ความเจ็บปวด.....ที่ไม่มีใครเข้าใจ

คุณครูคะหนูมีเรื่องทุกใจมากๆคือตั้งแต่ม1-3 หนูยอมรับว่าไม่มีปีไหนที่หนูเคยตั้งใจเรียนเลย หนูจะอ่านหนังสือก่อนวันสอบ2วันเท่านั้นนอกนั้นถ้าไม่สอบหนูก็จะไม่แตะหนังสือเลยคะ ชีวิตมต้นของหนูไร้สาระมาก หนูเอาแต่เที่ยวกับเพื่อนๆ นั่งคุยกันเวลาเรียน โดดเรียนไปเที่ยว หนีโรงเรียน โดดเรียน เข้าสาย อยู่ไปวันๆ กลับมาบ้านก็คุยโทรกับเพื่อน หนูชั่วมากๆเลยคะ แต่ด้วยความที่เพื่อนเราก็เหมือนกันหนูก็รู้อยู่ว่ามันไม่ดีแต่หนูก็ทำ ทำตัวแย่มากๆ หลายครั้งก้ตามเพื่อน แต่หนูก็ไม่ได้โทษเพื่อนคนเดียวหรอกนะคะ เพราะส่วนใหม่ก็อยู่ที่เราควบคุมตัวเอง หนูทำตัวไม่ดีเอง แต่หนูก็มารู้ตัวตอนม3หลังจากที่หนูคบกับเพื่อนไปแล้วรู้สึกว่าเค้าไม่จริงใจต่อกันเลยหนูผิดหวังมากๆทั้งๆที่คิดว่ากลุ่มเรารักกันสุดแล้ว หนูมีเพื่อนแต่เพื่อนหนูไม่ดี หนูก็ออกมาอยู่5กันคน
หนูเริ่มรู้สึกแย่ขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งนานยิ่งรู้สึกถึงความแตกต่าง ด้วยความที่เป็นรรเอกชนเลยมีแต่คนรวยๆเค้ามาเรียนกันแต่หนูไม่ใช่เพื่อนของหนุูทุกอย่างต้องเป็นแบรนเนม พวกเขาไม่จริงใจต่อกันเลย คบกันไปวันๆ ก็แค่เพื่อนกินเพื่อนเทียว แต่สำหรับหนู หนูอยากมีเพื่อนที่เค้าจริงใจดีต่อกันไม่นินทากันลับหลัง ไม่ไฮโซอยู่ด้วยแล้วมีความสุขเหมือนหลายๆคนที่เขามีกัน สักคนก็ยังดี พอเทอมสองหนูก็คิดว่าหนูไม่อยากอยู่รรนี้แล้ว หนูอยากไปสอบเตรียม หนูบอกพ่อ พ่อหนูตกใจมากๆพ่อบอกว่าอยู่ดีๆหนูก็เปลี่ยนไปหนูไปซื้อหนังสือเข้าม4มาอ่าน ลงเรียนพิเศษเยอะมาก หนูพยายามเข้าห้องให้ตรงเวลา ทั้งหมดก็เพื่อเตรียม ยิ่งใกล้วันสอบเตรียมหนูก็ยิ่งเครียด หนูพยายามอ่านหนังสือทั้งที่ไม่เคยคิดจะอ่าน หนูคาดหวังกับรรเตรียมไว้มาก แต่สุดท้ายหนูก็ไม่ได้ไปสอบเพราะรรหนูเค้าไม่ยอมให้ใบเกรดเค้าจะกักเด็ก พ่อกับแม่ก็ถามหนูทุกวันว่าตกลงจะไปหรอเปล่า หนูรู้ว่าเค้าเป็นห่วงแต่หนูกดดันหนูไม่เคยมีความสุขเลย แล้วแม่ก็ชอบเปรียบเทียบหนูกับลูกของน้าบ้าง ลูกเพื่อนแม่บ้าง 'ทำไมได้เกรดเเค่นี้ ส่งไปเรียนพิเศษตั้งเยอะ ลูกเพื่อนแม่เค้าคิดว่าลูกเก่ง ที่แท้ไม่กล้บอกเลยว่าเกรดเท่าไหร่ เลยไปเคร่งลูกตัวเองจนเก่งกว่าลูกแม่อีก''น้องแม่อ่ะมีลูกดีนะขออะไรก็ทำให้สอบเตรียมให้แม่ก็ติิดแม่อยากให้ได้จุฬาก็ได้ เขารักแม่เขานะ มันให้กำลังใจแม่เขา เขารู้ว่าแม่เขาเหนื่อย ทำไมเราไม่ได้แบบเขา'(หนูไม่เคยเถียงแม่สักคั้งแม่ว่าแม่จะพูดทุกวัน วันละหลายรอบหนูก็ไม่เถียงถึงแม้หนูจะแอบไปร้องไห้คนเดียวทุกครั้งที่แม่ว่าก็ตาม หนูรู้ว่าแม่ไม่รูเว่าหนูเสียใจ ณู้ว่าแม่อยากได้พี่เค้าเป็นลูกมากกว่าหนู หนูอาจจะไม่น่าเกิดมาเป็นลูกแม่ด้วยซ้ำ ขอโทษที่หนูทำให้แม่ไม่ได้ แต่ถึงหนูทำให้แม่ไม่ได้หนูก็รักแม่เหมือนกัน) และคำพูดมากมายจนหนูรับไม่ไหว หนูร้องไห้ทุกวัน วันละหลายรอบ หนูเสียใจจริงๆทั้งชีวิตหนูไม่เคยเสียใจขนาดนี้มากก่อนหนูไม่น่าคาดหวังเลย หนูร้องไห้ฟูมฟายเครียดแทบจะเป็นบ้าในใจหนูคิดว่าหนูจะเกิดมาทำไม ไปสอบรรไหนก็ไม่ติดแล้วยังไม่เจียมอยากไปสอบเตรียม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยสร้างความภาคภูมิใจให้พ่อแม่เลย หนูหยิบกรรไกรขึ้นมาในภาพในหัวคือฆ่าตัวตาย แต่ความจริงหนูก็ต้องวางลง ทุกคนบอกเตรียมไม่ใชทุกอย่างของชีวิต หนูรู้แต่ทำยังไงได้ เราคาดหวังกับมันไปแล้ว ทุกกครั้งที่หนูท้อก็พูดในใจว่าเพื่อเตรียม ทุกครั้งที่หนูเหนื่อยก็คิดว่าเพื่อเตรียม ทุกคนบอกว่าหนูดีขึ้นมากๆ นั้นคือคำปลอบใจแต่หนูไม่รู้สึกดีขึ้น หนูแค่อยากไปสอบทุกย่างก็แค่อยากไปสอบ หนูคิดว่าบางทีคนที่ไปสอบแต่ไม่ได้ ก็ไม่ต้องเสียใจมากหรอกเพราะเขาก็ยังมีโอกาสได้ลองทำตามฝันของตัวเอง แต่คนที่ไม่ได้ไปสอบสิ แค่ลองเขายังไม่มีโอกาสเลย ถ้าหนูไปสอบแล้วไม่ติดก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยเราก็เต็มที่แล้ว แล้วหนูก็เสียใจมาหลายที่แล้วด้วย หนูไปบนขอไว้ให้สอบเตรียมติด แต่ความจริงมันสวนทางกับความฝัน ขนานกันแบบไม่มีวันบรรจบ หนูยอมรับว่าหนูเองก็เตรียมตัวไม่พร้อมไปก็ไม่ติด รู้ตัวช้าเอง สู้คนอ่นที่เค้าเตรียมตัวมานานกว่าไม่ได้หรอก แต่ก็แค่อยากลอง หนูคิดว่าแล้วที่หนูทำทุกอยากตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเพื่ออะไร ในเมื่อมันศูนย์เปล่า หนูอยากอยู่เตรียมจริงๆ หนูรู้ว่าเวลาแค่ไม่กี่เดือนยังไงก็ไม่ติด แต่หนูก็พยายาม หนูคิดย้อนไปถ้าไม่มีเพื่อนแบบพวกเขาหนูก็คงไม่ดีขึ้นอย่างทุกวันนี้ หนูไม่รู้จักกับความสุขมานาานแล้วด้วยที่สำคัญหนูต้องทนอยู่กับรรเอกชนที่นี้เพื่อนแบบนี้อีก ตลอดชีวิตมปลายหนูก็คงไม่มีความสุข หนูอยากคบเพื่อนที่เค้าจริงใจ และเรียนให้มากขึ้น เพื่อนหนูตอนนี้เค้าชวนหนูเที่ยวตลอดหนูก็ปฏิเสธว่าหนูไม่อยากไปบ้างอะไรบ้าง เขาติดเที่ยว หนูก็ไม่สบายใจเพราะเพื่อนทุกคนในกลุ่มเค้าไปกันหมดเหมือนหนูเป็นส่วนเกิน เค้าโดดเรียนกันไปเที่นวแต่หนูอยากอ่านหนังสืออยู่บ้าน หลายครั้งที่ทำหนูไม่สบายใจเพราะหนูรู้สึกเหมือนหนูอยู่ตัวคนเดียวเป็นคนไม่มีเพื่อน หนูกลัวไม่มีเพื่อน ถ้าให้หนูไปเที่ยวกับพวกเขา หนูก็ไม่ชอบเที่ยวแล้ว พอไม่ไปทุกทีก็กังวนว่าพวกเขาจะสนิดกันแล้วลืมเรา ได้แต่คิดว่าคงต้องหาเพื่อนใหม่ที่ตั้งใจเรียน คนที่ตอนนี้เขาอยากอ่านหนังสือเหมือนเรา ไม่ต้องมาคอยกังวนว่่าเราจะเป็นส่วนเกินเวลาไไม่ไปเที่ยวไหม นี่เป็น10กว่าคั้งแล้วที่บอกเพื่อนว่าไม่อยากไป เค้าไปไหนก็คงไม่ชวนหนู ถึงชวนก็ไม่ไป แต่ไม่ชวนก็เสีนใจอีก หนูกลัวไม่มีเพื่อนค่ะ ไม่มีใครโทรหาหนูนาานแล้ว หนูเป้นคนไม่มีเพื่อนแล้ว .............
ตอนนี้หนูดีใจมากคะหนูได้อยู่รรใหม่ หนูก็กังวนอีกว่าจะเจอเพื่อนแบบไหน จะติดเที่ยว ไม่จริงใจ เหมือนเดิมหรือเปล่า หนูเครียดกับเรื่องเพื่อนมากๆเลย หนูไม่ค่อยมีสมาธิเวลาอ่านหนังสือเรื่องเพื่อนชองผุดขึ้นมาตลอดเลย ตอนนี้หนูจะเป็นเด็กดีของพ่อแม่ หนูจะตั้งใจเราหนูเชื่อแล้วคำที่เค้าบอกกันว่าคบคนพาลพาลพาไปหาผิด เพราะหนูคิดว่าคนเราดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ แต่หนูลืมนักถึงสภาพแวดล้อม รอบข้างมีแต่คนขี้เกียดเราก็จะเป็นตามกัน(หนูจึงอยากอยู่เตรียมเพราะเตรียมมีแตคนขยันน การเรียนกีดี )
ถ้าหนูคบเพื่อนที่ดีตั้งแต่แรกความฝันของหนูอาจจะเดินไปใกล้ความฝันมากขึ้น อีกมุมหนูก็ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับพวกเขาถึงพวกเขาจะเคยทำผิดต่อหนูมากมายหนูก็ให้อภัยได้เสมอเพราะตลอดเวลา3ปีที่เราคบกันก็ยังมีความทรงจำมากมายที่จะอยู่ในใจหนูตลอดไป เพื่อนที่สุขก็สุขด้วยกัน(แต่ไม่ทุกข์ด้วยกัน 55) สุขก้สุขจริงๆเศร้าก็เศร้าจริงๆ แต่ในเมื่อเวลาย้อนกลับไม่ได้ ฉันคงทำได้แค่เดินไปข้างหน้าทำวันนี้ให้ดีที่สุด ตลอดเวลาที่ผ่านมาทำให้หนูได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าทั้งใจคน ความสุข อนาคต อ๋อแล้วสิ่งที่หนูอยากบอกคนที่เคยคิดแบบหนูที่ว่าขอแล้วจะได้บนแล้วจะได้ เพราะตราบใดที่เราไม่อ่านหนังสือขอเท่าไหร่บนให้ตายก็ไม่ได้ ทำได้แค่มุ่งมั่นอ่านไปเรื่อยๆ สักวันเราจะประสบความสำเร็จ ฉันเชื่อว่าฉันสามาเลี้ยงพ่อแม่ฉันได้ ฉันจะซื้อบ้านดีๆ พาพ่อแม่พี่ไปกินอาหารดีๆ ชีวิตฉันต้องดีขึ้น เสียดายเหมือนกันเวลา10กว่าปีที่ผ่านมา แต่ต่อไปนี้ฉันจะตั้งใจเรียนเพื่อพ่อกับแม่ ประสบการณ์ที่ผ่านมากมายจนฉันบรรยายอย่าไรก็คงไม่จบ
มีแต่ความเครียด แรงกดดัน คำด่า คำดูถูกและน้ำตา มาจนถึงวันนี้หนูเชื่อแล้วคะครูสมศรีว่ากำลังใจสำคัญที่สุด โดยเฉพาะตัวเอง ฉันรู้แล้วว่าไม่มีฬครเข้าใจตัวเราได้ดีนอกจากตัวเอง ตอนนี้ฉันไม่เรียกร้อให้ใครมาเข้าใจอีกแล้ว พ่อบอกว่าฉันโตขึ้นเยอะ หลังจากช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา หนูต้องขอบคุณครูสมศรี คุณครูคือแรงบันดานใจ ทำให้หนูเป็นคนใหม่และพ่อกับแม่และพี่ และเพื่อนที่เป็นประสบการณ์ที่ผ่านไป ถึงเรื่องราวที่ผ่านมาจะเจ็บปวดแบบไม่มีคำบรรยาย(จนณูสึกเหมือนเป็นโรคประสาทอ่อนๆ)
สุดท้ายฉันเชื่อว่าทุกเรื่องราวจะผ่านไปด้วยดี อดทน เชื่อมั่นเท่านั้น ฉันจะมุ่งหน้าสู่แพทย์จุฬา ความฝันของฉันต่อไป แต่ก็ได้แต่แอบหวังว่าคงจะได้พบก็เพื่อนดีๆกับเขาสักที ยังไงก็กังวลเรื่องเพื่อนอยู่แต่ก็จะพยายายมทำทุกอย่างให้ดีที่สุุด รักครูสมศรีและทุกคนนะ เป็นกำลังใจให้คนที่ท้ออยู่นะ ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส