หนูลืมเขาไม่ลง

[หางแถว]

       คือว่าหนูแอบรักรุ่นพี่ผู้ชายคนนึงข้างเดียวมาสองปีแล้วค่ะ   เขาเปฏิเสธไปแล้วแต่หนูก็ยังพยายามเอาใจเขา   พยายามรอเขา  จากสามเดือนเป็นครึ่งปีจนเป็นสองปีอย่างที่เห็น     หนูเคยคิดว่ามันเป็นแค่ความหลงธรรมดา แต่สองปีมันนานจนหนูรู้สึกว่ามันมากกว่านั้นแล้ว   ถ้ามันหลงมันคงเป็นความหลงระยะยาว    

     ลืมบอกไปอย่างเขาห่างจากหนู 9 ปี เขาเห็นหนุเป็นแค่น้องสาว    หนูปวดใจเรื่องนี้มากเก็บมาคิดทุกๆอย่าง  หนูเป็นน้องคนเล็กแล้วก็หลานคนสุดท้องของบ้านด้วย   ทุกคนก็จะคอยโอ๋คอยดูแล  ในห้องหนูก็เป้นคนตัวเล็กดูไม่ค่อยพึ่งพาอะไรได้   ทุกคนก็จะมองว่าหนูเด็กอยู่      หนูปวดใจมากค่ะ   ไม่อยากให้ใครมาคอยทำอะไรให้    จะยอมรับว่าตัวเองเป็นเด็กก็ยอมรับไม่ได้    จะมีเหตุผลเป็นผู้ใหญ่ก็ยังไม่ถึงวัยที่เป็นตัวเรา    มันโหวงเหวงอยู่ในใจน่ะค่ะ

        การเรียนของหนูตอนนี้ก็ตกมากกกก หนูเคยได้ 3.8 เหลือ 3.1  0.7 ที่หายไปภายในสามสี่เดือนมันหายไปไหน?     หายไปตอนที่เอาเวลามาดูเขาออนเอ็มถึงเที่ยงคืนอีกวัน ถ้าหนูว่างทั้งวัน     หนูเคยรอเขาตั้งแต่ 9.00 - 04.00  รวมๆ 19 ชม.   ขอบคุณพระเจ้าที่คอมไม่เจ๊ง  ตาไม่เป็นอะไร     หนูแทบไม่ได้อ่านหนังสือเลยเอาแต่ดูรูปเขา   ต่อให้หนูฉีกเขารูปกี่ใบ  หนูก็ต้องย้อนกลับไปหาเขา   แต่หนูเชื่อนะว่าถ้าหนูอ่านหนังสือหนูต้องทำได้ดีกว่านี้    ตอนนี้หนูใช้เวลาอยู่กับคอมวันละ 1-3 ชม.  เพื่อดูว่าเขาเป็นยังไงบ้าง

        ครูขาหนูควรลืมเขา   แต่หนู...  นอนร้องไห้ทุกครั้งที่หลับตาล้มตัวนอน    ความรู้สึกหนูมันข้ามพ้นจนเกินเลยแล้ว    พอรู้จักเขาไปเรื่อยๆเขาไม่ใช่คนดีเลย  เป็นคนไม่ยอมรับในความผิดของตัวเอง     ต่อให้เขามีแฟนแล้ว   หนูก็ยังชอบเขา   ตอนนี้เขาเลิกกับแฟนแล้ว  หนูก็ยังคิดถึง
         พอหนูไปพูดกับเพื่อนที่โรงเรียน  เขากดดันหนูค่ะ  กดดันหนูมาตลอดสองปีว่าลืมเขาซะเถอะ   แต่หนูลืมเขาไม่ได้    หนูลืมแม้กระทั่งวิธีที่จะรักตัวเอง  หนูเกือบกรีดข้อมือแล้วเพราะอยากประชดเพื่อน  เพื่อนเคยว่าหนูว่า"ถ้าไม่มีปัญญารักตัวเองก็ไปตายซะ"   หนูอยากกรีดข้อมือแล้วเอาเลือดไปให้เขาดูว่าหนูตายให้เขาเห็นแล้ว   แต่หนูยังไม่มีจังหวะทำมันค่ะ
          ที่พูดมาไม่ใช่หนูไม่คิดถึงพ่อแม่นะ   เพื่อนๆหลายคนก็บอกให้คิดถึงพ่อแม่  แต่สำหรับหนู  หนูคิดว่า  ต่อให้หนูตายไปจริงๆก็ไม่เห็นเป็นอะไร  พ่อกับแม่ก็ยังมีพี่อีก  พี่เขาเก่งทพอะไรก็ได้เรื่องได้ราวมากกว่าเราตั้งเยอะ   พอเราตายพ่อแม่ก็เสียใจไม่นานเดี๋ยวเขาก็ทำใจได้   ถ้าเราตายจริงๆมันไม่ได้หมายความว่าจะมีคนตายไปกับเราซักหน่อย


ครูขา...

  2 ปีสร้างบ้านได้เป็นหลัง
  2 ปีช่วยให้คนบางคนทำเกรดได้ดีขึ้น
  2 ปีช่วยให้คนบางคนหายป่วย
  2 ปีทำให้ยากจกบางคนเป็นเศรษฐี
  2 ปีทำให้คนลดความอ้วนได้เป็นสิบกิโล
  2 ปีช่วยให้คนเป็นอัมพาตบางคนเดินได้
  2 ปีช่วยให้คนเป็นโรคร้ายนั้นหาย  
  2 ปีมันเป็นเวลานาน
  
แต่หนูเอาเวลา 2 ปีที่ผ่านมาไปคิดถึงเขา     แต่เขาไม่เคยแยแสไม่แต่นิด     หนูกับเขาคงคบกันไม่ได้อีกแล้วล่ะค่ะ     เคยคิดว่าไม่ได้เป็นอะไรกันก็ไม่เป็นไรขอให้หวังดีต่อกันก็พอ   แต่มาตอนนี้เจ็บจนกว่าจะยอมรับ    ไม่อยากหลับตาแล้วเจอหน้าคนที่เราคิดถึงเขาแต่เขาไม่เคยรับรู้แล้วค่ะ

    หนูมีความฝันจะเข้ามหาวิทยาลัยดังๆ   แต่ถ้าทำใจอ่านหนังสือขยันเรียน  ทำเกรดจะไปสอบชิงทุนไม่ได้  ความฝันของหนูมันคงเป็นแค่ฝันกลางวัน    หนูเกลียดมากเลยที่พอบอกพ่อบอกแม่แล้วเขาตอบกลับมาแค่ว่า"เพ้อเจ้อ"   หนูโมโหมาก  โกรธมาก   หนูไม่รู้ว่าหนูโกรธเพราะเป็นความจริงที่ไม่อยากยอมรับ  หรือโกรธเพราะโดนดูหมิ่นดูแคลน

      สุดท้ายถ้าเลือกได้หนูจะไม่กลับไปเจอพี่เขาเลย   สองปีที่ผ่านมาถ้าหนูไม่เจอเขาหนูอาจจะเป็นคนที่ดีกว่านี้     แต่เพราะเราไม่สามารถย้อนเวลากลับได้   แต่หนูก็ปรับปรุงตัวไม่ได้....    หนูเหลือแค่ความปวดใจ  เวลาที่เห็นพวกเพื่อนๆคบกับแฟน 1 เดือน 2  เดือน 3 เดือน  แล้วก็เลิกกัน  พอมาสองอาทิตย์มีคนใหม่    แต่หนูชาตินี้ 2 ปี ที่รู้จักกัน   ไม่ได้เจอหน้ากันมาแล้ว 8 เดือน  ไม่ได้คุยกันทักทายกันมา 1 เดือน  แต่หนูจำได้ทุกสิ่งทุกอย่างของเขา     จำได้มากกว่าหนังสือเรียนที่ควรจำ  จำได้มากกว่าวิชาของสายวิทย์ที่ควรท่อง....

[เด็กกาญจน์ เข้ากรุง]

ขอตอบแทนนะครับเรื่อง ที่พ่อแม่ว่าเพ้อเจ้อ 

อันนี้เราต้องทำให้มันเป็นจริงให้ได้นะครับ เพื่อ"อนาคต"

และเพื่อให้พ่อแม่เห็นว่าเราทำได้จริง

ที่พ่อแม่คิดว่าเพ้อเจ้อคงเป็นเพราะเห็นว่าเราไม่ได้ขยันแต่ว่าคิดไว้สูง(น่าจะเป็นอย่างนั้นมากกว่า)

ฉะนั้นก็ควรอ่านหนังสือให้พ่อแม่ปลื้มใจและเพื่อ"ตัวเอง"

สู้ๆนะครับ~~

[facecard]

อาจจะไม่ค่อยเกี่ยว...แต่อยากพิมพ์ค่ะ^^-  เรื่องที่พ่อแม่เห็นว่าเพ้อเจ้อ??

ครูเคยสอนว่า

ชีวิตของคนเรามี10สเกล

ตอนเรา3ขวบ เมื่อเราไม่ได้รถไฟของเล่น บาร์บี้ อุลตร้าแมน  เราจะลงไปชักดิ้นชักงอ  นี่คือสเกล1ค่ะ

วันนี้เราย้อนกลับไปมอง คงหัวเราะกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะดูเป็นเรื่องไร้สาระ

ตอนเราอยู่ม.3 หรือสเกลที่2 เมื่อเราสอบเข้า รร.ดังๆ ไม่ได้ก็ตีอกชกหัว แล้วเศร้าไปหลายวัน

วันนี้เราอยู่ ม.6 เรามองเรื่อง ม.3 เป็นเรื่องไร้สาระ ถึงตอนนี้ เราอยู่ในสเกลที่3 พอผู้ชายที่รักหักอกเรา เราทนไม่ไหว ร้องไห้ ทรมานน อ๊ากกกกกกกกก หมดกำลังใจ...-_-;;;;..

เชื่อไหมว่า รออีกสักปี สองปี เราอาจจะหัวเราะ.....กับความคิดไร้สาระของเราก็ได้

ตอนนี้พ่อแม่ของเราอยู่สเกลที่7ท่านเลยมองว่า....เรื่องของเราทุกเรื่องเป็นเรื่องไร้สาระ


อย่าว่า หรืองอน หรือโกรธเคืองท่านเลย

ก็ลองมองย้อนมองไปที่เด็กอนุบาลที่ร้องไห้ขี้มูกโป่ง เพราะไม่ได้ตุ๊กตาสิ........

แล้วเราจะเข้าใจ สเกลชีวิตเองแหละ^^......

[RaBBiT]

กระต่ายเข้าใจความรู้สึกหางแถวนะคะ

เพราะ เรื่องแบบนี้มันเคยเกิดขึ้นกับตัวเองมาก่อน

แต่กระต่ายอยากให้หางแถวลองมองอีกมุม

สมมติว่า เราเป็นนักบินอวกาศคนหนึ่ง มองลงมายังโลกมนุษย์

เราจะพบว่า คนหนึ่งคน เป็นเพียงแค่จุดเล็กๆหนึ่งจุด

ใช่ค่ะ ตัวหางแถวเอง หรือตัวกระต่ายเอง ก็เป็นแค่จุดเล็กๆเหมือนกัน

ปัญหารักๆนี้ อาจจะใหญ่มากในตอนนี้

อย่างไรก็ตาม อย่าลืมสิคะ ว่าเราเป็นแค่จุดเล็กๆ

จุดเล็กๆอีกหลายจุด อาจจะประสบพบเจอปัญหาเช่นเรา

ปัญหาบางรายอาจน้อยหน่อย ปัญหาบางรายอาจมากหน่อย

โชคดีแค่ไหนแล้วคะ ที่หางแถวไม่ถลำตัวไม่มากกว่านี้

โชคดีแค่ไหน ที่ไม่ต้องเอาชีวิตที่มีค่าของตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีก

รู้ทั้งรู้ ว่าเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยดีนัก ชอบปัดความผิดให้คนอื่น

ผู้ชายแบบนี้ ยังริจะรักต่อ อีกหรือคะ ?

ถอยออกมาดีแล้วค่ะ กระต่ายดีใจด้วยที่หางแถวเลือกทางที่ถูก

มันอาจจะยากสักหน่อย ที่จะลบลืมเรื่องราว ความทรงจำดีๆ และวันเก่าๆ

แต่กระต่ายเชื่อว่า หางแถวต้องผ่านมันไปได้ค่ะ

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ขอยืมคำพูดของคุณครูสมศรีสุดสวยมาใช้นะคะ

อย่าให้สองสามเมื่อวานนี้ ทำลายหมื่นพรุ่งนี้ที่ยังรอเรา

แล้วสักวันหนึ่ง หางแถวจะหัวเราะ เมื่อย้อนมองตัวเองในตอนนี้

คิดถึงอนาคตใ้ห้มากๆนะคะ อยู่กับปัจจุบัน ว่าเราเป็นเด็กเตรียมเอนท์อยู่

กระต่ายรู้ว่าหางแถว เป็นคนจิตใจอ่อนไหว และค่อนข้างจะเซนซิทีฟ

แต่ก่อนที่เราจะไปรักใคร ควรที่จะรักตัวเองก่อน

การคิดจะทำร้ายตัวเอง หรือฆ่าตัวตาย

เป็นความคิดที่ไม่น่ารักเลยนะคะ ไม่น่ารักมากๆด้วย

ชั่วขณะนั้น เราอาจจะอยากหนีไปให้พ้นจากปัญหา

แต่ ไม่สงสารผู้ชายและผู้หญิงผมสองสีที่เฝ้ามองดูความสำเร็จของลูกบ้างเหรอคะ ?

กระต่ายจะไม่ห้ามให้หางแถวเลิกคิดเรื่องทำร้ายตัวเอง (และทำร้ายพ่อแม่ทางอ้อม)

เพราะ รู้ว่าห้ามความคิดใครไม่ได้ แม้แต่ความคิดตัวเอง

ฉะนั้น หากหางแถวคิดอะไรที่เป็นทางลบแบบนั้นขึ้นมาอีก

ขอให้มีสตินะคะ ระลึกอยู่ว่าตนกำลังทำอะไร และมองไปยังอนาคต

แค่นั้นแหละค่ะ

ถ้าคิดฟุ้งซ่าน ก็หาอะไรทำก็ได้

Fiighto! Fiighto! ค่ะ

อ่านหนังสือเยอะๆนะคะ ข้อสอบโอเน็ตเปลี่ยนแนวอีกแล้ว

เปลี่ยนรูปแบบการตอบด้วย

ไม่รู้จะมาไม้ไหนอีก ระอาใจกับสทศ.

งานที่โรงเรียนก็เยอะเป็นบ้าเลย (แอบบ่น)