ครูขา ช่วยหนูที ไม่รู้เป็นอะไรอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล TOT

[ปลายดาว]

หนูเครียดมากค่ะ หลังจากที่ไปสอบหลายๆที่มาแล้ว แต่ก็ยังไม่ติดอะไรสักที ที่ติดก็เป็นตัวสำรอง เฮ้อ~ แล้วตอนนี้สนามสอบก็สอบผ่านไปหมดแล้ว ก็เหลือแต่รอผลอย่างเดียว หนูไปสอบที่หนึ่งมาเป็นที่สุดท้ายและหนูก็หวังมากที่สุดด้วย แต่หนูรู้สึกว่าหนูยังไม่ได้พยายามเต็มที่เลยสำหรับการสอบครั้งนี้ ทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นๆพยายามและมุ่งมั่นมากกว่าหนู หนูรู้สึกละอายใจตัวเองเหลือเกินค่ะ หลังจากที่ออกมาจากห้องสอบ เพื่อนหนูและคนอื่นๆบอกว่าทำได้กัน แต่หนูรู้สึกว่าหนูยังทำไม่ได้เต็มความสามารถ ส่วนหนึ่งหนูรู้ว่าเป็นเพราะตัวหนูเอง ที่ยังเตรียมตัวไม่พร้อม หนูไม่ได้โทษใคร แต่โทษตัวหนูเอง หนูรู้ว่าสิ่งที่หนูทำผิดพลาดไปแล้วไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีก หนูถึงกลับเครียดหลังจากที่ออกจากห้องสอบ พร่ำแต่โทษตัวเอง คุยกับเพื่อนก็ยังไม่หายเครียด หลังออกจากห้องสอบหนูแทบจะร้องไห้ คิดไปต่างๆนานาว่าถ้าไม่ติดชีวิตจะเป็นอย่างไรต่อไป แล้วมันก็รู้สึกปวดหัวแบบหาทางออกไม่เจอ แล้ววันต่อมาอยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมา เป็นบ่อยมากค่ะ จนหนูคิดว่าหนูคงเป็นโรคเครียดไปแล้วหรือเปล่า???

หนูอยากหาทางระบายความเครียดมากเลยค่ะ มีหลายคนปลอบใจว่า ผลลัพธ์มันยังไม่ออกมา ก็อย่าเพิ่งไปเครียด แต่หนูรู้ตัวหนูว่าทำได้แค่ไหน แล้วก็เดาผลลัพธ์ออกด้วยว่าจะออกมาในรูปแบบไหน หนูคงต้องผิดหวังแล้วล่ะค่ะ แล้วเพื่อนหนูก็เคยเยาะเย้ยหนูว่าไม่ติด ติดแค่ตัวสำรอง (คือเพื่อนคนนี้ของหนูติดตัวจริงค่ะ) หนูรู้สึกว่า หนูคงจะไม่ติดอะไรแล้ว เครียดมากเลยค่ะตอนนี้ เครียดจนบอกไม่ถูก

ครูขาช่วยหนูที หนูไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนี้เลย มันทรมานเหลือเกิน

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ศึกยังไม่จบ อย่ารีบนับศพทหาร


ถ้าเปรียบหนูเป็นทหาร ก็คงเป็นทหารที่มี"หัวใจเล็กนิดเดียว"

อายุการผ่านศึกคงน้อย จึงทำให้ "ใจเป็นปลาซิว" ไปหน่อยหนึ่ง


คนเราคิดการใหญ่ หากไม่สำเร็จก็ถือว่าได้ประสบการณ์ไว้พัฒนาตนในครั้งหน้า

ถ้าเทียบอายุศึกสงครามก็คงอ่อนน้อยกว่าทหารมืออาชีพที่ร่วมสนามรบ

พวกทหารมืออาชีพ จับปืนแล้วลืมความตาย


นี่ก็เหมือนรอดตายอย่างพ่ายแพ้ แต่ยังฝังใจไม่ยอมรับความจริงว่าศึกพ่ายเพราะฝีมือรบยังน้อยอยู่


ความจริงเสร็จศึกแล้ว

น่าจะประเมินตนเพื่อหาวิธีพัฒนาฝีมือของตนเอง

มากกว่าที่จะมานั่งเทียบ นั่งเปรียบเทียบกับชาวบ้านเนอะ

เสียเวลาตายเลย



เอาใหม่นะคะ

ลุกขึ้นมาใหม่แล้วจับอาวุธให้ครบทุกแบบ

ฝึกใจให้แกร่งดั่งภูผา

หลอมจิตให้มั่นในความเพียร

แล้วลงสนามรบอีกครั้ง

ไม่แพ้ ก็ชนะ จะไปกลัวอะไรล่ะ


ความพ่ายแพ้ ไม่น่ากลัวหรอก

แต่การกลัวความพ่ายแพ้ของหนูนี่แหละ

ที่จะทำให้ชัยชนะมันวิ่งหนีไปไกลทุกที

เขาก็คน

เราก็คน ทำไมจะขยันไม่ได้ล่ะ




คำเดียวคือ


สู้เขาลูกแม่



คุณครูเป็นกำลังใจให้นะคะ


สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


รักนะ
จุ๊บๆ