ครูขาหนูควรทำยังไงดี

ความทุกข์มันอยู่ตรงที่อยากได้ในสิ่งที่ไม่ได้นี่แหละลูก

หนูเรียนมาแตร์ฯ หนูทราบไหมลูกว่าที่นี่เข้ายากขนาดไหน

หนูได้เรียนในที่ๆมีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศแล้วนะลูก

แล้วยังได้เรียนโรงเรียนชีวิต หรือโรงเรียนที่สอนให้หนูรู้จักคำว่า"พลาดหวัง"

และได้เรียนและลิ้มรสของคำว่า "พลาดอย่างไม่ย่อท้อ"

ถ้าหนูเป็นเด็กเก่ง

โตขึ้น หนูก็คงคุยได้แค่ว่า หนู"เก่ง" แล้วก็จบ

แต่ถ้าหนูได้เล่าเรื่องราวที่ถักทอมาจากการมีน้ำอดน้ำทน

ไม่ย่อท้อและพร้อมที่จะก้าวสู้ไปอย่างไม่ยอมเป็น "ไอ้ขี้แพ้"

หนูจะเป็นแสงนำทางให้คนรุ่นต่อไปที่จะต้องอ้าปากฟังเรื่องราวความอดทนอดกลั้นของหนูอย่างชื่นชมและอยากเดินรอยตาม

แมวในกรุงเทพ ก็ร้องเหมียวๆ แมวที่มหาสารคามก็ร้องเหมียวๆ แมวอังกฤษก็ร้องเมียวๆ

ขึ้นชื่อว่าแมว อยู่ที่ไหนก็ร้องเสียงเดียวกันหมด

เฉกเช่นคนที่มีน้ำอดน้ำทนไม่ว่าจะอยู่โรงเรียนไหน เขาก็อดทนและสามารถสานฝันได้ด้วยความเพียรอย่างไม่ย่อท้อ

อยู่กับปัจจุบันดีกว่านะลูก

คุณครูก็แค่เด็กจันทร์หุ่นบำเพ็ญ ที่ฉีกตำนานคนโง่ที่สามารถไปเรียนในเตรียมฯและสอบติดอักษรศาสตร์ จุฬาฯได้

ก็แค่เด็กโง่คนหนึ่งที่กล้าฝันแล้วเดินไปสู่ฝันอย่างไม่เคยท้อแท้

แต่ทุกวันนี้คุณครูไปที่ไหน คุณครูก็จะบอกทุกคนว่าคุณครูเป็นเด็กจันทร์หุ่นฯมาก่อน

เวลาที่เด็กที่ได้รับรางวัลของที่นี่มาจากเตรียมฯ

คุณครูก็ไม่เคยลืมถามเรือนเพาะชำทางปัญญาก่อนที่เด็กๆเหล่านี้จะได้มาอยู่เตรียมฯว่าเขาเคยเรียน ม.ต้นมาจากไหน

ขึ้นชื่อว่าครู ทุกที่ไม่ต่างกันกันนะคะ

เพราะต่อให้ครูสอนเก่งอย่างไร ถ้านักเรียนไม่กลับไปทบทวนก็สอบไม่ติดคณะดีๆหรอกลูก

คุณครูสอนเด็กทุกปี มีทั้งเด็กที่สอบติและไม่ติดมหาวิทยาลัย

และนี่คือเหตุผลว่าทำไมคุณครูไม่ได้ให้ความสำคัญต่อเด็กที่เอนท์ติดได้คะแนนดี

เพราะคุณครูทราบดีว่า เด็กหลายคนที่พลาดโอกาสแม้จะขยัน

แค่นั้นเขาก็ได้รับเกียรติบัตรแห่งมนุษย์แล้วหากเขานังไม่ย่อท้อต่อโชคชะตา

สู้นะลูก

ถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกไปให้หมด ถอดเข็มตราโรงเรียนออกไป

นั่นแหละคือตัวเราจริงๆ ที่เหมือนกันทุกคน

จะต่างก็แต่หัวใจที่มีกำลังใจไม่เท่ากัน

ชีวิตลิขิตไว้แล้ว จงลิขิตด้วยความเพียร

เชื่อมั่นในความดีนะลูก
คุณครูขอเป็นกำลังใจให้นะคะ

รักนะ จุ๊บๆ