อยากเรียนในสิ่งที่รัก

[ศิษย์ ย.]

สวัสดีค่ะ
   ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณที่เข้ามา่อ่าน หากมันยาวไปนิดต้องขออภัย ขอบคุณทุกคนจริงจริงนะคะ ขอบคุณสังคมออนไลน์
ที่อย่างน้อยก็ยังมีประโยชน์สำหรับคนนตัวคนเดียวคนนี้บ้าง
   ครอบครัวหนูมีสามคนพ่อแม่ลูกค่ะ พ่อกับแม่ไม่ได้ทำงานระดับสูงอะไร ก็พอเลี้ยงลูกให้มีความสุขได้ในทุกวัน หนูก็พอใจ
ค่ะ ไม่ได้น้อยเนื้อต่ำใจอะไร เรื่องที่จะมาเล่าสู่กันฟังในวันนี้ คือเรื่องอนาคตทั้งชีวิตของหนู
   หนูอยากเรียนสถาปัตค่ะ แม้จะไม่รู้ว่าจะพอมีความหวังหรือไม่ แต่ก็ยังสู้อยู่จนทุกวันนี้ พูดถึงวิชาแล้ว ก็คงรู้ว่าต้องใช้เงินมาก
พอสมควร ไม่ได้รวยค่ะ มีปัญญาแค่เลี้ยงปากเก็บออมไปวันวันเท่านั้น
   ตั้งแต่จำได้ ก็เมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้หนูอยู่มอห้านะคะ อีกไม่กี่เดือนก็จะจบแล้ว หนูกังวลกับชีวิตมาก เพราะเป็นลูกคนเดียว
อะไรที่พลาดพลั้งยังไง ก็พึ่งพี่น้องไม่ได้ ญาติก็พึ่งไม่ได้ มีเพียงแค่พ่อกับแม่สองคน เมื่อปีที่แล้วหนูเริ่มคิดได้จริงจังแล้วว่า
อยากเรียนอะไร ต้องการอะไร แต่ตอนนั้นก็ยังไม่มั่นใจ ก็ลองมาเรื่อยๆ ทั้งเก็บข้อมูลในส่วนคณะ เรียนวาดเส้นพื้นฐานว่ารู้สึก
ยังไง บอกตรงๆ ว่ามีความสุขค่ะ มากกว่่าเรียนอะไรทั้งนั้น
   จนมาถึงวันนี้ จากที่เรียนๆ ขาดๆ ในวิชา ก็กลับมากระตุ้นตัวเองอีกครั้ง เพราะเปิดเทอมหน้าก็ต้องเริ่มสอบอย่างจริงจัง แม้จะอีก
เจ็ดเดือน แต่ความรู้สึกทุกวันนี้ เวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน วันนี้หนูขอแม่เรียนคอร์สของสถาบันหนึ่ง ซึ่งมีอยู่สามคอร์ส
แต่ลดราคามาก อีกอย่างคือต้องการเร่งรัด เก็บทุกอย่างให้ได้มากที่สุดในช่วงปิดเทอมนี้ แม่บอกว่าให้เรียนแค่คอร์สเดียว
ซึ่งราคามันถึงครึ่งของสามคอร์ส อีกอย่างคือ มันใช้เวลานานค่ะ ถ้าสามคอร์สจะเร็วกว่า แต่ตอนนั้นที่กำลังคุย แม่ก็บอกว่าถ้า
เรียนไปแล้วไม่ได้จะเป็นยังไง หนูไม่เคยคิดมากเรื่องนี้เลย หนูแค่ขอให้หนูได้เรียน และทำมันให้เต็มที่เท่านั้น แต่แม่กลับกังวลมากกว่าหนูเป็นเท่าตัว จู่จู่พ่อก็พูดมา ทำให้หนูร้องไห้ พ่อบอกว่า อะไรหนูจำไม่ได้หมดหรอกค่ะ เป็นเนื้อหาทำนองดูถูก
เหยียดหยัน เหมือนไม่ใช่ลูกตัวเอง พ่อดูถูกวิชาที่หนูรักมากที่สุด พ่อดูถูกกิจกรรมของเด็กมัธยมปลาย พ่อดูถูกศักดิ์ศรีความเป็นคนของลูกตัวเอง แม่บอกว่าแม่ท้อ (เป็นเพราะเกรดเทอมนี้ตกลง เหลือ 3.50 ทั้งที่เทอมที่แล้วได้ 3.93 ทั้งที่หนูพยายามมากที่สุด) แม่กับพ่อบอกว่าหนูไม่เคยพยายาม ซื้อหนังสือไม่เคยอ่าน เล่นแต่คอม เอาแต่เที่ยว หนูยอมรับว่าหนูชอบเที่ยว ไม่ใช่เทคบาร์นะคะ แต่อาจจะมีดูหนังบ้างเดือนละครั้ง หรือสองเดือนครั้ง เดินสยามบ้าง ซื้อของที่อยากได้ ไปในที่ที่อยากไปกับเพื่อน เพราะหนูรู้สึกว่าอยู่กับเพื่อนแล้วมีความสุข สบายใจ พ่อบอกว่ากลับบ้านดึกทุกวัน หนูบอกว่าโรงเรียนเลิกก็สี่โมงกว่าแล้ว กว่าจะเรียนอีก พ่อไม่เชื่อ พ่อไม่ฟัง พ่อบอกว่าไม่ต้องมาเถียง พ่อรู้ดี แม่บอกว่าส่งไปเรียนราคาแพงแล้วทำไมเกรดตก หนูบอกว่าหนูตั้งใจแล้ว พ่อไม่เชื่อ หนูร้องไห้หนักมาก มันห้ามไม่อยู่จริงๆ ทั้งที่ในใจอยากจะเถียงให้หลอดเสียงพัง แต่กลับต้องเก็บเอาไว้ ไม่รู้เพราะอะไร แต่พูดไปพ่อแม่ไม่เชื่อ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร
   เหตุการณ์ในวันนี้มันหนักมาก หนักจนหนูคนเดียวไม่อยากจะรับ เพราะมันไม่ไหว อยากจะระบายออกมา หวังว่ามีเพียงสักคนที่จะรับฟัง รับรู้อย่างเข้าใจ ไม่ต้องว่าหนูถูกก็ได้ เพราะหนูเกิดมาไม่ได้ถูกไปทุกเรื่อง เมื่อครู่ หนูแค่คิดอยากจะหายไปจากโลกนี้ แต่หนูไม่ทำหรอกค่ะ หนูจะสู้ต่อไปเพื่อชีวิต เพื่ออนาคตของตัวเอง หนูจะคิดว่านี่คือน้ำเชี่ยวที่ต้องผ่านไปให้ได้่ ชีวิตนี้หนูยังต้องเจอกับเรื่องที่หนักกว่านี้อีก ตอนนี้หนูทำได้เพียงแค่พิสูจน์ใ้ห้พวกเขาเห็นว่า หนูไม่ท้ิิอกับเรื่องแค่นี้ หนูจะสู้ จนแรงสุดท้ายที่มี สักวันหนูจะหันกลับมายิ้มเยาะอุปสรรค แล้วพูดกับมันว่า มันทำอะไรหนูไม่ได้
   หนูเชื่อว่าวัยรุ่นหลายคนต้องเจอกับเรื่องราวแบบนี้ ไม่ว่าจะเล็กน้อย หรือบางคนอาจจะหนักกว่านี้เป็นร้อยเท่า หนูขอเป็นกำลังใจให้พวกคุณ และขอให้คุณร่วมมาเป็นกำลังใจให้กับเรา หนูรักชีวิตของหนูเกินกว่าที่จะทำลายมันลง หนูคิดถูกไหมคะ ?

ปล. ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ แม้จะเลื่อนผ่านแล้วบ่นว่ามันยาว หรือแค่เปิดดูหนูก็ดีใจแล้วค่ะ
หนูรู้สึกดีมากมากจริงจริง

ย