หนูไร้ทางเดินต่อไปแล้วค่ะ

: ลูกคนหนึ่ง August 02, 2010, 07:42:42 PM

ครูสมศรีคะ ตอนนี้หนูรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลย

เเม่ของหนูที่หนูรักเเละเคารพมาเเต่เด็กเค้าทิ้งหนูไปคะ

คุณเเม่ไปมีชู้กับผู้ชายคนอื่น หนูไม่โกรธเเม่เลยนะคะ หนูเเค่รู้สึกเหงา หนูพยามไม่นำเรื่องนี้มาเป็นปม

เเต่หนูกับชอบน้อยใจเรื่องอื่น หนูพยามร่าเริงเป็นเด็กปกติคะ พยามยืนด้วยตัวเอง

ทุกวันนี้หนูอยู่กับคุณพ่อ2คนคะจะมีไปกินข้าวเช้าที่บ้านคุณย่าก่อนไปโรงเรียน หนูรักคุณพ่อเเละคุณย่ามาก คุณพ่อเป็นคนเงียบดูเหมือนจะไม่ใส่ใจหนูสักเท่าไหร่กลับมาบ้านคุณพ่อก็จะนั่งทำงานที่โค๊กคุณพ่อ ไม่ค่อยได้คุยกัน

ที่บ้านคุณย่ามีน้องสาวคนนึงคะคุณย่าดูเเลเอาใจใส่น้องคนนี้มากจนบางครั้งหนูก็คิดว่าหนูเป็นหลานคุณย่าด้วยรึเปล่า

คุณย่าชอบคุยเล่นกับน้อง กอดน้อง ถามน้องว่าอยากกินอะไรไหม เเต่ไม่เคยถามหนูเลย หนูทำอะไรผิดหรอคะ ยิ่งเป็นเเบบนั้น หนูยิ่ง ไม่อยากที่จะไปคุยกับคุณย่า น้อยใจคะ เสียใจด้วย

ตอนนี้หนูเเค่อยากให้ใครสักคนมากอดหนู ดูเเลหนู อยากที่จะมีพ่อเเม่มาคอยบ่น คอยว่า

หนูใช้ชีวิตปกตินะค้ะ เเต่มีบางครั้งกลับมาจากโรงเรียน ก็มีฟุ้งซ่านกลับมาน้อยใจเรื่องพวกนี้ เเล้วยิ่งทุกครั้งที่เห็นคุณย่าทำดีกับน้อง หนูไม่อยากยอมรับเลยว่าหนูอิจฉาที่น้องเค้าก้มีคนดูเเลเอาใจใส่

ถ้ามีพ่อเเม่มาคอยกอดหนู ยิ้มให้หนู อย่างน้อยก็ได้เห็นหน้าพวกเขาก็คงดี

หนูตอนนี้รู้สึกทำไรไม่ถูกเเล้วในหัวมีเเต่ความน้อยใจเเย่จังเลยนะค้ะ คนเราควรจะสู้ เเต่ตอนนี้รู้สึกอ่อนเเอเเละสับสนเหลือเกิน

หนูทำร้ายตัวเองอยู่รึเปล่าคะ ?

หนูควรจะทำยังไง...

หนูเป็นเด็กที่เก่งมากลูก

จิตใจที่พบกับเหตุการณ์อย่างนี้ ในวัยเช่นนี้ ถือได้ว่าเป็นหัวใจที่แกร่งยิ่งนัก

สิ่งแรกที่หนูควรทำคือ

การยอมรับความจริงของ "การพลัดพราก"

แค่หนูได้ชีวิตนี้มา ชีวิตนี้ก็มาพร้อม"ความเสื่อม" หรือ "ความพร้อมที่จะสูญ"ไปจากเราเสมอค่ะ

การโหยหาความรัก ประหนึ่งการร้องโอบกอดสุริยันจันทรา

ยิ่งร้อง ยิ่งตอกย้ำในเงาที่จับต้องไม่ได้โดยไม่รู้ตัวมาโดยตลอด

การไม่มีคนที่รักเราอยู่ใกล้เคียง ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะรักคนอื่นไม่ได้นะลูก

ดึงตนเองออกจากความทุกข์นะลูก

ด้วยการตั้งใจเรียน ทำกิจกรรมที่เป็นประโยชน์ กิจกรรมที่เชื่อมโยงกับคำว่า "ให้"

ไม่มี "รัก" ใด ที่จะได้จากการ "ร้องขอ"

แต่ "รัก" จะท่วมท้น หากเราเป็นผู้หยิบยื่นให้ผู้อื่นก่อน

การมีครอบครัวพร้อมหน้า ไม่ได้เป็นเครื่องยืนยันว่าครอบครัวนั้นจะปริ่มสุขนะลูก

คนเราจะสุข จะทุกข์อยู่ที่การมองโลกให้เป็น

ฝึกการยืนหยัดด้วยตนเอง ฝึกความแกร่งแต่อ่อนโยน ไม่หวั่นไหวไปตามสิ่งที่มาจาอารมณ์ทั้งเราและเขา

เพื่อพร้อมจะก้าวไปสู่ฝันแต่ละขั้นที่หนูวาดไว้นะลูก

การมีธรรมะประคองใจจะช่วยปรคับประคองจิตใจให้ประภัสสร

อย่าตีความว่าคุณย่าจะรักน้องมากกว่าหนูหรือไม่

ฝึกยินดีเมื่อน้องได้รับความรัก

คนเราแสดงออกไม่เท่ากัน ก็จะได้รับความรักแตกต่างกันออกไป

คุณครูเป็นคนเข้มแข็ง คุณแม่ก็จะดูแลคุณครูแบบหนึ่ง

พี่สาวของคุณครูเป็นคนอ่อนโยน คุณแม่ก็จะใกล้ชิดกับพี่สาว กอดกันเป็นประจำ แต่คุณครูกับคุณแม่ไม่เคยกอดกัน

แต่คุณแม่จะลูบศีรษะให้พรตลอด เพราะคุณครูชอบขอพรคุณแม่ โดยการก้มศีรษะแล้วอุ้มสุนัขเล็ก ๆ สองตัว แองจี้อีกตัวมาขอพรพร้อมกัน

ผู้ใหญ่จะปฏิบัติไปตามที่เด็กเเสดงกิริยา แม้ตนเองจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม

เราคิดอย่างไร เราจะเป็นเช่นนั้น

คนเราเริ่มต้นที่ความคิดนะลูก

ถ้าคิดผิดที่ผิดทาง ความทุกข์ย่อมปรากฏเป็นธรรมดา

หากคิดถูก คิดให้กำลังใจตน คิดอภัยคน สีหน้าก็จะปริ่มสุข มีพลังที่จะกอปรเหตุที่เพิ่มสุขต่อไป

ส่วนคุณพ่อ เป็นผู้ชาย ย่อมแสดงออกไม่เหมือนผู้หญิง

และด้วยจริตเดิมของท่านคงเป็นคนทุ่มเทกับหน้าที่การงานและภาระรับผิดชอบที่ท่านมี

จิตท่านจึงหลอมหล่ออยู่แต่ในงานและรายได้ที่จะจุนเจือครอบครัว จึงมองเลยคำว่า "ความรู้สึก" ออกไป

แต่ก็ไม่เป็นไรนะลูก

การได้เกิดมาเป็น "มนุษย์" ยากเหลือหลาย กว่าจะใช้ภพชาติหลายอสงไขยนับรวมมิเท่าเม็ดทรายทั้งหมดในมหาสมุทร

เมื่อได้ "ชีวิต"มาแล้ว อย่าประมาทใช้ไปอย่างสะสมผลกรรมไว้ในใจ

"บุญ" ก็คือ "ความสุขใจ"

"บาป" ก็คือความทุกข์ใจ

ไม่มีใครสร้างทุกข์ให้เราได้ หากจิตของเรามีธรรมะครองใจ

ไม่ว่าคุณแม่จะกระทำสิ่งใดลงไป ล้างสิ่งเหล่านั้นออกจากจิตใจของหนูออกไปให้จงหมดนะลูก

จำแต่สิ่งดีๆไว้นะลูก

แม่มีพระคุณต่อหนู ที่หลั่งเลือดมอบกายาให้เรา เนื้อ เลือด กระดูกของหนูมาจากแม่นะลูก

อโหสิกรรมให้คุณแม่

แล้วใช้ชีวิตอย่างสรรค์สร้าง มองโลกจากตัวเราออกไปอย่างไม่ทำร้ายตนเองนะลูก

หนูสามารถทิ้งเบอร์โทรไว้ที่พี่เสื้อส้ม แล้วคุณครูจะโทรไปคุยด้วยนะคะ

อย่างน้อยคุณครู คุณแม่ และเพื่อน ๆที่นี่จะเป็นกำลังใจให้หนูนะลูก

รักหนู ห่วงใยหนูนะลูก

คุณครูจะเป็นแม่ที่สองให้หนูเอง

(กราบขอบพระคุณคุณแม่ทุกท่านที่กรุณาช่วยตอบ และขอบคุณพี่น้องชาวบอร์ดทุกคนค่ะ)