หันไปทางไหนก็มืดมิดไร้ซึ่งที่ไป ไม่รู้จะไปปรึกษาใครแล้วค่ะ...

คุณครูสมศรีคะ หนูมีเรื่องจะปรึกษาอยู่สองเรื่องค่ะ(ทั้งสองเรื่องเป็นแค่เรื่องไร้สาระสำหรับหลายๆคน ใครไม่ชอบเรื่องพวกนี้อย่าอ่านเลยนะคะ...)
เรื่องแรก...
"เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา โรงเรียนของหนูมีการเลือกชมรมกันค่ะ แล้วหนูก็มีชมรมที่อยากเข้าอยู่แล้วเป็นชมรมวิทยาศาสตร์ที่จะคอยจัดทำค่ายต่างๆค่ะ แต่เพื่อนๆของหนูตัดสินใจเข้าชมรมอีกชมรมหนึ่งที่เพื่อนๆชอบความจริงหนูก็ชอบนะ แล้วคิดจะเข้าด้วย แต่ว่าเข็มแห่งความโลเลของหนูมักอยู่ที่ชมรมวิย์70% ชมรมการ์ตูน(ที่เพื่อนๆที่สนิทของหนูเข้ากัน)30% เพราะคิดว่าถึงเพื่อนสนิทของหนูจะไม่เข้าชมรมเดียวกับหนูแต่ก็น่าจะมีเพื่อนๆในห้องเข้าบ้างล่ะ เพราะถามหลายๆคนก็บอกว่าจะเข้าชมรมเดียวกับหนู แต่พอถึงเวลาจริงๆกลับไม่มีเพื่อนในห้องเข้าชมรมเดียวกับหนูเลย หนูเลยตัดสินใจไปเข้าชมรมการ์ตูนกับเพื่อนสนิทของหนูแทนหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในวันถัดมาวันนั้นเป็นวันเสาร์ ไม่มีเรียนอะไร ทำให้หนูได้มีเวลานอนคิดเรื่องต่างๆมากมายจนกระทั่งหนูมาคิดถึงเรื่องการตัดสินใจเข้าชมรม ว่าคิดถูกรึเปล่านะที่เข้าชมรมนั้น แต่พอคิดไปเลื่อยๆหนูก็ชักอยากกลับไปอยู่ชมรมวิทย์ที่เคยอยู่มาแล้วสองปี จู่ๆความคิดมากมายก็เทกันเข้ามา..."เราอุตส่าทำมถึงขนาดนี้แล้วนะ","อุตส่าเกือบจะได้เป็นตัวหลักในการทำค่ายของรุ่นเดียวกันแล้วนะ","อุตส่าได้บัตรสมาชิกของชมรม(ที่มีแต่ตัวหลักๆในการทำค่ายที่จะได้)มาแล้วนะ","เราอุตส่าพยายามมาจนถึงขนาดนี้แล้วนะ","ถ้าเราย้ายชมรมไป...ที่เราทำไปทั้งหมดนั้น...มันเพื่ออะไรกัน"...มาถึงตอนนี้ หนูเริ่มสับสน เครียด ตัดสินใจอะไรไม่ถูก พอไปถามแม่ แม่ก็บอกว่าให้เลือกชมรมที่ชอบ...แต่หนูชอบทั้งสองชมรมนี่...เหตุผลที่อยากอยู่ชมรมทั้งสองก็ต่างกันไป...ไปถามใครก็มีแต่คนตอบเช่นเดียวกัน ไม่มีใครที่ให้คำตอบหนูได้เลยสักคน...แล้วหนูก็คิดๆๆๆแต่เรื่องนี้จนเวลาได้ผ่านเลยไปถึงช่วงสี่ทุ่ม ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกอยู่ชมรมไหนดี อยู่น้ำตาที่ไม่ได้ไหลมานานมันก็ไหลออกมา ทำไมไม่รู้ค่ะ ทั้งๆที่กอ่นหน้านี้มีเรื่องที่น่าร้องไห้มากกว่านี้ตั้งเยอะแยะแต่ทำไมมันกลับไหลไม่หยุด หรือเพราะช่วงนี้หนูมีเรื่องที่ทำเครียดทับถมจนมากเกินไป..."
เรื่องสอง
"เรื่องมันเกิดขึ้นพร้อมๆกบการเลือกชมรมเลยค่ะ หลังงจากที่นอนคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆอยู่มันก็มาคิดถึงเรื่องที่ไม่มีใครที่เข้าใจเราเลยได้อย่างไรก็ไม่รู้ ใช่ไม่มีใครเข้าใจหนูเลยค่ะครู ทั้งพ่อ แม่ พี่ น้อง หรือเพื่อนสนิทของหนู ไม่มีใครสักคนเลย หนูอยากให้ทุกๆคนเข้าใจหนูนะ แต่หนูมันพวกปากแข็ง ในใจเป็นแบบนี้ แต่แสดงออกมาเป็นอีกแบบ ทั้งๆที่เป็นห่วงแต่แสดงออกมาเป็นไม่สนใจ ทั้งๆที่เสียใจกลับฝืนยิ้มแล้วทำเป็นไม่ใส่ใจ แล้วการกระทำต่างๆของหนูมันเนียมมากซะจนไม่มีเอะใจ แล้วหนูก็เป็นพวกคิดมากในเรื่องที่ไร้สาระ แต่เรื่องที่ควรคิดมากกลับไม่สนใจ ตอนนี้หนูรู้สึกโดเดี่ยวเหลือเกินค่ะ ทั้งๆที่มีเพื่อนๆอยู่ข้างๆมากมาย แต่กลับรู้สึกว่าไม่มีใครสักคนที่เข้าใจเรา ไม่มีใครสักคนที่รู้จักตัวตนจริงๆของเรา แม้แต่คนในครอบครัวก็ไม่มีใครเลยที่เข้าใจหนู สิ่งที่ทำให้หนูมั่นใจก็เพราะเหตุการณ์หลายๆอย่างมันสามารถบอกได้ชัดเจน มาถึงตอนนี้พอมองไปทางไหนก็ไม่เห็นทางสว่างเลยมองไปทางไหนก็มีแต่ความมือมิดไม่มีที่ไป อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ทั้งๆที่หนูไม่อยากให้มั้นไหลออกมาเลย หนูเกลียดการร้องไห้เกียดตัวเองที่อ่อนแอแบบนี้ หนูอยากจะเข้มแข็งกว่านี้แต่มันก็ทำไม่ได้ สุดท้ายหนูก็ได้แต่ร้องไห้อยู่คนเดียวแล้วหลับไปพร้อมกับน้ำตา"
หนูมีเรื่องที่อยากปรึกษาอยู่เท่านี้ล่ะค่ะ ขอโทษที่ยืดเยื้อนะคะ มันออกจะน่าเบื่อสินะคะเพราะเรามันเป็นคนโคตรจะโลเลเลย...บางทีแม้กระทั่งหนูเองอาจจะยังไม่เข้าใจตัวเองเลยก็ได้ค่ะ...