ขอบพระคุณ คุณครูสมศรีจากหัวใจคะ

ครูสมศรีคะ
หนูเป็นนักเรียนคนหนึ่งที่เคยเรียนกับครู หนูไม่รู้ว่าครูจะจำหนูได้รึเปล่า เพราะหนูเคยเรียนรอบสดอยู่แค่ครั้งเดียวเอง เป็นครั้งที่หนูดีใจที่สุด เพราะหนูได้นั่งด้านหน้าสุดแถมยังตรงกลางติดขอบเวที หน้าคุณครูเลยคะ หนูเคยได้รับรางวัลจากมือของครูด้วยนะคะ
ที่หนูมาเขียนหาครูวันนี้ เพราะหนูอยากขอบคุณคุณครูคะ ครูทำให้หนูมีวันนี้ ทำให้หนูเอนทรานซ์ติด ไม่ใช่แค่เพราะความรู้วิชาภาษาอังกฤษ แต่รวมถึงกำลังใจที่ครูมีให้หนูมาตลอดในช่วงที่หนูกำลังท้อแท้
หนูขอบอกเลยว่าคำพูดของครูที่หนูได้ยิน เป็นแรงผลักดันให้หนูสู้ต่อ ในบางวันที่หนูเหนื่อยและขี้เกียจอ่านหนังสือ พอหนูได้มาเรียนกับครู พอหนูได้ฟังคำพูดของครู มันทำให้หนูมีแรงฮึด กลับบ้านอ่านหนังสือได้ทุกทีเลยคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หนังสือเล่ม อ่านจบก็เก่งเอง ของครู ที่หนูหยิบขึ้นมาอ่านเวลาเหนื่อยๆ หนูเห็นเรื่องสมัยที่ครูเอนทรานซ์ เพราะหนูอยากมีความรู้สึกแบบนั้นบ้าง อยากมีความรู้สึกแบบที่ครูมี หนูถึงได้ขยัน ยอมทำอย่างที่ครูว่า อดทำในสิ่งที่ชอบ และทนทำในสิ่งที่ไม่ชอบแทน
หนูถึงมีวันนี้ได้ ครูยังสอนให้หนูกตัญญู ให้รักคุณพ่อคุณแม่ หนูเก็บโน๊ตแผ่นเล็กที่มีคำพูดของครูใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์ตอลดเลยคะ ความเพียรของลูกคือผ้าซับหยาดเงื่อของพ่อแม่ ขยันนะลูก พ่อแม่จะได้หายเหนื่อย... คำพูดนี้เป็นแรงผลักดันให้หนูทนนั่งอ่านหนังสือต่อได้อีกเป็นชั่วโมง ภาพที่คุณพ่อคุณแม่เทียวรับเทียวส่งหนูที่โรงเรียนพิเศษ ดึกแค่ไหนท่านก็ไม่ว่าไม่บ่น กินเวลาท่านไปทั้งวัน เงินที่ท่านต้องเสียให้ค่าเรียนพิเศษ มันทำให้หนูรู้สึกว่า หนูจะทำให้ความพยายามของท่านเสียเปล่าไม่ได้

วันนี้หนูอยากจะเล่าเรื่องของหนู หวังว่ามันจะเป็นแรงผลักดันให้กับรุ่นน้องได้บ้าง เหมือนอย่างที่เรื่องของครูเป็นแรงผลักดันให้กับชีวิตของหนู

หนูไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรเลยคะ ช่วงเด็กๆหนูก็ไม่ได้ขยันอะไรมากมาย หนูสอบได้ที่27จาก54ทุกที ในขณะที่พี่สาวของหนูไม่เคยหลุดเกินที่สามของห้องเลย คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยเคี่ยวเข็ญหนูเรื่องเรียน คงเพราะเห็นว่าหนูยังเด็ก จุดเปลี่ยนชีวิตของหนูคือตอนที่หนูเข้าเรียนต่อ ม.1 ที่โรงเรียนสามเสน ประโยคเดียวของคุณแม่ที่ทำให้หนูหันมาตั้งใจ คือคำพูดที่ว่า แม่มั่นใจว่าลูกไม่ได้เก่งน้อยกว่าใคร หนูไม่อยากให้แม่ผิดหวัง หนูถึงเริ่มขยัน ผลแห่งความพยายามของหนูคือการที่หนูสอบได้ที่1เป็นครั้งแรก คุณแม่เอาไปเล่าต่อซะยกใหญ่ ว่าลูกสาวที่เคยร้องไห้เวลาอ่านหนังสือสอบ เดี๋ยวนี้เขาขยันและรู้จักอ่านหนังสือเองแล้วนะ จากนั้นมา หนูก็พยยามประคองการเรียนของตัวเองมาตลอด ตอนม.3หนูอยากสอบติดมหิดล หนูพยายามอ่านหนังสือ เรียนพิเศษ แต่หนูก็ไม่ติด หนูร้องไห้เพราะหนูรู้สึกว่าหนูทำให้คุณพ่อคุณแม่ผิดหวัง แต่หนูยังคิดว่ายังมีโรงเรียนเตรียมอุดมให้หนูลองสอบหนิ หนูพยายามกับตัวเองอีกครั้ง แต่ผลที่ออกมาก็คือหนูไม่ติด เป็นครั้งที่หนูรู้สึกแย่สุดๆ หนูร้องไห้ คุณพ่อคุณแม่ท่านเคียดไม่ใช่เพราะลูกสอบไม่ติด แต่เพราะเห็นลูกร้องไห้เสียใจ ท่านบอกหนูว่า แค่หนูพยายามอย่างเต็มที่ท่านก็ภูมิใจมากแล้วหนูเริ่มดูถูกตัวเองว่าหนูโง่ หนูอายที่จะบอกใครๆว่าหนูสอบไม่ติด หนูท้อแท้เพราะรู้สึกว่าตัวเองทำให้เงินค่าเรียนพิเศษที่เสียไปมากมายสูญเปล่า หนูเริ่มขาดความมั่นใจในตัวเองเวลาไปสอบที่ไหนๆ จนขึ้นม.ปลาย หนูก็ยังคิดว่าตัวเองสู้คนอื่นๆไม่ได้
หนูเรียนต่อ ม.4 ที่เดิม เคยลองไปสอบสนามแข่งขันที่ไหน ก็ไม่เคยติด พอถึงม.5 เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนเริ่มคิดเกี่ยวกับทางเดินของตัวเอง หนูไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร ไม่เคยรู้เลย จนมาถึงตอนเกือบๆขึ้นม.6 ที่หนูคิดกับตัวเองว่าอยากเป็นหมอ หนูรู้ว่า หมอ มันยาก แต่หนูอยากขอโอกาสพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง หนูอยากทำให้คุณพ่อคุณแม่ภาคภูมิใจ หนูอยากทำให้ได้ ตอนนั้นหนูก็รู้แล้วว่าหนูต้องขยันมากกว่าคนอื่น เพราะคนที่หนูต้องแข่งด้วยมันมีมากมายเหลือเกิน หนูปรับปรุงตัวเอง อ่านหนังสือถึงดึก และไม่ใช่แค่อ่าน แต่ต้องจำให้ได้ หนูจัดระเบียบชีวิตตัวเอง และคร่ำเครียดกับการเรียน มันเป็นช่วงเวลาที่หนูไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง นอกจากหนังสือและหนังสือเท่านั้น หนูท้อหลายครั้งมากๆ เวลาลองไปสอบในสนามย่อยๆอย่าง cu science หรือ gat pat คะแนนของหนูออกมาแย่ มันทำให้หนูยิ่งกลัว เวลาได้ยินใครๆพูดเรื่องเรียนที่หนูไม่รู้ มันยิ่งกดดัน ความเครียดของหนูส่งผลไม่ใช่แค่ตัวหนูเองแต่รวมถึงคนรอบข้าง
ด้วย ที่หนักที่สุดคือคุณแม่ ที่เครียดยิ่งกว่าหนู หนูร้องไห้ เพราะท้อ หนูโวยวายเพราะหมดแรง หลายครั้งที่หนูคิดอยากจะหยุดทำทุกอย่างเสียดื้อๆ แต่หนูก็มักได้รับกำลังใจให้หนูสู้ต่อๆไปจากคนรอบข้างเสียก่อน
นี่คือสิ่งที่หนูถือว่าหนูโชคดี หนูโชคดีที่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี หนูมีคุณพ่อ... ท่านอาจไม่่ได้พูดมากเท่าไหร่ ไม่ได้ให้กำลังใจในทุกวัน แต่คำว่า เชื่อมั่นที่ท่านพูดกับหนูในบางครั้้งง มันต่อแรงให้หนูได้อย่างน่าประหลาด หนูมีคุณแม่...ที่อดทน ฟังคำระบายโววยวายของหนู คอยช่วยเหลือหาครูมาสอนตรงที่หนูไม่เข้าใจ เป็นกำลังใจ เป็นเดือดเป็นร้อนแทนหนูเสมอ หนูยังมีพี่สาว...ที่คอยอยู่เคียงข้าง ให้คำปรึกษาเวลาท้อแท้ ให้ความเชื่อมั่นในตัวหนู บางวันที่หนูตื่นมา หนูพบกระดาษแผ่นเล็กๆจากพี่สาวที่เขียนเป็นกำลังใจให้ เขียนว่าเชื่อว่าน้องของพี่ไม่ได้โง่กว่าใคร แค่คนในครอบครัวของหนูก็เป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่มากแล้ว แต่หนูยังมีคนรอบข้างอีกมากมาย ญาติผู้ใหญ่ เพื่อนๆที่ดี ครูบาอาจารย์ ที่คอยกระตุ้นคอยเติมกำลังใจให้หนู หนูอดทนกับตัวเองมาตลอดจนถึงวินาทีสุดท้าย วันที่หนูไปสอบ หนูพกความั่นใจไปเต็มร้อย แต่กำลังใจจากคนรอบข้างหนูเกินล้าน หนูทำข้อสอบเต็มความสามารถ พลาดบ้าง เก็บมาร้องไห้บ้าง แต่หนูก็รู้ตัวว่าหนูมำดีที่สุดแล้ว ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง หนูก็จะยอมรับมันและไม่ดูถูกตัวเองอีกต่อไป
วันที่ประกาศผล เป็นวันที่หนูยังจำได้ถึงทุกวันนี้ ตอนที่ดูหน้าจอคอมแล้วรู้ว่าสอบคิด หนูกระโดดกอดคุณแม่ หนุวิ่งขึ้นบันไดไปบอกคุณพ่อ เข้าห้องนอนไปบอกพี่สาว ทุกคนลงมาข้างล่าง มามุงดูที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ คุณพ่อโทรไปบอกคุณย่า คุณแม่โทรไปบอกคุณตา โทรไปบอกเพื่อนๆคุณแม่ โทรศีพท์ดังตลอดเกือบชั่วโมง ด้วยข้อความยินดีจากทุกคนที่อยู่เคียงข้างหนู เป็นวันที่หนูจำได้ถึงวันนี้
หนูดีใจที่หนูทำสำเร็จ หนูทำให้คุณพ่อคุณแม่เชิดหน้าบอกคนอื่นๆได้ว่าลูกสาวสองคนมีที่เรียนแล้วนะ วันนี้หนูสอบติดแล้ว และหนูรู้ว่าหนูจะเลี้ยงคุณพ่อคุณแม่ได้ นี่คือสิ่งที่หนูภูมิใจที่สุดในชีวิต
เราทุุกคนไม่ได้ประสบความสำเร็จด้วยการพยายามเพียงครั้งเดียว อาจมีบางคนที่โชคดีเป็นแบบนั้น สำหรับตัวหนู หนูต้องรับความผิดหวังมามากมายตั้งหลายครั้ง จนเกือบจะถอดใจ แต่ถ้าหนูถอยไปตั้งแต่วันที่หนูสอบไม่ติดเตรียม และจมปลักอยู่กับความคิดที่ว่าหนูทำไม่ได้ หนูคงไม่มีวันนี้ เหนือสิ่งอื่นใด คือการที่เราต้องเชื่อมั่นในตัวเอง หนูเชื่อว่าทุกคนทีโอกาสที่จะประสบความสำเร็จ เพียงแค่เราไม่ยอมแพ้และท้อถอยไปซะก่อน วันหน้าจะต้องเป็นวันของเรา เหมือนอย่างที่วันนี้เป็นวันของหนู
ขอบคุณทุกสิ่งทีกย่างที่ทำให้หนูมีวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดๆก็ตาม และต้องขอบคุณครูสมศรีอีกครั้ง สำหรับทุกๆอย่างที่ครูมอบให้กับหนู ขอบพระคุณคุณครูจากหัวใจคะ
ปล. หนูสอบติดคณะทันตแพทย์ จุฬา นะคะ และที่สอบติดได้ก็เพราะวิชาภาษาอังกฤษจริงๆเลยคะ^____^