กราบเรียนคุณครูที่เคารพ

[ฝน]

ถึงครูสมสรีที่หนูเคารพ น่ะค่ะ

คือหนูพยายามเรียนภาษาอังกฤษ แต่มันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี หนูเลยเริ่มจาก ตั้งแต่ tense แต่ก็ ยังเอามาใช้ไม่เป็นอยู่ดี

หนูรุ้ตัวว่า หนูดูโง่มาก พยายามเรียนพิเศษมาเกือบสิบที่แล้วก็ไม่ดีขึ้น บวกกับความกดดันจากทางบ้าน ก็คือ

ทั้งญาติ แล้วพี่น้อยก็เอนท์ติดกันหมดเลย เรื่องเอนติดไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ว่า แต่ละคณะที่เค้าติดนี่สิ ทำให้หนูท้อ

คนนึงเป็น แพทย์ คนนึงเป็นวิศวะ อีกคนนึงเป็น สถาปัติ นี่แหล่ะคะที่ทำให้หนูเครียด ท่านฝากความหวังไว้กับหนูมาก

เพราะว่าหนูเป็นคนสุดท้าย ของ ตระกูล ตอนนี้หนูเริ่มท้อแท้กับการเรียนภาษาอังกฤษมาก อ่านมากเท่าไหร่ ท่องมากเท่าไหร่

ก็จำไม่ได้ ใช้ไม่เป็น ครูสมศรีค่ะ หนูควรที่จะเริ่มจากตรงไหนดี หนูถึงจะจับหลักถูก เพราะหัวหนูก็ไม่ค่อยดีด้วย

หนูตั้งใจว่าหนูจะ เข้า อินเตอร์ ค่ะ เพราะจะได้เทียบกับพวกพี่ๆ เค้าได้ หนูพยายามมาก แต่ก็มี ปัญหาหลายอย่าง

มากค่ะ คือหนูจะทำไงดี คุณครูสมศรีค่ะ หนูไม่อยากเป็น ไอ้ขี้แพ้ ค่ะ ครูสมศรีช่วยแนะแนวทางให้ หนูหน่อยน่ะค่ะ

รักครูค่ะ ครูสมศรีที่เคารพ

[rUkToR+]

อย่าเพิ่ิงท้อเลยค่ะ

ความท้อจะเป็นสิ่งที่บั่นทอนกำลังใจของเรา

และถ้าใจเราคิดว่าเราทำไม่ได้  จิตใต้สำนึกก็จะรับสิ่งนั้นเข้าไป

เวลาเราเรียน บางครั้งเราิคิดว่าเรารู้เรื่องเราเข้าใจ

 แต่จิตใต้สำนึกเราอาจยังไม่เปิดรับสิ่งนั้นเข้าไปก็ได้

ความกดดันที่เกิดจากการมองสิ่งที่สูงกว่าแล้วจะทำให้ใจเราเครียด

มันเปรียบเสมือน เข็มขัดที่รัดร่างกายเรา

ยิ่งเราเครียด เรากังวล เรากลัวทำไม่ได้อย่างที่พ่อแม่หวังไว้

เข็มขัด ก็จะยิ่งรัด กายเรามากขึ้น จนทำให้เราทำสิ่งต่างๆได้ไม่เต็มที่

ลองทำใจสบายๆค่ะอย่าไปคิดถึงคนอื่น อย่าเพิ่งกดดันหัวใจตัวเราเอง

มองความคาดหวังของพ่อแม่ให้เป็นแรงผลักดันสำหรับเรา

ให้เราลุกขึ้นสู้ต่อนะคะ หากหัวใจเราเข้มแข็ง และไม่มีสิ่งใดมาผูกมัด

เราย่อมทำสิ่งต่างๆได้ดีแน่นอนค่ะ

ฟ้าต้องมองเห็นคนที่มีหัวใจที่พยายาม

หากเราพยายามสุดความสามารถแล้ว

ความสำเร็จย่อมเกิดขึ้นตามมาแน่นอนค่ะ

ขอให้ฝน เป็นหยาดน้ำฝนที่หลั่งรินให้พ่อแม่ได้ชื่นใจนะคะ

เป็นกำลังใจให้เธอลุกขึ้นสู้ต่อเสมอนะคะ

[NaNToR+]

อย่าเพิ่งท้อแท้นะคะ
สู้สู้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ