ผมผิดมากหรือเปล่าครับที่ทำแบบนี้

ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนกวดวิชาครูสมศรีคอร์ส admit 1 เป็นครั้งแรกกับครูสมศรี ตอนผมสอบเข้า ม.3 ผมเป็นเด็กที่ดูเหมือนจะเป้ฯความหวังกับพ่อแม่อยู่พอสมควรเมื่อเทียบกับน้อง แต่เดิมแล้ว แม่ของผมอยากให้ผมเป็นทหารมาก เพราะพ่อก็เป็นทหาร แม่เลยทำอยู่ทุกวิธีทางที่จะให้ผมเข้าไปเรียนในโรงเรียนเตรียมทหาร แม่มักพูดเสมอว่าทหารดีอย่างนู้นอย่างนี้ ให้มองใครๆหลายคนที่รอบๆตัวผมอยู่ ผมถูกบังคับเรียนเพื่อเข้าเตรียมทหารที่โรงเรียนตอน ม.2 ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ไม่เต็มใจเท่าไหร่ แต่ผมก็ต้องเรียนๆไปเผื่อหวังว่าจะชอบมันเข้าสักวัน แต่นับเวลานานอยู่ผมก็ไม่ได้อะไรจากที่นี่เลย เด็กของเขาพื้นฐานดีมาแล้ว ทำให้สอนผมแล้วผมไม่รู้เรื่องเลยสักนิด พอขึ้นม.3 ผมก็เลยวางแผนว่าจะขอให้แม่ออกจากการเรียนในโรงการนี้ แล้วไปเรียนกวดวิชาเพื่อเข้าเตรียมทหารอีกแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงมาก เปล่าที่ว่าผมอยากเป็นทหารหรอกคับ ผมแค่อยากใช้เวลากับการเรียนที่คิดว่ามันคงทำให้เรามีความรู้มากขึ้น โดยไม่ได้คิดจะเป็นเตรียมทหารเลยด้วยซ้ำ แต่ค่าเรียนที่นี่ก็คือ 16000 บาท แม่ผมกู้เงินมาให้ผมเรียน ในที่สุดผมก็ได้ไปเรียน โดยที่แม่ก็คิดอยู่ว่าผมต้องอยากเข้าเป็ฯทหารแน่ๆเลย แต่ในที่สุด ผมก็ต้องพูดความจริงไปกับแม่ว่าผมไม่ได้อยากเป็นนักเรียนเตรียมทหาร ผมไม่ชอบ ที่ผมทำไปเพราะมีเหตุผลว่าเพื่อให้มันไม่เสียอะไรไมกกว่านี้ มันทำให้แม่ผมเสียใจมากๆ ผมก็ทำอะไรไม่ถูกนอกจากอยู่เฉยๆ ครั้นเวลาผ่านไป แม่ผมก็เริ่มเข้าใจว่าผมไม่อยากเป็น จนผมสอบได้โครงการ พสวท. ศูนย์สามเสนมหาวิทยาลัย พระจอมเกล้าพระนครเหนือ(ไฟฟ้า) พิบูลวิทยาลัยที่ลพบุรี แน่นอนครับ โครงการ พสวท. นั้นเค้ามีทุนให้เรียนจนจบปริญญาเลยหละ แล้วทำอาชีพจำพวกนักวิทยาศาสตร์ ส่วนพระนครเหนือก็เป็นวิศวะได้เลย แต่ผมสิกลับเหมือนเกรงกกลัวหรืออย่างไรก็ไม่รู้ครับ ผมขอเวลาพ่อแม่ตัดสินใจก่อน จนใกล้วันที่ผมต้องสอบเตรียมอุดมฯ พ่อคาดคั้นไม่ให้ผมไปสอบ แล้วให้ผมเข้าโรงการพสวท. แล้วบอกกับผมว่า ถ้าไม่เรียนพสวท. พ่อก็ไม่มีเงินจะส่งเรียน จนเวลาล่วงเลยการมอบตัวเข้าพสวท.ไป ซึ่งตอนนั้นผมรู้แล้วว่าพ่อเค้าคงผิดหวังในตัวผมมากๆ แต่ผมก็ไม่สนใจเท่าไหร่ จนกระทั่งได้พระนครเหนือมา แม่ผมสนับสนุนเต็มที่ แต่เช่นเดิมครับ ผมไม่ยอมไปมอบตัวอีกแล้ว เพื่อที่ผมจะได้รอเตรียมอุดม ซึ่งพ่อแม่ผมบอกว่า มันก็ไม่เห็นมีอะไรดีเลย แทนที่ผมจะเข้าพสวท. หรือ พระนครเหนือที่เห็นอนาคตอยู่ข้างหน้าแล้วแท้ๆ พ่อแม่เอือมระอากับผมมาก จนสุดท้ายผมก็สอบเข้าเตรียมอุดมไม่ติด ได้ที่ 1214 ที่สุดท้ายที่ผมเหลือก็คือพิบูลที่ผมจะต้องไปเรียน โรงเรียนนี้ชื่อดังระดับจังหวัดอยู่นะครับ ก็ติดกันดับหนึ่งใน 50 ของประเทศอยู่ แต่การที่ผมมาอยู่ที่นี่มันทำให้ผมโดนตอกย้ำจากพ่อแม่อยู่เสมอว่า "ที่ดีๆมีให้เรียนก็ไม่เรียน สอบได้ที่ดีๆก็ไม่เรียน สมน้ำหน้า" คำนี้มันทำให้ผมเจ็บใจมาก ที่ผมไม่เลือกไม่เอา ก็เพราะความรู้สึกที่ไม่ชอบโดยไม่มีเหตุผมล ตามจริงผมก็อยากเป็นอยู่นะครับพวก หมอ วิศวะ นักวิทย์ แต่ผมกลับคิดว่ามันเป็นการเดินทางที่ตรงเกินไป ผมกลัวกับการที่จะเข้าไปตรงๆกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ซึ่งผมเองก็ยังไม่เคยรู้เหมือนกันว่าผมอยากเป็นอะไรกันแน่ หมอ วิศวะ หรือนักวิทย์ แต่ผมรู้คือผมต้องเรียนวิทย์คณิตต่อไป เพื่อไปเอ็นกับคนอื่นๆ ผมโดนคนรอบข้างว่าอยู่เสมอว่า ได้ที่ดีๆก็ไม่เอา แต่สำหรับตัวผมแล้วผมภูมิใจที่ได้อยู่พิบูลนะครับ แต่เมื่อผมคิดไปถึงวันที่ผมสละสิ่งต่างๆที่พ่อแม่อยากให้เดินไป แล้วมันทำให้พ่อแม่เสียใจ ผมก็รู้สึกผิดมากๆอยู่ดี มันขัดกันเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าจะตอบสนองใจตัวเองหรือจะตอบสนองความต้องการของพ่อแม่ดีกับสิ่งที่ผมอยากเดินกับสิ่งที่ผมไม่สนใจจะเดินไป