ขอมอบคำว่า "ขอบพระคุณ" ถึงคุณครูนอกโรงเรียน

ครั้งหนึ่ง ไม่มีใครเข้าใจเลยว่า ผมจะต้องดิ้นรนไปเรียนภาษาอังกฤษถึงศรีย่านทำไม ในเมื่อในโรงเรียนก็สอนอย่างเพียงพอแล้ว และคะแนนของผมก็ไม่เคยเสียหายเลย แต่มาบัดนี้ พวกเขาเข้าใจแล้วว่าความพยายามกว่า ๒ ปีเต็มของผมสำเร็จ วันนี้ ผมสอบเข้าสถาบันอุดมศึกษาได้แล้ว และได้ก่อนเพื่อนนับร้อยในรุ่นของผม ส่วนหนึ่งเป็นเพราะที่แห่งนี้ ... โรงเรียนสอนภาษาอังกฤษคุณครูสมศรี

นับว่าผมเป็นคนที่โชคดีประการหนึ่ง คือ มีเพื่อนที่ดีครับ เพื่อนของผมชักชวนให้ผมมาเรียนที่นี่ด้วยกัน เพื่อจะได้เป็นเพื่อนร่วมทาง ร่วมคุย และร่วมเรียน จะได้ไม่รู้สึกเหงาเมื่อมาเรียน หลังจากจบคอร์สแกรมม่าตอนเดือนตุลา ๒๕๔๘ แล้ว ผมก็เรียนต่อคอร์สแอดมิท ๑ ตอนปิดเทอมปี ๒๕๔๙ จากนั้นก็เรียนคอร์สโวแคปต่อตอนปิดเทอมตุลา และเมื่อจบม.๕ ผมก็เรียน ๒ คอร์สในเดือนเดียว คือเรียนคอร์สตะลุยเช้า และเรียนแอดมิท ๓ ตอนเย็น ต้องตื่น ๕-๖ โมงเช้าทุกวัน กลับถึงบ้านไม่เคยเร็วกว่า ๒ ทุ่มครึ่ง หลายคนสงสัยว่าผมจะดั้นด้นไปเรียนทำไม ทั่งๆที่ต้องนั่งเรียนกับโทรทัศน์ตลอดวัน ...

ผมไม่ได้นั่งเรียนกับโทรทัศน์ ... หากแต่ผมเรียนกับคุณครูสมศรี
เพราะผมเชื่อเสมอว่าไม่ว่าจะคอร์สสด คอร์สเทป หากเรามุ่งเน้นเอาความรู้จากคุณครู ค่าของการมาเรียนก็เท่ากัน จำเป็นด้วยหรือที่จะต้องรีบกันจองคอร์สสด แล้วไม่สนใจในเนื้อหาที่คุณครูสอน มันก็เสียประโยชน์ ...

สิ่งที่ผมได้จากคุณครู แน่นอนหละ ประการแรก ก็คือ เนื้อหา ซึ่งถ้าทุกคนพยายามอ่านและศึกษาทำความเข้าใจพร้อมๆกับทบทวนอย่างสม่ำเสมอ พัฒนาการทางการเรียนรู้ก็จะดีขึ้นเป็นลำดับ ... ย้อนไปเมื่อวันแรกที่ผมมาเรียนที่นี่ ผมรู้สึกเหมือนว่ากำลังตกลงอยู่บ่อของความไม่รู้ ความสับสน เพราะสิ่งที่ผมเรียนในโรงเรียนกับที่นี่ไม่เหมือนกัน ผมเริ่มมีอคติ เริ่มคิดว่าสิ่งที่โรงเรียนสอนไม่ถูก และบางครั้งก็คิดว่า สิ่งที่คุณครูสมศรีสอนนั้นผิด แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป การเรียนสองที่ ทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียนทำให้ผมมีความคิดใหม่ว่า สิ่งที่โรงเรียนและคุณครูสมศรีสอนนั้น คือ สิ่งเดียวกัน ทว่า วิธีการสอนหรือวิธีการมองสิ่งๆนั้นอาจไม่เหมือนกัน ประสบการณ์ครั้งนั้นสอนให้ผมรู้จักคิดมากขึ้น ผมลองคิดในแง่มุมใหม่ๆที่แตกต่างจากโรงเรียนและคุณครูสมศรี ทำให้รู้สึกว่าตนเองพัฒนาความคิดขึ้นอีกลำดับหนึ่ง เมื่อเรามองสิ่งๆหนึ่งในหลากหลายมุม มันก็ทำให้เราเข้าใจความซับซ้อนหลายประการบนโลกนี้ได้เช่นกัน

มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่คิดว่าจะได้ในสถาบันการสอนพิเศษที่ไหน แต่ผมก็ได้จากที่นี่ ที่แรกและที่เดียว คือ ความอบอุ่น ความรู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่แค่โรงเรียน แต่ยังเป็นชุมชนเล็กๆที่มีวิถีปฏิบัติที่ดีต่อกัน ทุกคนไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามต่างก็ยิ้มแย้มแจ่มใส มีอารมณ์ขัน เวลาพูดคุยก็รู้สึกว่าเป็นกันเอง ไม่ใช่คนห่างไกล ความรู้สึกเช่นนี้ถือเป็นความรู้สึกที่ดี และเป็นประสบการณ์ที่ดีที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่ง แต่หากเราจะได้ความรู้และความเป็นกันเองนั้นยังไม่พอหรอก คุณครูสมศรีช่วยเติมเต็มให้เราอีกหนึ่งเรื่อง ...

เรื่องนั้นก็คือ คุณธรรม ... จากที่ผมเคยสัมผัสส่วนใหญ่แล้วสถาบันกวดวิชาทั่วไปมักไม่สนใจประเด็นนี้ อาจารย์บางคนมุ่งแต่จะสอนในรูปแบบ "ยัดเยียด" จนเกินไป อาจารย์บางคนสนแต่จะเล่าเรื่องผี เรื่องตลกโปกฮา เพื่อชักจูงให้นักเรียนมีแรงใจในการเรียนต่อไป ... แต่ที่นี่มีหลากหลายกว่านั้น มี "คุณธรรม" ที่คอยสร้างและเสริมให้แก่เราในทุกโอกาส จะสังเกตดีๆแล้ว เวลาที่เรากำลังจดศัพท์บนกระดานอยู่ จะเป็นช่วงเวลาที่สงบเงียบมาก ก็จะมีเสียงของคุณครูสมศรีที่คอยพูดว่า "มีสมาธิไปกับน้ำหมึกที่เราจดนะ อย่าลืมว่าที่เรามาเรียนได้เพราะสองมือพ่อสองมือแม่ น้ำเหงื่อของพวกท่านคือน้ำเงินที่เราได้ใช้กิน" ผมไม่เคยได้ยินกวดวิชาที่ไหนพูดอย่างนี้เลย (อาจเป็นเพราะผมไม่ค่อยเรียนพิเศษกระมัง) คุณธรรม ที่คุณครูสอนนั้น มิใช่เรื่องที่ยากต่อการเข้าใจ หากแต่เป็นสิ่งใกล้ตัวให้เราหยิบนำไปปฏิบัติได้ โดยเฉพาะคำ ๓ คำ ของคุณครู ได้แก่ ขยัน อดทน และสม่ำเสมอ ผมได้ใช้หลักนี้ปฏิบัติมาโดยตลอดจนผมประสบผลสำเร็จในอีกขั้นหนึ่งของชีวิต

แม้ว่าหลักสูตรที่ผมติดจะไม่ใช่หลักสูตรที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก เพราะใช่ข้อสอบ CU-TEP เพียง ๔๗๐ คะแนน แต่ผมก็เชื่อว่าหากไม่มีแรงกระตุ้นจากโรงเรียนภาษาอังกฤษแห่งนี้ ผมก็ยังคงไม่สนใจในรายละเอียดและประมาทในการทำข้อสอบและภาษาอังกฤษแน่ๆ

ปัจจุบันผมผ่านการคัดเลือกให้เป็นนิสิตในโครงการหลักสูตรภาษาและวรรณคดีไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ผมดีใจมากและได้ขอบคุณอาจารย์หลายคนในโรงเรียนที่ได้มีส่วนสนับสนุนผม และแน่นอนผมไม่ลืมหรอกครับ ที่แห่งนี้ ... ผมขอขอบพระคุณคุณครูสมศรี คุณครูนอกโรงเรียนของผม ซึ่งเป็นแรงผลักดันแรงหนึ่งที่ช่วยให้ผมมีจนทุกวันนี้ หากมีโอกาสเมื่อเปิดเทอมที่ที่เรียนใหม่แล้วตั้งใจจะใส่ชุดนิสิตไปขอบคุณอาจารย์ในโรงเรียนและคุณครูสมศรีให้ได้ครับ

ก้าวแห่งการขึ้นมิใช่ก้าวต่อไป หากแต่เป็นก้าวที่ ศูนย์ ที่เราต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ และเริ่มก้าวด้วยความมั่นคง จนไปสู่ทางแห่งความสำเร็จและพอเพียงแห่งชีวิต

จากลูกศิษย์ที่เรียนแต่จอโทรทัศน์

นายดนัย พลอยพลาย
โรงเรียนมัธยมสาธิตวัดพระศรีมหาธาตุ
มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร