อ.สมศรีช่วยตอบหน่อยคะหนูตั้งกระทู้มาหลายครั้งแล้วอ.ก็มั่ยยอมตอบซักที ขอร้องหละคะ

[blaba]

อ.ขา จนถึงตอนนี้แล้วหนู้ยังตัดสินใจมั่ยด้ายเลยคะว่าหนูจะเข้าอะรัยดี คิดว่าคงจะเข้าบัญชี แต่มั่ยรุจะเข้าภาคอะรัยดี อ.คิดว่าหนูจะเลือกภาคะรรมดาหรืออินเตอร์ดีคะ และภาคหนัยดีกว่ากันคะ หนูตัดสินจัยมั่ยด้ายจนตอนนี้หนูมั่ยรู้ว่าจะมุ่งปัยทางหนัยดี หนูเครียดมากเลยคะ

ภาษาอังกิดเป็นวิชาโปรดของหนูคะ และหนูก้อคิดว่าหนูทำด้ายดี แต่หนูมีข้อเสียมากๆในเรื่องการทำข้อสอบ หนูเป็นคนทำข้อสอบช้ามากเลยคะอาจารย์ หนูจะทำยังงัยดีคะ หนูมั่นจัยคะว่าถ้าหนูทำข้อสอบทันหนูจะต้องทามด้ายดีแน่ๆ แต่หนูอ่านช้ามากๆ พอพยายามรีบอ่านก้อจะทามด้ายมั่ยดีเท่าหรั่ย


หนูรุสึกว่าชีวิตมันสับสนจังคะ ทามมัยเราจะต้องเลือกระหว่างสิ่ง 2 สิ่งอยู่เสมอเลยคะ โดยที่เรามั่ยมีทางรุด้ายเลยว่าการตัดสินจัยของเราจะถูกต้องรึป่าว..

อ.ขาหนูทำข้อสอบของอ.ด้ายรางวัลด้วยนะคะ แต่หนูมั่ยด้ายเรียนรอบสดหนุเลยอดรับรางวัลกับอ.เลย แต่มั่ยเปนรัยคะ แหะๆ คิดถึงอ.จังเลย

รักอาจารที่สุดเลยคะ

p.s. ทามมัยอ.จารมั่ยเข้ามาตอบซักทีคะ หนูเสียจัยจัง T T

[lB a d t z_m a r u]

หง่า อย่าเพิ่งเครียดดจิคะ จัยเย็น

ถ้าอยากเน้น ภาษาอังกฤษ ก้น่าจาเอาภาคอินเตอร์อะนะคะ  แล้วแต่ความชอบของแต่ละคนอ่า

ถ้าเป็นคนทำข้อสอบช้า ก้ต้องฝึกทำข้อสอบเยอะๆอะค่ะ ถ้าจะให้ดีก้ลองจับเวลาในการทำข้อสอบด้วย

จาได้ชินเวลาไปสอบจริง

แล้วก่อนสอบ ทำสมาธิก้ดีนะคะ จาได้ไม่ลนลานตอนสอบ ยิ่งรีบ ก้ยิ่งช้านะคะ

สู้ๆ เป็นกำลังใจให้น้าคะ ^^

[``b I | f ~ -*]

จากที่ท่านโพส
ผมแนะนำให้เรียน ภาคอินเตอร์ เลยครับ
เพราะดูท่าแล้ว
ท่านคงไม่ได้รักการเรียนเป็น "ภาษาไทย" แน่ๆ

ปล. แซวเล่นนะครับ อย่าคิดมาก    ส่วนคำตอบนั้น รอคุณครูมาดีกว่า
แต่โดยส่วนตัวคิดว่า  มันขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง + กำลังทรัพย์ของครอบครัวครับ ถ้าคิดว่าพ่อแม่ส่งเรียนได้ และก็มีพื้นฐานอังกฤษบ้าง ก็เรียนอินเตอร์เถิด จบมาได้เปรียบเรื่องภาษา ^^

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

อย่าน้อยใจนะคะ

ถ้าหนูเห็นคุณครูทำงานแล้วหนูจะเข้าใจนะคะ

ว่าทำงานจนหัวเป็นน้อต ตัวเป็นโปเต้เลยล่ะ

ก็เลยเข้ามาตอบในกระทู้ที่เร่งด่วนก่อน

คุณครูต้องการทอดเวลาเพื่อให้หนูเห็นคำตอบจากความใจร้อนของหนูเอง

ความอดทนถือเป็นธรรมะที่ทำให้จิตเป็นสุขได้


เอาล่ะ คุณครูขอตอบคำถามก่อนนะคะ

การที่หนูเรียนอินเตอร์ได้ก็จะได้ประโยชน์

ทั้งในการทำงานและการศึกษาต่อทั้งในและต่างประเทศ

ต่อไปถ้าเด็กอ่อนอังกฤษก็เหมือนคนที่ใช้คอมฯไม่เป็นในยุคนี้น่ะค่ะ

ส่วนการทำข้อสอบที่หนูบอกว่าหนูอ่านช้าเป็นเพราะการขาดการฝึกฝน

ลองจินตนาการดูตอนหนูเพิ่งหัดเดินเตาะแตะสิคะ

พอล้ม หนูก็ต้องลุกขึ้นมาเดินใหม่

ล้มๆลุกๆอยู่นานจนกล้ามเนื้อและประสาทในการทรงตัวพัฒนาขึ้น

จนวันหนึ่งหนูก็สามารถวิ่งได้ฉิว

แต่กำลังก็จะอยู่ตัว ณ จุดหนึ่ง

ถ้าอยากวิ่งเร็วมากเกินกำลังที่ตนมี ก็จำเป็นต้องหมั่นฝึกซ้อมเหมือนนักกีฬาอาชีพ

แม้สถิติที่บันทึกจะสูงเท่าใด ก็สามารถมีผู้ลบสถิติได้เสมอ

เพราะความหมั่นฝึกฝนที่มากขึ้นกว่าคนเก่าที่ทำสถิติไว้


แต่ถ้าให้คุณครูวิเคราะห์หนู ครูว่าหนูวิ่งไม่ได้ช้าหรอกลูก

เพียงแต่ใจหนูอยากอยู่เส้นชัยเร็วกว่าความเป็นจริงนั่นเอง


คนใจร้อนมักเสียเปรียบเสมอ โดยเฉพาะการแข่งขันความรอบคอบ

คงต้องเปลี่ยนมุมมองของคำว่า"ความสำเร็จ"

ที่เรามักยกให้กับคะแนนเป็นหลัก

คนที่ได้คะแนนสูง อาจไปถึงเส้นชัยก่อนแต่ก็อาจเปลี่ยวเหงาและว้าเหว่

เพราะชีวิตมีแต่ภาพเส้นชัยในความคิด จนมิอาจเห็นความสวยงามระหว่างทางที่ก้าวย่าง

การเรียนคือการบ่มเพาะนิสัยโดยเราไม่ทันระวังตัว

คุณครูไม่ฉลาดมาก่อน แต่โชคดีที่ไม่ท้อ

และไม่เคยรู้สึกว่าทำไมเราถึงทำไม่ได้เท่าเพื่อน

นกโบยบินบนท้องนภา

แต่นกไม่เคยหันหลังมานับรอยเท้าของตนบนผืนฟ้า

ขอเพียงการมั่นในศรัทธาว่า หากบินอย่างไม่ย่อท้อ ต้องถึงจุดหมายเข้าสักวัน

ยามเหนื่อยก็พักตามกิ่งไม้

ยามพายุพัดกระหน่ำ แม้เปียกปอนก็พร้อมจะบินเมื่อสภาพทุกอย่างเหมาะควร

บินเถิดบิน บินไปด้วยสองปีก

แม้ไม่เร็วดั่งนกเหล็ก แต่ก็ไม่สิ้นกำลังใจที่จะโผลบินต่อไปด้วยแรงลมกับสองปีกน้อยที่ปริ่มกำลังใจ

จิตที่เป็นอิสระ พร้อมที่จะเผชิญกับทุกปรากฎการณ์อย่างอิ่มเอิบใจ

หนูลองทำความเพียรโดยไม่ต้องยึดติดกับคะแนนสิลูก

เมื่อนั้น การเรียนจะกลายเป็นความสุขที่อิสระ

และพัฒนาเป็นความใฝ่รู้ที่จะนำไปใช้ดับทุกข์เมื่อเติบใหญ่

หากการเรียนคือการสะสมคะแนนและความเก่งกาจ

หนูคงต้องประสบทุกข์ยามเติบใหญ่แน่นอน

เพราะความรู้ที่หนูได้อาจทำให้หนูมีตำแหน่งหน้าที่การงานที่สูงส่ง

แต่อาจทุกข์ตรมเพราะไม่สามารถเข้าถึงความสงบของจิตใจได้

การตอบคำถามของคุณครู

จึงได้ทอดเวลาเพื่อให้หนูได้เห็นดวงจิตที่เร่งร้อนของหนูเอง

ฝึกนะคะ ฝึกค่อยๆทำอย่างต่อเนื่อง

ผลของการเรียนที่แท้คือการพัฒนาความเพียร

บางครั้งการไม่ได้คำตอบกลับเป็นคำตอบที่ล้ำค่า

เพราะนั่นคือความอดกลั้นอดทนเพื่อให้ความร้อนรนของจิตใจหมดกำลังลง

และความสงบนิ่ง อันนำไปสู่ศิลปะการรอคอยอย่างไม่ร้อนรน

พยายามฝึกดูนะคะ

หากไม่เข้าใจ ก็ลองอ่านดูใหม่อีกครั้ง

โชคดีนะคะ

[Time]

ขอบคุณครับคุณครู