ครูขา หนูรู้สึกผิดกับพ่อจังเลย

   วันนี้หนูเพิ่งเรียนกับครูมาค่ะ รอบวิดิโอ วันนี้ถึงม้วนวันพ่อ ที่ครูเปิดวิดิโอบรรยากาศที่ลูกกอดพ่อค่ะ ดูเห็นแล้วหนูเศร้า เพราะหนูไม่ค่อยมีโอกาสแสดงความรักกับพ่อเท่าไหร่ คือหนูอยู่คนละบ้านกับพ่อค่ะ แต่ก็เจอกันทุกวันนะคะ
   พอตอนนี้ก้อตี1แล้ว แต่หนูนอนไม่หลับ หนูนึกถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้ว มันทำให้น้ำตาหนูไหล จนตอนนี้ก็ยังไหลอยู่ คือตอนนี้หนูอยู่ม.5นะคะ หนูเป็นเด็กขี้เหงา ไม่ค่อยมีเพื่อน ปีที่แล้วพอมีรุ่นพี่มาชวนเป็นเชียร์หลีดเดอร์ให้สี หนูเลยตกลง
   คุณพ่อคุณแม่หนูหวงหนูมาก ปกติก็จะไม่ปล่อยให้หนูไปไหนมาไหนเองอยู่แล้ว ดังนั้นปีที่แล้วพ่อเลยไปคอยหนูทุกๆคืนที่หนูซ้อมหลีด แล้วมันเป็นช่วงหน้าหนาว ในตอนแรกๆพอพ่อมารับหนูก็จะกลับเลยค่ะ แค่ประมาณไม่เกิน2ทุ่ม แต่ช่วงหลังๆหนูโดนพี่ๆด่า เลยต้องปล่อยให้พ่อรอหนู แล้วหนูก็ซ้อมต่อไปโดยปล่อยให้พ่อนั่งอยู่คนเดียว จนเกือบ3ทุ่ม ทั้งๆที่อากาศก็หนาว แล้วพ่อหนูก็สุขภาพไม่ค่อยจะดี แถมพี่ๆก็ไม่เห็นมีใครจะสนใจเลยว่าพ่อหนูมารอหนู แต่พ่อก็มาคอยทุกครั้งไม่ยอมให้ใครไปส่งหนูเพราะไม่อยากให้หนูนั่งมอเตอร์ไซด์ พ่อเคยบอกให้หนูออกแต่หนูก็ไม่ออกเพราะเห็นว่าซ้อมมาเยอะแล้ว แล้วใกล้จะแข่ง หนูรู้สึกบาปมากเลยค่ะที่ไม่เชื่อฟังพ่อ แต่ไปเชื่อฟังคนอื่น ไปกลัวคนอื่น แต่ตอนสุดท้ายหนูก็ไม่ได้เป็นอยู่ดีค่ะ เพราะหนูอยู่ซ้อมดึกมากไม่ได้ พวกพี่ๆเค้าก็เลยไม่ให้หนูเป็นต่อ ทั้งๆที่เหลืออีกไม่กี่วัน แต่หนูก็ดีใจนะคะเพราะตอนหลังๆหนูก็ไม่อยากเป็น หนูสงสารพ่อ
   แล้วปีที่แล้วหนูก็เป็นเด็กที่ไม่เอาไหน เรียนพิเศษที่ไหนก็ไม่ฟังครู ไปนอน ไปคุย ไม่จดตาม เรียนไม่รู้เรื่อง กว่าหนูจะรู้สึกตัวก็ตอนจบม.4แหละค่ะ ถึงจะกลับตัว มาตั้งใจเรียน หนูอยากเอนท์ติดคณะดีๆให้พ่อภูมิใจ แล้วก็ก็เปลี่ยนแปลงตัวเองจริงๆนะคะ จากคนไม่เรียนก้อตั้งใจเรียน จนหนูลืมตัวตนเดิมของหนูไป ที่หนูกำลังทำมันถูกใช่มั้ยคะ แล้วหนูบาปมากมั้ยคะครู TT
   ได้พิมลงแล้วหนูรู้สึกโล่งขึ้นเยอะเลยค่ะ เฮ้อ!