ช่วยผมด้วยครับครู หมดปัญญาแล้วจริงๆ

[Tor]

ถ้าครูยังจำผมได้ ผมเคยมาโพสในบอร์ดเกี่ยวกับเรื่องที่พ่อแม่ผมให้เข้าไปเรียน ปวช. ที่พระจอมเกล้าพระนครเหนือ แล้วผมไม่ชอบ พอเรียนจบผมก็เลยไปเรียนhigh school อีกทีที่new zealand ตอนอยู่ที่นู่นผม เคยโทรมาหาครู 2-3 รอบ ปรึกษาเรื่องเรียนอะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมมีplan ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะเข้าไปเรียนเอแบค แล้วพ่อแม่ผมก็agree ครับในตอนแรกดูเหมือนจะไม่มีอะไร แล้วพอดีแม่ไปงาน open house ของจุฬามาครับ ทำให้แม่อยากให้ผมเรียนจุฬามาก (ซึ่งผมไม่อยากเรียน และเคยมีประสบการณ์มาตั้งแต่ตอนเรียนที่พระจอมเกล้าแล้วครับ เกี่ยวกับเรื่องบังคับให้ไปเรียนที่นู่นที่นี่) แม่ผมก็พยายามจะให้ผมสอบจุฬาให้ได้ โดยการบอกว่าจะสมัคร cu-tep กับ cu-add ให้ตอนแรกผมก็ปฏิเสธ เสร็จแล้วแม่ผมก็อารมเสียครับ แบบว่าไม่พอใจว่าทำไมผมถึงไม่อยากเรียนจุฬา คุยกันเรื่องนี้อยู่นานมาก สุดท้ายผมก็ตกลง คือให้แม่สมัครให้อ่ะครับ(แบบว่าแม่ไม่ยอมเลิกพูดซักทีบวกกับ แม่ก็ชอบมาอารมณ์เสียเวลาผมปฏิเสธ) ทีนี้ครับ แม่ผมส่งหนังสือมาเต็มเลย ประมาณ4เล่ม มาที่New Zealand ผมก็ไม่ค่อยสนใจเพราะไม่คิดจะเข้าอยู่แล้ว
ผมเป็นเกย์ครับ ตอนแรกไม่เคยบอกพ่อแม่หรอก แต่เพราะแม่ถามก็เลยบอก ตอนบอกก็อยู่ที่NZครับ ก็คุยกันในโทรศัพท์ แม่ก็บอกว่ายังไงทุกคนก็ยังรักผมเสมอ
พอผมกลับมาเมืองไทย(เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว) ผมรู้สึกได้เลยครับ ว่าครอบครัวผมเปลี่ยนไป มากๆ ตอนผมอยู่ที่airport รู้สึกได้เลยว่าไม่มีใครมีความรู้สึก ดีใจหรืออะไรทั้งสิ้นที่ผมกลับมา ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไรครับ คิดแค่ว่าคงเพราะว่าเราไม่ได้อยู่บ้านนาน เค้าเลยรู้สึกแปลกๆ แต่พ่อครับ เค้าtreatน้องผมดีมากๆ คือว่าผมซื้อกระเป๋าดินสอมาฝากน้อง แล้วคืออยู่ดีดีมันก็หายไป แล้วพอดีวันนั้น แม่บ้านที่บ้านก็ลาออกไปพอดีพ่อแม่ผมก็เลยคิดว่าเค้าเป็นคนหยิบไป แล้วพ่อก็มาบอกผมว่า มีเพื่อนจะกลับบ้างมั๊ย ให้ไปซื้ออันใหม่แล้วเอามาให้หน่อย หรือว่าโฮสก็ได้ ให้ซื้อแล้วpostมาให้หน่อย ทำเอาผมอึ้งไปเลยครับ คือผมคิดว่าถ้าเป็นผมทำหายมั่ง ก็คงจะโดนว่าว่า ทำไมไม่เก็บของให้ดีดี หายไปแล้วจะว่าใครได้
แล้วมีอยู่วันหนึ่ง พ่อผมถามว่า จะสอบแล้ว(cu tep กับ add) ไม่อ่านหนังสือหรอ ผมก็บอกว่า ผมจะไม่ข้าอยู่แล้ว แล้วพ่อผมถามว่าแล้วจะไปเรียนที่ไหน ผมบอกว่าเอแบค แล้วเค้าก็บอกว่า “เอแบคก็ดี แต่ไม่ให้อยู่หอนะ ให้ไปเอง คนในหมู่บ้านเค้ายังไปกันได้เลยเราก็ต้องไปได้ อย่าทำอะไรเหยาะแหยะ  แล้วก็มีจุดยืนของตัวเองบ้างไม่ใช่ใครพูดอะไรก็ตามเค้าไปหมด” ซึ่งผมก็แอบงง ครับ ว่าทำไมอยู่ดีดีถึงมาพูดกับผมแบบนี้ซึ่งผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วคนที่มาคอยพูดๆ ก็มีแต่แม่ผม ซึ่งผมว่าพ่อเค้าก็น่าจะรู้อยู่แล้ว
แล้วทีนี้ ผมจะสอบ IELTS ครับ ซึ่งถ้าสอบได้ถึงระดับที่มหาลัยฯกำหมด ก็จะผ่านวิชาEngคือได้Aเลย แล้วไม่ต้องเข้าเรียนด้วย ผมก็บอกแม่ผมว่าจะไปเรียน (คือปรกติผมไม่ค่อยไปคุยกับพ่อโดยตรงครับ คือรู้สึกว่าไม่สนิท ส่วนใหญ่เลยคุยกับแม่) แล้วพ่อก็บอกว่าไม่ให้เรียน คือบอกผ่านแม่มา (คือว่าผมรู้สึกว่ามันแปลกๆไปอะครับ คือปรกติตอนเรียนอยู่ที่พระจอมเกล้าฯ ผมขอไปเรียนอะไรคือเค้าก็จะให้หมดอะครับ ถ้าขอไปเรียน) แล้วผมก็ไปคุยกับพ่อ เค้าก็ถามๆว่าจะเรียนไปทำไม สอบไปแล้วไปทำอะไรได้ ผมก็อธิบายไปหมด สุดท้ายเค้าก็ตกลง แล้วผมก็ไปเทส ที่british council ครับ พอเอาใบคลอสเรียนกลับมาดู แล้วคือมันแพงมาก ก็เลยไม่ได้เรียน
ทีนี้มีพี่คนนึง เค้าเรียนอยู่มหิดล อินเตอร์ เค้าก็ชวนให้ไปลองสอบดู ผมเห็นหนังสือแนะนำคณะของเค้าผมก็แอบชอบนะ แล้วผมรู้มาว่าที่นี่ถ้าใครไม่เก่งจริง ก็จะไม่ได้เข้าไปเรียนในcollege คือต้องติด pre collegeก่อน ผมคิดดูแล้วว่าผมสอบไปก็ต้องติดpreแน่นอน แล้วตอนนี้ก็ยังลังเลว่าจาเข้าที่ไหนดี ระหว่างเอแบคกับมหิดล (ซึ่งแม่ผมชอบมหิดลมากกว่าเอแบค)
ทีนี้เมื่อเช้า ผมก็คุยกับแม่ว่าตกลงจาเอายังไงดี แม่ผมก็บอกว่า “แล้วแต่ อยากเรียนที่ไหนก็เรียน จะได้ไม่มาบอกว่าป๊ากะม๊าบังคับเราเรียนอีก แต่เรียนพิเศษ หรือเรียนIELTSไม่ต้องเรียน คนอื่นเค้ายังจบกันมาได้เลย แล้วทำไมเราต้องสอบIELTSด้วย” ที่ผมเข้าใจคือ เค้าพยายามจะ แกล้ง  เพราะผมจะไปเรียนเอแบค เค้าเลยไม่ให้เรียนพิเศษ ทั้งๆที่ตอนที่ผมเรียนพระจอมเกล้าฯ เค้ายอมทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ผมเกรดดีที่สุด แต่พอผมไม่ชอบ เค้ากลับมาทำแบบนี้กับผมหรอครับ?? เหมือนว่า เรียนให้มันจบๆก็พอ เกรดไม่ต้องไปสนใจมันหรอก แล้วเค้าก็เล่าต่ออีกว่า “แล้วเมื่อคืนที่ป๊าไปงานเลี้ยง รู้มั๊ยเพื่อนป๊าบอกว่าอะไร เพื่อนป๊าบอกว่า เนี่ย มันรวย ให้ลูกไปผลาญเงินเล่นที่ต่างประเทศ” แล้วเค้าก็บอกต่ออีกว่า “เนี่ย ตอนนี้เราก็เป็นเหมือนเป้าสายตาของคนอื่นแล้ว เราก็ต้องทำให้รู้ว่าที่เราไปเมืองนอกเนี่ย ไม่ได้ไปแล้วกลับมาแล้วไม่ได้อะไรเลย” ความคิดผมคิดว่า แม่ต้องการจะบอกให้เราสอบจุฬาให้ได้เพราะคนอื่นมาดูถูก (เฮ้อ~) 
อีกอย่าง ผมรู้สึกว่าการเป็นเกย์ของผมทำให้ทุกคนอายครับ อันนี้ผมก็รู้ตัวนะ น้องผม ชอบบอกว่า ทำไมต้องเดินแบบนี้ด้วย (มันเจ็บอยู่ในใจนะ คิดอยู่ตลอดว่า ถ้าเลือกเกิดได้เราก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก) แต่ผมก็ตอบไปว่า แล้วจะยุ่งอะไรมากมายหละ  แล้วก็โกรธกัน เฮ้อ
ตอนนี้ผมอยากไปอยู่หอมาก แต่พ่อบอกว่าไม่ให้ ผมอยากไปเพราะว่า ผมไม่อยากทำให้ทุกคนอาย ถึงปากพ่อและแม่จะบอกว่าไม่ก็ตามเถอะ แต่ผมรู้ว่าในใจเค้าก็คิดอยู่ ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงดีแล้วครับ มันไม่เหมือนบ้านที่ผมเคยอยู่อีกแล้ว พ่อแม่ก็เหมือนไม่ใช่คนเดิมที่ผมรู้จัก ผมควรจะทำยังไงดีครับ

ขอบคุณครูสมศรีที่อ่านและรับฟังผมนะครับ

[น้องม.2 เองคับ]

เฮ้อ อ่านแล้วรู้สึก เห็นใจพี่นะครับเอ...หรือรุ่นเดียวกะเราหว่า ไอ้เรื่องสายตาชาวบ้าน นี่ก็ ส่วนมากทกคนคิดเหมือนกันครับ แรกๆพ่อแม่ผมก็เคยคิด แต่ผมค่อยๆคุยกับท่าน เช่นตัวผมเลยอยากเอาโควต้าวิศวะลาดกระบัง ของ โรงเรียน แรกๆคุณแม่ไม่ค่อยสนับสนุน เพราะแม่อยากให้เรียนวิศวะจุฬา(ผมคิดว่าแม่คงอยาก ให้คนอื่นชมด้วยแหละว่าลูกเรียนจุฬา) แต่ผมค่อยพูดกับแม่ว่า คนเราจะเก่งจะดี มันอยู่ที่ตัวเอง ไม่ได้อยู่ที่สถาบันแล้วเราค่อยๆหาเหตุผลต่างๆมาคุยกับท่านจนท่านให้อนุญาติให้ผม เอาโควต้าได้ ใจเย็นๆครับทุกอย่างมีทางแก้แน่นอน ส่วนไอ้เรื่องเป็นเกย์ไม่เป็นนี่ผมว่ามันเหมือนกับรสนิยมนะครับ เช่นผมชอบสีขาวแต่คนอื่นชอบสีแดง จะให้คนทั้งโลกชอบเหมือนเราได้ไงเนาะ (ผมไม่ได้รังเกียจอะไรเพศที่3หรอกนะ) สุดท้าย ขอให้โชคดีน้าครับ


ปล. NZ น่าอยู่เนาะ เราเคยไปอยู่มา2-3เดือนเหมือนกัน สวยมากเราไปเกาะใต้อะ)

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

คุณครูจำหนูได้ เราเคยคุยโทรศัพท์ทางไกลกัน

ถ้าคุณครูบอกว่าไม่มีใครผิด ก็อาจทำให้เราไม่แตะเบรคนะครับ

ครั้งนี้หนูคงต้องเหยียบเบรคอย่างแรง รถอาจหมุนหลายตลบ

แต่หนูต้องยอมรับความจริงว่า

จิ้งจกสองหางคนก็มองแปลก ขอนไม้รูปเหมือนคนก็ดูประหลาด

ไก่มีปากเหมือนเป็ดก็พิลึก หมามีเขางอกเล็กๆก็บองว่าอาถรรพ์

สรีระเป็นตัวกำหนดความปกติของสายตา

อันดับแรก หนูคงต้องยอมรับก่อนว่า ความปกติคือสิ่งที่เรามองข้ามไป

แต่ความไม่ปกติกลับกลายเป็นเป้าสายตา

หนูต้องยอมรับข้อนี้ก่อน

หลังจากนั้นก็หาทางแก้ไขด้วยการประนีประนอมอย่างไม่ขัดแย้ง

คุณครูเห็นใจทั้ง 2 ฝ่าย

แต่ฝ่ายที่เห็นสัจจธรรมก่อนควรเป็นผู้มีสติและยอมแพ้อย่างผู้ชนะกิเลส

การที่จะเอาชนะผู้ที่ต่างฝ่ายต่างรักกัน นับว่าสมรภูมินี้เต็มไปด้วยความพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

แต่ด้วยม่านแห่งความยึดตนเองเป็นใหญ่มาบังตา

เลยทำให้ทั้งสองฝ่ายต่างต่อสู้กันทั้งๆที่รู้ว่าทั้งสองฝ่ายต้องบอบช้ำ

ในหนึ่งชาติที่เราเกิดมา เราได้ชีวิตมาเพื่อที่จะมาตัดทอนกรรมให้น้อยลง

ใช่ว่าแม่พ่อลูก จะอธิษฐานจิตมาเพื่อเกื้อกูลกันเสมอ

สงครามข้ามภพชาตินั้นสืบทอดกันมายาวนานโดยที่เราไม่ทราบได้

แต่แค่เราได้อาศัยท้องของมารดา อาศัยเชื้อของพ่อมาผสมฝังตัวอยู่ในที่ๆแสนปลอดภัยที่สุด

ก็ถือว่าพระคุณนี้มากล้นแล้วนะลูก

อภัย และอโหสิกรรมคุณพ่อและคุณแม่นะลูก

หนูลองยอมสิครับ ยอมลดทิฏฐิมานะลง

ยอมให้ความร่วมมือตามที่ท่านต้องการ

ในขณะเดียวกันก็ไม่ทิ้งความฝันของตัวเอง

เพียงแต่เวลาที่ยังไม่อำนวยให้เราเท่านั้น

เชื่อคุณครูนะลูก การยอมกันจะช่วยทำให้อีกฝ่ายค่อยๆลดความเขม็งเกร็งลง

"ความงามของแมกไม้ เกิดจากความสกปรกของมูลสัตว์ได้ฉันใด

ความสำเร็จที่แท้ย่อมเกิดจากอุปสรรคหรือความล้มเหลวได้ฉันนั้น"

ทางพระพุทธศาสนาเรียกสิ่งที่คุณครูพูดถึงว่า"หนี้ศักดิ์สิทธิ์"นะลูก

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

หนูลองนึกถึงเวลาที่หนูอยู่ในท้องแม่ถึง 6480 ชั่วโมงสิลูก

และคนที่แม่เรารักมากคือพ่อของเรา

ทั้งสองท่านอาจทำร้ายจิตใจหนูบ้างอย่างไม่ตั้งใจ

คุณครูขอโทษแทนท่านได้ไหมลูก...นะครับ

เชื่อคุณครูนะลูก

สิ่งที่ท่านแนะไม่ใช่ไม่ดี เพียงแต่เราไม่ชอบเท่านั้นเอง

แต่โลกนี้บ่อยครั้งที่เราต้องอยู่ด้วยหน้าที่ มากกว่าความชอบหรือไม่ชอบนะครับ

สวดมนต์เป้นไหมลูก หรือนึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่หนูเคารพบูชา

เพื่อใจจะได้พัก เมื่อจิตได้พัก จิตจะมองโลกได้ใสขึ้นนะลูก

ตอนนี้หนูเครียดและสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างมาก

"สติ"เท่านั้นที่จะช่วยหนูได้

ตอนที่หนูอยู่ต่างประเทศ หนูก็เครียดอีกเรื่องหนึ่ง

หนูเห็นไหมลูกว่าขึ้นชื่อว่าคน หากไม่มีหลักของชีวิต

ก็เหมือนเรือที่ไร้หางเสือ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

หนอนดักแด้ของคุณครู

หนูรู้ไหมลูกว่าหนอนดักแด้ขนมันขึ้นเต็มตัวจนหนอนนั้นดูน่าเกลียดมาก

เจ้าหนอนเองก็พยายามช่วยตนเองด้วยการถ่มน้ำลายมาเคลือบตัวเอง

จนกลายเป็นรังหุ้มตนเอง ไม่กระดุกกระดิก ไม่กินไม่ถ่าย เก็บตัวอยู่กับความทุกข์รันทดเฝ้ารอเวลาที่เหมาะสม

และแล้ววันหนึ่งเจ้าหนอนดักแด้ก็เจาะรังออกมา

กลายเป็นผีเสื้อที่สวยงามบืนถลาอวดปีกที่งดงามที่ผู้อื่นเคยพากันดูถูก

หนอนดักแด้ของคุณครูต้องเรียนรู้การอยู่อย่างนิ่งๆโดยไม่ต่อล้อต่อเถีง โดยเฉพาะกับผู้มีพระคุณ

แม้ว่าท่านจะไม่มีเหตุผลก็ตาม

เพราะตอนหนูแบเบาะหนูแผดเสียงร้องให้พ่อแม่ตื่นมาพร้อมท่านทั้งคืน

พระคุณที่ท่านดูแลเรามามากล้นนะลูก

นะครับคนดีของคุณครู

แผลสดของหนูเดี๊ยวก็จะเเห้งเอง

อย่าไปแกะไปเกามันนะครับ

กลั้นใจนะลูก เจ็บแป๊บๆเดี๊ยวก็หาย

ลองนะครับ ชีวิตที่เกิดมาบางครั้งก็ไม่ใช่ของเราเองเสียคนเดียว

รอเวลานะครับ  เชื่อคุณครูนะลูก

แล้วไม่ต้องคิดทุกอย่าง

"ความสำเร็จที่แท้จริงต้องมาจาการให้

ให้ออกไป  ให้ออกไป  ให้ออกไป

แต่กระนั้นความสำเร็จก็มิได้ปฏิเสธการรับเข้ามา

เพราะการรับเข้ามา ก็เพื่อจะให้ออกไป

และนี่ก็คือเส้นทางสู่ความสำเร็จนั่นเอง"

คุณครูไม่ขอรับอะไรจากหนูนอกจากขอให้หนูเรียนรู้ที่จะ"ให้"นะครับ

ขออภัยที่คุณครูตอบช้าไปหน่อยนะครับ

บอร์ดนี้มีกำลังใจให้หนูเสมอ

ห่วงใยเสมอนะลูก