" แม่ควรเข้าใจลูก หรือ ลูกควรเข้าใจแม่ ดีละ? "

["หนูพุด"]

สวัสดีค่ะคุณครูสมศรี  และทุกๆๆคนที่เข้ามาอ่าน  หนูพุดมีเรื่องที่จะปรึกษาค่ะ  คือว่า
  หนูพุดเป็นลูกสาวคนที่สอง และ มีพี่สาว 1 คน พี่ของหนูพุดเรียนหนังสือจบแค่ ม.3 แม่ผิดหวังในตัวพี่สาวมาก และ เป็นเพราะช่วงนั้น พ่อกับแม่ หย่าร้างกัน พี่ของหนูพุดจึงต้องไปอยู่กับป้าอาจเป็นเพราะไม่ค่อยมีใครดูแล
แต่พอมาถึงหนูพุด ๆ ได้มาอยู่กับแม่ หนูพุดเป็นคนไม่เที่ยว อยู่แต่บ้าน ชอบใช้เวลาในการอ่านหนังสือซะเป็นส่วนใหญ่ หนูพุดขยันเรียน เพราะหนูพุดไม่อยากให้ใครดูถูกครอบครัว ดูถูกพ่อแม่ และพี่สาว  หนูพุดไม่เคยทำให้แม่ต้องเสียใจ เชื่อฟังในสิ่งที่แม่สอนมาโดยตลอด หนูพุดพยายามจนสามารถสอบติดเข้ามาเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดได้ หนูพุดเรียนเกรดไม่เคยตำกว่า 3.5 แต่ที่หนูพุดไม่เข้าใจก็ตรงที่แม่จะคอยว่า และ เอาหนูพุดไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ไม่เคยแสดงความดีใจ หรือยินดีกับผลสำเร็จที่ได้มา เวลาแม่ทะเลาะกับคนอื่นมาก็จะมาลงที่หนูพุด โดยที่หนูพุดไม่รู้เรื่อง หลายๆครั้งหนูพุดรู้สึกท้อแท้ ที่ทำไมแม่ถึงไม่เข้ใจหนูพุดเหมือนแม่คนอื่นๆบ้าง คงจะเป็นอย่างที่เค้าว่ากันว่า 
 "คนเราก็เปรียบเหมือนลูกโป่งที่ถ้าหากออกแรงกดมากๆจนวันหนึ่งแตกขึ้นมา แล้วจะเป็นยังไง? "
แล้วถ้า "หนูพุดเป็นลูกโป่งที่กำลังจะแตก หนูพุดควรทำยังไงดีละค่ะ ที่ไม่ให้ลูกโป่งลูกนี้แตก "

[POK : )]

ใจเย็น ๆ นะครับ
ขอให้เรื่องร้าย ๆ ผ่านไปเร็วๆนะครับผม
เป็นกำลังใจให้ครับ.

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

หนูพุดไม่ใช่ลูกโป่งนะคะ

แต่ถ้าหนูพุดเชื่ออย่างนั้น แสดงว่าหนูพุดยอมจำนนต่ออุปสรรค

ภาวะไร้เดียงสาหรือโง่ ในตัวคุณครูตอนสมัยเป็นเด็ก

ทำให้คุณครูไม่มีสมองในการตีความหมายของคำพูด คำดูถูกของคนทั่วไป

จึงยิ้มรับได้ในทุกคำสบประมาทเพราะถือว่าเป็นสิ่งคุ้นชินที่ได้ยินคนพูดกรอกหูมาแต่เล็ก

ต่างกันตรงคนอื่นๆเป็นคนพูด แต่คุณแม่ไม่เคยพูด


แต่สำหรับหนูพุด สลับกับคุณครู

กลายเป็นคุณแม่พูด แต่คนข้างนอกกลับชื่นชม

อย่างนี้ ก็คิดกลับว่า แม่ทุกข์เพราะนำคะแนนของหนูพุดไปเปรียบเทียบกับคนอื่น

ถ้าหนูพุดทำคะแนนให้สูงขึ้น แม่คงดีใจ

ก็ต้องถามตัวเองว่าทำได้ก้ทำ

ทำไม่ได้ก็ต้องยอมรับว่า

นั่นคือแม่เรา

คะแนนไม่ใช่เครื่งอตัดสินคน เพียงแต่คะแนนเป็นเครื่องสะท้อนความเพียร

ถ้าหนุพุดอยากบ่มเพาะ "ความเพียร" หนูพุดก็จงทำเสีย

แต่ถ้าหนูพุดทำไม่ได้  หนูพุดก็ต้องทำใจ

และปรับจิตใจให้ยอมรับและอภัยในคำพูดของคุณแม่

ปัจจุบัน ความรู้หาได้ในอินเทอร์เน็ท แต่ไหวพริบ ความอดทน และการบ่มเพาะนิสัยที่เป็นพลังสร้างสรรค์งาน  ไม่สามารถsearchหาได้มนโลก Cyber

ฉะนั้นมนุษย์สร้างสรรค์ หนักเอาเบาสู้ รู้จักคัดกรองสิ่งดีๆ ไว้เป็นกำลังใจก้าวเดินก็จะมีพื้นที่ของความสำเร็จให้ก้าวเข้าไปยืนอยู่ในนั้น

จงอดทน และแปรคำดูถูกของแม่เป็นคำให้พรลูก

เพราะแม่อาจแค่ต้องการบอกหนูพุดว่า ได้เกรดแค่นี้อย่าประมาทนะลูก



แหงนฟ้าแล้วต้องก้มดูดิน



ยามผยอง ต้องมองขึ้นฟ้าว่าเก่งกว่าเรายังมี

แต่ยามท้อใจก็ต้องก้มดูดินว่า

คนที่แย่กว่าเรายังมี



คนที่จะประสบความสำเร็จในชีวิตมิใช่เพราะเกรด

แต่ต้องแตกฉานในการมองโลก

รู้จักหักหอกให้เป็นดอกไม้


ไม่มีผู้สำเร็จใดปราศซึ่งคนดูถูก


เพราะเขาใช้คำดูถูกเป็นพลังผลักดันตัวเขาเองไปสู่จุดหมายอย่างไม่หวั่นไหวต่ออุปสรรค หรือคำดูแคลนใดๆ


หนูพุดต้องเป็นคนเก่งที่มีสุขภาพจิตดีนะคะ จึงจะไปสู่จุดหมายได้อย่างสุขใจ

โขคดีนะ

[rjc^^]

ครูพูดทำให้หนูจุดประกายความคิดอีกแล้วคะ : )
แต่หนูไม่เคยเรียนเก่งแบบ 'หนูพุด' แม่หนูไม่หวังให้หนูได้ 4.00
แม่หนูเค้าอยากให้หนูมีความรับผิดชอบ ไม่เกเร เป็นคนดี ก็พอแล้วคะ ....
คะแนน หรือเกรดเฉลี่ย ไม่ได้บ่งบอก
ว่าเราเก่งหรือไม่เก่ง บ่งบอกถึงความพยายาม

ขอให้น้องพุดสู้ ๆนะคะ : )

[Dereana]

พ่อแม่พี่ก็เคยเอาพี่ไปเปรียบเทียบนะ ไม่ได้เปรียบกับคนอื่นหรอก
เปรียบกับน้องแท้ๆของพี่เองนี่แหละ
ว่า...เรียนแย่ที่สุดในบ้านบ้าง...
(คือน้องสองคนมันได้เกรด4ตลอดไม่เคยตก T_T)
ลายมือทุเรดที่สุดในบ้านบ้าง...
ร้องเพลงได้ห่วยมากบ้าง... - -*

แต่พี่คงมั่นใจในตัวเองมั้ง 555++
หรือไม่ก็ไม่ค่อยสนใจคำพูดพวกนั้น
พี่ชอบคิดว่า...
      ถึงจะเรียนแย่ที่สุดในบ้านแต่ข้างนอกบ้านเราก็ไม่ได้เรียนแย่มากนะ  ...จบ
พี่จบจริงๆนะ คือไม่ไปคิดถึงมันอีกเลย
      ถึงจะลายมือทุเรด ก็เขียนให้คนอื่นอ่านออกได้ก็แระกัน^^;
แต่พี่ก็พยายามพัฒนาตัวเองอยู่นะ เช่นพยายามเขียนให้คนส่วนใหญ่อ่านออกได้มากขึ้นบ้าง แหะๆ
      ถึงจะร้องเพลงได้ห่วยมากแต่ก็วาดรูปพอใช้ได้นะ
คนเราไม่มีอะไรเก่งไปทุกอย่างหรอก 

สรุปคือ ถ้าเราคิดในแง่บวก ไม่ว่าสิ่งที่เขาพูดมันจะเป็นแง่ลบแค่ไหน
เราก็สามารถเปลี่ยนให้มันกลายเป็นแง่บวกได้
เก็บคำสบประมาทมาพัฒนาตัวเองดีกว่านะคะ
อย่าไปคิดมากกับมัน เสียอารมณ์เปล่าๆ