อย่าไปคิดมากครับคุณbubble boom!!! คงจะได้พบเพื่อนคุณอีก
ถ้าเหงานักก็เล่นMSNดิครับ ติดต่อกันจะได้ไม่เหงา เรื่องของขวัญนั้นไม่ค่อยรู้หรอก ผมอ่ะขนาดเฟรนชิพของเพื่อนผมยังไม่เขียนเลย(ขี้เกียจเขียนมากกว่า) ขอโทษด้วยจริงๆ
ผมอ่ะมีเพื่อนที่สนิทอยู่คนนึง เค้าสนิทกับผมมากตอนนั้นอยู่ป.3 รู้จักกันตั้งแต่อนุบาล1 จนเทอม2ตอนป.3คุณครูเค้าบอกว่าเพื่อนผมเค้าเป็นโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว เพื่อนๆในห้องตกใจหมด รวมถึงผมด้วย แต่ผมก็ยังไม่มีเวลาไปเยี่ยม จนวันนึงเค้าหายและมาร.ร.แต่มาแป๋บเดียวเพราะต้องไปดูแลที่บ้านอยู่ผมถามเค้าคำถามเดียวคือ เป็นไงบ้างล่ะ ...เค้าก็ตอบว่าก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเค้าก็ไม่มาร.ร.ประมาณเกือบ2ปี แต่พอผมอยู่ป.5เค้าก็มาร.ร.และเรียนในชั้นป.3 ผมก็เห็นเค้าแล้วดีใจมากๆถึงมากที่สุด เพราะหายกันไปนานเลยครับ ไม่ได้ติดต่อกันเลย ผมจำได้เลยว่าพบเค้าบ่อยๆจนครั้งสุดท้ายเค้ามาดูโครงงานของกลุ่มผม ผมพาเค้าดู และนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นเค้า เพราะจากนั้นผมก็ต้องเครียมติวเพื่อขึ้นม.1 ซึ่งตอนนั้นยังอยู่ป.5 จนวันนึงเพื่อนผมได้บอกมาว่าเพื่อนสนิทของผมเกิดอาการแบบเหมือนตอนเป็นโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาวอีก ผมเลยเป็นห่วงจนแต่ก็ยังไม่ไปเยี่ยมเค้าอยู่ดี
จนวันนึงผมได้ผ่านห้องที่เค้าเรียน อยู่ดีๆมีเด็กๆในห้องนั้นร้องไห้กันยกใหญ่ ผมก็ไม่สนใจจนกลับห้อง เพื่อนผมคนนึงได้บอกว่า ... เพื่อนสนิทของแกอ่ะ...ตายแล้ว... ผมยืนอึ้งอยู่5นาที แต่น้ำตาของผมนั้นมันออกมา เพราะคิดถึงภาพเก่าๆของเค้า จนวันรุ่งขึ้นผมเลยใส่บาตรไปให้เค้า และผมก็ไม่ลืมวันนั้นเลย แต่ผมดีใจมากที่เพื่อนผมไปดีโดยไม่ได้รับการตายแบบโหดๆ เพื่อนผมนั้นตายเพราะโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว สุดท้ายผมก็ไม่ได้ไปงานศพของเพื่อน แต่ส่งเงินไปให้ เป็นจำนวนนึง
เพราะฉะนั้นโรคมะเร็งอย่าเป็นกันนะ รักษาร่างการให้ดีๆล่ะกัน
อีกอย่างนึงการจากกันนั้นเป็นแค่เหตุการณ์ธรรมดาคน คุณยังโชคดีกว่าผมมาก เพราะผมไม่ได้ลาเพื่อนผมเพราะเค้าจากไปโดยไม่ลาและไม่บอก คุณยังมีโอกาสที่จะได้เจอเพื่อนของคุณเพราะฉะนั้น..อย่าไปคิดมาก
Kru Somsri's English School
