อ่านอย่างไรไม่ให้ง่วง

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ทำไงดีคะคุณครู หนูอ่านหนังสือได้ไม่นานก็ง่วงนอนทุกทีเลย แย่มากเลยค่ะ
? เมื่อ: สิงหาคม 17, 2008, 03:15:52 PM ?     

--------------------------------------------------------------------------------
ทำไงดีคะคุณครู หนูอ่านหนังสือได้ไม่นานก็ง่วงนอนทุกทีเลย เซ็งตัวเองมากๆ
อีกไม่นานก็จะสอบแล้ว
หนูยังอ่านได้ไม่เต็มที่เลยค่ะ
 

ช่วงนี้ไม่ได้เรียนกับคุณครูสมศรี
คิดถึงคุณครูจังเลยค่ะ 





คุณครูตอบว่า

ถ้าเราวางจุดหมาย

แบ่งเวลาพักเป็น

กำหนดปริมาณงานต่อหนึ่งการนั่ง

เมื่อถึงเวลาที่กำหนด

ก็แถมให้อีกสักนิด

แล้วค่อยลุกไปพัก

ทำแบบนี้ซ้ำๆ เดี๊ยวก็ติดเป็นนิสัยค่ะ

ถ้าไม่ฝึก ไม่ฝืน  แล้วเมื่อไหร่จะชนะกิเลสล่ะคะหนูๆ

สู้สิคะ

แค่นี้ยังไม่เท่า 6480 ชั่วโมงที่แม่แบกเราอย่างต่อเนื่องจนคลอดเลยนะ

ลองเทียบกันดูสิลูก

ฮึกเหิมแล้วยังคะ

งั้น...สู้สุดชีวิตเลยนะ

คุณครูคอยให้กำลังใจอยู่นะคะ

[N'PLOY]

 

ขอบพระคุณค่ะคุณครู

[namajung]

หนูจะสู้เพื่อแม่คะ  คุณครู

[PRAEWSMILE]

ค่ะ!

ขอบคุณมากๆค่ะ
=]

[Gigiie]

ขอบคุณค่าคุณครู  ^^

[destroy & develop]

ขอบคุณมากครับคุณครูสุดสวย  ที่นำข้อความดีๆมาให้อ่านครับ

[*Marie*]

ขอบคุณค่ะคุณครู หนูพยายามแบ่งเวลาอยู่ จะทำให้ได้ค่ะ

[lB a d t z_m a r u]

อ่านแล้วมีไฟขึ้นเยอะเลย


ขอบคุณครูมากนะคะ


อีกเดือนกว่าๆ จาสอบความถนัดแร้ว


สู้ตายค่า ~

[PieK_PorN]

รักครูสมศรีจัง  ^^

หนูจะตั้งใจอ่านหนังสือค่ะ

[Boom_2536]

ขอบคุณครูมากๆเลยนะคะ
สู้ค่ะ

[primmyka]

การบเรียนคุณครูที่เคารพค่ะ


วันนี้เป็นวันที่หนูได้เปิด veb ของครูและสมัครเป็นสมาชิกวันแรกค่ะ เพราะในปิดเทอมที่จะถึงนี้หนูต้องขึ้นกรุงเทพไปเรียนพิเศษค่ะ ไปอยู่บ้านของป้า  เพื่อนหนูที่เคยเรียนมาบอกว่าครูสอนดีค่ะ  หนูเลยมาดูว่ามีเรียนอะไรบ้าง  แต่หาเวลาลงไม่ได้เพราะหนูลงเรียนคอร์สอื่นๆไว้แล้ว  หนูดูไปเรื่อยๆจนมาเจอที่นี่แหละค่ะ  ครูรู้ไหมคะว่าหนูทึ่งมากเลยกับความคิดของครูบวกกับธรรมะที่สอนเด็กไปได้ในเวลาเดียวกันซึ่งเรียนวิชาพระพุทธในโรงเรียนสำหรับบางคนก็น่าเบื่อแต่ครูมีวิธีที่ทำให้เด็กมีความสุขในคำสอนของครูเช่นหนูเลยค่ะ  หนูเจออะไรที่เป็นบทความที่น่าเก็บไว้ก็ก็อบมาปริ้นเลยค่ะ  และส่งให้เพื่อนๆของหนูด้วย  หนูคิดวามันเป็นประโยชน์มากๆเลย เข้าเรื่องเลยนะคะ  ที่บ้านของหนูมีอาชีพค้าขาย ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดีเลยต้องรัดเข็มขัดกันสุดๆ   ร้านของพ่อก็โดนไปด้วย  ยอดขายตกลง บวกกับกำลังสร้างบ้านพ่อเลยเครียดค่ะ  ซึ่งตัวหนูเองก็เป็นเด็กดีของครอบครัว ตั้งใจเรียนและ เป็นลูกที่ดีมาตลอด พ่อเครียดกับเรื่องที่บอกไปข้างต้น แต่พ่อก็เข้าวัดถือศีลค่ะ ไปทำบุญ  บวชธุดงค์กับแม่ที่วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี วึ่งตรงนี้หนูก็ซึมซับจากพ่อแม่มาด้วย ไม่ทราบว่าครูรู้จักหรือเปล่าคะ พ่อรู้คำสอนของพระพุทธเจ้าเป็นอย่างดีแต่ทำไมพ่อถึงไม่ปล่อยวางเลยคะ ซึ่งครูปล่อยวางได้ดีกว่าอีก เพราะพ่อเป็นเสาหลักของครอบครัวใช่ไหม  เลยเก็บไปเครียดคนเดียว บางครั้งหนูไม่รู้เลยด้วยซ้ำวาพ่อเครียดอะไร  แม่ก็บอกให้พ่อปลอยวางบ้าง บางครั้งอารมณ์ก็ขึ้นๆลงๆ แม่บอกว่าที่พ่ออยู่ในช่วงวัยทองเยเป็นแบบนี้ ซึ่งหนูก็เข้าใจค่ะ หนูก็เคยบอกพ่อว่า "พ่อ บางครั้งถ้าเครียดๆไม่รู้จะพูดกับใครก็ลองเขียนใส่สมุดเป็นไดอารี่ดูว่าวันๆนึงพ่อทำหรือเครียดอะไรบ้าง อยากเขียนอะไรเขียนไปเลย มันช่วยให้พ่อหายเครียดได้ครึ่งนึงเลยนะ" ที่หนูแนะนำพ่อไปอย่างนี้เพราะอ่านเจอในนิตยสารเล่มหนึ่งมาค่ะว่าวิธีนี้ช่วยระบายความเครียดได้ แต่ครูใช้วาดรูปใช่ไหมคะพอดีหนูอ่านเจอมาที่ครูตอบคำถามเด็กอ่ะค่ะ

สุดท้ายหนูอยากจะรบกวนอาจารย์ว่าพอจะมีคำสอนหรือข้อคิดดีๆมาช่วยเตือนพ่อซักนิดนึงหน่ะค่ะ หนูจะปริ้นไปให้พ่ออ่านด้วย หนูกลัวว่าถ้าพ่อเครียดมากๆจะทำลายสุขภาพกายและใจของพ่อ หนูยังอยากอยู่กับพ่อนานๆค่ะ 

กราบขอบพระคุณคำตอบล่วงหน้านะคะ


สวัสดีค่ะ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

หนูสามารถเขียนที่อยู่ให้คุณครูนะคะ

แล้วคุณครูจะจัดส่งแก่นธรรมไปให้คุณพ่อ

ตัวหนูเองก็อย่างเพิ่งคาดหวังว่าเราจะเปลี่ยนใครได้นะลูก

งูพิษนั้นมีพิษอยู่ในตัว แต่พิษกลับไม่เคยทำลายอสรพิษเลย



ก่อนที่คุณพ่อจะปล่อยวาง หนูควรเริ่มศึกษาธรรมะก่อนนะลูก

ธรรมะไม่ได้มาจากการอ่าน หรือการฟัง

แก่นคำสอนของพระพุทธองค์คือ "ดับทุกข์"


แม้เราจะอยู่ท่ามกลางกระแสแห่งความวุ่นวาย

แม้พายุร้ายที่หมุนสะบัด แต่ใจกลางพายุกลับนิ่งสงบ


เปลี่ยนความฟุ้งทางความคิดให้เป็น"การเห็น"หรือรู้เท่าทันแทน

การเห็นจะทำได้ต้องเริ่มจากนำสิ่งหนึ่งมาจูงจิตให้พลิกความคิดไปเป็น"การรู้สึกตัว"

อธิบายไม่จบในบอร์ดนี้ เพียงกระทำบ่อยๆ เนืองๆจนเป็นลูกโซ่ที่คล้องติดกันอย่างต่อเนื่อง จึงจะเห็น"สภาวะธรรม"

กลั่นเป็นภาษาได้ยาก แต่ง่ายต่อการสัมผัสเมื่อเราลงมือกระทำ


ถ้าชอบท่องมนต์ ถ้าชอบรำลึกถึงพระคุณสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ถ้าชอบการเคลื่อนไหว ฯลฯ

ก็สามารถกระทำได้ตามสภาวะที่ชอบของจิต เหมือนหลอกให้ติดในการฝึกสติ แล้วต้องตบเข้าถึงตัวธรรมในภายหลัง



ธรรมะ ไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าเราขยันเจริญ หรือทำให้มากขึ้นทุกวัน

แม้คิด ก็อย่ากลัวความคิด เพราะนั่นก็คือหนึ่งในสภาวะธรรมของการมีตัวตนที่กอรปขึ้นมาเป็นตัวเรา


ปฏิบัติธรรมไม่ควรหวังผล

และผลที่ได้ก็ไม่ใช่อภินิหารอะไร


ผู้ที่เห็น"ธรรม" จึงขึ้นชื่อว่า "เห็นพระพุทธองค์"

แสดงว่า พระพุทธองค์ทรงปรากฏอยุ่ในเราทุกคนที่พร้อมจะ"เห็น" แต่ไม่ใช่พร้อมจะ"เป็น"


ทุกรอยเท้าจึงจบลงที่รอยเท้าช้าง สัตว์ที่ใหญ่ที่สุด

ธรรมะทั้งผองจึงจบลงที่การมี"สติ"


เมื่อ"สติ"เฉีบยบคมมากก็จะกลายเป็น"มหาสติ" อันนำไปสู่การลดทุกข์

จนในที่สุดทุกข์ก็ไม่สามารถเข้ามายึดครองเนื้อนาบุญของเราได้

เพราะเรามียามคือ"สติ"ขวางทางไว้อย่างแน่นหนาและมี"ปัญญา"คอยไล่ล่าดักกันให้พ้นไปอีกหนึ่งด่าน


คุณครูขอขอบคุณที่หนูได้ทิ้งข้อความที่กระตุ้นให้คุณครูได้นำส่วนหนึ่งของมวลประสบการณ์มาถ่ายทอดให้หนูได้ฟัง


ส่งที่อยู่มานะคะ

เราจะได้ช่วยให้สังคมนี้เป็นสังคมที่น่าอยู่

เริ่มต้นง่ายๆที่"บ้าน"ของเรา

ยินดีช่วยเหลือค่ะ

[NaxKunGz]

ขอบคุณมากเลยครับ

ที่หั้ยวิธีการอ่าน

ถึงแม้ผมจะรู้ช้าไปหน่อย

แต่ผมคิดว่าคงไม่น่าจะสายเกินไปนะครับ

เพราะ กุมภาฯ นี้ ผมต้องสอบ

O-Net และ A-Net ละครับ

[ไปเจอมา]

27 ตุลาคม
บทความดี ของครูสมศรี
ก่อนที่เราจะหยิบหนังสือ ถ้าเราคิดว่า เราไม่พร้อม ยังไม่ทันอ่านเลย สมองก็ปฏิเสธ เนื้อหาในหนังสือแล้ว พออ่านได้สักหน่อย ก็เกิดวิญญาณดำเข้ามาสิงในความคิดพร้อมสั่งการว่าา " อ่านไปก็ไม่รู้เรื่อง พอดีกว่า " ว่าแล้วก็หยิบการ์ตูนขึ้นมาอ่าน
    ที่เป็นเช่นนี้เพราะ เด็กกลุ่มดังกล่าว เรียนหนังสือด้วย " หน้าที่ " มิใช่ด้วย " ฉันทะ " เรียนตามหน้าที่ คือสักแต่ให้ได้เรียน ให้ได้จดตามอาจารย์ พอจบชั่วโมง ก็ไม่เคยคิดที่จะหยิบขึ้นมาทวน ใกล้สอบก็ค่อยอ่าน เพราะพวกเรียนตาม " หน้าที่ " ต้องการจะเรียนเพื่อสอบให้ผ่าน หรือได้คะแนนดี หารู้ไม่ว่า " คะแนน " คือมายาตัวหนึ่ง ซึ่งบางครั้งหลอกให้เราขยัน หลอกให้เราหายุทธวิธี แผนการที่ไม่บริสุทธิ์ หรือแม้แต่พยายามลอกข้อสอบ เพียงเพื่อ " คะแนน " ฉะนั้นเด็กกลุ่มนี้จะไม่ขยันเลย ถ้าไม่มี " คะแนน " หรือ " การสอบ " มาล่อให้อ่านหนังสือ
    ผิดกับพวกที่ เรียนด้วย "ฉันทะ" หรือ "ความรัก" รักในบิดา มารดา รักในชีวิต รักที่จะสร้างพื้นฐานของความรับผิดชอบต่อไปในอนาคต นักเรียนกลุ่มนี้รักการอ่าน เพราะ ถ้าเขาอ่าน เขารู้ว่าเขาจะได้ความรู้ และ คะแนนคือตัวประเมินสิ่งที่อ่าน และจดจำมา ในการอ่าน แม้นเด็กเหล่านี้จะได้คะแนนไม่ดี แต่สิ่งที่จะติดตัวพวกเขาไปคือ " ความเพียรพยายาม การรู้จักประเมินตน แก้ไข และปรับปรุง " แม้นไม่เป็นเลิศทางวิชาการ แต่หาลดละความพยายามไม่ เด็กกลุ่มนี้อาจถูกกลุ่มแรกสบประมาทว่า " ควาย " " เรียนหนังสืออย่างบั่กอึ้ด " สู้พวกเขาไม่ได้ ใกล้สอบอ่านยังทันเลย หารู้ไม่ว่าเป็นการหล่อหลอมพฤติกรรม " ขายผ้าเอาหน้ารอด " ไว้กับตัว 
    สังคมจะเป็นอย่างไร ถ้ามีเยาวชนมากๆ ลุกขึ้นมาศึกษาหาความรู้ เพราะความใฝ่รู้ อยากตอบคำถามทางวิชาการที่ปลุกเร้ากระบวนการในการให้ได้มาซึ่งคำตอบ คำตอบที่ถูกหรือผิดอาจไม่ใช่ประเด็นหลัก แต่ที่สำคัญ การบ่มเพาะนิสัย ผู้ชนะแห่งจิตใจของตน
    หรือสังคมจะเป็นเช่นไร ถ้าเยาวชนส่วนใหญ่ต่างหาความรู้ เพียงเพื่อการสอบ เมื่อเทศกาลเหล่านี้หมดไป ก็ใช้ชีวิตอย่างประมาท
    อุปมาดั่งคำภาษิต "ฝนทั่งให้เป็นเข็ม" บางคนหัวเราะ แล้วบอกว่า ทั่งไม่มีทางเป็นเข็มได้หรอก แต่ภาษิตนี้ อาจใช้ย้อมใจ คนที่ไม่ใช่เป็น "ไอ้ขี้แพ้" เพื่อเป็นน้ำทิพย์ชโลมใจว่า " ทั่งยังกลายเป็นเข็มได้ด้วยความเพียร แล้วนับภาษาอะไรกับการเรียนที่ดูจะง่าย และเป็นไปได้มากกว่า มันก็ต้องสำเร็จได้ด้วยความเพียรด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะความเพียรที่ประกอบด้วยปัญญา " 
    ศิลปะของการก้าวไปสู่ความสำเร็จที่สำคัญก็คือ การฝืน หยุด หรือเลื่อนกิจกรรมที่ไม่สำคัญ ในตอนนี้ และ เพียรอย่างไม่ลดละความพยายามเพื่อความสำเร็จ หรือแปลง่ายๆว่า "การทำให้เสร็จ" ในแต่ละวัน อย่าเป็น " ไอ้ขี้แพ้ " ที่ตั้งใจจะอ่านหนังสือ แต่เพราะ ขาดความเพียร จึงยอมตกเป็นทาสของ "ความสนุก" โดยไม่ได้คำนึงถึง "ปัจจัยทางเวลา" ที่ส่งผลกระทบต่อเราแน่นอน ไม่ช้าก็เร็ว

                         ลุกขึ้นต่อสู้สู่ฝัน อดทนเพียรทำเพื่อความสำเร็จเถิดคะเด็กๆ
                                                คุณครูสมศรี ธรรมสารโสภณ
                                             (เขียนเมื่อ 14 กรกฏาคม 2543) 
17:57 | ดูการติดตามข้อมูล (0) | จัดทำบล็อก



27 ตุลาคม
บทความดี ของครูสมศรี
ก่อนที่เราจะหยิบหนังสือ ถ้าเราคิดว่า เราไม่พร้อม ยังไม่ทันอ่านเลย สมองก็ปฏิเสธ เนื้อหาในหนังสือแล้ว พออ่านได้สักหน่อย ก็เกิดวิญญาณดำเข้ามาสิงในความคิดพร้อมสั่งการว่าา " อ่านไปก็ไม่รู้เรื่อง พอดีกว่า " ว่าแล้วก็หยิบการ์ตูนขึ้นมาอ่าน
    ที่เป็นเช่นนี้เพราะ เด็กกลุ่มดังกล่าว เรียนหนังสือด้วย " หน้าที่ " มิใช่ด้วย " ฉันทะ " เรียนตามหน้าที่ คือสักแต่ให้ได้เรียน ให้ได้จดตามอาจารย์ พอจบชั่วโมง ก็ไม่เคยคิดที่จะหยิบขึ้นมาทวน ใกล้สอบก็ค่อยอ่าน เพราะพวกเรียนตาม " หน้าที่ " ต้องการจะเรียนเพื่อสอบให้ผ่าน หรือได้คะแนนดี หารู้ไม่ว่า " คะแนน " คือมายาตัวหนึ่ง ซึ่งบางครั้งหลอกให้เราขยัน หลอกให้เราหายุทธวิธี แผนการที่ไม่บริสุทธิ์ หรือแม้แต่พยายามลอกข้อสอบ เพียงเพื่อ " คะแนน " ฉะนั้นเด็กกลุ่มนี้จะไม่ขยันเลย ถ้าไม่มี " คะแนน " หรือ " การสอบ " มาล่อให้อ่านหนังสือ
    ผิดกับพวกที่ เรียนด้วย "ฉันทะ" หรือ "ความรัก" รักในบิดา มารดา รักในชีวิต รักที่จะสร้างพื้นฐานของความรับผิดชอบต่อไปในอนาคต นักเรียนกลุ่มนี้รักการอ่าน เพราะ ถ้าเขาอ่าน เขารู้ว่าเขาจะได้ความรู้ และ คะแนนคือตัวประเมินสิ่งที่อ่าน และจดจำมา ในการอ่าน แม้นเด็กเหล่านี้จะได้คะแนนไม่ดี แต่สิ่งที่จะติดตัวพวกเขาไปคือ " ความเพียรพยายาม การรู้จักประเมินตน แก้ไข และปรับปรุง " แม้นไม่เป็นเลิศทางวิชาการ แต่หาลดละความพยายามไม่ เด็กกลุ่มนี้อาจถูกกลุ่มแรกสบประมาทว่า " ควาย " " เรียนหนังสืออย่างบั่กอึ้ด " สู้พวกเขาไม่ได้ ใกล้สอบอ่านยังทันเลย หารู้ไม่ว่าเป็นการหล่อหลอมพฤติกรรม " ขายผ้าเอาหน้ารอด " ไว้กับตัว 
    สังคมจะเป็นอย่างไร ถ้ามีเยาวชนมากๆ ลุกขึ้นมาศึกษาหาความรู้ เพราะความใฝ่รู้ อยากตอบคำถามทางวิชาการที่ปลุกเร้ากระบวนการในการให้ได้มาซึ่งคำตอบ คำตอบที่ถูกหรือผิดอาจไม่ใช่ประเด็นหลัก แต่ที่สำคัญ การบ่มเพาะนิสัย ผู้ชนะแห่งจิตใจของตน
    หรือสังคมจะเป็นเช่นไร ถ้าเยาวชนส่วนใหญ่ต่างหาความรู้ เพียงเพื่อการสอบ เมื่อเทศกาลเหล่านี้หมดไป ก็ใช้ชีวิตอย่างประมาท
    อุปมาดั่งคำภาษิต "ฝนทั่งให้เป็นเข็ม" บางคนหัวเราะ แล้วบอกว่า ทั่งไม่มีทางเป็นเข็มได้หรอก แต่ภาษิตนี้ อาจใช้ย้อมใจ คนที่ไม่ใช่เป็น "ไอ้ขี้แพ้" เพื่อเป็นน้ำทิพย์ชโลมใจว่า " ทั่งยังกลายเป็นเข็มได้ด้วยความเพียร แล้วนับภาษาอะไรกับการเรียนที่ดูจะง่าย และเป็นไปได้มากกว่า มันก็ต้องสำเร็จได้ด้วยความเพียรด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะความเพียรที่ประกอบด้วยปัญญา " 
    ศิลปะของการก้าวไปสู่ความสำเร็จที่สำคัญก็คือ การฝืน หยุด หรือเลื่อนกิจกรรมที่ไม่สำคัญ ในตอนนี้ และ เพียรอย่างไม่ลดละความพยายามเพื่อความสำเร็จ หรือแปลง่ายๆว่า "การทำให้เสร็จ" ในแต่ละวัน อย่าเป็น " ไอ้ขี้แพ้ " ที่ตั้งใจจะอ่านหนังสือ แต่เพราะ ขาดความเพียร จึงยอมตกเป็นทาสของ "ความสนุก" โดยไม่ได้คำนึงถึง "ปัจจัยทางเวลา" ที่ส่งผลกระทบต่อเราแน่นอน ไม่ช้าก็เร็ว

                         ลุกขึ้นต่อสู้สู่ฝัน อดทนเพียรทำเพื่อความสำเร็จเถิดคะเด็กๆ
                                                คุณครูสมศรี ธรรมสารโสภณ
                                             (เขียนเมื่อ 14 กรกฏาคม 2543) 
17:57 | ดูการติดตามข้อมูล (0) | จัดทำบล็อก

[o.Obookka]

สู้ตายเลยเนี่ย!!
รั๊กครู