ไ ท ย ฆ่ า ไ ท ย ฤ ๅ จั ก สู ญ สิ้ น แ ผ่ น ดิ น ส ย า ม 2

๑ไทยไม่รัก ไทยแล้ว จักสูญสิ้น

ปลิดชีวิน เลือดไทย เพื่อใครหนา

เหยียบผืนดิน ถิ่นสยาม สามเพลา

แล้วไยกล้า ถุยถ่ม แผ่นดินไทย

๑ใครเคยคิด ถึงแผ่น ดินมาตุ

ไม่เคยยุ เหยียดใคร ให้หมองศรี

ดินคือดิน โอบอุ้ม ชุ่มธานี

ดินคือที่ เพาะเลี้ยง พืชสัตตา

๑ดินผืนนี้ เคยก่อทุกข์ ให้ใครหรือ

เหตุใดฤๅ ย่ำเหยียบ ตักตวงผล

กอบประโยชน์ เพื่อตน แทนผองชน

ดินของตน ท้ายสุดกลบ ศพเพื่อนไทย

๑ดินสรรค์สร้าง สรรพสิ่ง ดีงามหลาย

หากดินสลาย ใครเล่า จักได้ผล

ดินยังคง เลี้ยงชีพพืช สัตว์-ผองชน

ไยไม่ครอง ดินผืนตน ให้จำเริญ

๑บรรพชน เสียเลือด ครองดินนี้

ไร้ไพรี ย่ำเหยียบ มาหลายหน

แต่คนไทย ไร้รักดิน แผ่นดินตน

ย่ำผจญ ผลาญชีพสิ้น ด้วยเหตุใด

๑ไม่รักชาติ ไม่รักศาสน์ สิ้นรักกษัตริย์

แล้วชาติไทย ฤๅจัก ยืนหยัดได้

หลายทิวา หลายราตรี ล่วงผ่านไป

ความสุขใจ หายลับ ดับมลาย

๑ครูสมศรี ขอวอน เด็กไทยเอ๋ย

อย่าละเลย หน้าที่ เมื่อใหญ่หนา

รู้แยกแยะ รู้แบ่งปัน เหมาะเวลา

รู้รักษา ปกป้อง แดนถิ่นไทย

๑ยามเติบใหญ่ จงอย่าได้ เห็นแก่ตน

รู้ผ่อนปรน ยอมเฉือนเนื้อ เพื่อมวลผล

ชาติคือชาติ กว่ากอบกู้ ต้องผจญ

รู้สละตน เพื่อผองปวง ประชาไทย

๑รู้สละ รู้จักละ รู้จักเสีย

รู้จักแพ้ รู้จักเจียม มิใฝ่สูง

รู้ทดแทน แผ่นดิน ถิ่นผดุง

รู้กอปรกรุง มิให้ ผู้ใดราน

๑น้ำมัน-น้ำ ย่อมรวม กันมิได้

เขย่าเท่าไร มิผสม รวมกันหนา

เมื่อเวลา ล่วงไป ไม่นานนา

น้ำแยกมัน ออกมา ต่างชั้นกัน

๑เหมือนความเท็จ ผู้คน สับสนผิด

แม้เกินขีด เกินทน อย่าหม่นหนา

ทองแท้ย่อม ไม่กลัว ไฟลามรา

เพราะยิ่งกล้า เปล่งแสง อำไพกาญจน์

๑จึงขอวอน เด็กเด็ก แห่งสยาม

จงงดงาม จิตตา มายาเห็น

รักโลภโกรธ สรรเสริญ ต้องมองเป็น

อย่ายึดเห็น ว่าต้องเป็น ของตัวกู

๑ประดับชื่อ ประเทืองยศ สกุลเถลิง

ปวงชนเยิน ยอยศ เกริกนามขยาย

ธรรมคุ้มครอง กอบกู้ แผ่นดินกำจาย

สมเลือดไทย เหยียบดิน ถิ่นรัตนตรัย

๑ดูตัวอย่าง ผู้ใหญ่ ช่างไร้คิด

ช่วงพิชิต แผ่นดินย่อย ไร้ราศรี

ไทยฆ่าไทย ใครเล่า ไร้โศกี

แผ่นดินนี้ เดือดกรุ่น สู่ลูกไทย

๑จักขอสอน ความรู้ คู่ธรรมยิ่ง

ธรรมสัจจริง หว่านลง กลางจิตหมอง

แหงนมองฟ้า ว่าต้องมี ธรรมคุ้มครอง

เฝ้าสั่งสอน คนทำดี ต้องได้ดี

๑จงลุกสู้ ด้วยความเพียร มานะสรรค์

พร้อมประจัญ กิเลสด้วย ปัญญาผยอง

พิริยะมั่น กตัญญุตาคง ลงจิตตรอง

นำเด็กผอง สู่ยุติ- ธรรมครองใจ

๑ไม่คิดเปลี่ยน สีหัวใจ ให้เป็นสอง

เพราะสามสี ที่อยู่ครอง ในใจฉัน

คือสีขาว ศาสน์สอน กอปรกิจงาน

ลุกิจการ ประกอบดี เป็นศรีตน

๑สีที่สอง คือสีแดง แทนเลือดชาติ

ชนประวัติศาสตร์ กอบกู้ จึ่งเปื้อนสี

ไตรรงค์คง มีอยู่ เพราะเลือดดี

จึงเป็นที่ มาแห่งแดง แถบธงไทย

๑สีที่สาม น้ำเงินคง ดำรงชาติ

ภูมิราชย์ แห่งธานี ของปวงผอง

ไร้ ธ สิ้น แผ่นดินกอปร กู้ประคอง

จึงเป็นสี แถบกลาง ของไตรรงค์

๑รักชาติศาสน์ กษัตริย์ นะเด็กเอ๋ย

เราไม่เคย แตกแยก แบ่งเป็นสอง

ร้อยดวงใจ ร้อยรัก เฝ้าสานปอง

จักกอบกู้ ไตรรงค์ ยืนยงงาม

๑ครูวอนขอ อย่าเลียนแบบ กิเลสของ

ผู้ใหญ่ผอง สู้รบ ให้เด็กเห็น

เด็กน้อยจ๋า ทำดี ย่อมอยู่เย็น

กอปรดีเห็น รักษาใจ คุ้มบุญนาน

๑ประนมก้ม ลดเศียรกราบ เท้าผู้ใหญ่

ขออย่าให้ รบรากัน เลือดแดงฉาน

เลือดทาแผ่น แดนดิน ถิ่นไทยสราญ

ชะล้างน้ำ ก็หาย ตามสายชล

๑แต่เลือดกลับ ติดแน่น ฝังจิตเด็ก

ไร้เดียงสา กลับเห็น ติดตาฝัง

ไม่ห่วงชาติ ห่วงเด็ก หรือไรกัน

จึงประจัญ ห้ำหั่น เลือดไทยริน

๑กลับเถิดหนา กลับถิ่น ดินสยาม

น้ำมีปลา นามีข้าว ต่างชาติเห็น

ไทยรักผอง ไทยนั้น ชาติร่มเย็น

ปลิดชีพสิ้น ของฉันแลก ก็จักยอม

๑หากฉันตาย แต่ชาติ ดำรงอยู่

ก็จงเฉือน แถเนื้อ ให้หมดสิ้น

เพื่อยุติ สงครามผอง ของแผ่นดิน

แม้ปราณสิ้น ก็จักยอม เพื่อแดนไทย

๑แต่ชีวิต ไร้ค่า เฉกเช่นฉัน

คงทำได้ ก็แต่จรด หมึกหยดเขียน

บอกให้รู้ เล่าให้เห็น เน้นความเพียร

คุณล้นเศียร กราบแทบดิน ถิ่นไทยเอย

คุณครูสมศรีก็เป็นแค่ครูนอกระบบคนหนึ่ง

ดำรงชีพด้วยการสอนภาษาอังกฤษควบคู่คุณธรรม

ไร้ความสามารถเชิงอรรถศิลป์ภาษาไทย

แต่ก็พยายามกลั่นความรู้สึกออกมาเป็นวจีจิต

หวังแค่ "ความรัก ความเข้าใจ และ อภัยกัน"

ที่จะหลอมรวมชาติเข้าด้วยกัน

ขอบพระคุณแผ่นดินไทย และครูบาอาจารย์ ทุกท่าน พ่อแม่

และสรรพชีวิตที่ทำให้ครูคนนี้ได้เกิดและทำประโยชน์ แม้มิเทียมตะวัน

แต่ก็ขอเป็นเพียงหิ่งห้อยที่ร่วมเส้นทางไปกับผู้รักสันติและความดี

ขอให้สันติสุขและคุณธรรมคืนกลับสู่แผ่นดินไทยในเร็ววัน

ประพันธ์โดย คุณครูสมศรี ธรรมสารโสภณ

12.4.53 เวลา10.13 น.

ฤๅจักสูญสิ้นแผ่นดินไทย

http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=9407.msg106744#msg106744