ครูสมศรีสุดสวยช่วยทีครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ขอปรึกษาหน่อย!!!!!!!!!!!

สวัสดีครับคุณครูสมศรีสุดสวย ผมเป็นแฟนตัวยงของครูเลยครับ
ในช่วงนี้ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้วครับ ผมซึ่งตอนนี้อยู่ชั้น ม.5
ขอฟิตเต็มที่ครับ แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ผมยังไม่ค่อยสบายใจในการเปิดเทอมใหม่ของเราครับ
ผมคือตั้งแต่จำความได้ (ตั้งแต่ประถมแล้วมั่งคับ TT)
ก็ได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องเรื่อยมา ตลอดมานั้นการควบคุมลูกน้องก็เป็นไปอย่างราบรื่นเพราะทุกคนต่างช่วยกัน (รับใต้โต๊ะมั่งบางที 55 ล้อเล่นครับขำๆๆ) ซึ่งตั้งแต่นั้นการได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าห้องของผมก็ถี่ขึ้นทุกครั้ง แม้จะมีคนที่เก่งกาจมาจากไหนทุกคนก็ต่างพร้อมใจกันเลือกให้ผมเป็นหัวหน้าห้อง จนผมเอียนเต็มทน
เวลาผ่านมาเลื่อยๆๆจนขึ้นมา ม.ปลาย ปัญหาได้เริ่มต้นขึ้นครับ
ผมได้มารู้ความจริงว่า ผมต้องได้เป็นหัวหน้าห้องต่ออีกสามปี
(ไม่!!!!!! ในใจผมคิดแบบนั้น)
ผมไม่ได้รังเกียจต่ำแหน่งนี้หรอกนะครับ แต่ว่าผมกลัวว่ามันจะทำให้ผมไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่น เพราะว่าโดยอุปนิสัยแล้วผมเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมาก ตลกโปกฮา ไม่ดุร้ายเลยสักนิด มีความจิงจังและมุ่งมั่นเป็นแรงขับเคลื่อน!!!!!
และเมื่อผมขึ้นมาม.5 ปัญหานั้นก็เกิดขึ้นเป็นดั่งรอยแตกร้าวของผนังห้องเรียน
เมื่อผมไม่สามารถคุมลูกน้องของผมได้เลย ทุกคนในห้องไปเหมือนพวกลิงค่างบ่างชะนี้ที่พูดคุยไม่รู้จักจบสิ้น
ในเรื่องนี้แหละครับที่ผมมีปัญหา เพื่อนๆๆในห้องทุกคนคุยกันจนแม้ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว (หมดปัญญา)
แต่ในเรื่องอื่นๆ เช่นการรับผิดชอมงานต่างๆๆที่ครูมอบหมาย ผมทำได้ดีทีเดียว
แต่เรื่องคุมเพื่อนไม่ให้คุยนี่แหละครับที่ทำให้ผมเครียดแทน เพราะห้อง ม.5ที่เหลือไม่มีการพูดคุยเช่นนี้เลย ในตอนเช้าผมเป็นคนคุมแถวกับเพื่อนอีกคนต่างหมดหวังและอับอายที่เห็นห้องตัวเองเป็น แบบนี้ ไม่ว่าจะลองวิธีไหนมาแล้ว (ไม้แข็ง ไม้อ่อน ไม้น่าอาย ไม้ตลกโปกฮา ไม้ประชดประชัน ไม้เสียดสี โอยยยเหนื่อย) ทั้งห้องก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยมีแต่จะสนุกสานกับการที่ผมทำแบบนั้น
จนวันนึงที่ผมมารู้ความลับของตัวเองเข้า
วันที่ผมวีนแตกตะโกนออกไปด้วยความโมโหที่สะสมมา
"เฮ้ย!!!!!!!!!!! เงียบเป็นมั้ย" หลังสิ้นเสียงตะโกนผู้คนทุกระดับชั้นระแวกใกล้เคียงต่างหันมามองที่ผม
ปรากฏเสียงเงียบไปประมาณ5วินาที ห้องของผมทั้งห้องทุกคนต่างระเบิดหัวเราะออกมาด้วยความขำก๊าก
ผมงงมากครับกับภาพที่เห็น จนผมมารู้ว่าพื้นเพแล้วผมเป็นคนที่ตลกโปกฮา บ้าบอ ใจดี แล้วที่สุดในห้องนี้
ผมไม่สามารถคุมเพื่องได้จิงๆๆครับ
มันยิ่งนักขึ้นเมื่อเรื่องลุกลามไปถึงประธานนักเรียนที่จะต้องเข้ามาจัดการแล้วก็ทำอะไรไม่ได้เลย จนเรื่องมาถึงครูฝ่ายปกครองก็ทำได้แต่เพียงแก้ไขจากภายนอก แต่ผม ผมที่เป็นหัวหน้าห้องนี้กลับรู้สึก
อับอายตัวเองที่ไม่มีประสิทธิภาพพอ
ผมเคยคิดจะขอลาออก แต่เพื่อนๆต่างลงความเห็นว่าไม่มีใครคู่ควรตำแหน่งนี้เท่ากับผม ประโยคนี่เป็นประโยคเดียวที่เยียวยาจิตใจของผมได้ในการดำรงตำแหน่งนี้
โอ้โห้นี่ผมพิมพ์มาเยอะจังครับครู สงสัยจะอัดอั้นมานาน
กลัวครูสมศรีจะลายตาจังครับ 555
ผมจึงเรียนมา ณ ที่นี้เพื่อให้คุณครูสมศรีสุดสวยช่วยหาวิธีให้ผมเถิดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!
กรุณาช่วยผมด้วยผมไม่รู้จะทำไงแล้ววววววว!!!!!!!!!!!!

ขอขอบคุณมาล่วงหน้าเลยค๊าบบบบบบบบบบบบบบ