ครูคะ ทำไม่ยิ่งเรียนยิ่งรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียว

[Chop]

    คือตอนนี้หนูอยู่ม.5นะคะ  แล้วเมื่อตอนม.4หนูเป็นเด็กขี้เกียจไม่สนใจเรียน  มารู้สึกตัวก็ตอนปิดเทอมม.4ขึ้นม.5  พอรู้สึกว่าต้องตั้งใจเรียนหนูก็กลายเป็นเด็กบ้าเรียน  เพื่อนฝูงหนูก็ไม่ค่อยสนใจ  แต่หนูมีเพื่อนสนิท4คนอยู่นะคะ   คือตั้งแต่หนูตั้งใจเรียนหนูก็ไม่ชอบไปไหนมาไหนกับเพื่อน  อย่างไปเรียนพิเศษหนูก็จะเรียนรอบที่เพื่อนไม่เรียน   เพื่อนชวนไปไหนหนูก็ไม่ค่อยไป  อย่างช่วงนี้ใกล้กีฬาสี  เพื่เือนๆในห้องเค้าไปทำอุปกรณ์กีฬาสี  หนูก็ไม่อยากไป  เพราะหนูเสียดายเวลาอ่านหนังสือของหนู  คือเวลาไปเพื่อนๆเค้าก็เล่นกันไม่ค่อยทำงาน   แต่พอเอาไปเอามาหนูเริ่มรู้สึกว่าหนูไม่มีเพื่อน  เพื่อนสนิทหนูก็ยังมีนะคะ  เพียงแต่กับเพื่อนคนอื่นๆในห้อง  หนูเริ่มรู้สึกว่าเหมือนหนูอยู่คนละโลกกับพวกเค้าแล้วค่ะ  พวกเค้ายังไม่เตรียมตัวอ่านหนังสือกันสักคนเลยนะคะ  เอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ
   หนูทำไงดีอะคะ  ที่จริงหนูตั้งใจว่าเพื่อนค่อยไปหาตอนเข้ามหาลัยได้ก็ได้  แต่หนูก็รุ้สึกเหมือนตัวเองกำลังทิ้งชีวิตม.ปลายไปยังไงก็ไม่รู้

[POK : )]

"เพื่อน" มิตรภาพที่หาง่ายจริงนะ แต่เพื่อนแท้มิตรแท้นี่สิ่ต้องใช้เวลารู้นิสัยกันและกัน
เพื่อนมีไว้เถอะครับผม จะได้ช่วยๆกันในยามที่มีอะไร แสดงความมีน้ำใจต่อกัน ผูกพันกันให้มากๆ
เพื่อนทุกคนย่อมมีส่วนดีและส่วนร้าย แต่อยากให้มองส่วนดีของเขาไว้ครับ ส่วนร้ายเอาเป็นว่ารู้กันและกันอยู่
ในอนาคต อาจจะเป็นเพื่อนเราก็ได้ที่ช่วยเราในการทำสิ่งต่างๆ และในเมื่อยามที่เราล้ม เพื่อนอาจจะพยุงเราขึ้นมาได้ 
การทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อน จะได้ประสบการณ์ในการดำเนินชีวิตนะครับผม.
ส่วนเรื่องการอ่านหนังสือ อันนี้น่าจะเป็นเกี่ยวกับการแบ่งเวลาของเรามากกว่าครับผม : )

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

มนุษย์เราประกอบด้วยร่างกาย แล จิตใจ

หากขาดสมดุล ชีวิตจะเกิดความไม่มั่นคงและอ่อนไหวทางจิตใจ

ทาง "สายกลาง" ซึ่งถือว่าสำคัญยิ่ง

อ่านหนังสือจนลืมทุกสิ่ง ในระยะยาวจะส่งผลถึงการขาดทักษะที่จะนำไปใช้ในการเกี่ยวข้องกับมนุษย์

เล่นอย่างเดียว ทำกิจกรรมอย่างเดียว แม้จะมากด้วยทักษะการข้องเกี่ยวกับมนุษย์

แต่กลับขาดทักษะ "การสงบนิ่ง" และ "การศึกษาหาความรู้เพิ่มเติม"



สัดส่วนชีวิต ไม่จำเป็นจะต้อง 50 : 50

แต่สัดส่วนจะแปรไปตามกาลเวลาและบุคคล และลำดับความสำคัญภายใต้เงื่อนไขเวลาที่จำกัด

อะไรสำคัญก่อนก็มาก่อน ในปริมาณที่มากกว่าสิ่งที่สำคัญรองลงไป ณ ขณะนั้นๆ



คนที่อยู่กับตนเองและเสียดายเวลา

มองกิจกรรมสันทนาการบางอย่างเป็นเรื่องไร้ค่า

สุดท้ายก็จะเก่งตามที่ตนเองบ่มเพาะมา

แต่กลับพูดเรื่องอื่นไม่ได้ นอกจากเรื่องที่จิตพะวงอยู่

ถ้าเป็นเด็กเก่งก็คงพูดได้เเต่เรื่องการเรียน หรือการงานที่ตนเองคร่ำหวอด

เรื่องสังคมรอบข้าง เรื่องจิตใจที่อ่อนโยน เริ่มถอยห่างออกไป เพราะถูกมองข้ามหรือไม่ใส่ใจ

บางครั้งก็จะเข้ากับใครลำบาก นอกจากคนในกลุ่มหรือประเภทเดียวกัน

แต่คนกลุ่มเดียวกันก็มักจะคำนึงถึงคะแนนมาอันดับหนึ่ง

จึงเต็มไปด้วยการแข่งขัน และบ่มเพาะความกร่นทุกข์กร่นโศก ทีละเล็กทีละน้อยโดยไม่รู้สึกตัว

มารู้อีกที ก็พบว่าทำไมความสุขของตนจึงเหลือน้อยลง

คนกลุ่มนี้จะคิดว่า"เวลา" มีค่าสูงสุดและมีความสัมพันธ์กับการสร้างเป้าหมายของชีวิตจนลืมเห็นความงดงามระหว่างเส้นทางของชีวิตอีกด้านหนึ่ง

หรือเรียกคนประเภทนี้ว่า IQ ดี แต่ EQ ไม่สู้จะดีนัก


พอมีครอบครัวก็อาจต้องวิ่งบนลู่แข่งขันต่อไปด้วยความคุ้นชิน

ไร้สุข กร่นทุกข์ จนวันหนึ่งอาจมีครบทุกอย่างยกเว้น "ความสุข" และ"มิตรภาพที่ดี"ในครอบครัวและรหว่างผู้คน

ธงที่ปักลง ก็คงไม่พ้นเรื่อง "ลาภยศ" เมื่อเติบใหญ่ เฉกเช่นสมัยเรียนที่มุ่งเน้น "คะแนน"เป็นหลัก

ไม่เคยให้เวลากับใครเพราะเวลามีค่าต่อการสร้างความสำเร็จให้ตนเอง

พอมาเป็นครอบครัว ลูกและคู่ครองจึงตามมาเป็นอันดับรองจากงานและผลของงานที่ตนตั้งเป้าไว้



ด้วยเหตุนี้

คนเราจึงต้องมีความพอดี และมีความปกติของจิตใจคือไม่ต้องกระเสือกกระสนให้ทะลุเป้าหมายที่ท้ายที่สุดกลับมาสกัดความสุขของตน

ถ้าจะขยันก็เพราะขยัน  ไม่ใช่ขยันเพราะกลัว ขยันเพราะไม่อยากให้น้อยหน้าใคร หรือขยันเพราะตนต้องเป็นที่หนึ่ง

เหล่านี้ล้วนแล้วแต่ทำไปให้ทุกข์ แล้วจะไปหาสุขจากไหนในได้ปัจจุบันล่ะคะ



ท่านพุทธทาสจึ่งเรียกการศึกษาเช่นนี้ว่า "การศึกษาหมาหางด้วน"

เป็นการศึกษาที่ทำให้ตัวเราขาดความสมดุลหรือไม่สมประกอบโดยตัวเราเองก็ยังมองตัวเราเองไม่เห็น

มีหลายท่านที่แข่งขันกันจนเป็นชนชั้นนำ

แต่ท่านเหล่านั้นก็ไม่ได้กระชากม่านชีวิตให้ดูว่า

ชีวิตเขาเหล่านั้นประสบความสุขเหมือนตัวเลขในสมุดพกหรือสมุดบัญชีเงินฝากหรือเปล่า


แต่เมื่อผู้คนพากันมองภายนอกว่า นี่คือ"ความสำเร็จ" ผู้คนจึงพากันทำตาม

เหมือนสุนัขที่ลุกขึ้นมายอมตัดหางตนเองออกเพราะได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่าการตัดหางออกเป็นสิ่งที่ดีต่อตัวสุนัขเอง

ชีวิตจึงกระทำตามกันโดยขาดปัญญาแยกแยะจนชีวิตขาดสุขและทุกข์กลับทวี  อุปมาดั่งสุนัขที่เสียสมดุลในสรีระ



คุณครูคิดว่า

หนูควรให้ความสำคัญกับการศึกษา แต่ควรผ่อนความเค้นเครียดด้วยการให้ความสำคัญด้านจิตใจมากขึ้นกว่าเดิม

ใส่ใจเพื่อนฝูงบ้าง เห็นใจและมีน้ำใจต่อกันและกันบ้าง อภัยให้กันบ้าง

เรียนรู้ชีวิตทางอ้อม ผ่านชีวิตของเพื่อนบ้าง

แล้วหนูจะเริ่มเข้าใจว่า การสะสมเกรดเป็นสิ่งดี

แต่จะดีขึ้นถ้าเราสะสมความดีที่ส่งมอบและส่งต่อให้กันและกันในสังคม



หนูจับความรู้สึกเก่งมากลูก

ถึงได้ถ่ายทอดความทุกข์และความโดดเดี่ยวออกมาเป็นตัวอักษร


ลองใหม่นะลูก

คนเก่ง คือเก่งที่จะใช้หนึ่งชีวิตที่ได้มาอย่างมีสุข

ควาสุขฉับพลัน ( instant happiness) จะผุดบังเกิดหากหนูเรียนรู้ที่จะให้ และร้จังหวะที่จะรับ ได้อย่างมีดุลยภาพ

และพลังเหล่านนี้จะไปเกื้อหนุนให้การเรียนของหนูมีพลัง

เพราะความเก่งของหนู จะเป็นความเก่งที่เอื้อประโยชน์ต่อคนรอบข้าง



ลองดูนะคะ

สุขนิยมบนความดีที่ไม่ยึดดี

กับสุขนิยมบนวัตถุนิยม และการไปสู่เส้นชัยอย่างโดดเดี่ยว

ให้ผลที่มีรสหอมหวานต่างกันค่ะ



คุณครูเป็นกำลังใจให้นะคะ

[Chop]

    ขอบคุณมากๆนะคะครู  ถ้าอย่างงั้น หนูจะเปิดใจให้กว้างขึ้น  หนูก็คิดว่ามันคงไม่มีความสุขเท่าไหร่ถ้าหนูเก่งกว่าคนอื่น ดีกว่าคนอื่น  แต่ข้างๆหนูไม่มีใครเลยที่มายินดีกับหนู
   หนูจะเริ่มจากไปช่วยเพื่อนทำกีฬาสีนี่แหละค่ะ  อาจจะไม่ไปทุกวัน  แต่หนูก็จะไปค่ะ  ไม่งั้นอีกหน่อยหนูคงกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวมากๆ  เห็นเงินเห็นเวลาสำคัญกว่าทุกอย่าง
   ^^  หนูรักครูมากๆเลยนะคะ  ถึงจะไม่เคยเรียนรอบสดกับครูก็ตาม

[Chop]

ขอบคุณป็อกด้วยนะคะ