จะยอมเป็น"ไอ้ขี้แพ้" ก็ตามใจ

ก่อนอื่นคุณครูต้องขออภัยที่ไม่ได้ตอบคำถามหนู

และดีใจที่หนูยังรอติดตามคำตอบอยู่ค่ะ

Q:งานที่โรงเรียนเยอะมากๆ อาจารย์ให้การบ้านเยอะ โดยเฉพาะงานกลุ่ม/งานห้อง หนูเป็นคนที่ชอบรับงานมาทำเองคนเดียว เพื่อนๆก็ไม่ห่วง เพราะเค้ารู้ว่าหนูเป็นคนทำงานออกมาดี ดีกว่างานของหนูเองซะอีก เพราะหนูทุ่มเทเวลากับงานอื่นที่ไม่ใช่งานตัวเองมากๆ แม่ก็เคยบ่นว่า “มัวแต่ทำให้คนอื่นอยู่นั่นแหละ งานตัวเองไม่รู้จักทำ หนังสือก็ไม่อ่าน” หนูก็จะบอกแม่ว่า “มันก็คะแนนหนูเหมือนกันค่ะแม่ ถ้าไม่ทำก็ไม่มีคนทำ” อะไรประมาณนี้ หนูก็ไม่รู้ว่าการที่หนูทำแบบนี้แล้วเค้าเรียกว่าเป็นคนดีรึป่าว แต่หนูคิดว่าหนูทำแล้วหนูได้ประสบการณ์ หนูก็เลยทำมาตลอด ไม่ได้คิดอะไรมาก เวลาที่ผ่านไปในแต่ละวันของหนูก็เสียไปกับการทำการบ้าน ทั้งงานกลุ่ม/งานห้อง/งานเดี่ยว หนูก็เลยไม่ได้อ่านหนังสือ จริงๆก็ไม่มีความคิดที่จะอ่านด้วยซ้ำ เพราะทำเสร็จก็นอนเลย

A:ทำงาน ย่อมได้งาน

ทำงานด้วยความละเอียดและทุ่มเท ถือเป็นการบ่มเพาะนิสัยที่ดีงามที่ใครก็สอนหนูไม่ได้

นอกจากตัวหนูเท่านั้นที่จะฝังลึกลักษณะที่ดีงามเช่นนี้

คุณสมบัตินี้เป็นคุณสมบัติที่เป็นวาระชาติที่ควรนำมาปลูกฝังเด็ก ๆ ให้เยาวชนไทยมี "ความรับผิดชอบ" และมี"น้ำใจ"เช่นหนู

วันนี้ ไม้งามต้นนี้ ยังไม่แผ่กิ่งก้าน

แต่รอไม่นานนัก อนุสัยที่ติดตัวนี้จะมีคุณค่าแก่ตัวหนูและสังคม

คุณพ่อคุณแม่หนูต้องเป็นผู้มีจิตใจงาม จึงสะท้อนออกมาทางนิสัยของหนู

แต่ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญในชีวิตก็คือ

"เวลาที่จำกัด" และ "การสอบแข่งขัน" ในระบบ "แพ้คัดออก"

จึงทำให้หลายคนเป็นห่วงหนู

ไม่ต้องกังวลนะคะ

งานที่ทำ อาจลดคุณภาพลงมาสักหน่อยให้เหมาะสมกับเวลา

แบ่งสรรให้เพื่อนๆได้ร่วมทำงานด้วย

เพราะคุณสมบัติของ"ผู้นำ" ไม่ใช่การทำงานเพียงคนเดียว

แต่จะต้องพากลุ่มทั้งกลุ่มไปถึงจุดหมายร่วมกัน

สุดท้ายเราจะมาเน้นที่ "กระบวนการของชีวิต" มากกว่า "ผลที่คาดว่าจะได้รับ"

ถ้าเราเน้นกระบวนการ เราจะให้ความสำคัญต่ออารณ์ความรู้สึก ที่ต้องพัฒนาไปพร้อมๆ กับการคืบหน้าของงาน

งานดี แต่ทะเลาะกัน ก็ถือว่างานนั้นไม่ประสบความสำเร็จ

คุณครูเป็นกำลังใจให้นะคะ จัดสรรเวลาให้เหมาะสม และเลือกทำสิ่งที่สำคัญที่สุดก่อนนะคะ

2.หนูเป็นเด็กกิจกรรม ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน อาจารย์ที่โรงเรียน หรือพ่อแม่ ก็จะบอกว่าหนูเป็นเด็กขยัน(ทำกิจกรรมแต่ไม่ขยันอ่านหนังสือ)มากๆ ตอน ม.5หนูก็เป็นคณะกรรมการนักเรียน เป็นคนที่บ้างานมากๆ บางทีคนในโรงเรียนคิดว่าหนูเป็นประธานนักเรียน เพราะหนูทำงานเยอะ มีโดดเรียนบ้าง แต่ทีจริงแล้วหนูเป็นแค่เหรัญญิกเอง โรงเรียนของหนูมีกิจกรรมเยอะมากๆ แทบจะทุกสัปดาห์เลยก็ว่าได้แล้วคนจัดกิจกรรมก็ไม่ใช่อาจารย์ แต่เป็นพวกหนู คณะกรรมการนักเรียน 12 คนเอง แบบว่า ม.5นี่ทุ่มเททั้แรงกายแรงใจให้กับโรงเรียน ทำเพื่อโรงเรียนสุดๆ วันๆก็สิงสถิตอยู่แต่โรงเรียน ไปโรงเรียนเตรียมเปิดเพลงเข้าแถว เตรียมข่าวประกาศตั้งแต่ 7 โมง ตอนเย็นก็ทำงานคณะฯอยุ่ที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนจนถึง 3-4 ทุ่ม ไม่เว้นวันหยุดราชการ ปกติวันเสาร์-อาทิตย์ แอนๆเค้าจะเรียนพิเศษอ่านหนังสือกัน แต่หนูอยู่แต่ห้องคณะฯ เรียนพิเศษ 3 ชม. ในแต่ละวันกลับมาถึงบ้านก็ไม่ค่อยได้ทำอะไร เพราะมันดึกแล้ว ทำภารกิจส่วนตัวเสร็จก็จะดูทีวี ทำการบ้าน แล้วก็เข้านอน สาเหตุนี้เองที่ทำให้หนูไม่ได้อ่านหนังสือ แถมหนูก็ทำงานกลุ่ม/งานห้องน้อยลง ส่งผลให้หนูมีปัญหากับเพื่อนด้วยค่ะ แต่เพื่อนเค้าก็เข้าใจเรานะแหละ เพราะเราทำงานหนัก คุยกันได้ (แต่มันก็ทำให้หนูเครียดนะคะ)

A: คำว่า "นักเรียน" คือ"ผู้ที่มีหน้าที่เรียนหนังสือ"

ทำไมต้อง "เรียนหนังสือ" เพราะองค์ความรู้ที่ได้จากการเรียนสะสมทีละชั้นปี จะกอปรความรู้และกระบวนการคิดให้เราใช้ในอาชีพในอนาคต

เมื่อความรู้มี ความสนใจก็จะฉายแสงออกมา ทำให้เราเลือกอาชีพได้ถูก

แต่การเลือกอาชีพก็ต้องผ่านระบบการสอบคัดเลือก

ถ้าหนูความรู้ไม่พอไปสอบ หนูก็ต้องพลาดโอกาสในชีวิตไป เพราะกฏประเพีของประเทศไทยเป็นเช่นนั้น

เมื่อเป็นเช่นนั้น คุณครูอยากให้หนูทุ่มเทกับการเรียน แต่แบ่งเวลาสัก 20-25% มาใช้ในกิจกรรม

ในมหาวิทยาลัยมีกิจกรรมไว้รอหนูมากมายนะลูก

Q: 3.หนูไม่ค่อยมีสมาธิ มีจิตใจจดจ่ออยู่กับอะไรได้ไม่นาน คืออยู่บ้านหนูไม่มีห้องส่วนตัว เวลาทำการบ้าน อ่านหนังสือก็จะทำที่ห้องนั่งเล่น อยู่ในสายตาพ่อแม่ตลอดเวลา พ่อแม่ก็เปิดทีวีดู เวลาทำอะไรหนูก็เลยไม่มีสมาธิ วอกแวกตลอด ก็เลยกลายเป็นคนทำงานช้าไปด้วย แล้วถ้าหนูทำการบ้านเสร็จ แทนที่หนูจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน หนูกลับชอบหาอะไรที่ไร้สาระมาทำแก้เซ็ง เช่น ทำสิ่งประดิษฐ์ติ๊งต๊อง ออกแบบกล่อง ทำกล่องเล่น วาดรูป ปักครอสติช หนูใช้เวลากับของไร้สาระพวกนี้ไปมากจนเข้านอนเลย หนูก็เลยไม่อ่านหนังสือ แต่ถ้าหนูมีโอกาสอ่านหนังสือจริงๆ อ่านได้ไม่นานก็จะเบื่อ แล้วก็ดูทีวีอย่างเดียวไปเลย แม่ก็จะบ่น บางทีหนูก็ไปนอน บางทีหนูก็ออกไปอ่านที่โต๊ะกินข้าวอีกห้องนึง แต่หนูก็ยังไม่มีสมาธิอยู่ดี หูของหนูมันหาเรื่องต้องการจะฟังเสียงทีวีตลอด หรือถ้าหนูไปอ่านที่ห้องนอน อ่านไม่ถึงหน้าก็จัหลับ ตื่นมาอีกทีก็ตี 2-3 ก็จะหลับยาวจนถึงเช้าเลย

A:สมาธิ เป็นเรื่อง "ฝึกและฝืน"

ถ้าไม่เริ่มต้น ก็จะกลายเป็นคนที่รักษาและกำหนดอารมณ์ตนเองไม่ได้

การอ่านหนังสือ ต้องใช้สมาธิ และสติเพื่อจดจำสิ่งที่ไม่รู้ และบางครั้งเป็นสิ่งที่ไม่มีเหตุผลให้น่าจดจำ

ความคุ้นชินกับความสนุกจึงปฏิเสธการอ่าน

หนูลองเห็นความสำคัญและคุณค่าของการเรียนหนังสือสิลูก

แล้วหนูจะทราบว่า "การเรียนหนังสือ" ก็คือ "กุญแจขุมทรัพย์ที่ยิ่งใหญ่"

คุณครูเป็นคนมีสมาธิในแต่ละสิ่งเพียงสิ่งเดียว คุณครูจึงเลือกหลับในเวลาที่เขาตื่น และตื่นในเวลาที่เขาหลับกัน เพื่อควาเงียบที่ก่อให้เกิดสมาธิ

คนเรา ถ้าจะอ่านเสียอย่าง คำว่า "อุปสรรค" กลับกลายเป็น "ประโยชน์ให้เราเอาชนะค่ะ"

Q:4.หนูเป็นคนที่เบลอๆ สับปะหงกบ่อยมากๆ ไม่ว่าจะเป็นการเรียนที่โรงเรียน เรียนพิเศษ เรียนติว หรือเวลาอ่านหนังสือ หนูจะมีอาการง่วงนอนแล้วก็สับปะหงกเปนประจำทั้งๆที่หนูก็ไม่ได้นอนดึก หนูหลับจนเพื่อนๆต้องปลุก อยู่บ้านแม่ก็จะหยิก ไปล้างหน้าล้างตา ตบหัวตบหน้าตัวเองก็ไม่ดีขึ้น ก็ไม่รู้จะทำยังไง การที่หนูหลับบ่อยๆ เวลาเรียนหนูก็เลยได้รับความรู้ไม่เต็มที่ บางทีก็งงๆ กลายเป็นเด็กที่ไม่ตั้งใจเรียนไป เวลาอ่านหนังสือหนูก็จะหลับ ทำให้อ่านไม่รู้เรื่อง อ่านเพียงเพื่อให้จบๆไปเท่านั้น เพราะหนังตากับหัวสมองมันไม่ไหวจริงๆ

A: จิตที่ซึมเซาเป็นจิตที่ไม่มีพลัง นำไปใช้ประโยชน์ไม่เกิดผล

ดูหนอยากจะเป็น "ไอ้ขี้แพ้" เยแล้ว

รีบลุกขึ้นมาสร้างนิสัยของคนที่ไม่ยอมเป็น"ไอ้ขี้แพ้" ดีกว่านะคะ

Q: พอเริ่มอ่านถึงข้อนี้ หนูเป็น "ไอ้ขี้แพ้"จริงๆด้วย

เพราะไอ้ขี้แพ้จะจำนนตนเองต่อความเกียจคร้านค่ะ

ช่วยลำบาก ถ้าหนูไม่ลุกขึ้นมาพัฒนาตนเอง

Q:6.หนูทำตามเป้าหมาย ทำตามแผนที่วางไว้ไม่ได้ คือหนูพึ่งเริ่มคิดที่จะขยัน แล้วก็เขียนว่าวันนี้ต้องทำอะไรบ้าง พรุ่งนี้ต้องทำอะไรบ้าง เช่น อ่านชีวะ ทำโจทย์คณิต ทำข้อสอบ smart 1 ท่องศัพท์ แต่หนูทำได้อย่างมากแค่อย่างเดียว บางทีก็ทำไม่ได้เลยค่ะ หนูรู้สึกว่าตัวเองใช้เวลาอย่างไร้สาระมาก วันๆเอาแต่ไร้สาระ พยายามฮึดสู้ แต่มันก็ไม่มีกำลังใจ ไม่มีแรงยังไงไม่รู้

หนูอยากเรียนบัญชี มันก็ต้องเก่งคณิตกับ English แต่หนูก็ไม่เก่งซักอย่าง หนูก็เครียดมากๆ ชอบคิดมาก ควบคุมจิตใจไม่ค่อยได้ หนูพยายามจะขยันๆๆๆขยันให้มากขึ้น แต่เวลาคิดได้มันก็ทำได้แค่ 1-2วันก็ไม่ไหว คำพูด กำลังใจของเพื่อน อาจารย์ พ่อแม่ คุณครูสมศรี หรือตัวหนูเอง มันทำให้หนูฮึดสู้ได้เพียงระยะสั้นเท่านั้น หนูเปลี่ยนแปลง/พัฒนาตัวเองไม่ได้เลยค่ะ หนูเครียดมาก ชอบร้องไห้คนเดียวเป็นประจำ แล้วก็จะโทษตัวเองว่าทำไมทำไม่ได้ซักที แต่มันก็ทำไม่ได้จริงๆ หนูไม่อยากเป็น “ไอ้ขี้แพ้” หนูอยากมีอนาคตที่ดี แต่ตอนนี้หนูรู้สึกว่าหนูเป็น “ไอ้ขี้แพ้” ยังไงก็ไม่รู้ หนูท้อแท้กับชีวิตมาก คุณครูช่วยหนูทีนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ^^

ปล.อีกอย่างคือเพื่อนๆหนูมักจะคิดว่าหนูซุ่มอ่านหนังสือ แต่จริงๆไม่ใช่เลย หนูบอกไปเพื่อนๆก็หาว่าหนูโกหก แล้วก็โกรธหนูอีก หนูไม่รู้จะอธิบายให้เพื่อนฟังยังไงค่ะ ขอความคิดเห็นหน่อยนะคะว่าจะต้องทำยังไงดี หนูไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนเลยค่ะ

ปล2.พิมพ์มาย๊าว ยาว เหนื่อยเหมือนกัน แต่การพิมพ์ครั้งนี้มันคงคุ้ม หนูจะรอวันที่คุณครูช่วยหนูนะคะ … “รัก”

A: ทราบทุกอย่างแต่ทำไม่ได้ หนูก็คงเตรียมตัวเป็น "ไอ้ขี้แพ้"ได้แล้วลูก

เพราะไอ้ขี้แพ้จะอ้างเหตุผลไม่ให้กอปรเหตุที่จะพัฒนาตนเอง

ไอ้ขี้แพ้มักไม่ค่อยลงมือกระทำ เพราะเพลียไปกับความคิดที่คิดว่าไม่อยากทำอะไร

ทำไงได้ล่ะคะ

ถ้าหนูไม่ขยัน ล้านคำแนะนำก็ช่วยหนูไม่ได้ลูก

คงพูดได้ประโยคสุดท้ายค่ะว่า

ฤๅจักยอมเป็น "ไอ้ขี้แพ้" ก็ตามใจ

โตขึ้นต้องไปยืนต่อแถวต้อนรับและไหว้เพื่อนนะคะ

โชคดีนะลูก

http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=10003.0