หนูท้อจังเลย

[moon]

 ครูค่ะ หนูอยู่ ม.4 หนูชอบภาษา อังกฤษ น่ะค่ะ แล้วตอนนี้หนูก็เรียนคอส intensive ที่โรงเรียน หนูเพิ่งสอบเข้าคอสนี้ได้ตอนม 4 ค่ะ กับเพื่อนอีกคน นอกนั้นก็เคยเรียนมาตั้งแต่ม.1 แล้วภาษาเค้าก็เลยดี ส่วนเพื่อนหนูคนนี้ก็เคยไป summer ที่ต่างประเทศมาหลายครั้ง ภาษาเค้าถือว่าโอเคเลยค่ะ เหลือแต่หนูคนเดียวที่ภาษาไม่ได้เรื่อง เวลาอ. ฝรั่งสอนส่วนใหญ่หนูก็ฟังไม่ค่อยออกอ่ะค่ะ หนูก็คอยถามเพื่อนเอา แล้วพอตอนสอบ หนูได้แค่ครึ่งเดียว แต่คนอื่นได้เกือบเต็ม หนูก็คิดว่าทำไมหนูทำไม่ได้อย่างเพื่อนมั่ง แล้วปีหน้าเพื่อนหนูคนนี้เค้าสอบได้ทุน แล้วเค้าก็ไปเรียนที่อเริกาปีนึง หนูอยูอากไปบ้าง  แต่หนูรู้ดีว่าทางบ้านคงไม่มีเงินมากพอจะส่งไปถ้าหนูสอบได้  หนูอยากไปเรียนภาษาที่นั่น หนูอยากเก่งอังกฤษ อยากฟัง อยากพูดได้มั่ง หนูก็เลยคิอว่าหนูจะตัง้ใจเรียน intensive ที่โรงเรียน จะพยายามฟังให้ได้ แต่หนูก็ทำไม่ได้ซักที แล้วอย่างนี้หนูจะเข้า อักษรฯได้หรอค่ะ  หนูเรียนสิลป์คำนวณ ได้เกรด 3.63 แต่ป้าบอกว่า เรียนสายนี้น่าจะได้ ซัก 3.7 -3.8 พ่อบอกว่าหนูน่าจะเลือกศิลป์ภาษาไปเลย ตอนนี้หนูก็คิดอย่างนั้น แต่มันสายไปแล้วอ่ะค่ะ หนูควรทำยังไงดีค่ะ   

[เหม่งจ๋าย : )]

พี่ลองถามตัวพี่นะ ว่าพี่รักที่จะเรียนรึเปล่า..

ถ้าพี่รัก พี่ก็ต้องพยายาม และเพราะที่รักที่จะเรียนนี่แหละ จะช่วยผลักดันพี่ให้เก่งในวิชานั้นมากขึ้น

เทียบกับเพื่อน
ถ้าเทียบแล้วทำให้ตัวเองท้อ ก็อย่าเทียบเลยดีกว่าค่ะ
เทียบกับตัวเองดีกว่า
ว่าครั้งนี้ เราทำดีกว่าครั้งที่แล้วรึเปล่า
เราทำได้โอเคกับสิ่งที่เราเข้าใจมั้ย
ถ้าเทียบกับเพื่อน เพื่อนพี่เค้าเข้าใจมาก และตามที่พี่บอกคือตั้งแต่ม.1 ใช่มั้ยคะ
แต่พี่เพิ่งเข้ามานี่นา?? มันก็ต้องต่างกันอยู่แล้ว

คือพี่ต้องเอาชนะตัวเองให้ได้ก่อนแหละนะ

พี่จะเข้าอักษรได้มั้ย..หนูไม่รู้นะ แต่ความจริงน่าจะไม่มีคำว่าไม่ได้ ถ้ายังไม่ได้พยายาม

3.63 ถือว่าดีแล้วนะคะ ไม่เห็นเป็นไรเลย สู้ๆ

หนูเป็นกำลังใจให้นะคะ ยังมีเวลาอีก พี่ค่อยๆเริ่มจากวันนี้ จนถึงเวลาที่ต้องสอบเข้า หนูมั่นใจว่าพี่ได้ค่ะ

~where there's a will, there's a way~

[rUkToR+]

ถ้าพยายามแล้วยังไม่สำเร็จ
เราก็ต้องมีความพยายามให้มากขึ้นกว่าเดิมอีกค่ะ
พยายามต่อไปเรื่อยๆอย่างสม่ำเสมอ
ความพยายามของเราก็จะนำพาให้เราพบกับความสำเร็จค่ะ
ส่วนที่น้องบอกว่า น้องเรียนศิลป์คำนวณมาแล้วจะสอบเข้าอักษรได้ไหม
การที่เราจะเข้าคณะที่เราชอบ ใจเรารักคณะนั้นจริงๆ เรื่องสายการเรียน
ก็เป็นเพียงส่วนประกอบเล็กๆส่วนหนึ่งเองค่ะ
เด็กบางคนที่เรียนสายวิทย์มา ยังสอบเข้าอักษรจุฬาได้เลยค่ะ
น้องเรียนศิลป์คำนวณอย่างน้อยก็ได้เรียนภาษา แล้วตัวน้องเองรักในภาษาด้วย
น้องก็ต้องมีความมั่นใจนะคะว่า " เราต้องทำได้"

การที่เราจะเข้าคณะที่เรารัก มันขึ้นอยู่กับความขยัน ความอดทน ความเพียรพยายามค่ะ
บางคนเกรดสูง ก็ทะนงตนไม่พยายามสุดท้ายก็ไม่ประสบความสำเร็จ
แต่บางคนเกรดไม่สูง แต่เค้ามีความพยายามอย่างสม่ำเสมอ มีความอดทนที่จะชนะหัวใจตนเองได้
มีความขยันในการอ่านหนังสือ ในการฝึกฝนตัวเองในด้านต่างๆที่ตนเองยังไม่ถนัด
สุดท้าย คนที่มีความเพียรพยายามก็ประสบความสำเร็จค่ะ

หากเราเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น แล้วทำให้เราท้อ
มันเป็นวิธีคิดที่ไม่ถูกต้องนะคะ เพราะจะทำให้จิตใจเราเศร้าหมองเปล่าๆ
ถ้าเราเปรียบกับคนอื่นแล้ว เราควรใ้ห้ความสามารถของเค้า
มาเป็น " แรงใจ" ของเรา ให้เรามีความพยายามต่อไปดีกว่านะคะ

ขอให้น้องตามฝันของตัวเองได้สำเร็จนะคะ
สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ไม่มีคำว่าแพ้ ในหมู่ผู้ไม่ยอมแพ้

"ไอ้ขี้แพ้" มักนึกเสมอว่าสิ่งที่ทำนั้น เป็นสิ่งที่สุดความสามารถแล้ว

แต่ผู้ไม่ยอมแพ้จะคิดเสมอว่า "นี่เรายังสามารถพัฒนาได้อีกนะ"



ไอ้ขี้แพ้ มักเสียเวลาไปกับความกังวลมากกว่าการสร้างเหตุที่เกื้อต่อผล

ไอ้ขี้แพ้จึงกลายเป็นคู่แข่งที่ไร้ระดับสำหรับคนที่ไม่ยอมแพ้

แต่ผู้ไม่ยอมแพ้จะขยันอย่างไม่ลืมหูลืมตา ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย ขยันอย่างมีความสุข


ไอ้ขี้แพ้เป็นมนุษย์ที่อยู่กับสองสามเมื่อวานนี้อย่างทุกข์เศร้า และกระวนกระวายกับพรุ่งนี้ที่ยังมาไม่ถึง

แต่ผู้ไม่ยอมแพ้จะใช้เมื่อวานมาเตือนตนให้ไม่ประมาท

จะใช้วันพรุ่งมากำหนดตารางการทำงานให้เสร็จทันตามเวลาที่กำหนด

และจะใช้ ณ ขณะปัจจุบันอย่างมีประสิทธิภาพ ไม่มีสิ่งใดมารลกวนใจ ฯลฯ


หนูจ๋า.....

เลิกเป็น"ไอ้ขี้แพ้" เถอะลูก


ตามคุณครูมานะลูกนะ

เด็กจันทร์หุ่นบำเพ็ญ

ที่ติดเตรียมฯเพราะเทียมควาย

แล้วยังใช้เกรด 2.06 เป็นแสงไฟที่แสนจะริบหรี่ส่องทางเข้าสู่แดนเทวาลัย(อักษรศาสตร์ จุฬาฯ)


ใช้สองเท้าของความเพียรเร่งก้าวย่าง


ใช้หยาดเหงื่อบิดรมารดาเป็นพลังให้ก้าวเดิน


ใช้ความเซ่อซ่าเป็นผ้าปิดตายามยืนใกล้ผาสูง


ไม่มอง ไม่ยินยล ไม่รับรู้ว่าความยากเป็นเช่นไร


ไม่รู้ว่าศัตรูที่เป็นคนเป็นอย่างไร


ทราบแต่เพียงอริมารคือความเกียจคร้านในจิตตน


รู้อย่างเดียวว่า เมื่อคิดจะก้าว ใยต้องกลัวระยะทาง


หนักสุดก็แค่นอนน้อยลง สนุกน้อยลง คุยน้อยลง ขยันอย่างไรก็ไม่ถึงตาย


ถ้าไม่ยอมแลกกับความเพียรในช่วงนี้


ก็เรียกได้ว่าใช้ชีวิตผิดจังหวะ


เหมือนร้องเพลงคร่อมจังหวะ ฟังอย่างไรก็ไม่ไพเราะเสนาะหู


เดี๊ยวก็ค่ำแล้ว


ขยันเถอะ ก็แค่แป๊บเดียวเดี๊ยวก็เช้าแล้ว


ขยันอีกแป๊บ เดี๊ยวก็ค่ำอีกแล้ว


ไปกลัวอะไรกับ "ก็แค่ขยัน"


เสียดายที่วันหนึ่งมีแค่ 24 ชั่วโมง


อ่านใหม่อีกรอบนะ จะได้เข้าใจชีวิต

[Pinky]

เราว่าเธอไม่ต้องคิดมากหรอกว่าคนอื่นเค้าจะเป็นยังไง

แค่เธอคิดว่า เธอทำอะไรให้เหมาะกับตัวเองให้ดีที่สุดก็พอแล้ว

เราก็เคยคิดจะไปสอบทุนเหมือนกัน แต่บ้านเราก็ไม่มีเงินหรอก

แต่เราก็กลับมาคิดใหม่ว่า เราไม่จำเป็นต้องไปต่างประเทศ เราก็เก่งได้หนิ ถ้าเราพยายาม

ความจิงเราไม่เก่งภาษาอังกฤษเหมือนคนอื่นๆด้วยซ้ำ

อย่ามัวแต่คิดว่า เราไม่มีอะไรเหมือนคนอื่น เพราะคนอื่นก็ไม่เคยมีอะไรเหมือนเราเหมือนกัน

คนเราย่อมมีอะไรที่แตกต่างกันออกไป

ส่วนเรื่องที่คนในครอบครัวเธอพูดอ่ะ พ่อแม่เราก็พูดเหมือนกัน

เธอเชื่อมั้ย ว่าเราเรียนวิทย์-คณิต ได้เกรด 4.00 แต่พ่อกับแม่เราพูดทุกวัน

ว่าเราอ่ะ ฉลาดแต่เรื่องเรียน เรื่องอื่นโง่หมด เอ็นไม่ติดหรอก ไม่ต้องคิดเลยว่าอยากเรียนจุฬา

เรายอมรับว่าบางทีเราก็เสียใจ ร้องไห้หลายครั้ง

แต่เราก็กลับมาคิด ว่า เราเปลี่ยนความคิดคนอื่นไม่ได้จนกว่าเราจะแสดงให้เค้าเห็น

เลือกที่จะขยัน ทุ่มเทกับมันดีกว่าที่จะมานั่งเสียใจ เพราะสุดท้ายเค้าจะรู้ว่าเราไม่เป็นอย่างที่เค้าคิด

สู้ๆเถอะ เราไม่เก่งมากเราอยากเรียนบัญชี เราทำข้อสอบเอ็นได้ 34 เต็ม 100

เรายังสู้เลย  หวังว่าเธอจะมีกำลังใจขึ้นนะ



รู้มั้ยว่า คนเก่งแตกต่างจากคนอื่นยังไง

คือคนเก่งคิดได้ก่อน ทำได้ก่อน

 
ลองคิดดูนะ ไม่ต้องคิดมาก สู้ๆ ยิ้มเข้าไว้ ซักวันวันนั้นจะเป็นวันของเรา