อ ย า ก เ ป็ น ห ม อ ต้ อ ง ห้ า ม แ ห ย แ ล ะ ขี้ ป๊ อ ด

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

คุณครูคะ หนูท้อมาก ค่ะ

หนูรู้สึกตัวเอง แย่มาก ไม่ขยันอ่านหนังสือ
เรียนก็ไม่เก่ง แต่หนูั้ตั้งใจเรียนนะคะ

ตั้งใจเรียนมาก อ่านหนังสือบ้างเป็นครั้งคราวแต่ว่าพักนี้หนูหมดแรงค่ะ รู้สึกเหมือนไม่มีกำลังใจในการอ่าน
(หนูอยุ่หอพักค่ะ ไม่ได้อยู่กับคุณพ่อคุณแม่จึงรู้สึกเหงาๆ)

เป้าหมายของหนูคือแพทย์ค่ะ หนูอยากเป็นหมอจะได้ดูแลครอบครัวได้ ช่วยเหลือคนอื่นได้ แต่หนูรู้สึกหมดแรงอย่างบอกไม่ถูกค่ะ เหมือนกับว่า ใจคิดจะสู้ บอกตัวเองตอนจะตื่นนอนเสมอว่า ลุกสิ ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือสิ
แต่ร่างกายไม่เป็นแบบนั้นค่ะ มันขัดแย้งกันโดยตลอด

คนบางคนก็บอกว่าหนูขยันอยู่แล้ว (ซึ่งหนูรู้ว่ามันไม่จริง)
แต่คนบางคนกลับคิดว่าหนูคงเข้าไม่ได้หรอกนะ
เพราะภายนอกหนูเป็นคนร่าเริงค่ะ ยิ้มตลอดเวลาไม่ว่าสุขหรือทุกข์จนเพื่อนๆคิดว่าหนูเป็นคนไม่จริงจังอะไร

แต่จริงๆแล้วหนูเครียดมากๆๆค่ะ คุณครู ขอโทษนะคะที่พิมพ์มายืดยาว แต่ได้ระบายบ้างก็ดีเหมือนกัน

ขอบคุณทุกคำแนะนำจากทุกคนค่ะ

หนูน้อยที่รัก

การรเป็นหมอ มิใช่เป็นที่สติปัญญา

หากแต่ต้องมีจิตวิญญาณในการรับใช้ผู้คน

หมอในพุทธกาลคือ "ผู้ที่ต้องมีมือเปียกอยู่เสมอ"

นั่นคือทุกครั้งที่เราจะมอบสิ่งใดให้ผู้อื่น

เราจำเป็นจะต้องมอบสิ่งที่ดีที่สุดและสะอาดที่สุดให้แก่เขา

จึงเป็นที่มาของแพทย์ในคติโบราณว่า จักต้องเป็นผู้ให้ที่ไม่เคยหยุดยั้ง



ถ้าหนูอยากเป็นแพทย์เพื่อช่วยตน ครอบครัว หรือผู้คน

หนูคงต้องเสียสละความสุขตั้งแต่วันนี

การเตรียมตัวเรียนอย่างหนักหน่วงในวันนี้สำหรับนักเรียนที่จะสอบเข้าแพทย์คือวิถีแห่งการบ่มเพาะให้หนูฝึกความอดทนยามได้เป็นแพทย์อย่างแท้จริง

เพราะในความเป็นจริง คงไม่มีใครห้ามผู้ป่วยไม่ให้เจ็บป่วยยามตีสองหรือตีสาม

วันนี้ การเตรียมตัวอดหลับอดนอนในสายวิชาชีพนี้ ก็เท่ากับเป็นการฝึกหัดความอดทนในเบื้องต้น



คุณครูเคยเข้าโรงพยาบาลตอนตีสาม หมอจบใหม่งัวเงีย ทำท่ารำคาญจาการถูกปลุกมาถามอาการ

คุณครูเห็นหน้าหมอคนนี้แล้ว ได้แต่นึกสงสารที่เขาเตรียมรักษาไข้ แต่ไม่ได้รักษา"คนไข้"

หากหนูเป็นคนที่เสียสละโดยเนื้อแท้ หนูจะถูกลิขิตจากความเพียรของหนูเองให้หนูเป็น "หมอ"

เพราะคนที่เสียสละและกอปรด้วยความรักความห่วงใยผู้อื่น

จะไม่มีเวลานึกถึงตนเองแม้ในยามลำบาก

หรือแม้ต้องผ่านพ้นความลำบากนั้นไปแล้ว ก็มิได้หวนคิดหรือกล่าวอ้างสิ่งนั้นเพื่อให้เป็นที่ประจักษ์แก่ผู้อื่น

เพราะความดีโดยเนื้อแท้ เมื่อกระทำเสร็จ ก็จะได้ความอิ่มใจเป็นผลตอบแทนทันที



คนที่จะเป็นแพทย์ได้ ต้องอดทนและเข้มแข็ง เพราะแพทย์ต้องรักษาคนไข้และจิตใจของญาติพี่น้องของคนไข้ด้วยเช่นกัน



ขยันเถิดลูก  ขยันอย่างม่ต้องตีความว่าขยันแล้วเหนื่อย ขยันแล้วทุกข์

เพราะหนึ่งความเพียรของหนู

คือหมื่นแสนการพึ่งพาของผู้คน

ถ้าคุณครูขยันแล้ว เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น คุณครูก็จะทำโดยไม่ลังเลและคิดสงสารตนเองเลยค่ะ


อ่านหนังสือได้ความรู้

แต่สูงกว่าการได้ความรู้ก็คือ

การฝึกให้มีน้ำอดน้ำทน

คนเรา ขอเพียงมีความอดทน พากเพียร ไม่ลดละความพยายาม

มีปัญญาเป็นเข็มทิศชี้นำทางแห่งจุดหมาย


แค่นี้ก็สามารถพาหนูสู่ฝั่งฝันแล้วลูก


คนเราที่คิดแต่ตนองย่อมทุกข์

แต่ถ้าคิดถึงคนอื่น

พลังแห่งการกระทำจะปริ่มด้วยกำลังแห่งการรังสรรค์ผลงานที่น่าชื่นชม



เมื่อถึงวันนั้น  หนูก็จะได้กลายเป็น



"แพทย์แห่งแผ่นดิน"



ขอให้หนูสัมฤทธิในสิ่งที่หนูใฝ่ฝัน

ขอเป็นกำลังใจให้นะลูก

อดทนไว้นะคะหนูน้อย

[นิสิต ปี 1]

ผ่านมาไม่นาน ชีวิตของผมก็เป็นอย่างนี้ อยู่หออ่านหนังสืออยู่ตลอด บางทีก็รู้สึกเหงา แต่คิดอยู่เสมอเลยว่า หากสิ่งที่เราทำนั้น เราตั้งใจทำมันอย่างเต็มที่ ผลลัพธ์มันจะออกมาดีเอง
แต่แล้วผมก็ไม่ติดรอบตรง ผมค่อนข้างเครียดมาก ตอนนั้นถามตัวเองว่าทำไมหรอ เราอ่านหนังสือมามาก แต่ทำไมเราไม่ติด
แต่คุรเชื่ออะไรไหมครับ เวลาเรานิ่ง เราจะมีสติ แล้วสติมันจะเกิดปัญญา ตอนนั้นมีความคิดหนึ่งพูดออกมาว่า ผลลัพธ์ที่มันออกมาไม่ดี เพราะเราทำดี อ่านหนังสือดี แต่เราคิดไม่ดี คิดกลัวว่าจะไม่ได้ กลัวว่าจะทำให้พ่อแม่เสียใจ คิดไปต่างๆนานาตลอดกรอ่านหนังสือของเรา และอีกอย่างหนึ่งคือ การที่เราจะสอบติดหรือไม่ติด มันขึ้นอยู่กับอนาคต มันขึ้นกัหลายปัจจัยเหมือนเราปลูกต้นไม้ เรารดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ยมันได้อย่างเดียว เราไม่มีทางที่จะรู้เลยว่าจะเติบโตได้ขนาดไหน เพราะฉะนั้น ทำมันไป ตั้งใจให้มากที่สุด
และต้องทำอย่างถูกวิธี ถามคนที่เคยสำเร็จก็ได้ อย่าดื้อ
 หลังจากนั้นผมอ่าหนังสือตลอดเวลาประมาณ 3 เดือน
จนตอนนี้ผมรู้สึกเลยว่าวันนั้นมันอาจจะไม่ใช่ แต่วันนี้มันอาจจะเป็นของเรา
สิ่งๆนึงมันสร้างขึ้นมาเพื่อสำหรับคนที่เข้าใจมัน เดินทางเข้าหามันอย่างถูกต้องเท่านั้น
สู้สู้

[~เด็กดี๊ดี~]

อยากเป็นหมอเหมือนกันเลย
แต่เรายังป๊อดอยู่เลย
...ไม่กล้าฉีดยาคนอื่น กลัวเข็มอ่ะ
จะไปรอดไหมเนี่ย...เฮ้ออ

[Sasipong]

 

   ความตั้งใจของผมก็เหมือนกันเลยครับ

แต่เริ่มแรกผมเองไม่คิดว่าเป็นเหมือนกัน

แต่แรงบันดาลใจของผมก็คือ การที่เห็นสกู๊ปชีวิตทางช่องเจ็ด

ผมเห็นทีไรทำให้ผมรู้สึกสลดใจ

และ เห็นว่า ทำไมคนในชนบท ที่ทุกข์ยากกลับต้อง

ดิ้นรนหาทางเข้าเมืองรักษาอาการจากโรคที่รุมเร้า โดย

ต้องเจียดเงินค่าข้าวสาร ค่าอยู่ ค่ากิน ค่าเดินทาง

มาให้กับหมอในเมือง โดยไม่มีการลดค่ารักษาแต่อย่างใด

ผมว่ามัยไม่เป็นไปตามเหตุและผล

เพราะคนในเมืองกลับมีพร้อม ทั้งเิงิน ทั้งบัตรทอง

บัตรรักษาพยาบาล

กลับ กลายเป็นเขาที่ลำบากแสนเข็ญต้องมารับทั้งๆที่ไม่น่าจะเป็น

ถ้าผมเป็นหมอ ผมก็อยากจะขอเข้าไปรักษาและดูแลไข้เหล่านั้น

เอง เพื่อให้เขามีชีวิตที่ยังมีกำลังใจ

และ ช่วยในสื่งที่เราสามารถทำได้ ให้มากที่สุด

และ อีกหลายๆคนที่น่าจะเข้าใจว่าเวลาที่คนที่เรารัก

ป่วยเรารู้สึก เป็นห่วงเพียงใด ถ้าเราสามารถช่วยเขาได้ก็น่าจะดี

แต่ก็ขึ้นอยู่กับตัวผม และ อย่างนึงที่ผมเชื่อมาตลอดคือ หน้าที่

ที่เป็นดั่ง พรหมลิขิต ที่จะต้องมาช่วยเหลือผู้อื่น ถ้าผมได้รับก็จะขอ

ทำงานอย่างเต็มความสามารถ

ให้กำลังใจทุกๆคนนะ หิหิ

[cracker]

อยากเป็น  หมอ เหมือนกันแต่คิดว่าไม่เหมาะเพราะเรากลัวเลือดแต่เราก็อยากเป็น  หมอหมามากกว่าที่เราอยากเป็นหมอหมาก็เพราะที่บ้านเราซื้อหมามาเลี้ยง  พออยู่ดีดีก้อยากเป็น หมอฟัน

เราคิดว่าความฝันเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆนะแม่เราบอกเราว่าจะอยากเรียนอะไรก็ได้ที่ชอบนะ


                    สุ้ต่อไปทาเคชิ

[JIRATCHAYA]

กราบเรียนคุณครูสมศรีที่เคารพค่ะ หนูหนักใจมากกกับการที่หนูต้องอ่านหนังสือเยอะๆ เป็นหมอก็ไม่เห็นจำเป็นต้องอ่านเลยนี่ค่ะ
และอีกอย่างหนูก็กลัวเข็ม เลือด ผี ด้วยน่ะค่ะ555 ขอคำแนะนำ

[wmg]

ตอนนี้หนูอยู่ม.5ค่ะ  หนูรู้สึกว่าหนูไม่มีเพื่อนเลยค่ะ หนูเพิ่งย้ายมาเข้ารร.นี้ตอนม.ปลายค่ะ  เมื่อก่อนตอนม.ต้นหนูมีเพื่อนรักและเข้าใจหนูมากมายค่ะ ตอนนั้นหนูมีความสุขมากค่ะ ทำให้หนูอยากที่จะไปรร.ไปคุยกับเพื่อนทุกวัน  แต่ตอนนี้สิค่ะ  เพื่อนที่เคยเรียนม.ต้นที่เดียวกันเค้าทิ้งหนูไปสนิทกับคนอื่น และเพื่อนคนอื่นตอนนี้เค้าก็มีแฟนกันแล้วเหลือหนูอยู่คนเดียว  ตอนนี้ก็ใกล้เปิดเทอมแล้วหนูไม่อยากไปรร.เลยค่ะ  หนูเหงามาก ปกติหนูเป็นคนเงียบอะคะ แต่หนูก็พูดคุยเก่งพอสมควรนะคะ แต่หนูชอบโลกส่วนตัวมากกว่า  หนูไปรร.อย่างไม่มีความสุขตั้งแต่เทอมที่แล้วค่ะ เมื่อหนูมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับการเรียนหนูปรึกษาเพื่อนคนไหนไม่ได้เลย  เค้าทิ้งหนูไปกันหมด ส่วนเพื่อนคนอื่นในห้องเค้าก็ไม่เปิดใจรับหนูเค้าจะเกาะกลุ่มกันมาตั้งแต่ม.ต้น หนูเป็นเด็ดใหม่เลยปรับตัวยาก  ตอนนี้หนูไม่รูจะทำยังไงดีค่ะ  หนูเรียนอย่างไม่มีความสุขเลย  แล้วอย่างนี้ความสุขการเรียนของหนูจะหาได้จากไหนกันคะ  บางทีหนูแอบนั่งร้องไห้คนเดียวเพราะเรื่องเพื่อน

[wer]

ตอนนี้หนูอยู่ม.5ค่ะ  หนูรู้สึกว่าหนูไม่มีเพื่อนเลยค่ะ หนูเพิ่งย้ายมาเข้ารร.นี้ตอนม.ปลายค่ะ  เมื่อก่อนตอนม.ต้นหนูมีเพื่อนรักและเข้าใจหนูมากมายค่ะ ตอนนั้นหนูมีความสุขมากค่ะ ทำให้หนูอยากที่จะไปรร.ไปคุยกับเพื่อนทุกวัน  แต่ตอนนี้สิค่ะ  เพื่อนที่เคยเรียนม.ต้นที่เดียวกันเค้าทิ้งหนูไปสนิทกับคนอื่น และเพื่อนคนอื่นตอนนี้เค้าก็มีแฟนกันแล้วเหลือหนูอยู่คนเดียว  ตอนนี้ก็ใกล้เปิดเทอมแล้วหนูไม่อยากไปรร.เลยค่ะ  หนูเหงามาก ปกติหนูเป็นคนเงียบอะคะ แต่หนูก็พูดคุยเก่งพอสมควรนะคะ แต่หนูชอบโลกส่วนตัวมากกว่า  หนูไปรร.อย่างไม่มีความสุขตั้งแต่เทอมที่แล้วค่ะ เมื่อหนูมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับการเรียนหนูปรึกษาเพื่อนคนไหนไม่ได้เลย  เค้าทิ้งหนูไปกันหมด ส่วนเพื่อนคนอื่นในห้องเค้าก็ไม่เปิดใจรับหนูเค้าจะเกาะกลุ่มกันมาตั้งแต่ม.ต้น หนูเป็นเด็ดใหม่เลยปรับตัวยาก  ตอนนี้หนูไม่รูจะทำยังไงดีค่ะ  หนูเรียนอย่างไม่มีความสุขเลย  แล้วอย่างนี้ความสุขการเรียนของหนูจะหาได้จากไหนกันคะ  บางทีหนูแอบนั่งร้องไห้คนเดียวเพราะเรื่องเพื่อน