ลูกแย่ๆที่....สำนึกในพระคุณพ่อแม่...อยากขอบคุณคุณครูสมศรี(อ่านให้ได้นะคะ)

คุณครูคะหนูอ่ะเป็นลูกที่แย่มากๆเลยค่ะ คือสองสามวันมานี้หนูเศร้าๆเครียดๆกับเรื่องๆหนึ่งก็คือเพื่อนคนที่หนูรักและเป็นห่วงเค้ามากเค้าแปลกๆไป

หนูรู้ว่าเค้าคงเครียดกับหลายอ่างและหนึ่งในนั้นคือคำพูดของหนู หนูอยากให้เค้าอ่านหนังสือเยอะๆมากๆ เค้าจะได้เอ็นติด แต่บางทีใช้คำพูดแรงไป

ด้วยค่ะ โดยไม่คำนึงถึงจิตใจคนอื่น แต่หนูหวังดีกับเค้ามากก็เลยเป็นห่วงมากๆ รู้สึกไม่ดีค่ะที่เค้าแปลกไปหนูก็เข้าใจและดูออกว่าสภาพจิตใจของเค้าแย่มาก

สาเหตุมากมาย เขาไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ค่ะ แต่จริงๆเค้าก็กลับไปหาพ่อแม่ทุก2อาทิตย์อะคะ อยู่บ้าน อาม่าก็ไม่ค่อยได้คุยกับใคร หนูก็เลยเห็นใจเค้ามาก

เพราะเค้าเคยบอกหนูว่า นอกจากเพื่อนๆ ในกลุ่มของเค้าแล้ว เค้าก็ไม่มีใคร แต่พอเค้าแปลกไปเลยส่งผลต่อจิตใจหนูมาก หนูร้องไห้เพราะสงสารเค้าเลยค่ะ 2 วันเครียดแทนไปเลย

หนูแทบจะหมดกำลังใจไม่รู้ว่าทำไมหนูถึงรับความรู้สึกของเค้ามาขนาดนั้น หนูคงอ่อนไหว อ่อนแอมั้งคะ หนูก็เลยทำตัวเซ้งๆเหมือนเค้าแหละค่ะโดยไม่รู้ตัวมาที่บ้านก็ไม่ๆด้พูดกับใคร

ก็ขึ้นไปอยู่ข้างบนห้องร้องไห้ และวันแรกหนูสับสนจนหนูต้องโทรหาเพื่อนเป็นเวลา 2 ชั่วโมงแล้วก็ค่อยยังชั่วไปนิดนึง พอตกอีกวัน ตอนเย็นก็เป็นอีก เลยโทรไปปรึกษาเพื่อนที่แสนดี

คนนึงค่ะเค้าสวดมนตร์นั่งสมาธิทุกวัน เค้าบอกว่าให้หนูสวดมนตร์สิเดี๋ยวจาหาย

ยอมรับค่ะว่าตอนนั้นไม่สามารถสวดได้จริงๆ แต่เค้าบอกหนูว่า น่าสงสารจังและก็พูดว่า คงต้องหาที่พึ่งแล้วแหละ หนูขอบคุณเค้าและวางสายลง ก็ร้องไห้ต่อ แล้วนึกถึงคำพูดของเค้า

แล้วหันไปหันมาก็หันไปเห็น หนังสือฤาจักยอมเป็นไอ้ขี้แพ้ก็ตามใจ เลยหยิบขึ้นมาอ่าน ยอมรับว่าอ่านรอบแรกผ่านๆไม่รูสึกอะไรมากมายเพราะไม่มีสติ รอบ

สองเลยเปิดอ่านตั้งแต่หน้าแรกอย่างมีสติแต้งใจ อ่านจนถึงหน้าที่เท่าไหร่ไม่แน่ใจแต่หน้านั้น เป็นข้อความที่มีชื่อว่า ลูกสัตว์ ลูกคน ลูกมนุษย์ พออ่านบรรทัดแรกก็นึกถึงเรื่อง แม่ชนี

ที่คุณครูเล่าให้ฟังตอนเรียนวันนั้นหนูนั่งทำหน้าเฉยๆแต่ก็เสียใจนะคะเศร้าแต่เฉย พออ่านไปจนจบข้อความสุดท้ายของบทความนี้ที่แม่เป็น หลายๆอย่างเท่านั้นแหละค่ะน้ำตาหนูตก

สำนึกทันที แต่หนูก้ยังอ่านต่อไปอีกให้จบเล่มเจอหลายๆข้อความเข้าไปแล้วก็รู้เลยว่านี่เรากำลังทำอะไรอยู่ เธอเป็นห่วงใครก็ไม่รู้ยิ่งกว่าพ่อแม่เธอเหรอ พ่อแม่ยังไม่เคยเป็นห่วงขนาด

นี้เลยไม่เคยเลยจริงๆ วินาทีนั้นร้องไห้น้ำตาถ้วมหน้ารู้เลยว่าตัวเองเลวไม่ดีเลย ทำเฉยเมยกับพ่อแม่ ไม่เคยพูดดี ตะคอกขึ้นเสียง ใช้รองรับอารมณ์สารพัด ใช้งานแม่เยี่องทาส เพื่อ

เหตุผลที่ว่าหนูจะอ่านหนังสืออะก็เลยไม่อยากทำอะไรเลย เมื่อ2วันที่แล้วหนูเลยตัดสินใจออกมาจากห้องยืนตั้งสติอยู่ที่บันไดแล้วมีความรู้สึกจากหัวใจคือหนูอยากกอดแม่เหลือเกิน

ค่ะ อยากกราบเท้าอยากบอกรักแม่ทำไห้แม่รู้ว่าหนูรักแม่แค่ไหน หนูตัดสินใจลงมาขอกอดแม่ กราบเท้าแม่ แม่ตกใจมากเพราะตั้งแต่หนูเกิดมาหนูยังไม่เคยทำ คำถามแรกที่หลุดมา

จากปากแม่แม่พูดว่า ใครทำอะไรหนูมาหรือป่าว หนูยิ่งได้ยินก็ยิ่งตระหนักได้ว่าหนูนี่แย่จริงๆแม่รักเรามากขนาดนี้ทำไม่เราถึงไม่ดีกับแม่เลย ไม่เคยบอกรักแม่สักครั้ง เลยบอกแม่ว่า

หนูไม่ได้เป็นอะไรหรอกแม่แค่หนูสำนึกว่าหนู่นี่เป้นลูกที่แย่จริงๆ หนูอ่านหนังสือของคุณครูสมศรีแล้วหนูสำนึกได้ว่าเป็นห่วงคนอื่นได้แต่ไม่เคยเป็นห่วงแม่เลย

แม่ก็บอกหนูว่าหนูอยู่กับแม่ทุกวันก็เลยไม่ได้บอกแต่ใจจริงๆเป็นห่วง แม่บอกว่าอยากให้หนูมีความสุข หนูบอกแม่ว่าหนูสัญญาว่าจะแอดมอดชันให้ติด จุฬาฯ ให้แม่ให้ได้

แม่หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจุฬาฯอยู่ที่ไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจุฬาเป็นอย่างไร แต่แม่รู้ว่าถ้าหนูเรียนที่นี่แล้วจบมาหนูจะมีงานทำจะสบายไม่ลำบากเหมือนพ่อแม่ เท่านั้นแหละค่ะหนูก็นึกถึงคำพูด

ของคุณครูทันที่ที่ครูเล่าให้ฟังว่าคุณพ่อของคุณครูพูดแบบนี้หนูก็ยิ่งตระหนักถึงใจคุณครูตอนนั้นที่ทำเพื่อพ่อ หลังจากนั้นหนูก็ไปหาพ่อไปถามพ่อว่าพ่อเหนื่อยมั๊ย พ่อตอบว่า อื้อ หนูก็

เลยพูดต่อว่า พ่อรูมั๊ยหนูรักพ่อมากๆน๊ะ รักมาก ไม่อยากให้พ่อเหนื่อยเลย พ่อรู้มั๊ยวันที่พ่อเลิกบุหรี่อ่ะหนูดีใจมาก พ่อตอบว่า ก็ในหลวงขอวันที่4ธันวา 2 ปีก่อน พ่อคิดได้ พ่อบอกว่า

ในหลวงขอ ทำเพื่อพ่อใด้มั๊ย พ่อเลยเลิกทันที เพราะตลอดระยะเวลาหนูทำทุกวิถีทางให้พ่อเลิกทั้งพูดกระทบ เร่งเสียงทีวี 100เปอร์เซน เมื่อมีรายการเกี่ยวกับคนตาย คนเจ็บป่วยจาก

ภัยร้ายขอหนูก็เลยพูดกับพ่อว่าพ่อเลิกบุหรี่เพื่อพ่อหลวงได้ หนูจะพยายามให้หนูแอดมิชชันติดจุฬาฯ มาให้พ่อให่ได้เหมือนกัน พ่อตอบว่าอื้อ แต่หนูรู้ว่าพ่องงปนดีใจ พ่อไม่ได้บังคับหนู

เลยว่าจะต้องติดจุฬา จะต้องเป็นจุฬา แต่หนูสังเกตเห็นทุกครั้งว่าพ่อมีความสุขเวลามีคนถามพ่อว่าหนูอยู่ห้องไหน พ่อก็ตอบว่าอยู่ห้อง1 ซึ่งทุกคนรู้ดีว่าเป็นห้องคิง ห้องที่ดีที่สุดแล้ว

พ่อมีความสุขทุกครั้งเวลาพูดถึงผลเรียนหนูเวลามีคนถามถึงหนูจะไม่ได้เกรจ4.00ก็ตามแต่เกรจหนูก็อยู่ประมาณ3.89 พ่อยิ้มดีใจหน้าบ้านไปเป็นปีๆ พ่อจะตั้งใจฟังคนอื่นที่ลูกเค้าเรียน

ที่ดีๆและประสบความสำเร็จมีงานทำอย่างดี พ่อถามเค้าว่าเรียนมาที่ไหนเหรอแล้วก็มาเล่าให้หนูฟังตลอดเลยค่ะจนบางทีลำคาญแต่วันนี้ซึ้งแล้วว่าการที่เราทำร้ายน้ำใจพ่อมาตลอด

เลยมันเลวมาก คุณครูคะ....นอกจากหนูจะสำนึกในพระคุณพ่อแม่แล้ว...หนังสือเล่มเล็กๆเล่มนั้นยังทำให้หนูตระหนักถึงอีกค่ะว่าหนูเป้นที่ค่อนข้างจะเห็นแก่ตัวยึดผลประโยชน์ตัวเอง

เป็นใหญ่เสมอไม่ยอมเสียเวลาสักวินาทีเพื่อจะทำงานส่วนรวมเพราะด้วยเหตุผลที่ว่า จะ เอน แล้วอ่ะอย่ามายุ่งคนจะอ่านหนังสือ เลี่ยงตลอดแต่พออ่านแล้วตระหนักค่ะว่าหนูมันน่ารังเกรี

ยจจริงๆ ชอบพูดทำร้ายใจคน ไม่แคร์ใครเพราะหนูแน่หนูมีทุกอย่าง คนตามใจมากมายที่พร้อมจะทำให้หนูได้ทุกอย่าง ....มานั่งคิดเป็นอย่างนี้ได้ไงเราเป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยนิสัย

เสียจริงๆ หนูเปลี่ยนตัวเองทันทีค่ะวันนั้น หนูทำเพื่อคนอื่นสารพัดแล้วตอนนี้แต่ก้ไม่ทิ้งหน้าที่และคำสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อกับแม่ มันรู้สึกดีจริงๆ สิ้งที่เกิดขึ้นกับหนูวันนั้นทั้งหมด มันสุดๆ

กับชีวิตแล้วค่ะ วันนั้นโทรหาคุณครูตอน 2 ทุ่มครึ่งแต่ไม่มีใครรับสาย และติดต่อไม่ได้ อยากบอกคุณครูว่าหนูทำได้แล้ว ....คุณครูสมศรีคุณแม่คนที่สองของหนูให้ชีวิต

ใหม่จริงๆ กราบพ่อกราบแม่แล้วรู้สึกเหมือนได้น้ำมนตร์ทิพย์จากฟากฟ้า ทำเพื่อคนอื่นเป็นคนดีเหมือนได้เลือดมาหล่อเลี่ยงหัวใจ .......... รักคุณครูจริงๆ ผู้มีพระคุณที่แสนดี

กราบกรานเท่าใหร่ก็ไม่พอที่จะขอบคุณคุณครู คุณครูรู้มั๊ยคะแม่หนูร้องไห้โทรไปหายายทันที แม่บอกว่าคุณครูสมศรีเค้าดีจริงๆเลยนะที่ทำไห้ลูกของแม่คนนี้

เปลี่ยนไปขนาดนี้หนูบอกแม่ว่าคุณครูเหมือนนางฟ้าจริงๆ คุณครูเป็นคนดีมากๆ มีคำพูดดีๆ ให้ชีวิตคนที่รู้สึกแย่กลับมาใหม่ แต่ไม่เคยบอกว่านั่นคือความสำเร็จของตัวเองเลยบอกว่า

นั่นแหละคืออยู่ที่ตัวของหนูๆ ไม่ใช่ครู ทำอะไรไม่เคยขออะไรตอบแทน แล้วหนูก็บอกแม่เรื่องที่ครูพิมพ์หนังสือให้พระเรียน แม่ทราบซึ้งมากๆเลยค่ะ แม่ถามว่าคุณครูมีที่คุณครูสอนหรือ

เล่าเรื่องเกี่ยวกับคุณธรรมความดีต่างๆที่เปลี่ยนหนูเป็นซีดีบ้างมั๊ย หนูบอกแม่ว่าไม่มีหลอกแม่ แม่หนูร้องไห้คิดถึงยายค่ะ คุณครูได้บุญที่ทำให้ทั้งแม่และหนูได้ซึ้งจริงๆเลย

ค่ะ พอตกอีกวันหนูก็คิดได้ว่าอยากเพื่อแผ่ความดีนี้ให้แก่เพื่อนๆที่ห้องเรียนมากหนูเล่าให้เค้าฟังว่าหนูการบแม่มาหนูร้องไห้ แล้วหนูก็บอกว่าเพราะหนังสือเล่มนี้แหละ ทั้งครูทั้งเพื่อนอึ้ง

มองหน้าหนูนิ่งพร้อมกับเดินเข้ามาหาหนูแบอกว่าให้ครู ให้เรา เล่มนึงนะ ทุกคนช่วยกันทำบุญ ค่ะหนูชื่นใจมากๆ คนที่หนูเกลี๊ยดเกรียดเค้าเข้ามาทำบุญหนูบอกกับตัวเองเดี๋ยวนั้นว่า

ฉันจะไม่โกรธ ไม่เกรียจใครอีกแล้ว ฉันจะทำเพื่อคนอื่นแม้จะไม่ได้รับอะไรตอบแทนก็ตาม ตอนนี้ความรู้สึกที่มีได้แต่รู้สึกว่าอยากจะทำเพื่อสังคมตอบแทนบุญคุณแผ่นดิน อยากทำเพื่อ

คนอื่น พ่อหลวงเหนื่อยทั้งๆที่ไม่จำเป็นทำเพื่อชาวไทยได้อย่างเต็มพระทัยจริงๆ .........................

วันเสาร์นี้อยากเข้าไปหาคุณครูมากๆไม่รู้ว่าจะได้เจอหรือป่าวเพราะหนูจะนำเงินทำบุญของเพื่อนๆและคุณครูของหนูไปร่วมทำบุญค่ะถึงมันจะเป็นจำนวนไม่มากประมาณ 600 กว่า

บาท แต่เต็มไปด้วยใจ .......ขอมอบความดีนี้ให้แก่ลูกๆที่กตัญญุตาทุกคน พ่อแม่ที่แสนดี คุณครูที่ประเสริฐที่สุดในโลก คุณครูสมศรี ธรรมสารโสภณ ค่ะ ...................เล่ามานาน

แล้ว คุณครูคงเหนื่อยที่ฟังเรื่องของหนู ขอบคุณค่ะที่อ่านมัน จะเป็นกำลังใจให้คุณครูเผื่อแผ่ความดีที่จะทำไห้โลกนี้สวยงามต่อไปนะคะคุณครู นางฟ้าของหนู หนูรอกำลังใจจากคุณครู

อยู่ ขอความกรุณาตอบหนูด้วยนะคะ ขอกำลังใจดีๆเพื่อที่จะสานต่อจิตใจดีๆของหนูที่กำลังเบิกบานมีความสุขและอบอุ่นต่อไปค่ะ