ยอมรับว่าเมินเขาก่อน ทำไงดีละทีนี้

จะพูดยังไงดี
พูดไปแล้วตัวเองนั่นแหละที่ไม่ดี
มันเริ่มตอนที่เราทำงานกลุ่ม เราอยู่กลุ่มด้วยกันสองคน (งานตัดต่อ)
หนูเริ่มทำงานก่อน คิดพล็อต คิดทุกอย่าง
เหมือนกับว่าหนูทำอยู่คนเดียว หนูไม่อยากว่าเพื่อน ไม่อยากบ่นให้เพื่อน ก็ทำไปคนเดียวอยู่อย่างนั้น และมันก็เริ่มจากตรงนี้นี่เอง
เค้าก็เข้ามาถามว่า มีอะไรให้ช่วยมั้ย...? แต่หนูไม่ตอบเขา หนูทำเหมือนกับว่าหนูโกรธเขา
และหนูก็ไม่พูดอะไรตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป แม้ลึกๆหนูคิดว่า แค่หนูยิ้มให้เค้าแล้วเราช่วยกัน เรื่องคงไม่เป็นเหมือนตอนนี้

เค้าถามเรื่อยมา
หนูบอกว่าช่วยเป็นกำลังใจให้ก็พอ
หนูหมายความว่า อยากให้เค้าอยู่ข้างๆเวลาที่หนูทำงาน ถึงแม้เค้าไม่เก่งในเรื่องนี้ แต่ถ้าร่วมหัวจมท้ายไปด้วยกันตลอดงานมันก็คงดีกว่าแบบนี้

จะโทษใครได้ก็ตัวหนูเองอีกใช่มั้ย ที่ทำให้เค้าไม่กล้าไปด้วย

แต่ข้างในตัวหนูมันบอกให้ทำฟอร์มเข้าไว้ แม้อยากจะหันหน้าไปพูดดีดีกับเขา แต่หนูเองที่ไม่กล้า เวลาพูดกับเขาหนูไม่ค่อยมองหน้า เหมือนหนูเมินเขา แต่ที่เรานอนดึกถึงตีสาม ก็คิดเรื่องเขาทั้งนั้น
ทุกคนใน้ห้องเห็นเราทำงาน บอกว่าทำงานคนเดียวเหรอ
เปล่า ฉันมีเพื่อนอีกคนในกลุ่ม
ที่ไม่กล้าตอบ ไม่ใช่เพราะเราเกลียดเพื่อน
แต่หนูรู้สึกแย่ว่า ทั้งๆที่เพื่อนอยากช่วย เรากลับทำคนเดียว
เฮ้อ.... หนูเองนี่แหละที่ผิด
เคยพูดขอโทษกันแล้วครั้งหนึ่ง แต่มันก็ไม่ช่วยอะไร เราก็หันหลังคุยกันอยู่ดี
ไม่รู้ว่าเค้าจะรู้สึกแบบหนูหรือเปล่า หรือเราคิดมากอยู่คนเดียว
เครียด ไม่อยากเครียดตอนนี้เลย จะสอบอยู่แล้ว

หนูไม่รู้เค้าจะคิดมากเหมือนหนูหรือเปล่า
อยากขอโทษ แต่ไม่มีจังหวะ
เค้าเป็นคนร่าเริงเพื่อนชอบ เราก็ชอบที่เป็นแบบนั้น
แต่ตอนนี้เราไม่คุยกัน พวกเค้าเฮฮาแต่หนูนั่งเงียบ เครียดจะตายอยู่แล้ว

ตัวหนูเองไปไหนมาไหนคนเดียวได้
ซัมเมอร์หนูก็อยู่หอคนเดียว เพราะมีสมาธิดี ก็ไม่มีใครว่าอะไร
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เราอยู่คนเดียวแบบไม่เคลียร์กับเพื่อน
มันกังวลใจ

หนูไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใคร
ขอให้ครูให้คำแนะนำกับหนูก็พอ
ว่าตอนนี้เราควรจะทำอย่างไรก่อน
หนูมันคนฟอร์มจัด

ตอนนี้ได้แต่คิดว่าแคร์พ่อแม่มากๆก็พอ
กาลเวลาจะช่วยเรา
แต่การใช้เวลาก็นานพอสมควร กว่าเราจะชิน และยอมรับมันได้

ทำอย่างไรดี จะทำอะไรในตอนนี้ หรือจะให้เวลาช่วยหนู

ตอนนี้มีครูคนเดียวแล้วที่หนูจะฟัง