เจ๊ศรีจ้าวยุทธภพ(แต่งใหม่)

[Fatal Frame]

ครูครับ อันเก่า Remake แล้วนะครับ ผมจะให้เพื่อน ๆ ช่วยกันต่อนะครับ

เพื่อน ๆ ครับ เน้นฮานะครับ ถึงแม้มันจะแป๊ก -*-

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

อ้อ  ลืมบอกไปว่า

แม้เรื่องจะแหกโค้ง

แต่หนูประสบความสำเร็จนะคะ

ดูคนเข้าชมผลงานวรรณกรรมของหนูสิลูก

มากมายนัก

แล้วทุกคนก็ให้เกียรติเข้ามาช่วยแต่งนะครับ

เขาเรียกว่า

ทุกคนมีส่วนเป็นเจ้าของงานชิ้นนี้

แสดงว่าเขารักงานชิ้นนี้นะลูก

เรามาเน้นกระบวนการ มากกว่าผลที่ได้ดีกว่า

หนูมีบุญนะครับ

ขนาดบังคับแต่งที่โรงเรียนเพื่อนๆยังไม่อยากแต่งเลย

นี่มาโดยเต็มใจนะครับ

พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสนะครับ

[เหม่งจ๋าย : )]

รอติดตามค่ะ

[๛ิ•*•ตึ๋งหนืด•*•๛]

ขอต่อจากคนนี้นะงับ เอาเรปที่ต่อเนื่องและมาก่อนละกันนะ

'นาตาลี'
ญ แก่ เอ้ยๆ ญ สาว ที่สวยยยยยย....ยยย งามเลิศที่สุดในปฐพี
หาที่ใดเสมอเหมือนมิได้ คณานัปจนเกินกว่าจะปรารภไว้ ณ ที่นี้
มากมายเอนกอนันต์จนถึง oo (อินฟินิตี้)

และแล้ว... ฟ้าฝนก็เป็นใจ
สายลม สายน้ำ แสงแดด
ได้หอบพัดพาเอาจิตวิญญาณและสัญชาตญาณดิบ
ของ 'หลวงพี่ลุง' รองประมุขแห่งสมาพันธ์เกย์ได
ผู้ที่คอยหาจังหวะคิดทรยศต่อท่านจอมมารขุน
มาปรากฎ ณ เบื้องหน้า นาตาลี และ กร

อูวะ ฮะ ฮะ ฮ่า (ค็อกๆ แค็กๆ น้ำลายติดคอ)

 "ข้า คือ....

ข้าคือ  แองเจล่า แองจี้

ก่อนหน้านั้นเคยเป็นบริวารของกร

แต่เมื่อได้รับรู้ถึงความงาม ความสวย ที่เปร่งปรั่งของนาตาลี

แองจี้จึงได้พูดออกไปว่า

ข้าจะเป็นมือขวา ให้กับ ผู้มีบุญญาธิการเท่านั้น ในจักรวาลนี้

ทันใดนั้นเอง นาตาลี(สวย) กับ กร มองหน้ากัน ด้วยสายตาที่ เอาจริงเอาจัง

ทันใดนั้นเอง เสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้น "เปรี๊ยง" พร้อมกับ ฟ้าแล่บ สว่างดั่งกับแสงอาทิตย์

ทันใดนั้นเอง ทั้งสองก็..........

[Fatal Frame]

อันตรธานไปอย่างไร้ร่องรอย แล้วทั้งสองก็ได้ไปโผล่ที่ ..

[๛ิ•*•ตึ๋งหนืด•*•๛]

ดินแดนมหัศจรรย์ ที่มีท้องฟ้าสี ฟ้า และ ชมพู สลับกันไป

และเต็มไปด้วยดอกไม้ที่มีกลิ่นหอม

ซึ่งช่วยให้ นาตาลี(สวย~สมศรี)มีพลังกาย พลังใจมากขึ้น

จากนั้น ทั้งกร และ สวย จะต่อสู้กัน



เป่า   ยิง   ฉุบบบบบบ !!!!!




สวยออกกระดาษ  กรออกค้อน

แล้วแองจี้ก็ปรากฎตัวขึ้นมา

แล้วบอกกับ สวย ว่า ข้าจะเป็นมือขวาของท่านตลอดไปและไม่มีอะไรมาพรากจากเราได้

ทันใดนั้นแองตี้ก็ร่ายมน ย้ายกร ไปโผล่ บนดาวพลูโต

แล้ว สวย ก็บอกแองจี้ ว่า.........

[Fatal Frame]

"ขอบคุณนะ นางฟ้าตัวน้อยที่มาช่วยชั้นจากวายร้าย" ครูสมศรีพดอย่างอ่อนโยน
"มิเป็นไรหรอก ข้าจะขอเป็นมือขวาของท่านตลอดไปเป็นพอแล้วเจ้าค่ะ"แองจี้ตอบกลับอย่างอ่อนโยนสุด ๆ พร้อมโค้งให้ครูสวย
ดังนั้นครูสมศรีจึงรับแองจี้ไว้เป็นมือขวา...

[คุณผู้หญิงแห่งแสงสูรย์]

แองจี้จ๊ะ

ไป เราไปด้วยนะ แองจี้ ครูสวยคนนี้...

สวยจะไปตามหาฝันของสวย

สวยจะเป็น AF

สวยจะไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้า

สวยจะไปไขว่ขว้าเอามาดั่งใจฝัน

สวยจะไปถึงปลายทางในวันนั้น

สวยจะเป็นคนดังจะอยู่ในแสงไฟ



แป๊ะ+++++++++++++++....และแล้ว (ต่อ)


ป.ล. แต่งม่ะค่อยเปงอ่ะ-*-

[Fatal Frame]

แสงไฟ Spotlight ฉายตรงมาที่ครูสมศรีทันที ผ่างงงงงงง

"ฮ่า ๆ เยี่ยมมาก จัดการกรได้อย่างง่ายดายเชียวรึ" เสียงลึกลับดังขึ้น

เสียงนั้นคือ..

[Milky Way]

เสียงที่ดังคือ...ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง

หยุดน่ะ...เรามาช่วยเจ้าหญิงของเรา

เจ้ากรอย่าลักพาตัวองค์หญิงไปน่ะ

เจ้าหญิงจะต้องขึ้นไปร้องเพลง

ปล่อยตัวเจ้าหญิงเด๋วนี้

....

[lB a d t z_m a r u]

และแล้ว ก้มีเสียงระเบิด บึ้มมมมม

หุ่นยนต์ปราบอธรรมที่เจ๊ศรีแต่งขึ้น ได้บุกเข้ามา

เจ้ากรตกใจจนเผลอปล่อยตัวเจ้าหญิง

เจ้าหญิงรีบวิ่งหนีไป แต่ก้บังเอิญไปชนกับ....

[Milky Way]

ดันไปชน...คุณลุงตัวอ้วนๆ

เจ้าหญิงแอบหลงรักคุณลุงคนนี้

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น

แล้วเจ้าหญิงก็บอกว่า...

อุ๊ย...ขอโทษน่ะค่ะ

คือว่าฉัน...ฉัน...ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะค่ะ

[Fatal Frame]

และแล้วเจ้าหญิงก็วิ่งหนีไปโดยที่คุณลุงไม่รู้เรื่องอาไรเลย

[คุณผู้หญิงแห่งแสงสูรย์]

แต่ในระหว่างวิ่งนั้น

เจ้าหญิงได้คิดถึงแต่คุณลุงที่ได้ชนไป

จนจิตใต้สำนึกนั้น

ได้สั่งไปที่ซีรีบรัม

ส่งไปยังปลายประสาท

ส่งกระแสไปที่ axon และ dendrite

จนมันได้ส่งต่อไปยัง นิวเคลียสของเซลล์เม็ดเลือดแดงใน

เมลดัลลา ออบ ลองกาต้า

จนกลั่นมาที่ซีรีบรัมอีกที

ทำไปเรื่อยๆ จนครบ 72.85 รอบ

และส่งไปยังขาของเจ้าหญิง

จนเจ้าหญิงต้องวิ่งกลับไปแล้วถามชื่อคุณลงุคนัน้




"คุณลุงค่ะ เด็ยวก่อนค่ะคุณลุง" เจ้าหญิงตะโกนดังพลังเสียง 180 dB

คุณลุงคนนั้นได้หยุดและตกใจกับเสียงอันก้องกังวาล

พื้นดินสั่นสะเทือน สึนามิกำลังก่อตัวที่อ่าวเบงกอล

นกต่างร้องเสียงหลง หมูป่าจะส่งเสียงระงม

มดตะนอยต้องหยุดเ ไม่สามารถเดินต่อไปได้ เพราะพื้นดินได้ไหวไปหมด

ต่อ.....55+

[Fatal Frame]

แผ่นดินเริ่มมีรอยร้าว กรซึ่งอยู่ดาวพลูโตหนาวไม่ถึงกระดูกสันหลังเหมือนมีเสียงร้าวว....