ชมรมคนรักครูสมศรีเข้ามางิ

[ผิงผิง]

คิดถึงคุณครูนะคะ

[เหม่งจ๋าย : )]

ครูจ๋า เสาร์นี้ตอนเช้าแจมไม่ไปน้า >__<" ไปหาครูที่โรงเรียนเก่าอ่าคะ

ที่โรงเรียนเก่ามีงานพอดี แฮะๆๆ


แอบมาบอก ไม่ติดมหิดลค่ะ ปิ้วๆๆ 555+ แต่ได้จุฬาภรณ์แทน ^___^a"

แต่ก็ต้องไปสอบรอบที่ 2 อยู่ดี เอิ้กๆๆ


อะหนึ่ง คิดถึงครู
อะสอง คิดถึงพี่ๆ
อะสาม คิดถึงแองจี้
อะสี่ คิดถึงข้าวเหนียวถั่วดำ
อะห้า..คิดถึงทุกๆสิ่ง ที่เป็นร.ร."ครูสมศรี"

[อุซางิจัง..CUD44]

อะ เท่าไหร่ไม่รู้แจมมมโดดเรียนนนน55+

[เหม่งจ๋าย : )]

ของพี่วิวอะ อะหก

ของแจมอ่า

อะเจ็ด.. แจมไม่ได้โดดน้า >__<"  วันนี้ตอนเช้าแจมก็ไปเรียนมา อิอิ

[Paloz]

ยิ่งร๊ากคุณครูมากขึ้นอีก เมื่อผมทราบว่า คุณครูมาเปิดที่ พญาไท ผมจาได้ กวาดเพื่อนๆๆๆ (ศ.อ.) ไปถล่ม (- -") ที่ ครูสมศรี พญาไท เย่ๆ

[bubblegum]

เด๋วเราก้อจะกวาดรุ่นน้องเราไปเรียนเหมือนกันเพราะเมื่อก่อนไกลมากมายเลยง่ะ ขอบคุณครูสมศรีมากค่ะ

[EternalMM]

นู๋รักครูมากๆ เลยค่ะ
ครูทำให้นู๋เรียนรู้ที่จะทำสิ่งต่างๆ
ทำให้นู๋ตื่นมาจากความเป็นไอ้ขี้แพ้

PS.ครูชื่อเดวกับแม่นู๋เลยค่ะ  แล้วนู๋ก็รักแม่เหมือนที่นู๋รักครูด้วย^^

[X>->*~l-!-J-d-e~*<-<X]

ช่วงนี้ บอร์ดเงียบๆ เนอะ

เข้ามาโพสต์กันหน่อยจิค่ะ

อย่าให้เปงป่าช้าจิ

[Doo Dee]

ตอบด้วยคน...



คุณครูที่หนูรัก
รักจริงๆ


เริ่มเรียนกะคุณครูตั้งแต่ตอนม.4
ตอนนั้นเรียนกะเพื่อน

เดียวนี้ นั่งเรียน คนเดียวละ
เพื่อนขี้เกียจ เพราะว่าอยุ่ม.6ละ
เอาเวลาไปอ่านหนังสือ

รักภาษาอังกฤษมากมาย
รักคุณครูสมศรีด้วย

[Fatal Frame]

ผมรักคุณครูสมศรีครับ

วันแรกที่ผมมาสัมผัสสถาบันแห่งนี้ เกินบรรยายจริง ๆครับ
ทุกคนต่างเฝ้ารอกันมาเรียนเหมือนพวกอดอาหารมาประมาณ
10 วันเลยอะครับ พอขึ้นไปเรียน PH1 สด เทอมที่แล้วครั้งแรก
ปุ๊บ ยาเสพติดออกฤทธิ์เลยครับ อยากที่จะมาเห็นใบหน้าคุณครู
อยากที่จะมากอบโกยความรู้กับคติสอนใจ ไม่เคยมีสถาบันไหน
ที่ผมเรียนแล้วมีความสุขอย่างนี้มาก่อนเลย

ปัจจุบันผมเรียนอยู่ชั้น ม.2 ร.ร. ซ.ค. อยู่ห้อง 201 ที่โรงเรียนครูสมศรี
ถึงแม้ครูจะไม่เคยเห็นหน้าผม ไม่เคยรู้จักผม แต่เวลาที่ครูมองมาทางผม
ผมก็มีความสุขแล้ว ในเดือนธันวาคมที่ผ่านมานี้ ผมได้ร่วมสอบชิงทุน ของทางร.ร.
ไปประเทศ Italy กับ France ก็เพราะ ครูแหละครับ ที่ทำให้ผมได้มีโอกาส
ได้ไปเหยียบทวีปยุโรปเป็นครั้งแรก

ผมอยากจะกล่าวขอบพระคุณ คุณครูสมศรีเป็นอย่างมาก หวังว่าครูคงจะได้
อ่านข้อความนี้

ในวันที่ 2 มกราคม 2008 ตั้งแต่ที่ผมเข้ามาในห้อง ผมรู้สึกเลยว่ามันแปลกไปจากเดิม
ครูเดินเข้ามา จมูกแดง ดวงตามีสีแดง ผมรู้เลยว่า คุณครูพึ่งร้องไห้ หลังจากตอนที่มีน้ำตาไหลออกมา
คุณครูสังเกตไหมว่า พวกนักเรียนทั้งหลายที่พยายามตอบคำถามครูมีน้ำเสียงห่อเหี่ยวอย่าง
เห็นได้ชัด ผมได้ส่งข้อความไปให้ครู ให้ครูร่าเริงเหมือนเดิม มีรอยยิ้มอันแสนประทับใจ
ฉายมาให้นักเรียนเหมือนทุกๆครั้ง ผมเลยปรึกษาเพื่อน ให้ส่ง สาขาพญาไทไปอย่างไร
แล้วผมส่งตามโดยผมบอกว่า มีทางเชื่อม ครูอ่านแล้วบอกไม่ใช่ บอกให้โรยตัวลงมาต่างหาก
แผนเป็นไปตามคาดครับ เสียงหัวเราะที่มีความสุขลอดออกมาจากลิมฝีปากของนักเรียน
แล้วผมส่งต่อไปว่า "สมเป็นคุณครูสมศรีเลยครับ" ครูไม่สนใจแล้วงงงวยกับคำพูดประโยคนี่
อย่างมาก ผมดูสีหน้าครูว่าครูไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ แต่ ถ้าครูมีรอยยิ้มเหมือนเดิม ผมก็มีความสุขแล้ว

ผมอยากบอกว่า "รอยยิ้มของคุณครูสมศรีนั้นสามารถทำให้นักเรียนรู้สึกมีความสุขอย่างมาก"

สุดท้ายนี้ ทุกคนคงเบื่อกับการอ่านข้อความนี้เจง ไม่มีมุขตลก ไม่มีคำพูดน่ารััก แต่ ข้อความนี้
ผมนำมาจากหัวใจของผมเองครับ

Pre-High School 2 รอบสด ห้อง 201 เคยนั่งที่เก้าอี้หมายเลข L07

ผม รัก คุณ ครู สม ศรี มาก มาย ครับ

[ผิงผิง]

รักคุณครูสมศรีเช่นกันค่ะ

[Pumpui]

ขอบคุณครูนะคะที่ทำให้หนูรู้ว่าคำว่า ครู ที่แท้จริงเป็นเช่นไร รักครูสมศรีนะคะ

[Unidentified Girl]

นานแล้วที่ไม่ได้แวะเข้ามา

วันนี้เลยแอบแวะมาบอกว่า  รักครูสมศรี  และพี่ๆทุกคนค่ะ

[mini aum]

คิดถึง ครู เหมือนกานนนนน

[..Phoenix..]

รักครูคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ