กลอนเพื่อครูค่ะ

[ศิษย์คอร์ส PH-3 ปี 53]

ถึงคุณครูสมศรี หนูชื่อ ญี่ปุ่น ที่เคยเรียนคอร์ส PH- 3 เทอมล่าสุดนะคะ

คุณครูจำหนูได้ไหมคะ? ที่ชอบนั่งข้างหน้าน่ะค่ะ

วันนี้หนูแต่งกลอนมาให้ครูค่ะ อาจจะไม่เพราะเท่าไหร่

แต่ว่าหนูตั้งใจแต่งนะคะ ขอรบกวนเวลาของคุณครูสักนิด เพื่อมาอ่านนะคะ


   “อยากก้มกราบลงที่ตักครูสมศรี   ครูแสนดี แสนงาม ผู้คอยสอน
ตั้งใจเรียน ต้องรักแม่ อย่าแก่งงอน      ทุกๆตอนไม่ขาด จนขึ้นใจ
จงขยัน อดทน อย่าท้อแท้         อย่ายอมเป็น “ไอ้ขี้แพ้” ทำให้ได้
ทำให้รู้ว่าความฝันที่แสนไกล         แท้จริงนั้นช่างใกล้เพียง “เอื้อมมือ”
อยากตะโกนให้ก้องฟ้าว่าหนูรัก      รัก รัก รัก แม่ครูยากหาเหมือน
เพราะครูนั้นเปล่งประกายเช่นดวงเดือน   เปรียบเสมือนแสงนำทางยามมืดมน”


ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณ

ขอบคุณคุณครูจริงๆ

ที่ทำให้เด็กที่เคยเป็น “ไอ้ขี้แพ้” ขยับมาป็น “คนไม่ยอมแพ้”

หนูรักคุณครูนะคะ

ดีใจมากๆที่ได้เรียนกับคุณครู

[ไอ้ห้อยคนเดิม]

ขอบคุณคูรเช่นกันครับ ไม่ได้เรียนมากะคูรมา 6-7 ปีแล้ว คิดถึงมากมาย เรียนจบแล้วนะครับ ตอนนี้ ไม่มีคูรวันนั้น ป่านนี้เป็นขี้หมาไปแล้ว
จาก ห้อย ก.ท อาตูเม๊ะ

[ไอ้ห้อยคนเดิม]

คำสอนของคูรจำได้เสมอ     แต่ดันเผลอที่ลืมคือภาษา
โถอุตส่าห์ตั้งใจเล่าเรียนมา   แต่ที่ได้กลับมาคือความดี
ล้อเล่นนะครับไม่ลืมหรอก     แต่อยากบอกว่ารักคูรสมศรี
ไม่ได้เข้าไปหานานหลายปี   มาวันนี้นึกคิดถึงเลยเข้ามา
อยากเอ่ยว่าใจมีแต่เคารพ     พอเรียนจบหนึ่งปีอยากไปหา
เสียดายตรงที่ไม่มีตรงเวลา   ก็เพราะว่าติดม๊อบพวกเสื้อแดง