวเข้าหาท่าน

พอท่านโกรธดุว่าเรา เมื่อก่อนคิดไม่เป็นก็เอาแต่ร้องไห้

แต่โชคดดีที่คุณครูมีครูบาอาจารย์สายธรรมะ จึงสอนให้เราหันความทุกข์ไปเป็นการทำงาน

คุณครูชอบขีดเขียน ชอบวาดรูป แม้จะวาดไม่สวย แต่ศิลปะไม่มีการกำหนดว่าควรเป็นเช่นไร

เพราะศิลปะสะท้อนอารมณ์ออกมา

ครั้งที่ทุกข์ที่สุดในสมัยที่คุณแม่ก็อยู่ในวัยทอง คุณครูก็เลยปักผ้าครอสติชแจกเด็กๆ

สวยมากๆเลยนะหนู

เด็กที่ได้ ดีใจมากเพราะตัวอักษรตัวเดียวใช้เวลาเกือบเดือนเศษ

เพราะระหว่างปักผ้าขึ้นลงก็ได้สัจธรรม

ตอนด้ายพันกันเป็นปมเพราะคุณครูดูตารางผิด เลยปักผิด คุณครูพยายามดึงปมนั้นออก

ยิ่งดึงก้ยิ่งทำให้ผ้าย่น

คุณครูเลยทิ้งผ้านั้นไว้แล้วออกไปเดินเล่น จนคืนนั้นก็ผ่านไป

พอเช้าขึ้นมา ก็กลับไปยังผ้าผืนเดิม ครั้งนี้ใช้ปลายเข็มสะกิดนิดเดียว ด้ายก็หลุดออกมา

ทันใดนั้นคุณครูก็ได้สัจธรรมว่า

"เออหนอ ยามจิตวุ่น ทำอะไรก็ผิดซ้ำหนักเข้าไปอีก

แต่พอเราเยือกเย็น อะไรๆก็แก้ง่ายดาย"

ทุกวันนี้เวลาความรู้สึกเชิงลบ คุณครูก็จะหยิบศิลปะขึ้นมาทำ แม้จะไม่สวยแต่ก็ทำให้เราออกจากปัญหาและสุขใจกับขณะปัจจุบันได้นะลูก

ปัญหาบางอย่างยิ่งพยายามแก้ด้วยความเครียด มันไม่หายนะลูก

รออารมณ์ดีๆแล้วพอพร้อมจะแก้ ปัญหาก็หายไปแล้วล่ะ

อย่ากังวลนะคะ

วิเคราะห์หาเหตุที่แท้จริงดู

แล้วก็แก้ให้ตรงกับเหตุที่เกิดค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

คุณครูสมศรี ครูไทย...ที่เข้าใจหัวใจเด็กไทยค่ะ