ครูขา หนูทุกข์ใจเหลือเกิน

[poi]

ครูขา ช่วงนี้หนูเป็นอะไรก็ไม่รู้ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
อ่านหนังสือก็จำไม่ได้ 
หนูพยายามตั้งสมาธิในการอ่านหนังสือมาตั้งหลายต่อหลายครั้งก็เหมือนเดิม
หนูกลัวจังเลยค่ะ
สิ่งที่หนุเรียนพิเศษก็จำไม่ได้
พอคิดได้ว่าต้องไปนั่งสมาธิก่อนอ่านหนังสือ
ก็นั่งได้ไม่นาน หรือบางทีนั่งได้นาน ใจก็เผลอไปคิดเรื่องอื่น
เช่น หนูจะสอบได้ไหม จะเรียนได้ไหม จะเลี้ยงพ่อแม่ได้ไหม
คิดเรื่องต่างๆไปทั่ว
จนเดี๋ยวนี้ ทำอะไรได้ไม่ดีเลย
มันรนไปหมด หนูกลัวจังเลยค่ะครู ถ้าเป้นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ
หนูคงสอบไม่ติดแน่
หนูเคยสวดมนต์ก่อนอ่านหนังสืออย่างที่ส้มบอกนะคะ
ดีจริงๆแหละค่ะ แต่อมาอ่านหนังสือ ก็ไม่ค่อยมีสมาธิเหมือนเดิม
แต่ก่อนหนุไม่ใช่คนสมาธิสั้นนะคะ
อ่านหนังสือก็อจำได้
ทำเรื่องต่างๆได้ดีทีเดียว
หรือบางที ก็ป้นคนขี้เกียจ แต่พอมารู้อย่างนี้ก็รู้สึกผิดนะคะ
อย่างเช่น แม่ให้นวดขาให้ แต่ก่อนหนูจะนอนดึกยังไงหนูก็จะนวดให้แม่
พอมาเดี๋ยวนี้ หนูรูสึกว่าตัวเองเหนื่อย
หนูเบื่อตัวเองจัง หนูอ่อนแอ หนูแพ้ตัวเองซะแล้ว
หนูอยากเข้มแข็งได้อย่างครู
บางครั้งหนูฟุ้งซ่านคิดว่าแม่ไม่รัก เพราะเมื่อก่อนแม่ดูแลหนู
ห่วงหนู พอโตมาหน่อย แม่ก็ไม่ค่อยห่วงเหมือนแต่ก่อนเลย
หนูคิดมากไปไหมคะคุณครู
หนูอยู่ม.6  แล้ว หนุอยากทำฝันของหนูให้เป็นจริง แม้เหลือเวลาอีกไม่มาก หนุก็สู้ แต่สติปัญญาตอนนี้ไม่อำนวยเลย
รู้สีกว่าตัวเอง โง่ เหลือเกิน
ฝันที่จะเป็นหมอของหนู มันไกลออกแล้วใช่ไหมคะ
รักครูนะคะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ

[อ้อยจ้า..]

ขอตอบหน่อยนะคะ

อย่าเพิ่งท้อนะคะ เราก็เคยเป็น

ยิ่งรน ยิ่งคิดมากเท่าไรก็ยิ่งทำให้ฟุ้งซ่านเท่านั้นนะ

ลองนั่งสมาธิวันละนิดวันละหน่อย แล้วก็จะกลายเป็นความเคยชิน (ครูบอกนะ เราก็ยังทำไม่ค่อยได้เหมือนกัน)

แล้วหันกลับมาสู้ใหม่

อย่าเพิ่งท้อนะ

จำไม่ได้หรอ ??

ครูคนสวยของเราเคยบอกไง ว่า "อย่ายอมเป็นไอ้ขี้แพ้"

ถ้าจะเอนท์ไม่ต้องกลัว ถ้ากลัวไม่ต้องเอนท์ จำได้ป่าว ??

เราเคยคิดเองนะ ว่าสวรรค์คงจะลิขิตให้เรามีที่เรียนอยู่แล้ว คนที่มีความเพียร ไม่มีใครไม่ประสบความสำเร็จหรอก  ว่าไหม??


อย่าท้อนะคะ   เราจะสู้ไปพร้อมๆ กันนะ .. เพื่อคนที่เรารักทุกคน

  ++ เป็นกำลังใจให้น้า...++ 


                                                            -*- จากเด็กงี่เง่าจ้า -*-

[อุซางิจัง..CUD44]

ไม่รู้สิคะพี่ซุปบอกว่า

(ขออนุญาติอ้างถึง)

เราไม่สามารถบังคับตัวเราเองได้ค่ะเพราะแม้แต่ตัวเราจิตใจของเราก็เป็นอนัตตา

คือไม่มีตัวตน "บังคับไม่ได้"

เราแค่"รู้"ก็พอแล้ว

แบบคนเราปกติจะเผลอตลอดเวลา

เช่นเราเผลอไปเครียด เผลอไปกังวล

แต่เราจะไม่รุ้ตัวว่าเราเผลอ

มันจะเผลอก็ปล่อยให้มันเผลอไป

แค่พอถึงจุดหนึ่งให้เรารู้ว่าว่าเราเผลอไปแล้วก็พอค่ะ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

หนูมีคำตอบอยู่ในคำถามแล้วค่ะ

แค่เปลี่ยนจากการคร่ำครวญปริเวทนามาเป็นพลังสร้างสรรค์คือ"ความขยัน"แค่นั้นก็พอค่ะ

ลองดูนะคะ

เหตุเกิดตรงไหน ต้องดับตรงนั้น

ถ้าเกียจค้าน ก็ต้องแก้ด้วยความเพียรค่ะ

หนูยังไม่ได้แก้เลยนะคะ

ลองดูนะคะ