"คุณครูคะ หนูไม่ติดเตรียม"

[เรนเรน]

คุณครูขา หนูเป็นเด็กม.3 กำลังจะขึ้นม.4
แล้วหนูไปสอบเข้าโรงเรียนเตรียม หนูหวังมากๆเลยคะ หนูขยัน อ่านหนังสือทุกๆวัน ทำโจทย์ย้อนหลายปี ทั้งปีม.3เลย
แต่หนูก็สอบไม่ติด เพื่อนหนูทั้งกลุ่มติดหมดทุกคนเหลือหนูเพียงคนเดียวที่ไม่ติด
หนูร้องไห้หลายวันเลยคะ ทั้งๆที่พ่อก็รู้ว่าการเงินที่บ้านก็ไม่ค่อยดี คุณพ่อบอกว่าจะให้เส้นหรือป่าว
แต่ต้องเสียเงินสองแสน ที่คุณพ่อถามเพราะว่า เห็นหนูเสียใจมากๆเลยคะ

หนูรู้ว่าโรงเรียนเตรียมไม่ใช่ทุกอย่าง แต่พ่อกับแม่ก็อยากให้หนูเรียนที่นั่นมากด้วย
แล้วหนูก็ทำให้ท่านเสียใจ หนูพยายามแล้วนะคะ คุณพ่อคุณแม่ทั้งเสียเงินให้เรียนพิเศษ ทั้งไปรับ-ส่ง
แต่ก็ยังสอบไม่ติด หนูรู้สึกแย่มากๆ T^T

เพื่อนที่โรงเรียนติดเตรียมไปร้อยกว่าคน หนูมันโง่มากเลยคะ
กะแค่สอบเตรียม ยังไม่ติด หนูทำให้พ่อแม่เสียใจ
และทุกทุกครั้งที่เพื่อนที่ติดเตรียมเดินผ่านมาทักหนู(ซึ่งเยอะมากๆเลยคะ) หนูก็รู้สึกแย่
ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันคะ หนูคงอิจฉาเพื่อนหนูมั้งคะ ทั้งๆที่เรียนมาเหมือนๆกัน ทั้งๆที่หนูก็ขยันเต็มที่ T__________T

เมื่อวานหนูไปเจอเพื่อนคุณแม่ เพื่อนคุณแม่ก็ถามหนูว่า ไปเตรียมหรือป่าว หนูบอกว่าหนูสอบไม่ติด
เพื่อนคุณแม่ก็บอกว่า -นักเรียนโรงเรียนxxยังไม่ติดแล้วใครจะติดหล่ะเนี่ย- มันยิ่งทำให้หนูเสียใจขึ้นไปใหญ่เลยคะ

และเมื่อหลายวันก่อนหนูก็ไปดูคะแนนที่สอบเตรียม ขาดไปประมาณเกือบสิบข้อถึงจะติด
หนูก็เอาคะแนนไปให้คุณพ่อดู คะแนนอังกฤษได้ประมาณ 70 คะแนน เพื่อนหนูบอกว่าดีแล้ว
แต่มันก็คือไม่ติดอยู่ดีเพราะว่า คะแนนวิชาอื่นได้ประมาณ50กว่า

หนูไม่อยากมีความรู้สึกแบบนี้อีกคะ หนูพยายามคิดให้มันเป็นแรงผลักดันสู่การเตรียมตัวสอบเอนท์
แต่มันก็ยังเจ็บปวดอยู่ดีเพราะหนูหวังกับมันมากเกินไปหรือป่าวคะ เพราะหนูตั้งความหวังไว้สูงเกินไปใช่ไม๊?
หนูไม่อยากจะตั้งความหวังกับการเอนท์เลยคะ หนูกลัวว่าจะต้องเจ็บมากๆแบบนี้อีก
เพราะหนูอยากเรียนแพทย์ ซึ่งเป็นคณะที่คะแนนสูงมากเลย หนูไม่อยากจะหวังแล้วจริงๆคะ

 

[rUkToR+]

น้องต้องมีกำลังใจนะคะ
พี่เข้าใจความรู้สึกน้องค่ะ ตอนนั้นพี่อยากเข้าแพทย์ศิริราชมาก
สอบโควตามหิดล พี่ทุ่มเทมากๆแล้วก้อหวังมากด้วยค่ะ
แต่สุดท้ายก้อสอบไม่ติด คนผ่านไป-มาก้อทักว่าคนอื่นติดคณะนู้นคณะนี้มากมาย
ตอนแรกพี่ก้อเสียใจมาก แต่ก้อกลับมาคิดว่ามันเป็นปรากฏการณ์หนึ่งที่ชีวิตเราต้องเจอ
คนเรามีสุข ก้อต้องมีทุกข์  บางทีเราหวังก้อไม่ได้ตามที่เราต้องการ
ฟ้าอาจลิขิตทางที่เราสามารถเดินได้อย่างสบายสุดท้ายก้อถึงที่หมายเหมือนกัน
ไม่ได้ตามที่หวังครั้งนี้ ครั้งหน้าก้อยังมีค่ะ
ตอนแรกพี่เข้าใจค่ะว่ามันยากที่จะตัดใจ ต้องอาศัยระยะเวลาค่ะ พอเวลาผ่านไป
น้องขึ้นม.4 เป้าหมายในอนาคตคือสอบเข้ามหาวิทยาลัย ไม่ว่าน้องจะเรียนที่ไหนนะคะ
พี่ขอให้น้องมีความมุ่งมั่น+ขยัน+อดทนอย่างสม่ำเสมอ ทำต่อเนื่องนะคะ แล้วเรื่องไหนที่เราคิด
แล้วบั่นทอนกำลังใจของเราก้ออย่าไปคิดถึงค่ะ สู้ๆต่อไปนะคะ เราเคยเจ็บมากมาแล้ว
สวรรค์คงไม่ใจร้ายให้เราเจ็บบ่อยๆหรอกค่ะ เจ็บครั้งแรกเป็นเหมือนเราได้รับวัคซีนเพิ่มภูมิคุ้มกัน
ให้กับหัวใจของเราค่ะ จะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น 
พี่ขอให้น้องมีความหวังนะคะ อีก 3 ปี เต็มที่เลยค่ะ อย่าคิดถึงอดีตที่ผ่านมา เราต้องอยู่กับปัจจุบัน
แล้วก้อมุ่งมั่นกับอนาคตนะคะ คนเรามีสิทธิ์ที่ฝันได้ค่ะ แล้วก้อสามารถที่จะทำฝันของเราให้เป็นจริงได้
ขอให้น้องอดทน พยายาม ต่อไปนะคะ พี่เชื่อค่ะว่าสวรรค์ต้องมีตา แผ่นดินมีใจ
ความเพียรที่น้องได้ทำมาโดยตลอดต้องส่งผลเป็นความสำเร็จค่ะ  เราคิดว่าครั้งนี้อาจจะไม่ใช่ดวงของเรา
ครั้งหน้า+ครั้งต่อๆไปก้อยังมีค่ะ ขอให้น้องอย่าหมดหวังนะคะ นึกถึงคณะที่เราอยากเรียน นึกถึงมหาลัย
ที่เราอยากเข้า  ความฝันกำลังรอเราอยู่ค่ะ ก้าวต่อไปด้วยใจที่เข้มแข็งนะคะ
หากเราไม่เคยเสียน้ำตาเราก้อจะไม่รู้ซึ้งถึงความสุขใจค่ะ
ใครจะพูดว่ายังไงก้อช่างเค้าค่ะ อย่าคิดมากนะคะ  เราต้องมั่นใจในตัวเองค่ะ
มุ่งมั่นทำฝันของเราให้เป็นความจริงค่ะ เส้นทางแม้มันจะยากลำบาก บางครั้งทำให้เราเสียใจ
บางครั้งทำให้เราท้อแท้ มันเป็นบทพิสูจน์ความแกร่ง+ความอดทนของเราค่ะ
้ถ้าเราผ่านตรงนั้นมาได้  ความสำเร็จก้ออยู่แค่เอื้อมค่ะ
พี่ขอเป็นกำลังใจให้น้องสอบติดแพทย์ตามที่น้องตั้งใจนะคะ 
พี่มั่นใจค่ะว่าถ้าน้องเต็มที่น้องต้องได้เรียนหมอค่ะ เพราะน้องเป็นคนเก่งสำหรับพี่
สู้ๆสู้ตายค่ะ เย้ๆๆ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

เรนเรนที่รัก หนูไม่ต้องเสียใจนะลูก

หลานคนโตของคุณครูอยู่สตรีวิทยา เกรด 4.00 ขยันมากๆ เพื่อนๆไปสอบด้วยกัน

เพื่อนๆที่สนิทติดไปกันหมด พอวันประกาศผล ด้วยความเป็นหลานคนแรกของตระกูลทั้งพ่อ แม่ อาสมศรี คุณย่าไปกันหมด

ไปเกาะสนามที่เป็นรั้วตาข่ายรอเขาติดประกาศ พอประตูรั้วเปิดเท่านั้น

เด็กๆวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเข้าไปที่บอร์ดเสียงกรี๊ดดีใจ สลับสีหน้าที่เศร้าหมองคละเคล้ากัน จนคุณครูแยกอารมณ์ไม่ออก

ทันใดนั้นสายตาคุณครูก็จดจ้องไปที่น้องมิ้นท์หลานสาวที่น่ารัก

หน้าน้องมิ้นท์เฉยจนคุณครูรู้สึกผิดปกติ น้องมิ้นท์เดินออกมาพร้อมบอกว่า

"ป่าป๊า คุณแม่ อาม่า อาศรี หนูสอบไม่ติดดดด"

วินาทีนั้นคุณครูไม่รู้สึกว่านี่คือความผิดหวัง เสียใจ หรือเศร้าใจ

คุณครูไม่รู้สึกอะไร นอกจากเหมือนลมพัดมาแล้วก็พัดผ่านไป

เหมือนผึ้งบินผ่านหน้า หรือเหมือนจามออกมาเพราะได้กลิ่นฉุน

คุณครูรู้สึกแต่ว่านี่คือปรากฎการณ์ธรรมดาๆอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็จบลง

ไม่มีการปลอบ เพราะไม่มีอะไรน่าเสียใจ

พ่อกับแม่น้องมิ้นท์นิ่งอึ้งเพราะไม่เคยคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้กับน้องมิ้นท์

วินาทีนั้นจึงตกเป็นหน้าที่ของคุณครูที่จูงมือน้องมิ้นท์พร้อมฮัมเพลงไปเรื่อยๆตามสไตล์คุณครู

 ในขณะที่เดินสวนกับผู้ปกครองมากมายที่ถามถึงผลการสอบ

พร้อมกับได้รับคำตอบอย่างสียงดังฟังชัดจากคุณครูว่า

"อ๋อ  หลานไม่ติดค่ะ"

พอโรงเรียนเริ่มเปิดเทอม คุณครูเล่าเรื่องหลานสอบเตรียมฯไม่ติดให้นักเรียนในห้องฟังในห้องนั้นมีน้องมิ้นท์นั่งอยู่ด้วย

ตกกลางคืนแม่น้องมิ้นโทรมาบอกว่าไม่อยากให้คุณครูตอกย้ำความรู้สึกของหลาน

คุณครูจึงบอกว่า"เราต้องเข้าใจอะไรกันไปผิดๆแน่เลย นี่ไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่เป็นเรื่องที่เราไม่คุ้นเคย และเตรียมตัวไม่ทัน เป็นเรื่องปกติของชีวิต

เดี๋ยวขออนุญาตคุยกับหลานหน่อยนะพี่"

"อาศรีขา น้องมิ้นท์ไม่อยากให้อาศรีพูดถึงเรื่องที่หนูพลาด รร.เตรียมฯ หนูรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ"

"ไม่ได้ลูก ยิ่งหนูรู้สึกไม่ดี อาศรียิ่งต้องทะลวงความรู้สึกนี้ออกไปให้ได้ หนูมีบุญรู้ไหมลูก หนูทำบุญรู้ไหมลูก

แค่อาศรีเล่าเรื่องนี้ให้เด็กๆฟัง เด็กๆต่างมีกำลังใจและกลับไปบอกคุณพ่อคุณแม่ว่า

"คุณแม่ขา หนูไม่ทุกข์แล้ว หลานคุณครูสมศรีก็ไม่ติด ไม่เห็นคุณครูจะหดหู่ใจเลย คุณครูยังมาเล่าให้พวกเราฟังด้วย"

ถ้าหนูไม่อยากฟังก็แสดงว่าหนูไม่กล้ารับความจริง เมื่อหนูม่ยอมรับความจริง  หนูก็จะทุกข์ตรมอยู่ในใจลึกๆ และจะรับไม่ได้ถ้ามีคนพูดถึง

โรงเรียนเตรียมฯ อาศรีไม่ได้เห็นว่าหนูจะน่ารักน้อยลง ถ้าหนูไม่ได้เรียนที่นี่  หนูต้องอยู่กับวันนี้ และพรุ่งนี้

จำไว้นะลูก

     หมื่นพรุ่งนี้รอเราอยู่  อย่าปล่อยให้สองสามเมื่อวานนี้ ทำลายหมื่นพรุ่งนี้ที่รอเรา

พรุ่งนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว เพราะวันนี้ก็คือพรุ่งนี้ของเมื่อวานนี้

ถ้ามันมาถึงจงใช้แขนซ้ายแห่งสติ แขนขวาแห่งปัญญาโอบกอดมันไว้ ไม่ต้องกลัวนะลูก "

"แล้วถ้ามีคนถามว่าหนูติดเตรียมฯไหมล่ะคะอาศรี"

"ตอนตอบก็ไม่ต้องคิด ไม่ต้องรู้สึก ไม่ต้องมีอคติว่าเขาจะพูดเย้ยเราหรือเปล่า คิดแล้วไม่สบายใจ ก็อย่าไปคิด

หนูต้องตอบอย่างรู้เท่าทันกับปรากฎการณ์ในชีวิตว่า หนูสอบไม่ติดค่ะ หนูเตรียมตัวยังไม่พร้อมค่ะ"

ก็แค่นั้นเอง ไม่เห็นมีอะไรซับซ้อนเลย

..............

และแล้วมื่อน้องมิ้นท์อยู่ม6 น้องมิ้นท์สอบได้ทุนร้อยเปอร์เซนต์คณะ ICT มหิดลฯ

ที่มหาวิทยาลัยมาทำพิธีมอบทุนให้เด้กสตรีวิทยา(โรงเรียนนี้และคณาจารย์ที่นี่มีพระคุณต่อหลานๆคุณครูมากค่ะ)

น้องมิ้นท์บอกคุณพ่อแม่ว่าน้องมิ้นท์เหนื่อยแล้ว น้องมิ้นท์จะรับทุนนี้เลยแล้วจะไม่สอบเข้าแพทย์แล้ว

"ไม่เป็นไร  รับทุนไปเลยลูก แต่ถ้ามีสอบแพทย์ หนูก็ไปสอบเล่นๆนะ ไม่ต้องเครียดนะลูก"

เมื่อน้องมิ้นท์ไม่เครียด น้องมิ้นท์ก็สอบได้แพทย์พระมงกุฏ แต่ไม่ผ่านสัมภาษณ์เพราะว่าแพทย์ผู้หญิงที่จบใหม่ไม่สามารถไปทำงานที่สามจังหวัดภาคใต้ได้เพราะพ่อแม่เป็นห่วง

จนในที่สุด

"ฟังนะลูก อาศรีจะเล่าให้ฟังว่าแพทย์ที่ดีเป็นอย่างไร

แล้วหนูก็ลองดูซิว่าหนูเหมาะเป็นแพทย์ไหม ถ้าหนูเหมาะ หนูจะตอบได้เอง"

สุดท้ายน้องมิ้นท์ก็สอบผ่านแพทย์ธรรมศาสตร์ที่สุดท้ายที่เรียกสัมภาษณ์

วันที่น้องมิ้นท์มาส่งข่าว คุณครูถามว่าน้องมิ้นท์ตอบเวลาสัมภาษณ์ว่าอย่างไร

เมื่อน้องมิ้นท์เล่าให้คุณครูฟัง คุณครูแอบปลื้มใจใน"จิตอาสา"ที่เขารู้สึกผ่านคำพูดที่น้องมิ้นท์เล่าให้คุณครูฟัง

"น้องมิ้นท์ตอบดีมาก  ทำไมหนูตอบได้ดีอย่างนี้"

"ก็เพราะอาศรีสั่งสอนให้หนูรู้ว่าหมอที่ดีควรเป็นอย่างไรสิคะ"


น้องเรนเรนที่รัก

คุณครูมั่นใจว่าหนูจะประสบความสำเร็จแน่นอน ถ้าหนูมีจิตใจของนักสู้

ไม่ใช่สู้กับข้อสอบ แต่สู้กับความเกียจคร้าน สู้กับความท้อแท้ท้อถอย สู้กับอุปสรรคที่เราจะพบเจอ

มองโลกให้สดใส ก้าวเดินไปอย่างปริ่มพลัง

คะแนนเป็นเรื่องของสวรรค์ แต่ความขยันเป็นเรื่องของเรา

ถ้าครูไม่เคยโง่ ครูคงไม่เข้าใจชีวิต

ขอบคุณสวรรค์ที่ลิขิตชีวิตติดลบมาให้คุณครู

ทำให้ตัวเองมีเซรุ่มป้องกันความทุกข์ ความผิดหวัง

แค่ได้สร้างความเพียรแล้วไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย มันก็มีค่ายิ่งเสียกว่าได้ปริญญามาแนบกาย

ขยันหมั่นเพียร เพราะรักในการสร้างความดี ทรงคุณค่ายิ่งกว่าเหรียญเกียรติยศใดๆ

คุณครูมั่นใจว่าเรนเรนเป็นเด็กดี ขยันหมั่นเพียร แค่นี้ไม่มีผลต่อชีวิตของเรานะลูก

เล็กน้อยมากๆ งานชิ้นใหญ่ยังรอหนูอยู่ ขอเพียงพกกำลังใจให้เต็มกระเเลยนะลูก

เหตุการณ์แค่นี้ไม่มีทางทำให้เราย่อท้อ ใช่ไหม คนเก่งของคุณครู

คุณครูขอเป็นกำลังใจให้หนูนะคะน้องเรนเรน  สู้ๆนะลูก[[/color]/size]


***ปัจจุบันน้องมิ้นท์จบแพทย์ มธ.และเรียนผู้เชี่ยวชาญ หูคอตา ต่ที่ มช. ค่ะ (8/5/55)

[หนูสวยกว่าครูสมศรีค่ะ]

เราก้ไม่ติดเตรียม (2ปีแล้ว) ช่างมันเห้ออออ
เราได้คะแนน ภาษาอังกฤษดีกว่าเพื่อนที่ติดเตรียมอีก
เหอะๆ

[gadesw]

ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ได้ยินมาว่า มีคนสมัครเป้นหมื่นไม่ใช่หรอคะ ไม่ติดเตรียมก็ไม่ใช่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตจะหมดสิ้น ยังมีคนที่รักเรารอให้กำลังใจเราอยู่

[อันยองโอเซโย....ชอนึม " ปุ้ย " อิชิมมีดา...]

สู้ได้ซิ  ไม่เห็นต้องอยู่เตรียมเลย
อยู่ที่ไหนที่ไหน ก็เก่งได้ ถ้าเรามีพยายาม
อยู่โณงเรียนธรรมดา ก็ช่ายว่าจะเข้าหมอไม่ได้นิ
โรงเรียนเรา พี่ม.6ยังเข้าหมอกันยกห้องเลย  เป็นโรงเรียนกระจ๊อกๆด้วย
เราอยู่โณงเรียนธรรมดา ไม่มีไรเลย เทียบเตรียมไม่ได้เลย
แต่พี่ม.6/1 2 3 4 5 ที่เค้าเรียนวิทย์ -คณิตอ่ะ เค้าก็เข้าหมอได้หลายคน

ถ้าเรามีความพยายามซ่ะอย่าง  อะไรก็ไม่หยั้นอยู่แล้ว  สู้ๆ

เราอยากจะบอก เป็นเด็กที่เก่งก็ใช่ว่าจะดีน่ะรู้ป่าย
เครียด บางคนก็หยิ่ง หวงความรู้ก็มี
เราคิดว่า เธอคงไม่เป็นน่ะ  *---*
( เราเจอมากับตัว คนเก่งที่ห่วงวิชา บอกเลยว่า อยากเป็นคนโง่ดีกว่าเก่งเลย จริงๆ )

[เหม่งจ๋าย : )]

รู้จักเพื่อนคนนึงอ่าคะ แบบว่า มีเก่งโคตรๆ แล้วเค้าก็เต็มใจที่จะสอนเพื่อนๆเสมอๆ
ส่วนอีกคน ก็ไม่ได้เก่งเทพแบบคนแรก แต่หยิ่งมากมาย
ส่วนอีกคน ไม่ได้เก่ง แต่จะช่วยเพื่อนเสมอ
แบบนี้ยังดีกว่าพวก"เก่งแล้วหยิ่ง" อีก
น่าเบื่อมากกก

[อุซางิจัง..CUD44]

ไม่ติดเตรียมไม่ใช่ว่าจะตายซะหน่อย

เราก็ไม่ติด55+

(แอบขำอีกแหน่ะอย่างหล่อนติดก็บ้าแล้วไปฝนข้อสอบเป็นรูปภาพ)

แต่เราก็พูดมากไม่ได้หรอก

ไปสอบเพราะแม่ให้สอบ

ตั้งใจไม่ติดเพราะไม่อยากไป

(ถ้าติดโดนจับย้ายชัวร์)

ทำข้อสอบไป3วิชาเอง

อีก2วิชาครึ่งบ่ายฝนเป็นรูปภาพสวยงาม

แต่ที่จิงนะถ้าตอนทำข้อสอบไม่เครียดมันจะออกมาดีแหละ

จากใจเพราะเราทำไป3วิชาได้อันดับดีกว่าเพื่อนที่เรียนระดับพอๆกัน

แต่เครียดเว่อติวมา3ปี อ่านจนวินาทีสุดท้าย

(วันก่อนสอบเราไปเที่ยวกะรุ่นพี่ที่ไม่มีสอบไรเรยกลับบ้านหลับ55+)

อันดับต่างกันซัก2000เลยมั๊งอย่าเครียดๆ

ไม่ติดเตรียมไม่ใช่จะอยู่บนโลกไม่ได้

[onioni]

น้องครับ พี่อยากบอกเลยนะ เตรียมไม่ใช่เป็นทุกอย่างของชีวิต ผมว่านะครับ
โรงเรียนถึงจะดีขนาดไหนมันก็ขึ้นอยู่กับนักเรียนอยู่ดีล่ะครับ ถ้าครูป้อนให้เต็มที่แต่นักเรียนไม่อ้าปากรับมันไม่ไม่มีค่าคับ

ขอบคุณครูสมศรีด้วยนะครับ ให้ข้อคิดกับชีวิตได้มากๆๆเลยครับ เพราะผมก็เคยผิดหวังจากการยอบมาพอสมควรครับ
แต่พอได้ยินจากครูสมศรีทำให้ผมมีกำลังใจที่จะเตรียม ENT เพื่อที่จะเจอโลกอีกมากมาย
ขอบคุณมากครับ

[เหม่งจ๋าย : )]

ปีนี้หนูก็จะไปสอบเตรียมแย้ววว


แต่เดือนหน้าแว๊บไปสอบมหิดลก่อน

กะว่า ไปให้ชินกะห้องสอบ จะได้ไม่ตื่นเต้น >   <" 

[love_sister]

ความสุขที่แท้จริงไม่ได้ขึ้นอยู่กับการสมหวังเสมอไป

แต่อยู่กับสิ่งรอบๆตัวเราต่างหาก มีความสุขมั๊ยที่พ่อแม่เป็นห่วงเรา

มีความสุขมั๊ยที่เราได้อยู่กับเพื่อนๆที่เรารัก มีความสุขกับการได้ทำในสิ่งที่เรารัก

ชีวิตก็มีผิดหวังบ้างจงมีความสุขกับความผิดหวัง...เมื่อเราได้สมหวังในครั้งใหม่

ยิ้มรับกับความผิดหวัง และยิ้มได้กว้างขึ้นเมื่อเราสมหวัง

....ไม่ใช่ฟลุ๊ค ไม่ใช่ดวง แต่เป็นเพราะความตั้งใจ อดทน และพยายามของเราต่างหาก

[นางฟ้าน้อย]

น้องเรนจ๊ะ
พี่ก็เป็นคนนึงที่สอบไม่ติดเตรียม  ซึ่งตอนนั้นพี่ก็เสียใจมากๆเลย แบบว่าเสียใจที่ทำให้ให้พ่อแม่ผิดหวัง
แต่มาถึงตอนนี้พี่มองย้อนกลับไป พี่ว่าพี่ไร้สาระมากที่เสียใจในวันนั้น เพราะจาติดเตรียมหรือไม่ พี่ก็สอบเอนท์ติดในคณะที่พี่หวัง
ถ้ามองกลับกัน ถ้าตอนนั้นพี่ติดเตรียม แต่เข้าไปแล้วเรียนเป็นฐานคนอื่น พี่คนไม่มีวันนี้แน่นอน
ตอนนี้ทุกโรงเรียนในประเทศไทยก็ไม่ต่างอะไรกันมากมายนักหรอก โรงเรียนในต่างจังหวัด หลายโรงมีเด็กเก่งกว่าใน กทม.มากมาย
 ลองถามตัวเองสิว่า อยากเข้าเตรียมเพื่ออะไร
เพื่อได้อยู่ในสังคมที่เรียนเก่ง หรือเพื่อสอบติดในคณะที่หวัง
ถ้าอยากสอบติดในคณะที่หวังก็ควรจาตั้งใจเรียนนะจ๊ะ เพราะการสอบเข้ามหาลัยเค้าไม่ได้คัดเลือกที่โรงเรียนแต่ดูกันที่คะแนนสอบจ้า

[๐กุ้งอบวุ้นเส้น๐]

ผมก็สอบไม่ติดเตรียมนะครับ แต่อย่างที่คุณบอกล่ะครับ เตรียม ไม่ใช่ทุกอย่าง พ่อแม่ของคุณอาจจะผิดหวัง
แต่คุณก็พยายามแล้วนี่ครับ ท่านคงเข้าใจครับ สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้ คือตั้งใจเรียน ทำเกรดดีๆ เข้ามหาลัยที่ดีๆ
เป็นคนดีของสังคม แค่นี้ท่านก็ดีใจแล้วครับ เป็นกำลังใจให้นะครับผม

[soft]

เราเองก้เปนคนหนึ่งที่เสียใจมากๆ เลยอ่ะ คือว่ารร.เราอ่ะ วันลงทะเบียนวันเดียวกีบที่สอบเตรียมเลย เราเองก้เตรียมตัวมาทั้งปี และทำข้อสอบเก่า แต่สุดท้ายก็รู้สีกว่า ตัวเองยังไม่พร้อม ก็เลยไม่ได้ไปสอบ เธอยังโชคดีนะที่มี โอกาส เราเองก็ร้องไห้เหมือกัน เพราะไรรู้มั้ย ก็เพราะครอบครัวเราอยู่เตรียมการเยอะมากๆ ปรามาน 10 คนได้มั้ง รวมญาติๆด้วย ยังไงก้แล้วแต่ เรามาสู้ด้วยกันนะ ไม่จำเป็นต้แงอยู้เตรียม ถ้าเราสู้เต็มที่ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ เด็กต่างจังหวัดเขายังent ติดหมอ ติดอารายก้เยอะแยะ ไป เราเปนกำลังใจให้นะ สู้ๆ...

[piggy]

เราก็ไม่ติดเตรียมนะ เราก็ไปสอบคงจะเป็นปีเดียวกับเรน เรน แหล่ะ
รู้ไหมปู่เรา และก็อาม่าเราคาดหวังไว้มากว่าเราจะติด
เพราะปู่เราเค้าเป็นเด็กเตรียมรุ่นแรกๆ

เราอยากให้ลองเปรียบเทียบว่า
ถ้าเราอยู่เตรียมกับอยู่โรงเรียนเดิมอันไหนดีกว่ากัน
เตรียมเราอาจจะยืดอกภูมิใจที่เราได้อยู่เตรียม
เราอาจจะอยู่ในกลุ่มที่คนเรียกว่าเด็กเทพ
เราอาจจะได้สิทธิ์ต่างๆ
แต่ที่โรงเรียนเดิมหล่ะ ถึงแม้มันอาจจะไม่ดีเยี่ยมเท่าเตรียม
แต่มันก็เป็นโรงเรียนที่สร้างสรรค์คนๆนึงให้มีความคิดความอ่านไม่ใช่หรอ
โรงเรียนเดิมไม่ใช่หรอที่เราเคยมีความทรงจำที่ดีๆ
โรงเรียนเดิมก้ไปกลับสะดวกดีเนอะ

เราบอกได้เลยว่าเราไม่อยากไปสอบเข้าเตรียมเลย
ด้วยทั้งเราเป็นคนไม่ถูกโฉลกกับการเรียนเครียด
ไม่ชอบเดินทาง ไม่ชอบแข่งขัน
แต่เราก็ไปสอบนะเพื่อคนที่เรารัก
เพราะเค้าหวังกะเราเอาไว้
ก่อนสอบเราก็อ่านหนังสือนะ
แต่ดันไปอ่านวิชาที่เค้าไม่ออกซะนี่คือความรู้ทั่วไป

วันที่ไปสอบเราทำอย่างเต็มที่นะ
เท่าที่เราจะทำได้ และแล้วการสอบก็ผ่านพ้นไป
จนถึงวันที่ไปดูผล เราได้ที่2000ต้นๆ
แวบแรกความรู้สึกคิอเสียใจ ผิดหวัง
เพราะเราทำให้คนที่เรารักต้องเสียใจ
แต่เราคิดว่าดูซิเราได้ขนาดนี้ก็ดีแล้ว
คนที่พยายามกว่าเราตั้ง ร้อยเท่า พันเท่า
ที่ได้น้อยกว่าเราหล่ะเค้าจะเสียใจขนาดไหน
คิดได้ดังนั้นเราก็โทรไปบอกทุกคนว่าเราไม่ติดและได้อันดับอะไร
ด้วยความชื่นบาน แต่เมื่อเรากลับไปถึงบ้าน
เราเข้าไปหาปู่ ปู่ไม่ยอมพูดกับเราเพราะเค้าผิดหวัง
แต่เราก็บอกปู่ไปว่า
"ปู่ หนูไม่ติดแต่หนูไม่เสียใจ หนูมีความสุขกับโรงเรียนเดิม
สถานบันไม่ใช่ตัวกำหนดชีวิตนะค่ะ แต่ว่าตัวเราต่างหากที่กำหนดชีวิตตัวเอง"
ปู่ก็เข้าใจและเลิกงอน

ทุกๆครั้งที่ใครถามว่าเราติดเตรียมมั๊ย
เราจะตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า ไม่ติดค่ะ
และสำหรับเรื่องที่เรน เรน
บอกว่าเพื่อนทุกคนติดเตรียมแต่เหลือเรน เรนคนเดียว
ก้ไม่เห็นจะแปลก ฟ้าอยากลิขิตให้เราพบกับความผิดหวัง
ก่อนใครไงต่อไปเราจะได้แข้มแข็งและทนรับมันได้ไงจ้ะ

เป้นกำลังใจให้นะจ้ะ สู้ๆๆ